คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ค า บ โ ฮ ม รู ม *
Intro
ขายาวกำลังสาวเท้าด้วยความเร่งรีบผ่านหญ้าที่เริ่มขึ้นสูงและมีดอกไม้ประปรายหลังโบสถ์ที่ก่อสร้างเป็นสไตล์โกธิค เสียงตะโกนของอาจารย์เดอกีย์เงียบไปแล้ว แต่เด็กหนุ่มอายุราวสิบสี่สิบห้าก็ไม่ได้ลดความเร็วของเท้าเลยแม้แต่น้อย เขาตั้งท่าจะปีนรั่วที่เต็มไปด้วยต้นตีนตุ๊กแกออกไปยังอีกฟากที่ดูเหมือนจะเป็นบ้านคน แขนขายาวดูทำมัดทะแมง ทำให้ไม่ยากเลยที่จะข้ามกำแพงนี้ไปได้ง่ายๆ
“กำลังทำอะไรน่ะครับนักเรียน คงไม่ได้กำลังจะโดดเรียนหรอกนะ?”
โดยไม่คาดฝัน ชายสวมแว่นท่าทางใจดีก็พูดขึ้นในขณะที่เข้ากำลังจะส่งแรงไปที่ขาเพื่อดีดตัวปีนขึ้นไปบนกำแพงขนาดสองเมตรยี่สิบ ทำให้ขาที่ก้าวขึ้นไปเหยียบกับต้นตีนตุ๊กแกในทีแรกรูดพรืดลงมา เด็กหนุ่มผมสีเงินเสียหลักล้มลงก่อนจะมายืนประชันหน้ากับชายคนดังกล่าว
“อันตรายนะครับ เป็นอะไรหรือเปล่า?”ชายคนเดิมเดินเข้ามา และเริ่มมองโน่นมองนี่ด้วยสายตาเป็นห่วงเล็กน้อย
“ไม่เป็น”เสียงทุ่มของนักเรียนเรียนนิสัยเสียตอบนิ่งๆ
สายตาสำรวจผู้มาใหม่ที่ทำให้เขาต้องร่วงจากกำแพง เขาสวมเสื้อเชิร์ตสะอาดสะอ้านมีผ้ากันเปื้อนสีแดงปักลายดอกกุหลาบที่บ่งบอกได้ว่าคนๆนี้เป็นคุณครูที่อยู่ในแผนกอนุบาล แว่นสีแดงกลมรีทำให้หน้าแป้นๆนั่นดูกลมขึ้นอีก ผมสีน้ำตาลตัดสั้นพอประมาณดูยุ่งเล็กน้อยเมื่อเทียบกับผมสีเงินของตัวเอง
สังเกตจนละเอียดแต่คำตอบที่ได้คือ..ไม่คุ้นเลย
ครูใหม่?..
รอยยิ้มบางๆแต่งแต้มไว้ที่ใบหน้าของอีกฝ่าย ดอกไม้ในตะกร้าหวายสานที่ถือมาในมือนั่นก็ส่งกลิ่นหอมจนรู้สึกว่าเป็นบรรยากาศของการเข้าสู่สปริงเทอม (Spring Term) จริงๆ แม้ว่าจะเหลืออากาศหนาวๆจากปลายปีอยู่บ้าง
กลิ่นหอมๆ กับรอยยิ้มอันแสนใจดีนั่นบวกกันแล้วทำให้ร่างสูงต้องหยุดมองชั่วขณะ
“ระวังหน่อยน้าเรื่องปีนป่ายเนี่ย”
ชายสวมผ้ากันเปื้อนมองเขายิ้มๆก่อนจะเอียงตัวมองดอกไม้ที่เขาเหมือนจะเดินผ่านไปเมื่อครู่ เด็กหนุ่มสูดหายใจลึกเมื่ออีกคนเดินผ่านเขาไปพร้อมกับเอี้ยวตัวหันตาไปมองด้วยเล็กน้อย
“ให้ช่วยไหมครับ? ผมบำพ็ญประโยชน์อยู่”เสียงทุ่มพูดคำโกหกออกไป อันที่จริงเขากำลังจะโดดเรียน แต่ถ้าหากหายไปดื้อๆคงจะไม่ดี
“หืม? ดีเลยผมกำลังเก็บดอกไม้ไปให้เด็กๆร้อยมงกุฎพอดี”เขายิ้มให้อีกครั้ง ตาสองข้างแทบจะปิดสนิด ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันอีกจนกระทั้งร่างสูงหอบตะกร้ากลับมาที่ส่วนอนุบาลของโรงเรียนซึ่งจะอยู่เป็นเอกเทศจากชั้นเรียนอื่นๆ ก้าวผ่านสนามเด็กเล่นและแปลงดอกไม้ที่คุ้นเคยก่อนจะเข้าไปในตัวอาคารสองชั้นครึ่งที่สร้างด้วยอิฐสีน้ำตาล
ไม่ค่อยได้เข้ามาก็เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะเนี่ย
“ชู่วว”คุณครูสวมแว่นหันมา และใช้นิ้วแตะที่ปากของตนเองเป็นสัญญาณบอกให้เงียบ เด็กเล็กวัยกำลังซนนอนหลับปุ๋ยภายในห้องเรียนกันอย่างเงียบเชียบ ในอ้อมแขนมีของเล่นไม่ก็ขวดนม
ถ้าโดดเรียนมาแถวนี้ต้องไม่โดนตามมาแน่ ส่วนอนุบาลไม่ค่อยมีอาจารย์ปกครองมาคอยตรวจอยู่แล้วด้วย แถมมีรั่วรอบขอบชิดเป็นส่วนตัวอีก ด้านหลังก็ติดกำแพงจะหนีไปเมื่อไรก็ได้ทั้งนั้น
เด็กเกเรคิดขณะเดินมาหลังอีกคนมาที่ห้องพักครูที่ถูกตกแต่งอย่างน่ารักเข้ากับเด็กๆ มือใหญ่วางตะกร้าดอกไม้ก่อนจะมองสำรวจรอบๆอย่างสนใจ เมื่อก่อนมันไม่เห็นน่ารักขนาดนี้ ดวงตาสีแดงสอดส่องไปทั่ว
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เปล่าครับ มันดูเปลี่ยนไปนิดหน่อย”
“อ่า คงเรียนที่นี่มาตั้งแต่เด็กสินะ”คุณครูแจกรอยยิ้มอีกครั้ง เขาได้แต่มองนิ่งๆไม่พูดอะไรต่อ
โรงเรียนชาร์ลีมีการเรียนการสอนตั้งแต่ชั้นเตรียมอนุบาลจนกระทั้งมัธยม นักเรียนส่วนใหญ่เรียนที่นี่มาตั้งแต่เด็ก จะไม่แปลกเลยถ้าจะรู้จักเหล่าอาจารย์ในโรงเรียนกันเป็นอย่างดี
“เอ๋เป็นอะไรหรือเปล่า?”คนผมสีน้ำตาลถามอีก “จริงสิผม โอลิเวอร์ เป็นครูใหม่เพิ่งเข้ามาเทอมนี้ เธอล่ะชื่ออะไร?”ใช้คำพูดราวกับเขาเป็นเด็กอนุบาล
“ผม ลอปสเตอร์ ..ครับ”
“โฮว ชื่อน่ากินมากเลยครับ กุ้งยักษ์ล่ะกุ้งยักษ์ แบบนี้ก็ต้องปกป้องคนอื่นๆด้วยนะรู้ไหม?”โอลิเวอร์ว่าและยิ้มอีก ร่างเล็กยกมือขึ้นสูงเพื่อลูบผมสีเงินของลอปสเตอร์เบาๆ เด็กหนุ่มเอนตัวไปด้านหน้าเล็กน้อย ยอมให้โดนจับง่ายๆทั้งที่โดยปกติแล้วไม่ชอบการแตะเนื้อต้องตัวจากคนแปลกหน้าที่ไม่ใช้สาวๆเอาเสียเลย
ลอปสเตอร์ไม่ตอบอะไรแต่สัมผัสนั้นทำให้เขารู้สึกตัวเบาราวขนนก
“เด็กดีจังเลยน้า”คุณครูว่าแล้วเอามือลงรอยยิ้มยังไม่หายไปจากใบหน้า เขารู้สึกได้ว่าก้อนเนื้อในอกมันกำลังเต้นผิดจังหวะ และบางช่วงในห้วงวินาทีนั้นก็ได้ลืมหายใจไป “ร้อยมงกุฎดอกไม้เป็นหรือเปล่าครับ?” ลอปสเตอร์พยักหน้ารับเพื่อเป็นการบอกว่าทำเป็น
คนสวมแว่นส่งดอกไม้ให้เขา เป็นนัยว่าให้ทำให้หน่อย ร่างสูงรับมาแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ติดกันก่อนจะเริ่มร้อยมงกุฎช้าๆ รอยยิ้มนั่นกำลังทำให้ใจเขาเต้นไม่เป็นส่ำ
“ลอปสเตอร์เนี่ย ต้องเป็นคนที่อ่อนโยนมากแน่ๆ”
เจ้าของชื่อเงยหน้ามองคนพูด ตอนนี้รู้สึกเหมือนผีเสื้อเป็นล้านกำลังบินในท้อง บวกกับหัวใจที่เต้นแปลกๆมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้ ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ ว่าโอลิเวอร์กำลังทำให้พบเจอความรู้สึกประหลาด
บางคนเรียกมันว่าการตกหลุมรัก
บางคนเรียกว่าพรหมลิขิต
บางคนเรียกมันว่าโชคชะตา
จะอะไรก็แล้วแต่ ลอปสเตอร์ก็ได้รู้จัก..แม้ว่าจะไม่เคยเชื่อมันเลยก็ตาม
ภาคการศึกษาของสถานศึกษาทุกระดับในอังกฤษ เริ่มต้นภาคแรก ในราวปลายเดือนกันยายน หรือต้นเดือนตุลาคมของปีที่หนึ่ง และสิ้นสุดราวปลายเดือนมิถุนายนหรือต้นเดือนกรกฎาคมของปีถัดไป โดยแบ่งออกเป็น 3 ภาค คือ
ภาคต้น (Autumn Term) เริ่มปลายเดือนกันยายนถึงกลางเดือนธันวาคม
ภาคกลาง (Spring Term) เริ่มกลางเดือนมกราคมถึงปลายเดือนมีนาคม
ภาคปลาย (Summer Term) เริ่มปลายเดือนเมษายนถึงต้นเดือนกรกฎาคม
ความคิดเห็น