ร้อยเรียงรักเทพบุตร (เพทาย)

เพทาย ธารรักษ์


 โรสิณี วงศ์วาเรศ


มาร์ติน ลูซเซสส์

 








พวกหนุ่มกลุ่มอพอลโล



ล






“โรสโดนแกล้ง” หญิงสาวก้มหน้าน้ำตาคลอ มีลูกค้าโทรมาที่ร้านบอกว่าต้องการจัดซุ้มดอกไม้เล็กๆ เขาอยากจะขอคนรักของเขาแต่งงานเลยอยากจะให้ที่ร้านไปจัดให้ เธอจึงตัดสินใจไปคนเดียวเพราะว่าไม่ใช่งานที่ใหญ่อะไรจัดไม่กี่ชั่วโมงก็เสร็จแต่พอไปถึงสถานที่ที่เขาบอกให้ไปจัดกับกลายเป็นสุสาน เธอตกใจแทบตายขับรถกลับออกมาเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้และรถของเธอก็มาเสียจนได้โชคดีที่วินเซนต์มาเจอไม่งั้นคงแย่เพราะโทรศัพท์ของเธอแบตหมดจากการโทรหาลูกค้าขี้หลอกลวงคนนั้น

“เขาแกล้งหนักเลยหรอ หืม ถึงร้องไห้แบบนี้” เพทายเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มใสเบาๆ ก่อนจะร่างบางมาซบที่อก ชายหนุ่มกอดปลอบใจหญิงสาวเงียบและส่งซิกไล่เพื่อนๆให้ออกจากห้องเพราะเขาต้องการความเป็นส่วนตัว

“หือ” เจมส์เลิ่กคิ้วถามอย่างรู้ทันก่อนจะหัวเราะเบาๆกับวินเซนต์อย่างรู้ๆกันแล้วกอดคอเดินออกไปจากห้องเพื่อให้เวลาเพื่อนของเขาแสดงความอบอุ่นให้กวางน้อยหลงไหลมากกว่าเดิม

“เลิกร้องไห้ได้แล้โรส” เพทายบอกเสียงนุ่ม

“โรสกลัวค่ะ ช่วงนี้เกิดอะไรแปลกๆกับโรสและที่ร้านบ่อยๆ เมื่อสองวันก่อนมีคนส่งหนูปลอมมาให้ที่ร้าน พี่ๆที่ร้านกับโรสตกใจวิ่งกันทั่วร้านเลย เหมือนมีคนคอยแกล้งโรสอยู่” โรสิณีสะอึกสะอื้น

“ต่อไปโรสต้องอยู่กับพี่ตลอดเวลานะ จะได้ปลอดภัย แต่ว่าตอนนี้พี่ว่าโรสเลิกร้องไห้ดีกว่า ดูสิเสื้อขาวๆของพี่เลอะหมดแล้ว” เพทายก้มดูเสื้อตัวเองแล้วหัวเราะ เพราะเสื้อเชิ้ตขาวของเขาเต็มไปด้วยรอยเปียกของน้ำตาและเครื่องสำอางของหญิงสาวเต็มไปหมด