ปัญหาคาใจ: ความรักของคนโง่

เนื้อเรื่อง

ปัญหาคาใจ: ความรักของคนโง่

ตอนป.6
วันนั้นเป็นวันเปิดเทอมวันแรก
เพื่อน ๆไม่มีใครจองที่ให้เราเลย
ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนถูกหักหลัง
ทำให้เราต้องไปนั่งอยู่ด้านหลังสุดของห้อง
พอสังเกตไปรอบ ๆห้อง
ก็พบกับเด็กใหม่หลายคนมาอยู่ในห้อง
และก็มีเด็กคนหนึ่งที่ทำให้เรารู้สึกสนใจ
เขาน่ารักดี ขาว แต่เงียบเป็นเด็กกรุงเทพ
ไม่ยอมพูดกับใคร
ไม่ว่าใครจะไปทักแค่ไหน
เขาก็ไม่ตอบ
แต่เราก็รู้สึกว่าเขาก็มองเราอยู่เหมือนกัน


หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
เรายังคงทำตัวเหมือนเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน
แต่วันหนึ่ง
ฉันก็รวบรวมความกล้าเข้าไปทักด้วยการปากระดาษแนะนำตัว
เขายิ้ม
และส่งกลับมา
นับแต่นั้นความรักของฉันก็เริ่มขึ้น
ฉันมักจะเรียกเขาว่าไอ้หน้าปลาจวด
เรามักจะไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน
เรามักจะไปเที่ยวในโรงเรียนด้วยกัน
เรามักจะไปวิ่งไล่จับด้วยกันเสมอ
เรามักจะแอบจ้องตากันในเวลาเรียนเสมอ
เรามักจะชอบด่ากันเป็นภาษาอังกฤษ
และเรามักจะใส่ใจในความรู้สึกของกันและกันเสมอ

ครั้งหนึ่งในวันวาเลนไทน์
ฉันกะจะให้ของขวัญกับเขา
แต่มันเป็นเพียงของขวัญราคาถูกๆ
ในเมื่อมีผู้หญิงคนอื่นเอาของขวัญราคาแพงมาให้เขา
แต่เพื่อเอาใจฉัน
เขากลับเอาของขวัญนั้นโยนทิ้งลงถังขยะต่อหน้าฉัน
ฉันรู้สึกดีมาก
ขอบคุณนะ

เมือ่มองย้อนกลับไป
รู้สึกว่ามันช่างงดงามเหลือเกิน

แต่ไม่นานนัก
เขากลับเงียบเฉย
และไม่พูดคุยกับฉันเหมือนเคย
ฉันรู้สึกสิ้นหวัง
และปวดร้าวอย่างบอกไม่ถูก
แม้ความรักจากเขาจะไม่มีอีกแล้ว
แต่ฉันก็ยังอยากจะให้เขาหันมามองหน้าของฉันบ้าง
แต่นี่
ไม่มีเลย
ทำเหมือนกับเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
ฉันเสียใจ
และพยายามอย่างสุดความสามารถ
่ที่จะทำให้เขากลับไปเป็นเหมือนเดิม
แต่เขาจะต้องกลับไปยังที่ ๆเขามา
ที่ ๆอยู่ไกลห่างเหลือเกิน
จุดเปลี่ยนของเรา
เราจะยอมหยุดที่ตรงนี้
เพื่อไม่ให้ผูกพันกันไปมากกว่านี้
หรือจะเดินต่อไปเพื่อความทรงจำที่ดี
ฉันเลือกอย่างหลัง
แต่เขาเลือกอย่างแรก
ฉันมีความสุขเหลือเกิน
ที่ได้เฝ้ามองรอยยิ้มของเขา
ได้เห็นอิริยาบถต่าง ๆของเขา
ได้เห็นลายมือของเขาในสมุด
ได้ยินคำพูดของเขา
ได้อยู่ใกล้ ๆ
ได้พูดคุยเล็ก ๆน้อยๆ
ได้เฝ้ารอที่จะได้เจอกับเขาทุกเช้า
ได้แอบมองเวลาเขาจะกลับบ้าน

ได้มีความสุขที่ได้รักเขา

หลังจากนั้น
ฉันกับเขาก็ต้องแยกจากกันไป
ไม่มีแม้แต่คำร่ำลา
ไม่มีแม้แต่คำสัญญา
อยู่ดี ๆก็ไปเฉย ๆ
เหมือนกับว่าเราไม่เคยเจอกันอีก
ฉันเสียใจอีกครั้ง
และเศร้าใจอย่างมาก
บางที
เราอาจจะได้เจอกันอีกครั้งก็เป็นได้
คำบอกลาจึงไม่มีความหมาย

สี่ปีผ่านไป
ฉันมีแฟนมากหน้าหลายตา
แต่ทุกคน
ไม่ทำให้ฉันรู้สึกดีได้เท่ากับเขา
ฉันค่อย ๆเศร้าใจอีกครั้ง
ฉันไม่อาจลืมเขาได้
ฉันไม่อาจจะละสายตาจากเขาในอดีตได้
แม้เขาจะไม่ติดต่อมาอีก
แม้ว่าฉันจะไม่มีความสำคัญใด ๆกับเขาอีก
แม้ว่าฉันจะเป็นเพียงเศษเล็ก ๆของความทรงจำของเขา
แต่ฉันก็รักเขามาก
มากเกินกว่าจะหยุดได้อีกต่อไป


แต่เมื่อวาน
เพื่อนของเขาโทรมาบอกฉันว่า
เขาตายแล้ว
เหมือนทุกสิ่งหยุดเงียบ
เหมือนทุกอย่างมันสลายไป
เหมือนกับลมหายใจขาดห้วง

ไม่อยากจะเชื่อ
แต่มันคือความจริง

ไม่เป็นไร
อีกไม่นาน
ฉันจะตามเธอไปนะ...


ฉันอาจจะดูงี่เง่ามากก็ได้ที่ยังรักเธออยู่
ช่างเหอะ
ฉันมันโง่ ใช่ป่ะไอ้กัน