...จากเด็กน้อย...สู่การเรียนเภสัช

เมื่อผ่านไป1เทอม เด็กชายคน ขี้เกียจเรียนมาก การบ้านไม่ทำ ลอกอย่างเดียว วันก้เล่นเเต่เกมส์(วินนิ่งไม่สาด)ขออภัยที่พูดไม่ดีคราฟ ตอนเย็นเตะบอล กลับบ้าน ดูทีวี นอน เป็นประจำวัน ผลการศึกษาออกมาอยากไม่น่าเชื่อยังได้3.5 (เพราะขยันตอนใกล้สอบ)ไม่น่าเอาเป็นเเบบอย่าง!!  เค้าก็ยังคงเริงกับเกรดของเค้าที่เป็นเพียงความฝันว่าเก่ง!!  หลังจากนั้นเทอมต่อมาเค้าตั้งใจให้ติดท๊อปเทนของโรงเรียนเเต่ไม่ใช่อ่านหนังสือมากขึ้นเเต่กลับลอกเพื่อนจากลอกการบ้านเเต่ กลับมาลอกข้สอบเพื่อน(เพื่อนนั่งหน้าได้(4.00)โดยไม่ให้อาจารย์จับได้อิอิ ผลออกมา ได้3.9 เเม้จ้า OMG !! ตูลอกเก่งหรือเรียนเก่งกันเเน่ฮ่าๆๆ จากนั้นม2 เค้าคนนั้นก็ยังชิวเเละลอกมาเสมอ เกือบโดนจับได้ก็หลายครั้ง ทำให้เค้าไม่มีความรู้ที่เเท้จริงๆทำให้ผลการเรียนเค้า เเย่เหลือเพียง3.5 ที่สุดท้ายของห้อง เค้าเสียใจอยากมาก เค้าต้องทำไรสักอย่างให้ ชีวิตเค้าดีกว่านี้ เค้าเห็นโบวชัวกวดวิชาที่กรุงเทพ มาเเจกที่โรงเรียนเค้าวันนั้น เค้ามีเเรงที่จะสู้เเล้วไปบอกกับ พ่อเเละเเม่ เเม่ครับ ผมอยากไปเรียนกทม.!!! เอาจริงหรือรู้เเม้เค้าหวั่นใจยิ่งนัก กลัวรู้จะเสียคนเพราะกทม ถ้าไม่จิตใจเข้มเเข็งจริง อบายมุขเยอะ อาจะทำให้รู้เสียคนเป็นได้เเท้ วันนั้นเค้าตัดสินใจตกลงไปเรียนที่กทม หลังจากจบม2จากรรประจำจังหวัดเเห่งนึงมา ด้วยเกรด3.5 ที่น่าผิดหวัง ของรู้สึกมีเเรงฮึดที่จะเอาชนะเพื่อนๆๆของเค้าให้ได้ จากเดกตจว กลายมาเป็นเดก กทม...ชั่งอาไรเนี่ยชีวิตเปลี่ยนไป สังคมเร่งรีบจากตื่น7โมง ตื่นตี5 ต้องอ่านหนังสือเพื่อเเข่งกับเวลา เรียนเเทบไม่มีเวลพักเรียน 8-15โมงต่อด้วยเรียนพิเศษ ถึง2ทุ่ีมุกวัน เหนื่อยมากๆๆๆเสาอาทิตย์ถ้ากวดวิชาหยุดให้นั้นคือพระเจ้า!! เเทบน้อบมากที่จะได้ไปเที่ยวนอกจากไปเที่ยวกับโรงเรียนเเห่งหนึ่งเเถวเทเวศน์ ซึ่งต้องระวังจากพวกตีกันเอง สารพัดปัญหา บ้างครั้งทำให้ท้อ ตูมาเรียนทามมายวา!! เเต่จากนั้นเค้าเริ่มยอมรับจากเพื่อนๆเเละอาจารย์ คะเเนนสอบเค้าดีขึ้นมากจนสอบได้ที่1ของโรงเรียน (เพราะความมานะอุตสาหะ ที่อ่านหนังสือ วันละ5ชม ต่อวัน เเละต้องเข้าห้องสมุดทุกวัน เจ้าหน้าที่จนคุ้นเคยกันดี เวลาเค้ามักจะอ่านหนังสือเป็นประจำโดยเฉพาะวิทยาศาสตร์ ซึ่งผิดไปจากรรเก่าเค้ามาก นิ่งไม่ได้เป็นหลับ การมาเรียนเเบบคนเดียวมันทำให้เรียนรู้ชีตมากขึ้น สอบเเข่งวิทย์ได้ที่2 ของมปลาย(ม4-6)มาเเข่งกันหลังจากนั้น ม4 เค้ายังเรียนรรเดิมที่กทม เเละเค้าก็ตั้งใจเรียนมากโดยเฉพาะวิชา "เคมี" ซึ่งความไม่รู้ชอบได้ไงบ้างคนบอกเป็นวิชาที่ยากๆเเต่เห็นว่าเป็นเรื่องที่สบาย เเละเค้าก็มองการไกลเป็นครั้งเเรกเผยถึงความฝันที่จะเป็นเภสัชกร!! คำว่าเภสัชกรได้เกิดขึ้นอีกหลังจากได้ยินตอนเด็กๆ ตอนนั้นอยากเข้าเภสัชฬ. ทำให้ทุกวันมีความหมายอ่านเยอะๆมากเเม้กระทั้งบนนรถเมล์!! เค้าจึงตัดสินใจกลับบ้านเเละเค้่ารรประจำจังหวัดเดิม โดยคิดว่าเราเป็นเภสัชกรเพื่อช่วยเหลือคนเเต่ไม่ได้เป็นเภสัชที่สถาบัน จึงจะกลับไปสอบโควต้าภาคอีสาน(ดูเเล้วคงสู้เดกกทมไม่ไหว)อิอิ เมื่อมาอยู่5 จากที่เพื่อนเก่ามองว่าเราไม่เก่งเเต่เมื่อผลสอบออกมาได้3.96 ซึ่งเเปลกไปจกาเดิม เพื่อนยังคงงงมาไอ้นี้มันกลับมาเเล้วมันก็เกรดขึ้นเลยหรอ จาก คนขี้เกียจ กลายมาเป็นขยัน จากลอกการบ้านเพื่อน เป็นให้เพื่อนลอกการบ้าน เเละได้มีโอกาสไปเเข่งงขันวิชาการบ่อยขึ้นทั้งไม่เคยเเข่งมาก่อนเลย(ถูกมองข้าม) เเต่เราก็เเสดงว่าให้เป็นความขยันนี้เเละทีทำให้เราเก่งขึ้นจนสอบติดโอลิมปิก สอวน(เคมี)ทั้งๆโดนสบประมาทๆพวกที่เป็นหมอก็ไม่ได้กัน เเอบดีใจๆในความขยันเพระาอ่านหนังสือไปสอบโอลิมปิกวันละ10ชม 2เดือนก่อนสอบ ทรมานมากๆเเต่ก็ดีใจๆครับ เมือขึ้นม6 ต้องสอบโควต้าต่างๆ อ่านหนังสือทั้งวันทั้งคืนไม่เล่นเน็ต เล่นเฉพาะตอนสมัคร ทำให้สอบทุกทีๆ ก็ได้เกือบทุกๆที ที่ใหญ่ก็ วิทยา ฬ มหิดล บางมด เภสัช มมส เภสัช มอุบล เภสัช มข วิดวะปิโตรเคมี ศิลปากร เป็นต้นครับ ทำให้เรารู้สึกว่าคุ้มค่ามากกับชีวิตที่ต่อสู้มา ถ้าไม่เกิดความพยามครั้งนั้นผมก็คงไม่ได้เรียนคณะเภสัชศาสตร์ อาจจะเเอดไม่ติดก็เป็นได้ ซึ่งต้องขอขอบคุณพ่อเเม่ ที่โอกาสผมได้สู้ๆๆกับการเรียนที่เหนื่อยาก เเม้จะต้องเหนื่อยยากอีก6ปี เเต่ก็คุ้มค่า ที่เราทำสำเร็จก้าวนึงของชีวิต

ขอเป็นกำลังใจให้น้องๆๆ ครับ หวังว่าจะมีข้อคิดครับ ทุกคนไม่ได้เก่งมาเเต่เกิด เเต่เราสามารถเลือกที่จะเป็นได้ครับ ^ ^