The Photo - วุ่นรักนักแต่งรูป

ลำดับตอนที่ #1 : The Photo - วุ่นรักนักแต่งรูป Chapter 1 - เริ่มต้น

CHAPTER 1

เริ่มต้น
 

         
 

          ภายในห้องที่มืดและแสนจะรกรุงรัง  เต็มไปด้วยถุงขยะ ที่ข้างในมีเศษบะหมี่ถ้วย ถุงขนมและเศษอาหารอยู่เต็มถุง  

เสื้อผ้ากระจัดกระจาย ทั้งที่ซักแล้ว และไม่ได้ซัก หนังสือโป๊ เรี่ยราดเต็มห้อง มีเพียงแสงไฟสลัวๆจากโน๊ตบุ๊กเครื่องหนึ่ง

เป็นสภาพที่ไม่น่าจะมีมนุษย์คนใดอาศัยอยู่ได้  แต่มันเป็นห้องของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ชื่อ "อายุซาว่า  ริวเซย์"

นักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ ปี 2 สูงประมาณ 170 เซนติเมตร ผมบ๊อบสั้น สีดำ เขามีจมูกแฟบ  แก้มทั้ง 2 ข้าง เต็มไป

ด้วยรอยสิว แถมยังคางเหลี่ยมอีกต่างหาก   เขากำลังจดจ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างตั้งอกตั้งใจ 

 

แก็กๆๆๆๆ (เสียงคลิ๊กเมาส์)

 

"อืมมม ตรงนี้...ต้องเสริมดั้งแล้วเหลาคางนิดหน่อย..... อ่า เจ๋ง!!    ต่อไปก็ลบสิวออก"   แก็กๆๆๆๆ ......


" แหม่เนียนสุดๆสุดท้ายก็สีตา...เอาคอนแทคสีอะไรดีนะ.........สีฟ้าแล้วกัน"  แก็กๆๆๆๆ

"อ้าา เสร็จแล้ว!!  อย่างหล่อ   ทำไมเรามันเทพอย่างนี้เนี่ย ดูไม่ออกเลยว่าตัดต่อ ใครมันจะรู้บ้างเนี่ยว่าเป็นเรา ฮ่าๆๆๆ"

เด็กหนุ่มหัวเราะด้วยความสะใจ

 

ที่แท้เด็กหนุ่มก็กำลังใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์แต่งรูปของตัวเอง ให้กลายเป็นหนุ่มสุดหล่อนั่นเอง   เด็กหนุ่มชื่นชมกับผล

งานที่ตนกำลังทำเสร็จครู่ใหญ่  ก่อนจะอัพโหลดรูปนั้นไปยังโปรไฟล์ของตน ที่มีชื่อว่า"Social Blog"  เป็น Social

Network หนึ่ง ที่เปิดโอกาสให้แสดงความคิดเห็นและแชร์สิ่งต่างๆที่เราต้องการแก่เพื่อนๆของเราได้  เด็กหนุ่มใช้ช่อง

ทางนี้เป็นการโปรโมตรูปของตน

 

"โอเค  แชร์โล้ด!  คอยดูละกัน  สาวๆทั้งหลาย หึหึ" เด็กหนุ่มหัวเราะอย่างมีเลศนัย

 

ไม่ถึง 5 นาที หลังจากนั้น ก็มีข้อความจากสาวๆรุ่นน้องมากมาย 

 

"โอ๊ะๆ มาแล้วๆ!! " เด็กหนุ่มอุทานด้วยความตื่นเต้น   เด็กหนุ่มเปิดอ่านข้อความเหล่านั้นอย่างไม่รอช้า

 

"กรี๊ดด หล่อที่สุด"

"อ๊ายยย อยู่มหาลัยเดียวกันด้วย  พี่อยู่ปี 2 ใช่มั้ยค๊ะ เรียนเอกอะไรหรอ?"

"ตาสีฟ้าด้วย น่ารักอ่ะ  ขอกลับบ้านได้ปะ ><"

 

ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังมีความสุขกับการอ่านข้อความ  ก็มีข้อความหนึ่งโผล่ขึ้นมา

 

"อย่าไปเชื่อมัน ตัวจริงมันหน้าปลวก! ฮ่าๆๆๆ "  

"ใช่ๆ ตัวจริงดูไม่ได้เลย :p"

 

เด็กหนุ่มเห็นดังนั้นก็รีบลบความเห็นนั้นทันที 

 

"เดี๋ยวเถอะ! ไอ้เพื่อนเลว"  เด็กหนุ่มอารมณ์เสีย  


เป็นเพราะเพื่อนมักจะแซวเกี่ยวกับภาพที่เขาแต่งอยู่เสมอ ทำให้เด็กหนุ่มไม่ค่อยพอใจนัก  เขาทยอยลบทุกความเห็น

ของเพื่อนเขาออกไป  เหลือไว้แต่สาวๆรุ่นน้องที่ไม่รู้จัก  เขานั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อ่านข้อความอยู่ครู่หนึ่ง  จู่ๆก็มีข้อความ

หนึงโผล่ขึ้นมา

 

"รู้นะว่าตัดต่อ อิอิ"  

 

เด็กหนุ่มตกใจ อุทานขึ้นมา พลางกับรีบลบข้อความนั้นทันที

 

"เฮ้ย! ใครวะ  ทา-กา-นา-ชิ   มิ-โฮะ ผู้หญิงเรอะ? อืมมม  อยู่คณะศิลปะศาสตร์ ปี 2.......ไม่รู้จักหว่ะ  ไหนขอดูรูป

โปรไฟล์หน่อยซิ" 

 

เด็กหนุ่มรีบเปิดดูโปรไฟล์ของข้อความนิรนามด้วยความสงสัย  พอเปิดขึ้นมา เขาแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่

 

 

"หึหึหึ  ฮ่าๆๆๆๆ ทุเรศ!! มีคนหน้าตาอย่างงี้อยู่ใน มหาลัยเราด้วยเหรอเนี่ย.....โอ๊ย ขำ"  

 

 

ภาพปรากฏเป็นด็กสาวรูปร่างอ้วน  ตัวดำ  แถมหน้าตาขี้เหร่สุดๆ  เด็กหนุ่มกดดูรูปภาพของเด็กสาวในรูปต่อๆไป  พร้อม

กับหัวเราะเสียงดัง

 

"โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆๆๆ"

 

ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังขำ  เด็กสาวก็ส่งข้อความมาอีก

 

"โห ลบข้อความทิ้งเลยแหะ  สงสัยจะจริง" เด็กสาวพูดแซว 

"ตัวจริงไม่ได้หล่อแบบนี้สินะ อืมมม คงจะไม่....จมูกแฟบ หน้ามีแต่สิว แล้วก็คางเหลี่ยมหรอกนะ อิอิ"

"เอ๊ะ รึว่าจะจริง?"

 

เด็กหนุ่มหยุดหัวเราะทันที  เหมือนโดนแทงใจดำ ที่เด็กสาวสพูดมาตรงกับตนทุกประการ

 

"หนอยย นังนี่"   เด็กหนุ่มพูดด้วยความโกรธ
 

 

"อย่างเธอ สวยตายละ  หนักกี่กิโลละจ๊ะเธอ ฮ่าๆๆ" เด็กหนุ่มแขวะเด็กสาวนิรนาม 

 

"หยาบคายกับผู้หญิงจังนะนาย  ฉันจะหนักกี่กิโล แล้วหนักตรงไหนของนายมิทราบ" เด็กสาวตอกกลับ

"เหรอคับ คุณช้างน้ำ ฮ่าๆๆ"

 

"ค่าาาา คุณหน้าเหลี่ยม"

 

บทสนทนาเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และไม่มีท่าทีว่าทั้งสองฝ่ายจะยอมกัน

เป็นเวลาหลายชั่วโมง  


จนถึงกลางดึก  เด็กสาวรู้สึกง่วงขอตัวไปพักผ่อน และบอกลาเด็กหนุ่มนิรนาม

 

"งั้นเดี๊ยนขอตัวนะค๊ะ จะนอนแล้ว ไม่อยากเสียเวลากับพวกชั้นต่ำ" 

 

"งั้นก็นอนดีๆ ระวังเตียงหักนะครับ อิอิ" เด็กหนุ่มเย้ยหยันตอบ

 

"ทากานาชิ   มิโฮะ ออกจากระบบ"

 

"อ้าว ไปซะแล้ว  เถียงสู้ไม่ได้สินะ ฮ่าๆๆๆ"  เด็กหนุ่มหัวเราะด้วยความสะใจ 

 

"โอ๊ะ  พรุ่งนี้มีเรียนที่คณะศิลปศาสตร์ด้วยสิ  ต้องไปสังเกตการซะแล้ว  หึหึ"

 

 

พูดเสร็จ เด็กหนุ่มก้มดูนาฬิกาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์  


"ตี 4 แล้วเหรอเนี่ย!! ไม่ได้ๆ  นอนๆ พรุ่งนี้มีเรียนเช้า" เด็กหนุ่มตกใจไม่คิดว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้


เด็กหนุ่มปิดคอมพิวเตอร์ของเขา  ก่อนจะกระโดดขึ้นเตียง  พยายามข่มตานอน


แต่ก็นอนไม่หลับ  เพราะยังนึกถึงคำพูดเด็กสาว


"รู้นะว่าตัดต่อเหรอ" เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับครุ่นคิด


"คิดมากไปได้เรา นอนดีกว่า"