ห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่มีไว้ใช้สำหรับนอนหลับพักผ่อนในตอนนี้กลับกลายเป็นสนามรักร้อนระอุของทั้งสองคนที่กำลังทอดเรือนกายให้ต่างฝ่ายต่างเชยชม นนทนันท์ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้เลยสักนิดแต่เพราะหลังจากที่เปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วชายหนุ่มก็โอบกอดเขาจากด้านหลังโดยทันที ทั้งที่พยายามต่อรองแล้วว่าขออาบน้ำก่อนแต่มันก็ไม่ได้ผล เพราะเจ้าตัวก็เริ่มตั้งแต่ตรงนั้นเลย
โดยปกติแล้วนนทนันท์จะมีเรียนในช่วงเช้าในวันอังคารถึงพฤหัสทำให้การต่อรองนั้นเป็นเรื่องง่ายแต่ดูเหมือนว่าสองสามวันมานี้โชคจะไม่เข้าข้างเลยสักนิดเพราะวันนี้และพรุ่งนี้เศรษพงศ์ก็เข้าเวรบ่ายค่ำแถมยังเป็นวันศุกร์ที่เขามีเรียนแค่ช่วงบ่าย ส่วนวันพรุ่งนี้ที่เป็นวันเสาร์ก็ไม่มีเรียนทำให้ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีแรงตื่น
“อึก พะ พอ” ร่างเล็กของนนทนันท์ที่คลอนไปมาด้วยแรงกระทบจากคนด้านบนร้องเบาๆราวกับทรมานเสียเหลือเกิน สองมือเล็กเอื้อมขึ้นไปจับหัวเตียงเหนือศีรษะเอาไว้ด้วยความรู้สึกที่ได้รับนั้นมันมากเกินจนต้องหาที่ระบายและอีกเหตุผลหนึ่งก็คือตัวเองจะได้ไม่ต้องไถลไปไกลจนศีรษะไปกระแทกให้เจ็บตัว ส่วนคนกระทำเองก็พยายามยึดร่างของคนรักไว้แต่ก็ดูเหมือนว่าทำไปก็เท่านั้น ถึงไม่ได้เจ็บตรงที่หัวจะไปกระแทกกับหัวเตียงนนทนันท์ก็ยังต้องเจ็บตรงอื่นอยู่ดี
“มะ หยุด หรอก อือ แบบนั้นเด็กดี รักพี่ให้มากกว่านี้ อ่า” นนทนันท์น้ำตาคลอกับคำพูดนั้น บางทีก็นึกโกรธตัวเองที่การกระทำกับคำพูดสวนทางกันเสียเหลือเกิน เคืองตัวเองที่ตอบรับไปกับทุกสัมผัสที่อีกคนมอบให้ หลงใหลไปกับห้วงอารมณ์ที่ถูกสร้างขึ้นเสียจนแทบจะเรียกได้ว่ามัวเมาไปกับมัน
“อึก ลึกไป ไม่เอา” สองแขนแกร่งยกท่อนขาเรียวที่อยู่ข้างเอวให้สูงขึ้นทำให้สะโพกบางนั้นเลื่อนตามขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ และนั่นมันก็ทำให้เนื้อกายยิ่งหลอมรวมแนบแน่นเสียจนจุกไปทั่วท้องน้อย สะบัดหน้าไปมาอย่างไม่รู้ว่าจะหาที่ระบายได้จากทางไหนเพราะทุกส่วนของร่างกายนั้นถูกจับจองด้วยความหวามไหวไปเสียหมด
คนตัวสูงไม่ตอบอะไร ทำเพียงแค่จ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความทรมานของอีกฝ่ายก่อนที่จะหยุดการกระทำลงเมื่อตนและคนรักได้พากันขึ้นสู่สรวงสวรรค์เป็นที่เรียบร้อย กระถดกายออกจากเรือนร่างที่เปรอะเปื้อนไปด้วยร่องรอยสีชาดแล้วทิ้งตัวนอนลงข้างๆพลางโอบกอดแน่นเสียจนแผ่นหลังเล็กแนบลงกับอกหนา จุมพิตเบาๆที่หลังคอด้วยความรักแล้วกระซิบเสียงเบาให้พอได้ยินกันสองคน
“ยังไม่อยากหยุดเลย”
“ตีสองแล้วนะครับ หลายครั้งแล้วด้วย เตียงก็เลอะไปหมด”
“เดี๋ยวเขาก็มาเปลี่ยนครับ ไม่เห็นแคร์เลย” ประโยคนั้นทำเอาคนฟังถึงกับต้องพ่นลมด้วยความอ่อนใจ เศรษฐพงศ์นั้นจ้างแม่บ้านให้เข้ามาทำความสะอาดทุกวัน ไอ้ทำความสะอาดทั่วไปน่ะเขาไม่ค่อยจะมีปัญหาอะไรสักเท่าไหร่หรอกแม้ว่าลึกๆแล้วอยากจะทำเองก็เถอะ แต่การที่สั่งให้แม่บ้านเปลี่ยนผ้าปูที่นอนทุกวันนี่มันไม่แปลกไปหน่อยหรือยังไง ถ้าเขาเป็นแม่บ้านคนนั้นเขาก็คงจะสงสัยอยู่ไม่น้อยนั่นแหละ คนอะไรทำผ้าปูที่นอนเลอะได้ทุกวัน
“ผมว่าพี่ควรระวังนิดนึงนะครับ ทำผ้าปูเลอะทุกครั้งแบบนี้มันก็ไม่ไหวนะ”
“พี่ว่ามันไม่ใช่ความผิดพี่นะ พี่ก็ปล่อยในตัวเราตลอดนั่นแหละ เราต่างห่างที่ไม่ยอมเก็บไว้เองแถมยังปล่อยของตัวเองออกมาเรี่ยราดอีก โอ๊ย ตีพี่ทำไม” เศรษฐพงศ์ถึงกับร้องลั่นเมื่อมือบางนั้นตบเข้าที่ปากของตัวเองจนดังเพี๊ยะ จะว่าเคืองก็เคืองอยู่หรอกที่เล่นกันแรงแบบนี้แต่พอเห็นแก้มแดงๆที่เหมือนกับลูกตำลึงสุกแล้วรู้สึกว่ามันคุ้มที่ยอมเจ็บตัว
“พูดจาน่าเกลียด”
“น่าเกลียดตรงไหน พูดจริงตลอด ทุกวันนี้ก็ช่วยตลอดเถอะน่า อุตส่าห์เช็ดล้างให้แล้วยังจะบ่นอีก” ริมฝีปากบางเม้มแน่นพร้อมกับสายตาที่เหวี่ยงค้อนวงโตให้ด้วยนึกเคืองกับคำพูดของอีกฝ่าย เขาเองก็ไม่ใช่คนหน้าบางจนถึงขนาดที่ว่าไม่สามารถทนฟังเรื่องแบบนี้ได้ แต่เพราะไอ้คำว่าเช็ดล้างนั่นแหละที่ทำเอาไม่อยากจะฟังต่อ ทำไมจะไม่รู้ว่าว่ามันหมายความว่าอะไร ก็โดนอยู่ทุกวันแถมลึกๆยังชอบเสียอีกต่างหาก
“ไม่อยากให้เตียงเลอะก็ห้องน้ำสิ ตื่นเต้นดีออก”
“หยุดพูดเถอะน่า”
“พี่ชอบที่ห้องน้ำจะตาย แต่กลัวว่าเราจะยืนไม่ไหวเลยต้องมาบนเตียงนี่”
“..........”
“ก็ถ้ารู้ว่ากลัวเตียงเลอะพี่พาเข้าห้องน้ำตั้งแต่แรกแล้ว”
“พูดอีกผมโกรธจริงๆด้วย” เศรษฐพงศ์หัวเราะเบาๆกับคำขู่นั้น จะว่าไปที่เขาพูดมันก็จริงทุกอย่างนั่นแหละ ถ้าเขาไม่กลัวว่านนทนันท์จะรับไม่ไหว เขาไม่มีทางมาซ้ำซากอยู่บนที่นอนหรอก
“ไม่พูดแล้วครับ เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้ไหม”
“ไม่เอาแล้วครับ พอเถอะ ผมเหนื่อยนะ ขอไปอาบน้ำนะ จะได้นอนกันสักที” มือบางดันกายหนาออกเบาๆซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมผละออกแต่โดยดีเสียจนน่าแปลกใจ แต่เขาเองก็เลือกที่จะไม่คิดอะไรมากเพราะถ้ายิ่งคิดยิ่งสงสัยจะกลายเป็นว่าไปถ่วงเวลาให้อีกคนเปลี่ยนใจมาสานต่อเรื่องบนเตียงอีกหน
มือบางเอื้อมไปคว้าเสื้อเชิ้ตของอีกคนที่พาดอยู่บนขอบเตียงขึ้นมาสวมใส่ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลนัก แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวขาก็ต้องทรุดลงไปนั่งอยู่ที่เดิมเพราะรู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงนั้นหายไปเสียหมด แข้งขานั้นไม่สามารถทนรับน้ำหนักได้อีกด้วยบทรักที่ต่อเนื่องมาตั้งแต่สามทุ่มกว่าๆจนถึงตอนนี้ รวมเวลาแล้วมันก็เกือบห้าชั่วโมงซึ่งถือว่ายาวนานกว่าทุกคืนที่เคยผ่านมา
ถ้าจะให้พูดว่าเคืองเล็กๆที่อีกคนเอาแต่ใจเสียจนเขาเป็นแบบนี้แต่ถ้าจะให้พูดไปก็เกรงว่าจะไม่เหมาะไม่ควรเสียเท่าไหร่นัก เศรษฐพงศ์เหมือนคนอื่นเสียที่ไหนกัน ขืนพูดอะไรไปอีกฝ่ายจะได้บอกว่าขอแก้ตัวในรอบถัดไปน่ะสิ
“เป็นอะไรครับ ไม่มีแรงเหรอ” เม้มปากแน่นด้วยความเจ็บใจก่อนจะพยายามลุกขึ้นอีกครั้งแต่ผลตอบรับจากร่างกายก็เป็นเหมือนเดิม ถ้าจะถามว่าผิดที่ใครก็ตอบได้คำเดียวว่ามันผิดที่เขานั่นแหละที่ไม่ยอมบอกว่าเหนื่อย เศรษฐพงศ์เองก็ไม่ได้ไร้เหตุผลถึงขนาดว่าจะไม่ยอมฟังกัน ร่างสูงจะคอยสังเกตอยู่เสมอว่าเขาไหวไหม ถ้าเห็นว่าเริ่มที่จะหมดแรงเมื่อไหร่ก็จะหยุดทันทีหรือถ้าเขาเอ่ยปากว่าเหนื่อย ต่อให้อีกคนอยู่ในสภาวะไหนก็จะยอมหยุดให้
ครั้งนี้เขาก็ไม่ได้เหนื่อยถึงขนาดจะหมดแรงแต่ด้วยความเมื่อยล้าที่สะสมมาหลายวันทำให้กล้ามเนื้ออ่อนแรงลงไปอย่างเห็นได้ชัด จึงไม่แปลกหรอกที่เขาจะอยู่ในสภาพนี้
“พี่ช่วยดีกว่าน่า ขืนไปเองคงถึงพรุ่งนี้เข้า” ว่าแล้วคนตัวสูงก็ลุกขึ้นมาช้อนร่างของคนรักขึ้นแนบอกก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำ วงแขนแกร่งปล่อยร่างเล็กลงที่หน้าเคาท์เตอร์ล้างหน้าพลางใช้สองมือจับไหล่บางให้หันหน้าเข้าหากระจก
“พี่จะทำอะไร” เอ่ยถามอย่างหวาดระแวงเพราะด้วยสภาพของตนเองที่สวมแค่เสื้อเชิ๊ตตัวเดียวและอีกคนที่ไม่ได้สวมอะไรเลยแบบนี้มันทำให้รู้สึกถึงอันตรายที่อยู่ใกล้แค่ปลายจมูก
“คืนนี้โปรโมชั่นก่อนงด พี่ขอแบบไม่จำกัดได้ไหมล่ะ”
“พี่จะบ้าเหรอ แบบนั้นผมก็แย่สิ อ๊ะ อือ หยะ อย่านะ” ครางเบาๆเมื่อมือกว้างเริ่มไล้ไปทั่วผิวกายก่อนจะเลื่อนขึ้นมาทักทายแผ่นอกบาง สองขางเรียวถูกแยกออกก่อนที่ความปรารถนาของชายหนุ่มจะถูกส่งผ่านไปยังอีกคนอย่างเชื่องช้า ครวญครางด้วยความอึกอัดด้วยที่อีกฝ่ายนั้นทิ้งค้างไว้ไม่ยอมขยับกายทั้งที่เขานั้นร้อนรุ่มเสียจนแทบจะระเบิด
“ไปอยู่ออสเตรเลียกับพี่นะ”
“อะ จะไปได้ ยะ ยังไง พี่เต๋า พะ...ผม อื้อ”
“ได้สิ ไปนะคนดี” เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนหากแต่ใบหน้านั้นกลับเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์เพราะหากถ้าเขาไม่ได้คำตอบที่ถูกใจเขาจะไม่มีทางหยุดทรมานคนตรงหน้านี้เด็ดขาด
“ไปนะ ไม่ไปก็อยู่มันอย่างนี้แหละ” แม้ว่าในกายแทบจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆแต่ก็ยังคงกัดริมฝีปากแน่นไม่ยอมตอบตกลง
“จะ ใจร้าย”
“ไม่เร่งรัดก็ได้ครับ พอเรียนใกล้จบแล้วพี่จะถามอีกที คำตอบมีแค่ตกลงนะครับ”
“จะบ้าระ..อื้อ” ยังไม่ทันที่จะได้โวยวายกายหนาก็กระแทกเข้าหาเสียอย่างแรงจนร้องเสียงหลงไปหมด สิ่งที่ทำได้ก็มีเพียงการเอื้อมมือไปกำที่ท่อนแขนแกร่งแล้วลากเป็นทางยาวเพื่อบ่งบอกว่าตนนั้นทรมานเพียงใดก็เท่านั้น
เศรษฐพงศ์ก็เป็นเสียแบบนี้...ถ้าไม่ได้คำตอบก็มักจะใช้กำลัง
ก็ไม่รู้ว่าเขาไปหลงรักผู้ชายเห็นแก่ได้จนกระทั่งหัวปักหัวปำแบบนี้ได้ยังไง
ความคิดเห็น