อลัน,ฟาร์โร,เเวมไพร์ และแอนนาวิญญาณในความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

เกือบ 10 ปีก่อน

ชานเมืองในประเทศอังกฤษ

รถบัสโรงเรียนค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากรั้วโรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง   ผู้ปกครองหลายคนยืนโบกมือและส่งยิ้มให้กับใบหน้าเล็กๆของเด็กวัย 7-8 ขวบบนรถ  ลูกๆของพวกเขากำลังเดินทางไปทัศนะศึกษาต่างเมืองเป็นครั้งแรกในชีวิต  แม้จะไปเช้าเย็นกลับแต่ก็อดตื่นเต้นแทนลูกๆไม่ได้  รถบัสเคลื่อนตัวเข้าสู่ถนนแล้ว.....ความภาคภูมิใจในตัวบุตรหลานของตัวเองปรากฏอยู่บนใบหน้าของบรรดาพ่อแม่.........แต่ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่าอนาคตนั้นไม่แน่นอน

รถบัสโรงเรียนแล่นออกจากตัวเมือง  ออกจากถนนสายหลักเข้าสู่ถนนสายรอง  การจราจรเริ่มบางตาลงเพราะกำลังเข้าสู่เขตชนบท  สองข้างทางเปลี่ยนจากตึกสูงเป็นหมู่บ้านเล็กๆและเปลี่ยนจากหมู่บ้านเล็กๆเป็นไร่นาช้าๆ  บรรยากาศสองข้างทางเริ่มงดงามสดชื่นขึ้น  ทางเริ่มแคบและชันขึ้นทีละน้อย

Five little monkeys jumping on the bed.

One fell off and bumps his head.

Mama call the doctor , and the doctor said 

“No more monkeys jumping on the bed.”

เสียงร้องเพลง เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุยดังมาจากริมฝีปากเล็กๆของเด็กๆบนรถ  โดยไม่มีใครล่วงรู้เลยว่านี่-อาจ-เป็น-เพลง-สุด-ท้าย-ใน-ชี-วิต-ที่พวกเขาจะมีโอกาสร้อง

ตึง 

เสียงเพลงเบาลง

สายตาไร้เรียงสาหลายคู่แหงนหน้าขึ้นมองหลังคารถ

four little monkeys  jumping  on  the  bed.

One fell  off  and  bumps her  head.

Mama call   the  doctor , and  the  doctor  said 

เด็กๆหลายคนยังคงร้องเพลงต่อไปแต่..น้ำเสียงจืดชืดลงกว่าเดิมมาก

ตึง

เงียบ

สายตาของเด็กๆพากันแหงนมองไปบนหลังคารถโดยไม่ได้นัดหมาย    ความสงสัยไหวระริกอยู่ในบรรดาดวงตาคู่น้อย   รอยบุบสองรอยปรากฏอยู่บนนั้น   บนหลังคารถที่ดูออกจะแข็งแรงตามความคิดของพวกเขา

 ตึง

บางสิ่งบางอย่างตกกระแทกหลังคารถบัสอีกครั้งเกิดเป็นรอยยุบรอยที่สาม

ดวงตาเล็กๆทั้งสามสิบคู่สอดส่ายหาคำตอบ    แต่ไม่มีสักคนในพวกเขาให้คำตอบได้

ครูอาจารย์ยืนเกาะเก้าอี้สายตาหวาดหวั่นไม่แพ้ลูกศิษย์

และโดยไม่ทันตั้งตัว

ไม่มีคำตอบ

รถบัสทัศนะศึกษาคันนี้ค่อยๆเบนออกนอกเส้นทางจราจร

ตกขอบถนน

พุ่งลงเนินปะทะกับต้นโอ๊กใหญ่โดยไม่อาจควบคุมได้

เสียงการปะทะอย่างรุ่นแรงดังสนั่นหวั่นไหวจนหมู่นกกาในบริเวณใกล้ๆกระพือปีกบินขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยความตกใจ

ควันพวยพุ่งขึ้นมาจากตัวรถ

กระจกทุกบานแตกกระจาย

รถบัสพังไม่มีชิ้นดี

เสียงหัวเราะเขย่าประสาทดังแว่วออกมาพาขนหัวลุก

เงาร่างเลือนรางสามเงาบินหวือออกจากตัวรถ

ลัดเลาะไปใต้ร่มเงาไม้...รวดเร็ว.......ว่องไว...

ลับหายไปโดยไร้ร่องรอย

ไม่มีใครรู้สาเหตุของอุบัติเหตุครั้งนี้

ผู้รอดชีวิตมีเพียงคนเดียว

เด็กชายผู้โชคดี???

อลัน ที. ฟาร์โก

เนื้อตัวของเขาแทบไม่มีรอยขีดข่วนหรือรอยไหม้ใดๆอยู่เลย

จะมีก็เพียงบาดแผลลึกที่ข้อมือซ้าย

และในวัยเพียงเจ็ดขวบ

เขาไม่สามารถบอกเล่าได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนั้น