พิศวาสจอมทะเลทราย

“เป็นไงบ้าง ชอบห้องนี่เหรอเปล่า ผมสั่งจัดให้เป็นพิเศษเลยนะสำหรับแขกวีไอพีอย่างคุณ”

“ฝ่าบาททรงทำแบบนี้เพื่อต้องการอะไรเพคะ” นีนนาราจ้องอีกฝ่ายเขม็ง และพอจะเดาออกอยู่บ้างว่ากษัตริย์หนุ่มไม่พอพระทัยที่เธอกลับมาที่นี่ และทรงกำลังคิดหาทางแกล้งเธอ แต่ที่อยากรู้ก็คือเจ้าชายหนุ่มจะทำอย่างไรกับเธอ

 “ต้องการอะไรงั้นเหรอ? ฮึ ฮึ” เจ้าชายคาร์ดาลพระสรวลในลำพระศอ ดวงเนตรดุดันและชิงชังทอดพระเนตรไปยังร่างบางอวบอิ่มนิ่ง ก่อนจะรับสั่งต่อ

 “นับว่าคุณเป็นคนที่กล้าหาญมากที่คิดกลับมาเหยียบที่นี่อีก ทั้งๆ ที่ผมเคยเตือนคุณแล้ว...

นีนนารา”

“หม่อมฉันก็ไม่คิดว่าจะกลับมาหรอกเพคะ แต่เพราะหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบทำให้ต้องจำใจมาเพคะ” นีนนาราตอบแล้วลอบกลืนน้ำลายลงคอ เธอจะแสดงให้อีกฝ่ายรู้ไม่ได้ว่าตัวเองกำลังหวั่นเกรงต่อพระองค์อยู่

“ฮึ ฮึ ฝีปากกล้าขึ้นมากนี่ แต่คุณจะอ้างเหตุผลอะไรก็ช่าง การที่คุณกล้ากลับมาที่นี่ก็เท่ากับเป็นการท้าทายผม แล้วผมก็มีสิ่งที่ท้าทายรอคุณอยู่เหมือนกัน ฮึ ฮึ ฮึ” เจ้าชายหนุ่มเสด็จเข้ามาหยุดยืนอยู่ห่างจากร่างบางประมาณ 5 ก้าว พร้อมกับแย้มสรวลอย่างเยาะๆ ที่มุมโอษฐ์

และถึงแม้ว่าเสียงพระสรวลนั้นจะแผ่วเบา แต่ก็บาดลึกลงไปกลางหัวใจของนีนนาราได้ดี เธอจึงเชิดหน้าขึ้นและเดินเลี่ยงออกมายืนกลางห้อง ก่อนจะยกแขนขึ้นกอดอกพร้อมกับหันกลับไปมองทางกษัตริย์หนุ่มอีกครั้ง

“หม่อมฉันไม่ได้ท้าทายฝ่าบาท แต่หม่อมฉันก็ไม่เข้าใจว่าหม่อมฉันทำผิดอะไรถึงจะเข้ามาประเทศของพระองค์ไม่ได้”

“ฮึ” เจ้าชายหนุ่มทำเสียงขึ้นพระนาสิกแล้วเสด็จเข้ามาหานีนนาราในระยะประชันชิด จนอีกฝ่ายต้องถอยหลังหนี แต่พระหัตถ์แกร่งก็ดึงร่างบางเข้ามาปะทะพระอุระกว้าง

หญิงสาวใช้มือเรียวยันพระอุระแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อเอาไว้เต็มแรง พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองฝ่ายตรงข้ามตาขวาง ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันก่อนจะเผยอออก

“ปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ!” นีนนาราพยายามบิดตัวเองออกมาจากพระหัตถ์ที่บีบอยู่ที่ต้นแขนทั้งสองข้างแต่ก็ไม่สำเร็จ