ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC.REBORN] DI GRAN LUNGA [D18]

    ลำดับตอนที่ #1 : [★] CHAPTER 0 ¦ BEGINNER.. ]]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 185
      0
      28 เม.ย. 56

     

                    ..Give me a reason

                    ให้เหตุผลฉันหน่อยสิ..

                    ..Why I’m feeling so blue

                    ว่าทำไมฉันต้องรู้สึกเหaงา..

                    ..Every time I close my eyes all I see is you

                    ทุกๆเวลาที่ฉันหลับตาจะต้องเห็นแต่หน้าเธอ..

                   

                    เรียวขายาวของชายร่างสูงในเสื้อโค้ทคลุมยาวสาวเท้าเดินผ่านห้องเรียนที่เรียงรายเป็นแบล็คกราวเวลาย่างเดินให้ เขามาพร้อมกับชายวัยกลางคนที่สวมชุดสูทสีดำ 3 คนอันซึ่งเป็นลูกน้องและผู้ดูแลคนสนิท ถึงแม้ว่าที่เขากำลังย่ำเดินอยู่นี่คือ อาคารเรียน ใน โรงเรียนแห่งหนึ่ง.. ซึ่งดูๆไปสถานที่แห่งนี้ก็ไม่น่าจะเกี่ยวพันอะไรสิ่งที่น่าจะเรียกว่า ธุระได้สำหรับคนอย่างพวกเขา.. เอ..

                    หรือควรจะเรียกว่า มาเฟีย แบบพวกเขา.. ?’

                    หากแต่ว่า....

                    เคียวยะ ~ !”ทันทีที่มือหนานั้นเปิดประตูบานเลื่อนออกเขาก็ส่งเสียงเรียกคนที่แม้จะอยู่หรือไม่อยู่ด้านใน (?) นั้นอย่างคุ้นเคย ก่อนจะคลียิ้มกว้างให้เมื่อเห็นสีหน้าที่บูดบึ้งของเด็กชายเจ้าของเรือนผมสีปีกกาที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างหงุดหงิดใจที่โต๊ะทำงานใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าเขาไม่กี่เมตร

    ..มีธุระอะไร.. -  -

                    เห !? ฉันมาที่นี่เนี่ยจำเป็นต้องมี ธุระ อย่างเดียวเลยเหรอ ?”ร่างสูงเดินเข้าไปเท้ามือทั้ง 2 ข้างลงกับโต๊ะทำงานของอีกฝ่ายแล้วมองร่างบางตรงหน้าอย่างสงสัย แต่กลับต้องผงะออกอย่างรวดเร็วเมื่อคมเขี้ยวแหลมที่โผล่ออกมาจากกระบองทอนฟานั้นกำลังจะเสยหน้าเขาให้ในระยะเผาขน (?)

                   

    ..Give me a reason

                    ให้เหตุผลฉันหน่อยสิ..

                    ..Why I can’t feel my heart

                    ทำไมฉันไม่รู้สึกว่าหัวใจเต้น..

                    ..Every time you leave my side I just fall apart

                    ทุกๆเวลาที่เธอจากฉันไปไม่ได้อยู่ข้างกายฉัน..

     

    ถ้าไม่มี.. คุณก็มาให้ผม ขย้ำ อย่างงั้นสินะ..

                    เดี๋ยวก่อนสิ เคียวยะ ! ฉันไม่ได้มาให้นาย ขย้ำ นะแล้วอีกอย่าง.. ;; การฝึกมันจบไปแล้ว ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อต่อสู้นะ - -‘’ ใจเย็นก่อน ~ ใจเย็น ~”ร่างสูงรีบโบยมือเป็นสัญญาณว่ามาดีสุดๆ (?) เพื่อให้อีกฝ่ายเห็นเจตนาที่แสดงออกมาผ่านสีหน้าว่าเขาไม่ได้ต้องการอย่างที่ใจของ ฮิบาริ เคียวยะ นั้นต้องการเลย แม้แต่น้อย ร่างบางตรงหน้าขยับออกจากท่าตั้งการ์ดพลางมองนิ่งไปยังตรงบุคคลซึ่งเป็นบอสของพวกคนสวมชุดสูทสีดำเงาด้านหลัง 3 คนนั้นอย่างเงียบๆ ก่อนที่จะปาทอนฟาที่อยู่ในมือนั้นไปเฉียดหูและปักลงที่กำแพงด้านหลังตัวร่างสูงอย่างจงใจและใส่เต็มแรง..

                    ถ้าแบบนั้น.. ก็ไสหัวออกไปจาก โรงเรียนของผม ได้แล้ว..ฮิบาริ เคียวยะหันหลังให้กับบุคคลทั้ง 4 ที่ยืนเหงื่อตกพลั่กเพราะความแรงและเร็วของทอนฟาบินนั้น (?) ทำให้มันเสียบทะลุเข้ากำแพงไปอย่างง่ายดาย โดยที่บอสของพวกเขานั้น หูแดงและเลือดฉิบไปกับการจงใจขว้างนั้นเต็มๆอย่างเลี่ยงไม่ได้

                    ถ้างั้น พวกคุณ 2 คนก็ไปเคลียร์เรื่องนี้กันเอาเองนะครับ บอส พวกผมขอตัวก่อนว่าแล้วผู้ดูแลและลูกน้องผู้แสนน่ารักของเขา (?) ก็พากันสลายตัวไปในทันที โดยที่ทิ้งให้ห้องนี้เหลือเขาและก็อีกฝ่ายเพียงลำพังแค่ 2 คน..

                    อูย.. ;; แผลนิดเดียวแต่แสบใช่เล่นเลยแฮะ ..;”ดีโน่เลื่อนมือขึ้นไปแตะแผลที่หูของเขาอย่างระแวดระวังอย่างเต็มที่เพราะดูเหมือนเลือดนั้นไม่มีท่าทีว่าจะหยุดไหลหรือบรรเทาลงเลย เพราะยังไม่ได้รับการรักษา พลางเลื่อนสายตาไปมองที่ร่างบาง ที่ยังคงยืนหันหลังให้และดูเหมือนว่าเขาเริ่มยืนกอดอกแสดงท่าทีว่าไม่พอใจเข้าให้แล้ว

                    แล้วทำไมคุณถึงยังไม่ออกไปอีก ? ผมพูดไม่ชัดเจนพอรึยังไง..

                    ก็ฉันมาที่นี่เพราะตั้งใจมาหานายเลยนี่น่า

                    ผมไม่ได้ขอให้นายมาหาซักหน่อย.. -  -

                    แต่ฉันตั้งใจมาด้วยตัวเองเลยนะ ?”

                    ถ้าตั้งใจมาได้..ก็ตั้งใจกลับไปได้ซะบ้างสิ -  - ...

                    พูดแบบนั้นได้ไงเล่า ‘- - ฉันเพิ่งมาจากสนามบินเมื่อกี้เลยนะ...;;”

                    ........

                    ........”

     

                    ..And when you’re fast asleep I wonder where you go

                    และเมื่อไหร่ก็ตามที่เธอหลับลงนิทรา ฉันสงสัยเหลือเกินว่าเธอไปที่ไหน..

                    ..Can you tell me I wanna know

                    เธอสามารถบอกให้ฉันรู้ได้ไหม ฉันอยากรู้..

     

                    แล้วจู่ๆความเงียบก็เข้าครอบงำ (?) ไม่รู้เพราะอะไรทั้ง 2 คนถึงได้หยุดการโต้วาทีที่เอาเข้าจริงๆมันก็ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุดนั้นลงอย่างตัดจบด้วย การเงียบ เหมือนกับเขารู้สึกสะกิดใจกับอะไรซักอย่างถึงได้ชักปากเงียบไป ก่อนจะหันหน้ากลับมาหาอีกฝ่ายอีกครั้ง

                    เมื่อกี้.. คุณบอกว่าตั้งใจมาหาผมเลย.. งั้นสินะ ?”

                    อา ใช่แล้วล่ะ ทำไ... !?”เสียงที่ขาดหายไปไม่ใช่เพราะจู่ๆก็เกิดชะงักแต่มือบางเลื่อนเข้าไปแตะตรงริมฝีปากนั้นไว้เป็นเชิงว่าให้เงียบ นัยน์ตาสีดำขลับสวยเลื่อนมองใบหน้าเรียวของอีกฝ่ายก่อนเลื่อนมือขึ้นไปลูบผมสีบลอนด์ทองแล้วคลียิ้มอย่างพึงพอใจ

                    ไหนละ ความตั้งใจ ? ทำให้ผมเห็นสิ.. ??”ร่างบางขยับเลื่อนมือที่ใช้ลูบเรือนผมนั้นออกมาโอบรอบคออีกฝ่ายแล้วยิ้มเชิญชวนให้อีกคนตรงหน้านั้นรู้ว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร..

                    ใช่.. แล้วทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ.. ว่าที่ทำอยู่น่ะ หมายความว่ายังไง ?’

                    มือหนาเลื่อนเข้าไปสอดโอบเอวเล็กบางนั้นให้แนบกับร่างกายของเขา.. ความใกล้ชิดนั้นทำให้ดวงตาของทั้งคู่เลื่อนสบตากันและกันก่อนที่ริมฝีปากของทั้งคู่นั้นจะเชื่อมสัมผัสอ่อนนุ่มและประกบลงบดขยี้ริมฝีปากกันไว้อย่างเนิ่นนาน.. ไม่ทันไรโพรงปากเล็กก็ถูกอีกฝ่ายใช้สิ้นร้อนเข้าไปรุกล้ำภายในนั้นจนชุ่มช่ำไปด้วยของเหลวใสที่ทั้งคู่ต่างแลกลิ้นไล่เกี่ยวกันจนท้ายที่สุดแล้ว..ทั้งคู่ก็ผละมันออก

     

                    ..Because I miss you

                    เพราะว่าฉันคิดถึงเธอ..

                    ..And this is all I wanna say

                    และนี่ก็คือทั้งหมดที่ฉันต้องการจะพูดจะบอก..

                    ..I guess I miss you beautiful

                    ฉันคิดว่าฉันคิดถึงความสวยงามของเธอ..

                    ..These three words have said it all

                    นี่คือสามคำที่ฉันได้พูดออกไปทั้งหมด..

                   

                    เคียวยะ..ดีโน่รั้งร่างบางของฮิบาริ เคียวยะมากอดเอาไว้แน่นด้วยความคิดถึง นานแค่ไหนแล้วที่เขาต้องหมกตัวอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมที่ถึงมันจะกว้างแต่ก็น่าเบื่อ.. กองเอกสาร งานและหน้าที่ต่างๆรัดตัวเขาจนไม่มีแม้แต่เวลาที่จะเจียดมาเพื่อโทรฯถามสารทุกข์สุกดิบ เคียวยะของเขาเลยแม้แต่น้อย... เขาคิดถึง.. คิดถึงร่างเล็กบางนี่จนไม่อยากจะปล่อยให้หลุดไปไหน ทั้งๆทีเขาเองก็มีเวลาไม่มากในการใช้เวลาร่วมกัน..กับ คนรักที่อายุน้อยกว่าเขาเป็นโขแบบนี้ (?)

                    อึดอัดนะ.. -  -

                    งั้นเหรอ ? อา ขอโทษที ~”ร่างสูงผละเล็กน้อยก่อนยืนมองอีกฝ่ายที่ยังคงจดจ้องมาที่เขาเงียบๆ แล้วมือบางนั้นก็เลื่อนขึ้นไปแตะใบหูที่เลือดเริ่มแข็งตัวแล้ว

                    เจ็บรึเปล่า ?”

                    เอ๋ ? นี่น่ะเหรอ ? ก็ไม่หรอก : ) เล็กน้อยน่ะดีโน่แลสายตาไปมองตามมืออีกฝ่ายแล้วหันกลับมายิ้มบางให้ ในขณะที่อีกคนยังคงสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะกดบีบลงไปตรงแผลนั้นอย่างจัง

                    โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!”

                    .

                    .

                    ร้องซะดัง.. ก็ไหนว่าไม่เจ็บไง ? ห๊ะ..  ไอ้ม้าพยศ - - …’ (?!)

                    .

                    โอ๊ย ..!”

                    พลั่ก !!

                    -  - จะหุบปากได้รึยัง..ทันทีที่สำลีชุบน้ำยาฆ่าเชื้อแตะลงบนแผลที่หูของ ดอน คาบัคโรเน่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเผลอร้องเพราะมันแสบ แต่ไม่ทันได้ร้องมากก็โดนทอนฟาตบหัวคว่ำไปเพราะความรำคาญของ ฮิบาริ เคียวยะ ที่แผลเท่าอุนจิมด (?) ก็ร้องซะเจียนตาย

                    ครับๆ ..;;”ความจริงมันก็ไม่จำเป็นมากถึงขั้นต้องลงน้ำยาฆ่าเชื้อให้หรอก ถ้าเพียงแต่..เจ้าหนามด้านในนั้นไม่ได้ถูกนำออกมาทำความสะอาดบ่อยๆล่ะก็นะ

                    เสร็จแล้วครับ คุณเคียว

                    อืม ออกไปได้แล้วล่ะ...คุซาคาเบะ เท็ตสึยะก้มหน้าก้มตาเก็บของเข้าใส่กล่องเหมือนเดิมจนเรียบร้อยแล้วโค้งคำนับก่อนออกไป ร่างบางยังคงนั่งมองอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิดใจ เพราะตั้งแต่ตอนที่ไปเรียกรองประธานรักษาระเบียบนั้นมาทำแผลให้ หมอนี่ก็เอาแต่ร้องเหมือนคนใกล้ตายให้เขารำคาญหูจนต้องทำดาเมจให้อีกคนหุบปากด้วยการตบหัวคว่ำไป 1 ซ็อต (?)

                    ..คุณนี่มัน..โตแต่ตัวรึไง..ร่างบางที่นั่งอยู่ในทางไขว่ห้างปรายตามองแล้วกอดอกอย่างรำคาญใจ ใช่ ตอนนี้เขากำลังหงุดหงิดมาก.. ตอนแรกก็ว่าเงียบๆดีอยู่หรอก ทั้งๆที่ร่างสูงที่นั่งทำหน้าหงอยอยู่ข้างๆเขาก็รู้ดีแค่ไหนว่า เขาไม่ชอบเสียงดังๆ... แต่ก็ยังจะเป็นตัวต้นเสียงนั้นซะอีก.. -  -

                    เคียวยะ ~ ฉันขอโทษ.. ก็มัน..แสบจริงๆนี่น่า ~”ดีโน่เอนตัวเข้าหาคนรักของเขาเพื่อหวังจะให้เขาเข้าใจว่านี่แหกปากไปน่ะไม่ได้เจตนา (?) แต่ก็ถูกร่างบางขยับหลบแล้วยืนขึ้นจนอีกฝ่ายเอนตัวล้มลงโซฟาไปแทน

                    “!? เคียวยะ ~~”

                    เงียบได้แล้ว....

                    ................;;;;;”เสียงราบเรียบของอีกฝ่ายที่มีน้ำเสียงที่จริงจังทำให้ ร่างสูง ต้องกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ลงคอไปอย่างยากลำบาก (?) แล้วเงียบตามที่ เด็กผู้ชายคนนี้ว่า.. ก่อนที่ร่างบางนั้นจะก้าวขาขึ้นไปบนโซฟาแล้วนั่งคร่อมตัวอีกฝ่ายไว้พลางเลื่อนมือไปกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายขึ้น

                    รีบกลับรึเปล่า..

                    อ่า..ก็ไม่นะ..;;”

                    อยู่ได้ถึงตอนไหน..

                    ก็..พรุ่งนี้เช้า..

                    -   - ...............

                    “…………=  =”ร่างบางขยับจับตัวอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นนั่งดีๆแล้วตัวเองก็นั่งคร่อมตักเอาไว้.. ทำซะ ก่อนที่จะเฉาตาย..ฮิบาริ เคียวยะมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ในขณะที่ร่างสูงนั้นรู้สึกถึงเลือดที่ขึ้นมารวมตัวกันที่แก้มของเขาเล็กน้อย (?) แล้วมือบางนั้นก็ขึ้นไปลูบไล้แก้มนวลของอีกฝ่ายเบาๆ คืนนี้ผมจะไปค้างกับนายนะ.. เข้าใจที่พูดใช่มั้ย..นัยน์ตาสีนิลนั้นและเสียงที่เขาได้เห็นและได้ยินมันช่างนุ่มนวลและอ่อนโยนเหลือเกิน.. ตอนนี้เขารู้ดี.. ว่าคนที่คิดถึง...

                    ก็ไม่ใช่แค่เขาฝ่ายเดียวหรอก....

                    .

                    .

                    ..You know I miss you

                    เธอรู้ฉันคิดถึงเธอ..

                    ..I think about you when you’re gone

                    ฉันคิดเรื่องเธอทุกครั้งเมื่อเธอไม่อยู่..

                    ..I guess I miss you nothing’s wrong

    ฉันคิดว่าฉันคิดถึงเธอ ไม่ผิดแน่..

    ..I don’t mean to carry on

    และฉันไม่คิดจะเก็บมันไว้อีกต่อไป..

    .

                    .

                    ณ โรงแรมหรูแห่งหนึ่งในนามิโมริ..

                    ก๊อก ก๊อก ก๊อก..

    เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นระหว่างที่เขาทั้งคู่กำลังหลับสนิท.. แต่ว่าด้วยกำหนดการณ์ที่อยู่ในหัวของ ดีโน่ คาบัคโรเน่ นั้นมันกับทำให้เขาลืมตาขึ้นมาทั้งๆที่ยังมีร่างบางอยู่ในอ้อมกอด.. นัยน์ตาสีคาร์เนเลียนมีแววชั่งใจ ถึงแม้ว่าเขายังอยากจะอยู่และโอบร่างเล็กบางนี่ต่อไปแค่ไหน.. แต่ว่า มันได้เวลาที่เขาต้องไปแล้ว

    บอสครับ.. เรามีเวลาไม่มาก ถ้าคำนวณเวลาไปถึงสนามบินแล้ว..ก็ควรที่จะเริ่มออกซะเดี๋ยวนี้แล้วนะครับ..ชายที่ดูท่าทางมีอายุหรือผู้ดูแลคนสนิทของดีโน่ เริ่มกำชับแกมสั่งให้ บอสของเขาละเวลาส่วนตัวได้แล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะทำงานเสร็จแล้วทั้งหมด แต่อีเว้นท์และการเดินทางสร้างสัมพันธไมตรีต่อแฟมิลี่อื่นๆยังคงต้องดำเนินต่อไป..

    ฉันรู้แล้วล่ะ โรมารีโอ้.. ขอเวลาฉันหน่อยเถอะนะ..ร่างสูงที่เลื่อนมือลูบและไล่เกี่ยเรือนผมสีปีกกานั้น ใช่.. เขาไม่อยากไป.. เขาไม่อยากกลับไป ไม่อยาก.. และไม่อยาก มีแต่ประโยคเดิมๆวนไปวนมาอยู่ในหัว แต่เขาก็รู้ดีว่าไม่อาจจะทำอะไรได้ ทั้งงาน และหน้าที่ของคนเป็นบอส.. มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆที่จะผ่อนลงและปลีกตัวไปจากหน้าที่ตรงนั้นได้..

    ไปอาบน้ำซะ.. นายต้องเตรียมตัวแล้ว..

    “!?”ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมองคนตรงหน้าก่อนขยับตัวลุกขึ้นนั่งมองประจันหน้ากับอีกฝ่ายแล้วผลักอีกคนให้ลงไปจากเตียง

                    ถ้าอีก 30 นาทีนายยังจัดการตัวเองไม่เสร็จ.. -   - ไม่ต้องกลับมาให้เห็นหน้าอีก..

                    “……… -  -‘’ อย่าควักไม้ตายมาเล่นได้มั้ย เคียวยะ ..;”ถึงจะพูดแบบนั้นแต่มือที่คว้าหยิบผ้าขนหนูนั้นและขาที่วิ่งเข้าห้องน้ำไปนั้นเป็นคำตอบที่เรียกรอยยิ้มได้จากใบหน้าของ ฮิบาริ เคียวยะ

                    .

                    .

                    เคียวยะ ~~~~~”

                    ...........ถึงสนามบินจะยังอยู่ในสภาพที่ค่อนข้างโล่งพอสมควรเพราะมันอยู่ในเวลาเช้าแต่ เสียงที่ออดอ้อนและดังก้อง ณ จุดๆนี้เป็นของ ดีโน่ คาบัคโรเน่ (?) ที่ยังคงไม่ปล่อยร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดมานานกว่า 10 นาที ทำเอาลูกสมุนทั้งหลายเรียกเหงื่อออกมาโชว์กันได้เลยทีเดียว... (?)

                    บอสครับ.. มันได้เวลาแล้วนะ เดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอกครับ บอส.. ;;”โรมารีโอ้ที่ยืนมองเจื่อนๆอย่างถอดใจที่จะโน้มน้าว บอส ของเขาเอง ก่อนที่บอสของเขาจะถูกผลักส่งออกมาอย่างแรงจนเขาต้องรีบรับซะก่อน

                    อ่า ~~ เคียวย... !!”

                    ....!!”

                    ...!?”

                    .........เฮ่อ....ไม่ต้องสงสัยบรรดาจุดและเครื่องหมายที่แสดงถึงอาการตกใจไป (?) เพราะริมฝีปากบางนั้นได้ประกบจูบปิดปากบอสของเขาไปต่อหน้าต่อตา ทั้งคนที่เคยเห็น และ คนที่ไม่เคยเห็น จนทำให้อึ้ง ทึ้ง เสียวกันไปตามๆกัน (?) คงมีแต่ โรมารีโอ้ ที่เห็นจนชินตาและถอนหายใจเป็นการขอบคุณที่ในท้ายที่สุดแล้วเขาก็จับตัว บอสของเขา เอาไว้เพื่อการลากขึ้นเครื่องได้สำเร็จ..

                    ฉันจะกลับมาหานายอีกเคียวยะ ~~~~ นายต้องรอฉันนะ !!!”นี่ขนาดลากไปได้ไกลพอสมควรก็ยังจะตะโกนมา (?) ฮิบาริ เคียวยะแลมองแบบราบเรียบแล้วเดินหันหลังกลับไปพลางตั้งเป้าหมายมุ่งตรงสู่ทางออกจากสนามบินเพื่อกลับไปยังโรงเรียนของเขา

                    ฉันรักนายมากนะ เคียวยะ !!!!”

                    บอสครับ ‘=  =); .... อายเขามั้ยนั้น

                    เฮ่อ.. วัยรุ่นก็งี้สินะ... บอสเองก็ยังเอ๊าะๆ

                    เลิกคร่ำครวญแล้วไปทำงานได้แล้วครับ บอส..

                    ง่า.... เคียวยะ !!”ดอน คาบัคฯที่ยังคงไม่หยุดคร่ำครวญหาคนที่เขารัก กับลูกน้องที่เริ่มเอือมระอาและบางคนก็เข้าใจดีและหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน ถึงแม้ว่าทางนี้จะเริ่มเดินทางกลับแล้ว แต่..ฮิบาริ เคียวยะที่หยุดยืนมองอยู่ได้สักพักก็หันกลับไป..อีกครั้ง

                    หึ....

                    ถ้าทำไม่ได้อย่างที่ปากว่า.....

                    ผมจะขย้ำคุณให้ตาย... ม้าพยศ....
    -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
    NOTE : จบไปแล้วกับ ปฐมบทแรก ของ ฟิคฯ เรื่องนี้ XD สวัสดีค่ะทุกคน ~ ยังไงก็ต้องขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการก่อนนะค่ะ : ) ไรท์ฯชื่อ กาฟิวส์ ค่ะ หรือ ฟิวส์ ก็ได้ อา..อันนี้โดยส่วนตัวนะไม่แน่ใจว่าใครที่หลงเข้ามาอ่านหรือเข้ามาอ่านนี่เคยได้อ่านผลงานที่ชื่อว่า CRAZY DON’T CRY TO LOVR แล้วก็ I KNEW I LOVE YOU ของ 6918 รึเปล่า จะบอกว่า เป็นคนเดียวกันค่ะ’ 5555555555 จะว่ายังไงดี =w=); ช่วงเวลาที่หายไปนี่ โดนจับล้างสมองล่ะมั้งค่ะ 555555 ไปหมดเลย ตอนนี้ 6918 ตันมากค่ะ ; w ;)> แต่งไม่ออก จะบอกว่า D18 เข้ามาทำ ดาเมจในหัวใจมาก เอ่อ..ยอมรับว่ามี โดจินฯ คู่นี้เยอะมากค่ะ ..;; เหยียบ 200 เล่มเข้าไปแล้ว (?!) 555555555 อา ! ก็ยังไงก็ขอฝากฟิคฯเรื่องนี้ไว้ด้วยนะค่ะ : ) เป็นฟิคเรื่องแรกที่แต่ง D18 ค่ะ บวกกับไม่ได้แต่งฟิคฯมานานหลายปีแล้ว เรื่องภาษา แล้วก็ การบรรยายอาจจะไม่เข้าที่เท่าไหร่มีก็ติชมไว้ได้นะค่ะ : ) ตอนแรกก็ปล่อยมาหา กระแส ดูเรตติ้งก่อน 5555555 แล้วจะค่อยๆปล่อยตอนต่อไปมาเรื่อยๆค่ะ : ) สำหรับวันนี้ขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนมาอ่านมากนะค่ะ ~~~ THANK YOU <’3
    THAK YOU :
    :)  Shalunla 

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×