{ E X O } 365 Days - lumin ♛

ลำดับตอนที่ #16 : - 15 ` { 9WEEK } คิดถึง .

  

  คิดถึง

-   Minseok part  -

 “ มินซอกครับ วันนี้ไปไหนกันดี? ”

พี่อี้ชิงหันหน้ามาถามเพียงชั่วครู่ก่อนจะหันกลับไปขับรถต่อ วันนี้พี่อี้ชิงมารับไปเที่ยวอีกแล้ว มือของพี่เขาจับมือกับผมตลอดทาง ในขณะที่มืออีกข้างก็ยังจับพวงมาลัยและขับรถต่อไป

ทำไมอึดอัดแบบนี้ ไม่ชอบเลย...

“ มินซอกครับ? ฟังพี่อยู่หรือเปล่า ”

ผมสะดุ้งเล็กน้อยหลังจากที่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเป็นเวลานาน ผมพยักหน้าเล็กน้อย พี่อี้ชิงจึงยิ้มให้บางๆ

“ ช่วงนี้มินซอกดูเหม่อๆนะครับ ไม่สบายหรอ ไปหาหมอไหม? ”

“ เปล่าหรอกฮะ... มินซอกแค่ปวดหัว ”

“ งั้นไปเดินเล่นสูดอากาศก่อนไหม? จะได้โล่งๆ ”

“ ไม่เอาฮะ ไปกินข้าวก่อนก็ได้ ผมกลัวพี่อี้ชิงหิว ”

“ พี่ไม่หิวหรอกครับ ฮ่าๆ มินซอกอยากกินอะไรหรอ? ”

“ ... ”

“ อ่า... มินซอก ”

ผมสะดุ้งอีกครั้ง ช่วงนี้แปลกๆแฮะ ผมเหม่อบ่อยๆ รู้สึกเหมือนไม่มีความสุขเลย

“ ผม... อยากกินไอศกรีมฮะ ”

“ กินที่ไหนดีล่ะ? มินซอกชอบร้านไหน? ”

“ ร้านตรงแถวเขตชานเมืองฮะ อร่อยมากเลย มีเค้กคุณกระต่ายด้วย~ ”

“ หือ? แล้วมินซอกไปกินได้ไง ไปกับพ่อหรอครับ? ”

“ เปล่าฮะ มินซอกไปกินกับพี่ลู่หาน ”

พี่ลู่หาน...

“ พี่พากินแถวนี้ดีกว่า มีหลายรสด้วย รอสักพักนะครับ ”

“ ฮะ... ”

พี่อี้ชิงปล่อยมือผมทันทีที่เอ่ยชื่อพี่ลู่หานออกไป พี่เขาทำหน้านิ่งอีกแล้ว เวลาพี่เขาไม่ชอบใจอะไรก็จะชอบทำหน้านิ่งแบบนี้

ผมกลัว...

“ ผมขอโทษนะฮะพี่อี้ชิง ผมไม่ได้ตั้งใจพูดถึงพี่ลู่ห-- ”

“ ช่างมันเถอะครับ ตอนนี้มินซอกอยู่กับพี่ ”

“ ... ”

“ ห้ามพูดถึงคนอื่นให้พี่ได้ยินเด็ดขาด ”

พี่ลู่หานไม่ใช่คนอื่น

พี่ลู่หานเป็นคนสนิทของผม

เป็นคนที่สำคัญมาก

พูดออกไปสิมินซอก พูดออกไปสิ

พูดออกไป...

“ ถึงแล้วล่ะครับ เราไปกินกันนะ ”

“ ...โอเคฮะ ”

พี่อี้ชิงลงมาเปิดประตูให้ผม เราสองคนจับมือเดินเที่ยวกันไปตลอด เมื่อถึงร้านไอศกรีม พี่อี้ชิงก็สั่งเค้กก้อนใหญ่มาก่อนจะหันมาถามผม

“ กินน้ำอะไรดีครับ? นมดีไหม มินซอกกินกาแฟไม่ได้นี่หน่า ”

“ คาปูชิโน่หนึ่งที่ครับ ”

ผมสั่งกาแฟออกไปและนั่นทำให้พี่อี้ชิงจ้องมองด้วยความสงสัยทันที

“ กิน... กาแฟเป็นแล้วหรอ? ”

“ พี่ลู่--  อ่า... พ่อฝึกให้กินครับ ”

ผมยิ้มกว้างให้พี่อี้ชิงก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะริมหน้าต่าง พี่อี้ชิงเดินตามมาและนั่งฝั่งตรงข้าม เราทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ...

‘ ผมไม่อยากกินอ่ะ มันขม... ’

‘ นายลองแล้ว? ’

‘ ฮื่อ... ยังไงมันก็ขมอยู่ดีอ่ะ ’

‘ มินซอก... ’

ใบหน้าโหดๆของพี่ลู่หานลอยมาอยู่ตรงหน้า ตอนนั้นผมกลัวจนต้องกินมันเข้าไปทั้งๆที่ไม่ชอบ พี่ลู่หานเวลาดุนี่แอบมีรอยตี.นกาด้วย แถมชอบทำหน้ายักษ์เวลาผมดื้อ เป็นคนบ้าจริงๆ

พี่ลู่หานบ้า...

“ มินซอกครับ? ”

พอผมจะสั่งเค้กเพิ่มพี่ลู่หานก็ชอบทำหน้าเหนื่อยใจ ต้องยัดเค้กเข้าไปแล้วสั่งใหม่เรื่อยๆ เวลาพี่ลู่หานทำหน้าแบบนั้นตลกจะตาย

“ มินซอกครับ? ได้ยินพี่ไหม? ”

แล้วยิ่งเวลาผมแย่งสตรอว์เบอร์รี่นะ ก็ชอบถอนหายใจแล้วก็ขำคนเดียว ทำตัวเหมือนคนบ้าไปได้ ชอบหาว่าผมอ้วนๆๆ ใครกันล่ะพามากิน ประสาทเปล่า

“ มินซอกครับ ”

“ ฮะ... ฮะ? ”

ผมสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อพี่อี้ชิงจิ้มแก้มเบาๆ พี่อี้ชิงยิ้มให้บางๆ

“ เป็นอะไรหรือเปล่า? พี่เรียกทำไมไม่ตอบ ”

“ อ่า... ผมแค่นึกอะไรเรื่อยเปื่อยเท่านั้นเอง ”

“ คงมีความสุขมากสิใช่ไหม? ”

“ ห..หา? ”

“ ก็มินซอกยิ้มไม่หุบเลย ”

ผมยกมือขึ้นจับริมฝีปากตัวเองเบาๆแล้วก็พบว่ามันกำลังยิ้มกว้างอยู่ พี่อี้ชิงหัวเราะเบาๆก่อนจะเลื่อนเค้กมาให้

“ กินซะ เจ้าตัวยุ่ง ”

“ กินแล้วนะ อ้ามม ~ ”

เค้กช็อกโกแลตของโปรดของผม~

แต่ทำไมมันขมจังนะ กินแล้วฝืดแปลกๆ

ร้านที่พี่ลู่หานพาไปกินอร่อยกว่าเยอะ...

“ อร่อยไหมครับ? ”

“ อ่า... อร่อยมากๆเลยฮะ ”

“ เห็นไหมพี่บอกแล้วว่ามินซอกต้องชอบ ”

ผมยิ้มให้แต่ไม่พูดอะไร ผมกินไปได้นิดเดียวก็ต้องวางช้อนลง ไม่รู้เพราะอะไรทำไมอิ่มเร็ว ปกติกินได้มากกว่าห้าก้อนแท้ๆ

คงเพราะกินข้าวมาก่อนมั้ง?

“ แปลกนะเนี่ย ”

“ แปลกอะไรหรอพี่อี้ชิง? ”

“ ปกติมินซอกจะกินเยอะกว่านี้ ต่อให้หินข้าวเยอะแค่ไหน มินซอกก็จะซัดเรียบเลย ”

“ อ่า... ผมไม่ค่อยสบายมั้งครับ ”

“ งั้นถ้ากินเสร็จเราไปเดินเล่นกันนะ ”

ผมพยักหน้าเบาๆให้พี่อี้ชิงพลางหมุนช้อนเล่น ไม่สนุกเลย อยากกลับบ้านแล้ว

ทำไมมันเหงาแบบนี้ก็ไม่รู้...

“ มินซอกครับ ”

“ ห..หือ? ”

“ อยากได้อะไรหยิบเลยนะครับ เดี๋ยวพี่จ่ายให้ ”

“ ...โอเคครับ ”

ผมเดินดูของบนห้างไปเรื่อยเปื่อย ที่นี่มีแต่เสื้อผ้าและของใช้ทั่วไป พี่อี้ชิงจับมือผมมาตลอดทาง ผมไม่ได้ว่าอะไรถึงแม้ในใจจะไม่ค่อยชอบก็ตามที

“ ดูกระต่ายตัวนั้นสิครับ น่ารักมากเลย ”

“ ฮะ... ”

“ อยากได้ไหม? พี่ซื้อให้นะ ”

“ อ่า... ผม... ”

ไม่ทันซะแล้ว พี่อี้ชิงหอบตุ๊กตาคุณกระต่ายไปเรียบร้อยแล้ว ผมมองตามด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

พี่อี้ชิง จะทำให้ผมมีความสุขด้วยการใช้เงิน

แค่ผมบอกว่าอยากได้ อยู่ที่ไหนพี่อี้ชิงก็ไปหามาให้ได้

พี่ลู่หาน ไม่เคยทำอะไรให้ผม

เพียงแค่พี่ลู่หานอยู่ข้างๆ กอดกัน หอมแก้มกัน

จูบกัน...

มันคือความสุขที่สุดที่ผมเคยสัมผัสมา

ผมไม่รู้ว่าก่อนหน้านั้นผมเป็นอะไรกับพี่ลู่หาน

แต่ตอนนี้ ผมอยากอยู่ข้างๆพี่ลู่หานเหลือเกิน

พี่จะคิดถึงผมบ้างไหม?

ผมคิดถึงพี่ลู่หานเสมอนะ

คิดถึงมากที่สุดเลย...

ตอนนี้ผมหอบตุ๊กตากระต่ายสีขาวกลับมาบ้าน เมื่อมาถึงก็พบว่าพี่ลู่หานมารอรับอยู่แล้ว ผมพยายามมองหน้า พยายามจะเข้าใกล้ๆ แต่พี่ลู่หานไม่มองผมเลยสักนิดเดียว...

“ มินซอกครับ วันนี้พี่สนุกมากเลยนะ พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันอีกนะครับ ”

พี่อี้ชิงยื่นมือมาจับมือของผมไว้ พลางก้มลงมาหอมแก้มเบาๆ ผมเห็นพี่ลู่หานหันหน้าหนีไปอีกทางทันที วันนั้นที่เราไปเที่ยวกัน พี่ลู่หานทำอะไรนะ? พี่ลู่หานบอกชอบผม แต่ทำไมไม่ฟังคำตอบผมบ้างเลย

ทำไมไม่ฟังผมบ้าง...

“ มินซอกครับ? ”

ผมคิดถึงพี่ลู่หานนะ อย่าเดินหันหลังให้ผมได้ไหมครับ

หันกลับมามองหน้าผมสักนิดได้ไหม...

“ มินซอกครับ ฟังพี่อยู่หรือเปล่า.. ? ”

หันกลับมาฟังก่อนได้ไหมว่าผมจะพูดว่าอะไร ผมคิดถึงพี่ ผมแทบไม่มีความสุขเลย

ผมอยากอยู่กับพี่ อยากจับมือ อยากให้พี่หอมแก้ม

อยากอยู่กับพี่นานๆ...

“ มินซอก... โอ้ย! ”

โดยที่ไม่รู้ตัว ผมเผลอสะบัดมือพี่อี้ชิงออก พี่เขามองหน้าผมนิ่งๆแบบนี้อีกแล้ว ผมรู้สึกผิดทันที ข้อมือพี่เขาเริ่มแดงเนื่องจากผมเหวี่ยงมันออกไปจนสุดแรง

ผม... เป็นอะไรเนี่ย?

“ มินซอกครับ ช่วงนี้ดูแปลกๆนะ? ”

“ พี่อี้ชิงครับ ผมขอตัวนะ ผมรู้สึกไม่สบายเลย... ”

“ ครับ ขึ้นไปพักเถอะ ”

มือของพี่อี้ชิงลูบหัวผมเบาๆ นุ่มนวลแต่ไม่อบอุ่น

ไม่เหมือนมือของพี่ลู่หานสักนิด...

ผมก้มหัวขอบคุณพี่อี้ชิงเล็กน้อยก่อนจะรีบวิ่งตามพี่ลู่หาน แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา ผมพยายามวิ่งหาทั่วบ้าน แต่ก็ไม่รู้ว่าพี่ลู่หานหายไปไหน ผมจึงเดินมาเรื่อยๆในสวนหลังบ้าน แล้วก็ได้ยินเข้าพอดี...

“ ลู่หาน ฉันขอสั่งห้าม ไม่ให้นายเข้ามายุ่งกับมินซอกอีกเด็ดขาด ”

“ ทำไมฉันต้องทำตามนาย? ”

“ เพราะนายเป็นแค่คนรับใช้ ส่วนกูเป็นคู่หมั้น ”

“ แต่... ”

“ อยู่ห่างจากมินซอกซะ ถ้าเข้ามายุ่งแม้แต่ก้าวเดียว... ”

พี่อี้ชิง...

“ กูเอามึงตายแน่ ”

พี่ลู่หานมีใบหน้าที่ดูเศร้าลงทันที ผมใจหายที่เห็นพี่ลู่หานเป็นแบบนั้น ทำไมผมไม่วิ่งไปหานะ ทำไมผมไม่วิ่งไปหาแล้วกอดพี่ลู่หานไว้ เหมือนที่พี่ลู่หานทำกับผมเสมอเวลาผมรู้สึกไม่ดี

“ ครับ คุณอี้ชิง ”

พี่ลู่หานโค้งตัวลงต่ำแต่พี่อี้ชิงเดินจากไปแล้วและไม่ได้หันกลับมามองอีก ผมไม่คิดว่าคนใจดีแบบพี่อี้ชิงจะโหดร้ายแบบนี้

วิ่งเข้าไปหาสิมินซอก อธิบายความรู้สึกทั้งหมดที่มี

พูดออกไปสิ

“ พ..! ”

พูดออกไปสิ กลัวอะไรกัน

ทำไม ผมถึงไม่กล้าพูดนะ...

“ มินซอกครับ... ”

ผมชะเง้อหน้ามองพี่ลู่หานจากหลังเสาทันที พี่เขาไม่ได้พูดกับผม เขายังไม่เห็นผม แต่เขากำลังเงยหน้าคุยกับท้องฟ้า และตอนนั้นเองที่ผมเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้หัวใจของผมถูกบีบเข้าหากันอย่างเจ็บปวด

พี่ลู่หานร้องไห้

น้ำตาของพี่ลู่หานไหลมาเรื่อยๆทางหางตา ผมได้แต่ยืนมองดูเงียบๆ ผมอยากเข้าไปกอด ผมอยากพูดทุกอย่างที่อยู่ข้างใน

แต่ผมก็ไม่กล้า...

“ มินซอกเปรียบเสมือนดวงดาวของพี่ ดูสดใสและสวยงามเสมอทุกครั้งยามที่มอง ”

พี่ลู่หานยืดแขนออกไปจนสุด มือหนานั้นดูเหมือนจะคว้าอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ได้กลับมา

“ แต่เพราะดวงดาวนั้นอยู่บนท้องฟ้า มันสูงเกินกว่าที่พี่จะเอื้อมถึง ดวงดาวต้องคู่กับท้องฟ้า ไม่สมควรมาคู่กับไอ้ลูกหมาแบบพี่... ”

“ พี่ทำได้แค่มอง ไม่มีสิทธิ์ดูแลหรือจับต้อง ไม่มีสิทธิ์โอบกอดเหมือนอย่างเคย พี่คงต้องปล่อยให้ท้องฟ้าอย่างอี้ชิงดูแลมินซอก แต่ตัวเล็กครับ ตัวเล็กรู้ไหม ว่าไอ้ลูกหมาแบบพี่ รักมินซอกไม่แพ้ใคร ”

“ รักมาตลอดและจะไม่เปลี่ยนไป ”

“ เพราะหัวใจและชีวิตของพี่อยู่ในกำมือมินซอกตั้งแต่แรกพบเจอ ”

“ ตัวเล็กจะบดขยี้หัวใจของพี่ จะทำอะไรกับพี่ ขอให้ตัวเล็กจำไว้นะ ว่าพี่ไม่เคยโกรธ ไม่เคยว่า... เพราะมินซอกคือดวงดาวสุดท้ายที่จะส่องประกายในชีวิตของพี่ ”

“ พี่รักมินซอกนะ รักมากที่สุดเลยครับ ”

พี่ลู่หานทิ้งตัวลงกับพื้นหญ้าพลางร้องไห้อย่างเงียบเชียบ ส่วนผมทำได้แค่ปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้แล้ววิ่งหนีออกมา ไม่รู้ทำไมมันถึงเจ็บปวดใจแบบนี้ รู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะแบ่งแยกออกเป็นเสี่ยง รู้สึกเหมือนจะสูญเสียสิ่งที่สำคัญ

ผมควรทำอย่างไร ควรทำอย่างไรดี...

เสียงเคาะประตูหน้าห้องนอนดังขึ้นเล็กน้อยก่อนจะมีคนเปิดเข้ามา เมื่อผมเห็นหน้า น้ำตาที่เคยหยุดก็พานจะไหลกลับลงมาอีกครั้ง

“ พี่ลู่หาน ”

พี่ลู่หานไม่ได้ยิ้มให้ ไม่แม้แต่มองหน้าด้วยซ้ำ พี่เขาก้มหน้าเงียบๆพลางยกถาดนมของป้านมมาให้ พี่เขายุ่งวุ่นวายอยู่กับงานตรงหน้าสักพักก่อนจะยกแก้วนมมาให้ผม

“ ใส่น้ำผึ้งหรือยัง? ”

“ อื้อ ”

“ ร้อนไหม...? ”

พี่ลู่หานไม่ตอบแต่ยิ้มให้ ผมจึงยื่นมือไปรับแก้วนมนั้นมาพลางดื่มเข้าไปจนหมดแก้ว เมื่อผมส่งแก้วคืนให้พี่ลู่หาน คนตัวโตก็หันหลังจะเดินออกจากห้อง

“ ด...เดี๋ยวก่อนสิ ”

“ หือ? ”

พี่ลู่หานหันมาพลางมองหน้าอย่างแปลกใจ

“ มาเล่นด้วยกันก่อน ”

“ ไม่ได้หรอกนะ วันนี้พี่ต้องไปทำงานต่อ... ”

“ ไม่ได้! พี่อยากเล่นกับผมแล้วหรอ! ”

“ ไม่ใช่นะมินซอก พี่ไม่ค่อยว่า-- ”

“ ผมไม่สน! ช่วงนี้เราแทบไม่ได้คุยกันเลยนะ ทำไมพี่ต้องห่างผมไปด้วย จะทิ้งผมหรอ! ”

“ เปล่า พี่แค่--- ”

“ ทำไมพี่ต้องหลบหน้าผมด้วย! ”

พี่ลู่หานเงยหน้ามองผมแล้ว เอาล่ะ ตอนนี้ผมต้องพูดความรู้สึกทุกอย่างที่มีออกไป

“ ตอนนี้ พี่ลู่หานต้องฟังผมก่อน ผม... ”

“ มินซอกนั่นแหละที่ต้องฟังพี่! ”

เสียงของอีกคนดังก้องอยู่ในหัวของผม พี่ลู่หาน...ตะคอกใส่ผมงั้นหรอ?

“ ผมไม่ฟัง! ถ้าพี่ไม่ฟั-- ”

“ พอแล้วมินซอก เลิกงี่เง่าสักที เลิกทำตัวน่ารำคาญใส่พี่ได้แล้ว! ”

“ พ..พี่ลู่หาน... ”

ผมเบิกตามองด้วยความตกใจ พี่ลู่หานบอกว่าผมน่ารำคาญงั้นหรอ หรือพี่ลู่หานจะไปจากผมแล้ว...

“ พอแล้วมินซอก อย่าถามได้ไหมว่าทำไมพี่ต้องหลบหน้า! ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องคิดด้วยว่าพี่จะทิ้งมินซอก ”

“ พ..พี่ล-- ”

“ เพราะคนที่จะทิ้งจากพี่ไป คือมินซอกมาตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรอ ”

ผมปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่สนใจ ดวงตาผมเริ่มมองพี่ลู่หานไม่เห็นแล้ว มันมัวพร่าไปด้วยหยาดน้ำตา ผมไม่อาจเห็นใบหน้าของพี่ลู่หานตอนนี้ได้เลย...

“ ในเมื่อมินซอกมีคุณอี้ชิง คนที่ดูแลมินซอกได้ดีกว่าพี่ คนที่มินซอกอยู่แล้วสบายใจ มินซอกก็อย่ามาสนใจคนอย่างพี่เลย ”

“ ม..ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่เลย... ”

“ พี่รักมินซอก รักมากกว่าอะไรทุกอย่างบนโลกใบนี้ มินซอกคือสิ่งเดียวที่พี่เหลืออยู่และจะดูแลให้ดี มินซอกคือชีวิตของพี่... แต่ในเมื่อชีวิตและหัวใจของพี่ไปอยู่ในที่ๆดีกว่า... ”

“ ... ”

“ พี่คงต้องปล่อยไป ”

“ พี่ลู่หาน ฟังผ-- ”

“ พอแล้วมินซอก พี่เจ็บมากพอแล้ว... ”

ฟังผมก่อนได้ไหม...

“ อย่าให้พี่ต้องทรมานมากไปกว่านี้เลย ”

ฟังผม...

“ หัวใจพี่มันรับไม่ไหวแล้วมินซอก พี่เหมือนตายทั้งเป็น ”

อย่าเดินจากไป

หันกลับมาฟังผมก่อนสิ...

“ อย่าถามว่าพี่รักมินซอกไหม ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน... ”

อย่าจากผมไป อย่าให้ผมต้องอยู่คนเดียว...

“ มินซอกคือรักแรกและรักสุดท้ายของพี่ ”

“ รักตราบหมดลมหายใจ รักเท่าที่หัวใจอันบอบช้ำนี้ยังจะคงเต้นอยู่ ”

“ โชคดีนะครับ มินซอกต้องเป็นเจ้าบ่าวแสนสวยแน่ๆ... ”

พี่ลู่หาน ฟังผม...

“ มินซอกสวยสำหรับพี่เสมอ และจะงดงามสำหรับพี่ตลอดไป ”

พี่ลู่หานโค้งลงต่ำเป็นเชิงขอบคุณก่อนจะหันหลังกลับไป เสียงปิดประตูห้องดังขึ้น เสียงฝีเท้าพี่ลู่หานดังไกลออกไป

ไกลออกไป

จนไม่ได้ยินเสียงอีก...

พี่ลู่หานไม่ฟังผม...

ต่อให้พี่อี้ชิงจะดูแลผมดีแค่ไหน แต่คนที่ผมต้องการก็คือพี่ลู่หาน

ทำไมไม่ฟังผม ฟังเสียงหัวใจผม

หัวใจของผม ที่มันพูดกับผมตลอดมา

มันพูดออกมาทุกวัน...

พี่คือท้องฟ้าของผม คนเดียวและตลอดไป

มินซอกรักพี่ลู่หาน

รักมาก ที่สุดเลย...




 

กราบขอประธานโทษรีดเดอร์ที่เคารพ เนื่องจากช่วงนี้ตัวขี้เกียจเกาะมาก
สอบกลางภาคเสร็จ ย้ำค่ะว่ากลางภาค เลยไปเที่ยวเล่นตามประสาคนสอบเสร็จ
แล้วก็ดอง 5555555555555555555 ใจจริงอยากอัพมาหลายวันแล้วค่ะ
แต่ร่างกายไม่ยอมทำตามหัวใจสักที เฮ้อ...


พออ่านตอนนี้แนะนำให้ฟังเพลงหน้าฟิคนะคะ
เพลง > Because i love you - Wendy <

ทวงฟิค ตามฟิค เวิ่นทุกอย่างได้ที่แท็ก #ฟิค365
ทวงฟิคได้อีกครั้งที่ทวิตเตอร์ค่ะ 55555555555555


ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ♥

 

  © Tenpoints!