วันแม่ แต่ไม่ได้หยุด

12 สิงหาคม 2552
วันแม่แห่งชาติ
.
.
.
ฉันเห็นข้อความนี้ปรากฏอยู่ที่ปฏิทินที่แขวนอยู่ที่ประตูห้องนอน
ตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ
หลายๆคนคงจะดีใจสินะที่ได้หยุด
โดยเฉพาะเด็กวัยรุ่นที่ชอบนอนและไม่ค่อยอยากเรียนสักเท่าไหร่
แต่ฉันไม่ดีใจเลย...ทำไมน่ะเหรอ
.
.
.
ก็เพราะว่าในวันนี้ ที่โรงเรียนของฉันเด็กสายวิทย์ทุกคนจะต้อง
ไปที่อิมแพค อารีน่า เมืองทองธานี
เพื่อเข้าชม สัปดาห์วิทยาศาสตร์น่ะสิ
ถามว่างานนี้จัดตั้งหลายวันไปวันอื่นก็ได้ใช่ไหม
หึหึหึ

ฉันก็คิดอย่างนั้น
"ก็วันนี้เป็นวันแม่นี่นาขออยู่กับแม่สักวันสิ"  
จริงไหม?
ไม่ว่าจะอยากอยู่กับแม่เพราะรักแม่ หรือเพราะ
อยากนอนเล่นอยู่บ้านก็ตามทีเหอะ
แต่นั่นก็เป็นข้ออ้าง(หรืออาจจะเรียกว่าเหตุผลก็ได้นะ)
ของคนที่อยากหยุดอยู่บ้าน

แต่ 
อาจารย์ของฉันท่านก็บอกมาว่า
"ที่ครูให้พวกเธอไปในวันแม่ก็เพราะว่าปกติ
ผู้ชายเรียน ร.ด.(รักษาดินแดน) ในวันพุธส่วนผู้หญิงก็หยุด
และครูคิดว่าวันนี้พวกผู้ชายก็คงจะได้หยุดนะ นักเรียน"
(โรงเรียนของฉัน พวกผู้ชายจะเรียนร.ด.ในวันพุธช่วงเช้าค่ะ
ดังนั้นในวัพุธโรงเรียนของฉัน นักเรียนและครูในระดับชั้นม.ปลาย 
จึงไม่มีการเรียนการสอน)

และก็เป็นจริงดังที่คาดการณ์ไว้
เพราะ ร.ด. ได้หยุด แต่ต้องไปเรียนชดเชยในวันเสาร์ที่ 15 สิงหาคมแทน

ดังนั้นในวันนี้ฉันจึงต้องไปชื่นชมงานสัปดาห์วิทยาศาสตร์...

อาจารย์นัดไว้ว่าจะขึ้นรถก่อน 7 โมงเช้า
แต่ว่าเมื่อเช้าฉันตื่นสาย และด้วยความที่บ้านของตัวเองอยู่ไกลจากโรงเรียน  ถ้านั่งรถเมล์ไปไม่มีทางทันแน่ๆ
สิ่งที่ฉันตัดสินใจได้ก็คือ
'นั่งรถแท๊กซี'
ฉันออกจากบ้านประมาณ 6 โมง 20 นาที แล้วก็เรียกแท๊กซีไปยังโรงเรียนทันที

ในที่สุดก็ไปถึงโรงเรียน
ในเวลา 6 นาฬิกา 37 นาที
เอาน่าดีกว่ามาสาย  
ฉันจ่ายเงินไป ตามราคาที่มิเตอร์ภายในรถบอก

ฉันนั่งรอเพื่อนๆที่หน้าโรงเรียน
ฉันจะไม่ว่าอะไรเลย
ถ้า
ทั้งเพื่อนๆ และอาจารย์ไม่มาครบทั้งหมด
ในเวลา 7 โมงครึ่ง
-*-
แต่พูดไปก็ไม่ได้ ได้แต่บ่นกับตัวเองในใจ

กว่าจะออกจากโรงเรียนไปยังอิมแพคฯได้
ก็ประมาณ เกือบๆแปดโมงเช้า

พอมาถึงสถานที่อันเป็นเป้าหมาย
นักเรียนก็พากันลงจากรถไปตั้งแถวเพื่อจะเตรียมตัวก่อนเข้างาน
มีทั้งต้องแปะสติกเกอร์  ตรวจของมีคม ล้างมือ ฯลฯ แล้วจึงเข้าไปในงาน

 หลังจากนี้
ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปตามที่ที่ตัวเองต้องการไปฉันเลือกที่จะเดินดูรอบๆ ฮอล 3 ก่อน เพราะเห็นมีขนมให้กิน^^
ก่อนที่จะเดินไปดูภายในงานจริงๆ
ฉันมีเวลาเดินอีกเยอะ เพราะอาจารย์ให้เวลถึง บ่ายโมง
นี่ยังไม่สิบโมงเลยด้วยซ้ำ เวลามีถมเถ
ฉันเดินไปดูโน่นดูนี่ จดบ้าง ถามพี่ๆที่ดูเเลบ้าง
จนเวลาล่วงไป 12 นาฬิกา
พยาธิในกระเพาะฉันก็ตื่นตัวเพื่อทำการบอกว่า
"เฮ้!หาอะไรมากินดิ๊"
ประมาณนี้ล่ะมั้ง

เมื่อทนไม่ไหวฉันจึงตัดสินใจซื้อพายสับปะรดมากินประทังชีวิต
เมื่อทานหมดแล้ว ฉันก็เดินไปที่ฮอล 3
ฉันเดินดูของกระจุกกระจิกไปเรื่อยๆ ตามประสาผู้หญิง
จนเจอเพื่อนนั่นแหละ 
ถึงได้รุ้ว่าใกล้ถึงเวลาที่อาจารย์นจัดไว้
ฉันเดินจากฮอล 3ไปยัง ฮอล 8 ประมาณ10นาที
แล้วก็ไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ

สักพักอาจารย์ก็ให้นั่งเป็นแถวเพื่อไปเข้าศูนย์การทดลอง
ตรงศูนย์นี้จะแยกเป็นห้องๆ แต่ละห้องน่าจะจำกัดจำนวนไว้ 60คนนะ
ฉันได้เข้าไปในห้องที่หนึ่ง เป็นห้องที่เรียนรู้เกี่ยวกับ 
"การเคลื่อนที่(Motion)"
ก็เรียนเกียวกับการเคลื่อนที่ของกระสุนปืนใหญ่ 
การเคลื่อนที่เป็นวงกลม การชน
เป็นการทดลองที่ง่ายๆนะ ไม่มีอะไรยาก

เมื่อเรียนรู้เสร็จ พวกเราก็ออกมาเพื่อจะไปขึ้นรถกลับโรงเรียน
.
(ไม่เล่าละกันไม่มีอะไรมากมาย)
.
และแล้วก็มาถึงโรงเรียนโดยสวัสดิภาพ

และอาจารย์ก็ปล่อยให้นักเรียนกลับบ้าน
นี่แหละช่วงเวลาที่ฉันรอคอย
ระหว่างที่ฉันกำลังขึ้นรถ ก็เห็นเพื่อนๆข้ามถนนมาเพื่อที่จะขึ้นรถเช่นกัน
แล้วฉันก็หันไปถามเพื่อน T ไปว่า
"ทำไมไม่กลับบ้านล่ะ"
"แล้วทำไมล่ะ"เพื่อนฉันตอบกลับมาแบบกวนอวัยวะเบื้องต่ำ
"ไม่เอาไอ้ B ไปด้วยล่ะ" T พูดพร้อมกับชี้ไปที่ เพื่อนที่อยู่ข้างๆ
พวกเพื่อนๆชอบแซวว่าฉันเป็นแฟนกับ B 
แต่ก็เฉพาะพวกผู้ชายน่ะนะ 

ฉันก็แค่ช่วยเขาทำโครงงานเพราะมีเพื่อนเก่าสมัยประถมอยู่ในกลุ่มด้วย  ไม่ได้มีอะไร
แต่ทำไมต้องมาแซวกันด้วยไม่เข้าใจ
ผู้หญิงคุยกับผู้ชายแล้วต้องเป็นแฟนกันรึไง  ไม่เข้าใจ-*-

ฉันกลับบ้านโดยที่แม่สั่งให้ลงตลาดเพื่อซื้อของมาทำขนมกินในบ้าน
แต่ละอย่างที่ฉันซื้อมามีแต่ของชอบตัวเองทั้งนั้น
เหอๆ
วันนี้ที่บ้านมีงานฉลองวันแม่ 
อาหารคาวมากมาย อาหารหวานมากมี  
ว่าแล้ว
ฉันขอตัวไปหาอาหารให้เหล่าพยาธิตัวน้อยๆก่อนละกัน
แหะๆ

ชะแว๊บ