ไม่เห็นโลงศพ.....ไม่หลั่งน้ำตา

อธิบาย : เราเขียนบล็อคก็เพื่ออยากจะแชร์เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นประจำวัน แล้วก็อยากจะแชร์ประสบการณ์ในเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน สังคม หรือว่าจะเป็นความรัก องค์ประกอบของเด็กม.ปลายเลย 
ฮ่าฮ่า เพื่อนคนไหนมีอะไรดีๆ ก็แชร์กันได้นะ ^^

แนะนำตัวก่อน : เราชื่อก้ามปู ตอนนี้ก็ขึ้นม.5 สายการเรียนวิทย์-คณิต มีเพื่อนรักแค่ 3 คน ไม่ใช่เราไม่มีเพื่อนคบหรอกนะ แต่บางทีการมีเพื่อนมากเกินไปแต่เพื่อนพวกนั้นไม่หวังดี ไม่จริงใจ แถมเอาไปนินทากับคนอื่นอีก สู้มีน้อยไม่ดีกว่าเหรอ



ย้อนความไปเมื่อ 2 ปีที่แล้ว


          "ไม่เห็นโลงศพ  ไม่หลั่งน้ำตา"

 

           สุภาษิตข้างต้น ทำให้เราเรียนรู้อะไรมากมาย ตอนเราอยู่ม.3 เทอม 2 เราไม่ตั้งใจเรียนเลยสักนิดเดียว สักแต่ว่าทำงานที่อาจารย์สั่งๆ ให้มันครบก็เพียงพอ ก็มันใกล้จบแล้วนินาจะไปแคร์ทำไมกับ
การเรียน อีกอย่างตอนนั้นเรากับเพื่อนวางแผนกันว่าจะไปสอบเข้าม.4ที่โรงเรียนอื่นด้วย ทำให้เราไม่ใส่ใจในการเรียนในห้องเลย
          
          ไม่อยากจะบรรยายว่าเรามีความสุขมากแค่ไหน ณ เวลานั้น เวลาเรียนเราก็นั่งเมาท์กับเพื่อน 
เซนต์เฟรนชิพ คุยโทรศัพท์ เปิดเพลงฟังแล้วก็ร้องเพลงเฮฮากัน บางทีก็ไปซื้อขนมจากสหกรณ์โรงเรียนที่เปิดตลอดเวลา ยิ่งคาบใกล้พักก็โดดกันยกห้องไปนั่งกินข้าว ที่เล่ามาเนี่ยเด็กห้องกิฟต์ทำนะจ้า

          ความสุขเราเพิ่มมากขึ้นอีกเมื่อเราได้คุยกับผู้ชายคนหนึ่ง คนที่เข้าใจเราทุกอย่าง ตรงตามสเปกทุกประการ ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะโชคดีขนาดนั้น เราคุยกับเขาทุกคืนตั้งแต่ 1 ทุ่มยันตี 1

          และนั้นคือเหตุผลที่ทำให้เราไม่ได้อ่านหนังสือเตรียมสอบม.4 แล้วก็สอบไล่ม.3

          เราคิดว่าหลานอาจารย์อย่างเรายังไงก็สามารถทำข้อสอบได้อยู่แล้ว แต่ผลของการกระทำของเราก็ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองจนได้

          เราสอบห้องกิฟต์วิทย์ของโรงเรียนที่เรากับเพื่อนวางแผนวาดฝันกันไปเรียนไม่ติด แต่เพื่อนเราติดกันหมดเลย เวลานั้นมันทำให้เรารู้สึกเสียดายเวลาที่เรามัวเอาแต่คุยโทรศัพท์แทนที่จะอ่านหนังสือเหมือนคนอื่น 

          พ่อกับเพื่อนพาเรามาสมัครสอบโรงเรียนใหม่ โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่เราอยากมาเรียนตั้งแต่ม.1แล้ว คิดในใจตัวเองก็ไม่น่าติดแล้ว ชื่อเสียงของความยากของข้อสอบแผ่หลายมาก ก็เขาคัดแต่เด็กหัวกะทิทั้งนั้น แล้วเด็กหางกะทิอย่างเราจะมีสิทธิ์หรอ? แต่ความเสียใจก็ไม่ทำให้เรามานั่งยึดติดกับสิ่งใด เรายื่นใบสมัครสอบกับโรงเรียนใหม่พร้อมเพื่อนเราที่มันจะลองสอบด้วย เผื่อฟลุคจะได้เรียนด้วยกัน 
4 คน

          คิดว่ามันจะเกิดปาฏิหารย์หรือไงกัน? เด็กสอบกี่ร้อย รับแค่ 70 คน แล้วจะติดกันหมด 4 คน ไม่มีทาง แต่ก็ไม่อยากขัดศรัทธาเพื่อน 

          พอยื่นใบสมัครเสร็จปุ๊บ... ป้าเราก็กลัวเราจะฆ่าตัวตายขึ้นมาอีก 555 เพราะว่าช่วงนั้นเราเครียดมาก ไม่พูดจาปราศรัยกับใคร วันๆเอาแต่ร้องไห้ อ่านหนังสือ โทรทัศน์ไม่ได้แตะต้องมัน

          ผลของการกระทำของเราก็ส่งผลทำให้เราสอบติด และปาฏิหารย์ก็เกิดขึ้นเพราะเพื่อนเราอีก 3 คนก็ติดด้วย เราดีใจมาก เพราะสิ่งที่เราทำไม่สูญเปล่าจริงๆ