รับน้องสุดหรรษา

แต่งหน้าซะสวยเลย

                เมื่อไม่นานมานี้ฉันเคยเป็นเฟรสซี่  ไม่ใช่สิ!  ไม่ใช่ไม่นาน แต่มันเมื่อปีที่แล้วนี้เองที่ฉันได้ก้าวเข้ามาเป้นเด็กมหาลัยและต้องทำกิจกรรมรับน้อง  ทุกครั้งที่เข้าทำกิจกรรม  ฉันและเพื่อนต่างโอดควรว่ามัยน้า...ถึงต้องเข้ารับน้องทุกวัน?  แค่เรียนยังไม่อีกหรอ ฉันยังต้องมาทนให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้มาด่าทำมัย?  ว๊ากอยู่นั้นแหละ ด่าอยู่นั้นแหละ แหกปากร้องเพลงอยู่นั้นแหละ เหมื่อยนะโว๊ยยยย  และอีกสารพัดที่จะบ่น  เพราะคิดว่ากิจกรรมที่เราทำนั้นมันหนัก
  
        

ไหว้รัยกันคร้าาา

    แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย  เมื่อฉันได้ก้าวมาเป็นรุ่นพี่ มาทำงานส่วนกลางของคณะ  ฉันจึงได้รู้ว่า  สิ่งที่เราเจอไม่หนักเท่ากับพวกพี่ๆที่ต้องเตรียมงาน  เตรียมกิจกรรมไว้ให้เราได้ทำ  พี่นัดเจอเราตีห้า  พี่เค้าเองก้อต้องมารวมตัวกันตั้งแต่ตีสี่  งานเลิกสี่ทุ่มครึ่ง  พี่ต้องอยู่เก็บของ อยู่ทำความสะอาด ประชุมสรุปงานถึงตีสองตีสาม  เพื่อนหลายคนถามฉันว่า...เมิงทนทำไปทำมัย?  มันดีตรงไหน เหนื่อยก็เหนื่อย เวลาพักก็ไม่มี  จะเที่ยว ไปร้องคาราโอเกะก็ไม่ได้ ค่าตอบแทนก็ไม่ได้ แล้วเมิงจะทำไปเพื่ออะรัยว่ะ  ที่แรกฉันก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองทนทำไปทำมัย ก็คิดแค่ว่าอยากได้ประสบการณ์จากการทำงานร่วมกับคนอื่น ขี้เกียจอยู่ห้องหรืออะไรหลายๆอย่าง  แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันได้มันไม่ใช่แค่ประสบการณ์  แต่ฉันยังได้เพื่อน ได้พี่และที่สำคัญที่สุดก็คือ...ได้รู้จักน้องๆที่น่ารักทุกคน กิจกรรมรับน้องที่เราทำขึ้นนั้นไม่ใช่เพื่อใคร  แต่เราทำเพื่อน้องของเรา  เราอยากให้น้องของเราใช้ชีวิตในรั่วมหาวิทยาลัยอย่างมีความสุข การเข้ากิจกรรมรับน้องเป็นสิ่งหนึ่งที่จะทำให้น้องทุกคนได้รับประสบการณ์ดีๆ ได้รู้จักเพื่อนและสามารถใช้ชีวิตอยู่ในมหาวิทยาลัยได้  พี่ก็ไม่มีอะไรจะให้น้อง นอกจากความห่วงใย ความจริงใจและความรักพี่ขอให้น้องๆทุกคนใช้ชิวิตในรั่วมหาวิทยาลัยอย่างมีความสุข  ^______^

จากใจพี่