พอตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมานั้นแสดงว่าถึงเวลาแห่งการเดินทาง เดินไปบนถนนตนเดิน และทุกคนต่างก็เดินไปบนถนนสายเดียวกันนี้ แต่แตกต่างกันที่จุดมุ่งหมายของปลายทาง บางคนเดินไปพร้อมกับความสุขซึ่งก็คงจะมีน้อยคนนักส่วนมากจะเดินไปพร้อมกับความทุกข์และความกดดันซึ่งก็แตกต่างกันไป จึงทำให้เกิดคำถามที่ว่า เราจะไปไหน ไปทำอะไร และทำเพื่อใคร คำตอบก็คงจะมีอยู่ในคำถามนั่นเองเพราะคนที่มีคำถามย่อมมีคำตอบอยู่ก่อนแล้วแต่ก็อยากตั้งคำถามเพื่อให้เวลาของคำตอบมาช้ากว่าที่น่าจะเป็น อาจจะแค่เสี้ยววินาทีก็ยังดีเพียงแค่เสี้ยววินาทีนั้นอาจทำให้ชีวิตของใครหลายคนมีความสุขแต่อีกหลายคนมีความทุกข์ความทุกข์ก็อาจมีหลายแบบ ทุกข์เพราะตัวเอง ทุกข์เพราะคนอื่นแม้แต่ทุกข์เพราะคนที่เรารักการทุกข์เพราะคนที่เรารักอาจจะมากมายนักเพราะมันอาจจะรวมถึงความห่วงใยความเอื้ออาทรและความสงสาร เค้าจะอยู่อย่างไร เค้ามีความสุขมั้ย อนาคตข้างหน้าเราจะทำให้เค้ามีความสุขได้หรือเปล่า ทำไมต้องไขว่คว้าหาความสุขในเมื่อความสุขอาจจะอยู่กับเราแล้วเพียงแค่เราอาจหามันไม่เจอหรืออาจมองข้ามไปแล้วไปไขว่คว้าเอาความทุกข์มาไว้กับตัวเองมากเกินไปแต่ในอีกมุมมุมหนึ่งความสุขที่ว่านี้มันมีจริงหรือเปล่าเพราะหลายคนอยู่มาจนทุกวันนี้ยังหาไม่เจอแล้วพอจะมีมั้ยที่ใครจะมีคำตอบที่ดีสำหรับคำถามนี้ บางคนเอาความสุขของตนเองไปให้คนอื่นให้จนหมดแล้วเหลือความทุกข์ไว้ให้ตัวเองแล้วก็คอยปลอบใจตัวเองว่ามีความสุข แค่เห็นคนที่เรารักมีความสุขแค่นี้ก็พอแล้ว แค่นี้จริงๆหรือ?
ความคิดเห็น
ขอบคุณนะจ๊ที่ชอบ