คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
วิญญาณ สัมภเวสี ภูตผี และ ปีศาจ พวกมันคือสิ่งมีชีวิตอีกโลกหนึ่งที่มนุษย์เรามองไม่เห็น บางคนก็กลัวพวกมันบางคนก็ชื่นชอบพวกมัน แล้วพวกมันล่ะคิดอย่างไรกับมนุษย์? เมื่อก่อนพวกมันกับมนุษย์ก็อยู่กันคนละโลกและไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวกันแต่หลังจากเกิดเหตุการณ์แปลกประหลาดขึ้นเมื่อ 16 ปีก่อน นั่นจึงทำให้พวกมันเริ่มก้าวก่ายมาที่โลกมนุษย์ เริ่มทำร้ายมนุษย์ ถ้าจะถามว่าพวกมันน่ากลัวไหมก็คงจะน่ากลัว... แต่ไม่ใช่สำหรับผม!
“กะ..แกเป็นตัวอะไรน่ะ”
ยามพระอาทิตย์อัสดงใกล้พบค่ำเด็กนักเรียนในโรงเรียนส่วนมากต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้านไปหมดแล้ว เด็กสาวในชุดนักเรียนม.ปลายที่ยังไม่กลับบ้าน เธอกำลังก้าวท้าวถอยหลังหนีเจ้าตัวประหลาดที่เธอไม่เคยพบเคยเจอมาก่อนอย่างหวาดกลัว
“ข้าก็คือคนที่ทำให้ความปรารถนาของเจ้าเป็นจริงไงล่ะ จำไม่ได้หรือไง?”
“ละ..แล้ว...แกต้องการอะไร?”
“ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาฟรีๆหรอกนะ ข้าแค่จะมาเอาสิ่งตอบแทน”
“สิ่งตอบแทน?”
“ใช่....”
เด็กสาวจ้องมองปีศาจตรงหน้าด้วยความกลัว เธอจำได้ว่าเธอขอให้ปีศาจตัวนี้ช่วยเพราะฟังจากน้ำเสียง น้ำเสียงที่คอยบงการให้เธอทำตามที่มันบอก ตอนนี้ความปรารถนาของเด็กสาวก็เป็นจริงแล้วและมัน....ก็กำลังมาทวงสิ่งตอบแทนจากเธอ
“คือชีวิตของแกไงล่ะ!!”
“กรี๊ดดด!!”
โป๊ก!
จู่ๆก็มีรองเท้าผ้าใบสีดำลอยมาโดนหัวเจ้าปีศาจรูปร่างใหญ่ ไม่มีเส้นขนตามตัว ลำตัวคล้ายกบเดินได้ อย่างแรงจนหัวของมันสะบัดทำให้ช่วยชีวิตเด็กสาวไว้ได้อย่างหวุดหวิด ปีศาจที่ว่านั่นหันไปยังตำแหน่งที่รองเท้าลอยมาก็พบเข้ากับเด็กหนุ่มสองคนที่กำลังยืนมองลงมาจากดาดฟ้า และในจังหวะนั้นเด็กสาวจึงถือโอกาสนี้วิ่งหนีออกไปอย่างไม่คิดชีวิต
“นี่แกจะไปไหนน่ะ!?”
“เฮ้ย! ไอ้หัวเหม่ง แกไม่คิดจะซื้อน้ำยามาปลูกผมให้หล่อๆเหมือนคนอื่นเขาบ้างเหรอวะ”
ขณะที่ปีศาจทำท่าจะวิ่งตามเด็กสาวนั่นไปก็ถูกเด็กหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าทักขึ้นเสียก่อน เจ้าปีศาจจึงตัดสินใจปล่อยเด็กสาวนั่นไปแล้วหันไปเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มทั้งสองอีกครั้ง
“พวกแกเป็นใคร มองเห็นข้าด้วยเหรอ?”
เด็กหนุ่มร่างสูงยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย เขาชูนิ้วชี้ขึ้นมาแล้วชี้ไปยังปีศาจนั่นพร้อมกับพูด
“พวกเราคือตัวแทนแห่งดวงจันทร์ จะลงทัณฑ์แกเอง!”
“เอ่อเพื่อน... นั่นมันคำพูดของเซเลอร์มูนที่เป็นเด็กผู้หญิงนะ แถมตอนนี้ดวงจันทร์ยังไม่ขึ้นไม่เหมาะอย่างแรง” เด็กหนุ่มหน้าหวานพูดขัดขึ้น
“เออใช่ งั้นเอาใหม่” เด็กหนุ่มเก็บมือที่ชี้ปีศาจนั่นกลับมา เขาชูนิ้มชี้ขึ้นมาใหม่แล้วชี้ไปยังปีศาจนั่นพร้อมพูดอีกรอบ “พวกเราคือผู้ผดุงความยุติธรรม!”
“เดี๋ยวเพื่อน” เด็กหนุ่มร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆสะกิดเพื่อนของเขาอีกครั้ง
“อะไรของนายวะเรย์ ขัดศรัทธาอยู่ได้” เด็กหนุ่มร่างสูงหันไปมองเพื่อนอย่างไม่พอใจที่มาขัดอกขัดใจเขา
“เมื่อกี้นายเอารองเท้าปาใส่หัวเจ้านั่น มันไม่ยุติธรรมเลยนะเพื่อน”
“เออก็ได้ๆ งั้นเอาใหม่...”
เล่นอะไรของมัน...
ปีศาจหัวโล้นจ้องมองเด็กหนุ่มทั้งสองอย่างสงสัย แต่คราวนี้แตกต่างออกไปจากคราวที่แล้ว เด็กหนุ่มร่างสูงชูนิ้วชี้ขึ้นมาแล้ววาดมันลงอย่างช้าๆไปยังเจ้าปีศาจก่อนจะระบายยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาพร้อมพูดประโยคหนึ่งที่ดูจะมั่นใจสุดๆ
“พวกเราคือผู้ที่จะมาฆ่าแก!”
“หา?”
“เฮ้ย ประโยคนี้จะไม่โหดร้ายไปหน่อยเหรอวะ?”
“โอ้ย! นายนี่อะไรนักหนาเรื่องมากจริง ประโยคนี้น่ะเท่ที่สุดแล้ว” เด็กหนุ่มร่างสูงหันไปโวยวายใส่เพื่อนตัวเล็กข้างๆที่มักขัดอกขัดใจเขาเสมอ
“พวกแกนี่เล่นตลกอะไรกันอยู่ได้น่ะ มนุษย์อย่างแกน่ะเหรอจะฆ่าฉัน? น่าขำยิ่งนัก...” เจ้าปีศาจพูดแกมหัวเราะ
เด็กหนุ่มหันมามองค้อนใส่ปีศาจที่ดูถูกเขาก่อนจะเปลี่ยนอารมณ์เป็นนิ่งเฉย สายตาราบเรียบแสนคมกริบจ้องมองมายังปีศาจอย่างเย็นชา
“หึ”
คนตัวสูงยื่นมืออกมาข้างหน้า ลมที่จู่ๆก็เปลี่ยนทิศทางกะทันหันพัดแรงกว่าเมื่อครู่ แสงสีฟ้าปนน้ำเงินผุดขึ้นที่มือขวาด้านหน้าของเขาพร้อมๆกับตัวอักษรโบราณประหลาดๆโผล่ออกมา แสงสีฟ้าที่พลิ้วไหวเหมือนเปลวเพลิงนั่นเริ่มขยับลงมาด้านล่างฝ่ามือเรื่อยๆและก่อตัวกันเป็นของแข็งรูปร่างคล้ายดาบ
“เพลิงสีฟ้านั่น... แกทำมันได้ไงน่ะ แกไม่ใช่มนุษย์เหรอ!?”
“ผิดแล้วไอ้หัวเหม่ง... ฉันก็เป็นมนุษย์นั่นแหละ”
เด็กหนุ่มกระโดดลงมาจากดาดฟ้าของโรงเรียนท่ามกลางแสงที่เริ่มมืดมิด เขาง้างมือขึ้นแล้วฟันมันลงมายังร่างของเจ้าปีศาจและจัดการมันได้ภายในดาบเดียว
ฉึก!!
ความคิดเห็น