ฟิค เฟรมวากิแวว ภาคต่อแพรว-จอย

เนื้อเรื่อง

ถึงเวลาฟัง

ตื๊ดๆๆๆๆ เสียงข้อความในโทรศัพท์ของผมดังขึ้น  - - XXXXXXX - -

            “เฮ้ย ไชโย สอบได้สักที เย้ๆๆๆๆๆ” เสียงผมคงดังไปจนแพรวาที่อยู่ข้างห้องผมตะโกนออกมาให้ผมเงียบๆ แต่ใครจะไปเงียบได้ล่ะ ก็ผมสอบชิงทุนได้ไปเรียนซัมเมอร์ต่อที่อังกฤษนี่

            “เฟรม เป็นอะไรเนี่ย เสียงดัง แพรง่วงนะ” เสียงผมคงดังทั่วรีสอร์ทจนแพรวาต้องลุกมาบ่นผม

            “แพรดูนี่ดิ อาจารย์ที่มหาลัยส่งข้อความมาหาเฟรม เค้าบอกว่าซัมเมอร์นี้เฟรมได้ทุนไปเรียนต่อที่อังกฤษด้วย” ผมพูดกับแพรวาด้วยอาการที่ดีใจจนไม่ทันได้สังเกตสีหน้าของแพรวา

            “หรอ งั้นเราก็คงต้องกลับไปกรุงเทพฯก่อนคนอื่นใช่ป๊ะ” แพรวาถามผมด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก แพรวาเป็นอะไรไปทำไมไม่ยินดีกับผมล่ะ นี่ผมกำลังจะได้ไปเรียนต่อที่เมืองนอกนะ

            “ไม่ต้องรีบหรอก ไปตั้งปลายเดือน นี่ยังกลางเดือนอยู่เลย” ผมพูดไปงั้นๆโดยไม่ได้ใส่ใจแพรวาเพราะกำลังดีใจกับข่าวดีที่ได้รับ

            “อื้ม เฟรมไปอาบน้ำแต่งตัวไป แล้วเดี๋ยวเราลงไปกินข้าวเช้าด้วยกัน” แพรวาพูดจบก็เดินออกไปทันที

............................

            “อ่ะนี่เฟรมตักให้ เฟรมรู้ว่าแพรชอบกินกุ้ง” ผมรีบตักกุ้งในชามข้าวของผมให้

แพรวาเป็นการเอาใจ ตั้งแต่ผมบอกข่าวแพรวา แพรวาก็ดูแปลกๆไป

            “พอแล้วเฟรม แพรกินไม่ค่อยลงอ่ะ ขอตัวก่อนนะ เฟรมนั่งกินข้าวกับพี่เต้นะ นั่นไงพี่เต้กับหลินเดินมาแล้ว” แพรวาพูดพร้อมกับชี้มือไปทางหลินกับพี่เต้ แล้วลุกจากโต๊ะไปทันทีพร้อมกับดึงมือหลินเดินออกไปด้วย

            “ทะเลาะกันหรอเฟรม ดูแพรวาดิ ทำให้หลินต้องออกไปด้วยเลย” พี่เต้พูดพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้เข้ามานั่ง

            “ก็ไม่นะ แค่ตอนเช้าเสียงดังไปหน่อยเท่านั้นเอง” ผมพูดออกไป ส่วนพี่เต้ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเลยเปลี่ยนเรื่องคุยกัน

            “แล้วไอ้แพรวล่ะ ยังไม่ลงมาอีกหรอ” พี่เต้ถามผมพร้อมกับหันซ้านยหันขวามองพี่แพรว

            “ยังไม่ตื่นมั้ง เมื่อคืนผมกับแพรวากลับมาตอนตีสอง ไฟห้องยังเปิดอยู่เลย แล้วจอยก็ไม่ได้อยู่ที่ห้องตัวเองด้วย สงสัยจะอยู่ด้วยกันทั้งคืนมั้ง” ผมตอบไปตามความคิดผม เพราะเท่าที่ผมรู้ทั้งพี่แพรวและจอยไม่มีใครที่ชอบเปิดไฟนอนกันเลย

            “เข้าใจแล้ว งั้นกินข้าวกันดีกว่า หิวแล้ว พรุ่งนี้พี่กับหลินก็ต้องกลับกรุงเทพฯด้วย พี่มีสอบ ส่วนหลินมีเรียน” พี่เต้อธิบาย

            หลังจากเรื่องของพี่แพรวกับจอยจบลงด้วยดี ฉันเข้าใจว่าอย่างนั้นเพราะเมื่อคืนจอยไม่ได้มานอนที่ห้อง เช้าวันต่อมาฉันก็ได้รับข่าวร้าย เอ้ยไม่ใช่ต้องบอกว่าเป็นข่าวดีสิที่เฟรมจะได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ มันเป็นข่าวดีสำหรับเฟรมนะ แต่มันคงเป็นข่าวร้ายสำหรับฉัน ฉันไม่อยากให้เฟรมไปเรียนต่อเลย ถึงมันจะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆแค่

3เดือนก็เถอะ แต่ฉันกลัวใจเฟรมจะเปลี่ยนไป

............................

รักแท้แค่หนึ่งคน

ย้อนกลับไปเกือบ 2ปีที่แล้วตอนที่ฉันพึ่งเข้ามาเรียนปี1

            ฉันพร้อมกับเพื่อนสนิท “จอย” เราสองคนเดินทางมาพร้อมกันในมหาวิทยาลัย วันแรกที่ฉันก้าวเข้ามาฉันรู้สึกตื่นเต้นกับชีวิตใหม่ที่จะได้เจอ แต่แล้วฉันก็ไปสะดุดตากับผู้ชายคนหนึ่งที่ก้าวลงมาจากรถยนตร์ส่วนตัวแล้วเดินไปยังตึกวิศวะ

            “เฮ้ยจอย ดูคนนั้นดิ หล่ออ่ะ” ฉันสะกิดจอยทันทีที่ฉันหันไปเจอเฟรม

            “อื้ม น่ารักดี แต่คนที่ลงรถที่หลังน่ารักกว่า” จอยพูดพร้อมกับมองพี่แพรว จอย

มองพี่แพรวตาไม่กระพริบจนฉันต้องสะกิด

            “โอ๊ย มาวันแรกก็ไม่อยากเรียนแล้ว จีบผู้ชายดีกว่าแก” ฉันพูดออกไปโดยที่ไม่รู้ว่าจอยกำลังให้ความสนใจแต่พี่แพรว

            ‘เธอกำลังดูใจกัน หรือเธอแค่อยากเก็บฉันเอาไว้........’ โทรศัพท์ของฉันดังขึ้น

            “ว่าไงหลิน ยังไม่ถึงอีกหรอ โอเคๆๆ เจอกันตอนกลางวันก็แล้วกัน บายแก” ฉันคุยโทรศัพท์กับหลิน เพื่อนสนิทของฉันอีกคน

            “ว่าไงแพร หลินอยู่ไหน” จอยหันมาถามฉัน

            “ยังไม่ถึง เสียงทะเลาะกับพี่คชาดังอยู่บนรถ” ฉันหันไปบ่นกับจอย พี่น้องคู่นี้ทะเลาะกันได้ทุกวัน จนฉันรู้สึกชิน

            “แยกกันตรงนี้นะ แล้วตอนกลางวันเจอกัน” จอยพูดจบก็เดินไปยังคณะของตัวเอง ส่วนฉันนะหรอ ตอนนี้คงไม่อยากเรียนอะไรสักเท่าไหร่ แต่อยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ชื่ออะไร แล้วเรียนที่คณะวิศวะจริงหรอหรือแค่มาหาเพื่อน และฉันต้องสืบให้ได้ภายในวันนี้ด้วย

เวลาพักกลางวัน

“เท่าที่ฉันสืบมาได้ ผู้ชายที่ฉันเห็นที่หน้าตึกวิศวะคนนั้นชื่อเฟรม เรียนอยู่คณะวิศวะ สาขาโยธาปี1 น้องชายพี่แพรวที่เป็นนักร้องของมหาวิทยาลัย” หลังจากที่ฉันไปสืบเรื่องเฟรมมา ฉันก็นั่งเล่าให้เพื่อนทั้งสองคนฟัง

            “พี่แพรว” จอยพูดออกมาเบาๆทำให้ฉันกับหลินหันไปมอง

            “จอย” หลินเรียกชื่อจอยแต่จอยก็ยังคงนั่งเหม่ออยู่

            “พี่แพรวสวัสดีค่ะ” ฉันแกล้งพูดขึ้นทำให้จอยหลุดออกจากภวังค์ทันที

            “ไหนอ่ะ พี่แพรวอยู่ไหน” จอยหลุดออกจากภวังค์และมองหาพี่แพรว

            “ฉันพูดเล่น” ฉันฉีกยิ้มให้จอย

            “แพร แกอย่ามาล้อเล่นแบบนี้สิ” จอยพูดไปก็เขินไป

            “จอย แกชอบพี่แพรวจริงๆหรอ” หลินถามจอยขึ้นมาทันที

            “ไม่รู้สิ รักเลยมั้ง รู้สึกแบบ...... บอกไม่ถูกอ่ะ” จอยพูดไปก็อายไป

            “นักร้องมหาลัยเลยนะแก สาวตรึม” หลินพูดออกมา

            “แกสองคนคุยกันไปก่อนนะ เป้าหมายฉันมาแล้ว” ฉันพูดจบก็ลุกเดินไปยังโรงอาหารทันที เพราะฉันเห็นเฟรมอยู่ที่นั่น

            ในโรงอาหารที่ฉันเดินเข้ามา ฉันเห็นเฟรมกำลังสนทนากับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ฉันรู้จักเป็นอย่างดี  ยูกิ  คู่แข่งคนสำคัญของฉัน เราสองคนชิงดีชิงเด่นกันทุกเรื่อง ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปเลยเดินกลับมานั่งที่เดิม

            “แก ยูกิมันตัดหน้าฉันไปอีกแล้ว” ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะก็โวยวายทันที

            “ใจเย็นๆก่อนแก ยูกิไหนอ่ะ..... อย่าบอกนะว่าเจ้าเก่าเจ้าประจำของแก” หลินพยายามทำให้ฉันสงบสติ

            “ก็มีอยู่คนเดียวนั้นแหละ จะมีใครที่ไหนอีกล่ะ นี่ฉันพลาดตรงไหน ยูกิไปรู้จักเฟรมก่อนฉันได้ไงเนี่ย” ฉันหงุดหงิดมากเริ่มควบคุมอารมณ์ตนเองไม่อยู่

            “ไม่ลงไม่เรียนมันแล้ว กลับบ้านก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะ” ฉันพูดจบก็เดินออกไปทันที

            ระหว่างที่ฉันเดินมาระหว่างทางก็มีรถยนต์คันหนึ่งแล่นมาจอดข้างๆฉัน

            “คนสวย หงุดหงิดอะไรเนี่ย เห็นเดินออกมาจากมหาลัยหน้าเป็นตูดเชียว” คนที่อยู่บนรถไม่ใช่ใครที่ไหน พี่เต๋า นั่นเอง พี่เต๋าเป็นพี่ชายคนละพ่อกับฉัน ไม่แปลกอะไรที่คนจะไม่รู้ว่าเราเป็นพี่น้องกัน เพราะเราใช้คนละนามสกุล

            “เรื่องเดิมๆค่ะ พี่เต๋าไปส่งน้องสาวที่บ้านหน่อยสิ จะได้ไปหาคุณแม่ด้วย” ฉันพูดจบก็เดินขึ้นรถพี่เต๋าไปทันที สายตาของคนที่อยู่รอบรั้วมหาลัยมองฉันเป็นตาเดียว คิดล่ะสิว่าฉันขึ้นรถไปกับพี่เต๋าได้ยังไง อีกทั้งพี่เต๋ายังเป็นซุปเปอร์สตาร์คนดังอีกด้วย

            เช้าวันต่อมาฉันเดินทางเข้ามาในมหาลัยพร้อมจอยกับหลิน สายตาคนหลายคนก็ยังจับจ้องมองมาที่ฉันพร้อมเสียงซุบซิบนินทา

            “แพร แกไปทำอะไรไว้เนี่ย ดูสิคนมองแกกันใหญ่เลย” หลินถามฉันด้วยอาการแปลกใจ

            “ไม่มีอะไร ก็แค่นั่งรถพี่เต๋ากลับบ้าน” ฉันตอบหลินไป แต่ฉันคิดว่าการที่ฉันนั่งรถไปกับพี่เต๋าเมื่อวานก็ดีเหมือนกันนะ มันทำให้เฟรมสนใจฉันเข้ามาบ้างแล้วแหละ เฟรมเดินมากับเจมส์และทีมเพื่อนสนิทของเขาแล้วตรงมาที่พวกฉัน          

            “ขอโทษนะครับ สามสาวให้เกียรติทานข้าวเช้ากับเราสามคนได้ไหมครับ” เฟรมเป็นคนพูดออกมาก่อน

            “ขอโทษเหมือนกันค่ะ พอดีทานมาแล้ว” ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบตกลง หลินก็ปฏิเสธไปทันที ฉันรีบสะกิดหลินทันที เรื่องอะไรฉันจะปล่อยให้โอกาสดีๆหลุดลอยไปล่ะ ยิ่งเฟรมกับยูกิรู้จักกัน ฉันก็ยิ่งอยากสนิทกับเฟรม

            “หลิน เธอทานแล้วเธอก็ไปเรียนสิ แต่ฉันยังไม่ได้ทานฃเลย ตกลงค่ะ” ฉันรีบไล่หลินไป

            “แล้ว......” เจมส์หันไปมองที่จอยทันที

            “ทานแล้วค่ะ ขอตัวเหมือนกัน” จอยพูดจบก็ดึงหลินออกไปทันที

            “เฟรม นายยังไม่ได้กินข้าวเช้า งั้นก็ไปกันสองคนนะ ต้องขอตัวครับ พอดีนัดรุ่นพี่เอาไว้ แต่เพื่อนผมคนนี้ยังโสดนะ” ทีมรีบดันเฟรมให้เข้ามาหาฉัน แล้วเดินแยกออกไปกับเจมส์ไปทันที

            “สวัสดีครับ คือผมชื่อเฟรมนะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” เฟรมพูดพร้อมกับส่งสายตากรุ้มกริ่มให้ฉัน

            “แพรวาค่ะ” ฉันแนะนำชื่อสั้นๆอยากบอกว่าแอ๊บสุดฤทธิ์

            “หิวข้าวจัง ไปทานข้าวกันนนะครับ” เฟรมพูดแล้วผายมือพาฉันไปทางโรงอาหาร หลังจากวันนั้นเราสองคนก็สนิทกันมากขึ้น โดยที่ฉันไม่รู้ว่าเฟรมไม่ได้คุยกับฉันแค่คนเดียว

            วันนี้แพรวาเป็นอะไรก็ไม่รู้ จู่ๆก็เอาเรื่องเก่าขึ้นมาพูด ผมไม่เข้าใจจริงๆ เมื่อก่อนผมอาจเป็นคนเจ้าชู้ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ตั้งแต่แพรวาตัดสินใจจะไปจากผมมันทำให้ผมรู้นะผมรักแพรวามากแค่ไหน เมื่อตอนปี1 วันแรกที่ผมก้าวไปสู้รั้วมหาวิทยาลัย ผมได้รู้จักกับยูกิ เรียนอยู่นิเทศศาสตร์ปี1 น่ารักมาก ผมเลยเข้าไปทำความรู้จักกับเธอ หลังจากที่เราสองคนแยกกัน ผมเห็นสาวสวยคนหนึ่งซึ่งไม่รู้ว่าเป็นใครเดินขึ้นรถไปกับซุปตาร์คลาสโนวา จะใครที่ไหนก็ไอ้เต๋าไง ผมไม่เข้าใจทำไมคนสวยอย่างนั้นต้องไปกับไอ้เต๋าด้วย มันหล่อกว่าผมตรงไหน ผมเลยตั้งใจไว้ว่าผมจะจีบผู้หญิงคนนั้นให้ได้

            “จะดีหรอว่ะ ดูดิเค้ามากัน3คน พวกนายไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ” ผมพูดขึ้นทันทีที่เห็นสาวสวยคนนั้นเดินเข้ามาในมหาลัย

            “เฮ้ย นายอย่าป๊อด ถ้านายไม่กล้านายแพ้พี่เต๋านะ” ทีมเพื่อนสนิทผมได้ทีก็เย้ยเลย

            “ใครจะไปยอมแพ้ว่ะ สู้โว๊ย พวกนายไป” ผมพูดจบก็ลากมือทีมกับเจมส์ตรงไปที่สามสาวทันที

            “แพรวาค่ะ” ชื่อนี้ผมจะจำเอาไว้ตลอดชีวิต เธอน่ารักอย่างนี้นี่เอง ถึงว่าไอ้เต๋าถึงกล้าพาขึ้นรถไป ผมต้องจีบแพรวาให้ได้ ณ ช่วงเวลานั้น ผมคิดถึงแต่แพรวา โดยลืมยูกิสาวสวยอีกคนที่ผมแลกเบอร์กับเธอไว้เมื่อวาน

            หลังจากที่ผมแยกกับแพรวา ผมก็รีบตรงไปหายูกิทันที

            “ขอโทษนะครับที่เฟรมมาสาย พอดีรถติดครับ” ผมพูดแก้ตัวไปทั้งๆที่ผมมาดักรอแพรวาที่หน้ามหาลัยแต่เช้า

            “กิหิวจังเลยเฟรม ไปกินข้าวกันนะ” ตายละหว่า เมื่อกี้พึ่งกินไป จะเอายังไงดีเนี่ย ขืนกินเข้าไปอีกมีหวังอ้วกออกมาแน่เลย

            “เอ่อ... คือเฟรมเป็นคนไม่กินข้าวเช้าอ่ะ เปลี่ยนเป็นนั่งคุยกันดีกว่านะ” ผมแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ ตอนนี้ผมเริ่มคิดแผนได้แล้ว ตอนเช้าผมก็นั่งกินข้าวกับแพรวา พอกินเสร็จผมก็มาหายูกิ ก็ไม่มีอะไรมากพอดีคนมันหน้าตาดีเลยอยากควง2 แต่เค้าบอกว่าควง2ต้องห้าม งั้นผมจะหาอีกคนให้เป็น3 เอาอย่างนี้แหละ แต่ว่าใครดีนะ...... ขณะที่ผมกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆก็มีสาวเสียงหวานอีกคนเดินเข้ามาทักผม

            “ขอโทษนะคะ นี่ใช่คณะวิศวะหรือเปล่าค่ะ” ผมหันไปตามเสียงที่ได้ยิน

            “ใช่ครับ ไม่ทราบว่ามาหาใครครับ” ผมทำเสียงหล่อใส่เธอ

            “มาหาพี่ชายค่ะ ชื่อพี่เบียร์เรียนอยู่ปี4” เธอพูดพร้อมกับยิ้มออกมาทำผมใจละลายอีกแล้ว

            “อ๋อ....พี่เบียร์รู้จักครับ แต่พี่เบียร์เรียนอยู่ คุยกับผมไปพลางๆก่อนก็ได้นะครับ ผมชื่อเฟรมครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” ผมทำสายตาเจ้าชู้ใส่เธอ

            “ค่ะ ชื่อแววค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ผมมองแววไม่ละสายตา ความหล่อของผมจะไปสะดุดตาแววบ้างไหมนะ ที่จริงผมก็เรียนที่มหาลัยนี้มาได้3เดือนแล้ว ทำไมผมไม่เคยเห็นหน้าแววเลยล่ะ ทั้งๆที่ผมก็รู้จักกับสาวๆปี1เกือบทุกคณะ

            “แล้วแววเรียนอยู่คณะไหนครับ ทำไมไม่เคยเห็นหน้า” ผมรอคำตอบจากแวว

            “แววไม่ได้เรียนที่นี่คะ แค่มาหาพี่ชายเท่านั้นเอง” ผมมองแววอย่างไม่ลดละ คนอะไรน่ารักสุดๆเลย ว่าแต่นี่ก็ได้เวลาที่ผมจะต้องไปหายูกิแล้วนี่

            “เอ่อ...พอดีเฟรมนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ แต่เฟรมจำไม่ได้ว่านัดเพื่อนไว้ที่ไหน ขอเฟรมยืมโทรศัพท์หาเพื่อนหน่อยนะครับ” ผมพูดจบแววก็ยื่นโทรศัพท์ให้ผม ผมไม่ได้นัดเพื่อนหรอก แต่เป็นการขอเบอร์แววทางอ้อมมากกว่า หลังจากไปส่งยูกิที่บ้านแล้วผมจะโทรหานะ

            เวลาผ่านไปไม่นาน ผมก็คบยูกิ แพรวา และแวว สามสาวไปพร้อมๆกัน โดยที่แต่ละคนไม่รู้เลย วันนี้ตาผมกระตุกข้างขวาเป็นอะไรก็ไม่รู้ แล้วก็ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเดินมาที่คณะศิลปศาสตร์

            “เฟรม คิดถึงกิหรอ เดินมาหากิถึงนี่เชียว” ยูกิพูดแล้วเข้ามาควงแขนผม

            “ครับ” แต่ผมก็ยังติดใจอะไรนิดหน่อย นี่มันคณะที่ใครสักคนเหมือนผมจะรู้จักเรียนอยู่นะ แต่ผมนึกไม่ออกว่าเป็นใคร

            “ดิว กิอยู่นี่” ยูกิเรียกเพื่อนที่เดินออกมาจากตึก

            “ดิว นี่เฟรม แฟนกิ” ยูกิแนะนำให้ดิวรู้จักกับผมแล้วดึงผมเข้าไปหอมแก้ม จนผมไม่ทันตั้งตัว แทนที่จะเป็นข่าวดีได้รู้จักเพื่อนยูกิ กลับกลายเป็นข่าวร้ายจนได้ เมื่อผมเห็นจอยเพื่อนสนิทของแพรวา ยืนมองอยู่

            “เฮ้ย...จอย จอยเรียนคณะนี้หรอ” ผมถามจอยด้วยอาการตกใจแบบสุดขีด ใช่สิ จอยเรียนอยู่คณะนี้ ผมลืมไปสนิทเลย

            “อื้ม” คำตอบสั้นๆจากจอย

            “จอย นี่ยูกิเพื่อนฉันแล้วก็เฟรมแฟนยูกิ น้องชายพี่แพรว” เอาละสิครับ งานเข้าผมแล้ว ดูดิวแนะนำผมให้จอยฟังดิ จอยต้องเอาไปบอกแพรวาแน่เลย

            “อ้าวววว หรอออ เฟรมกับยูกิเป็นแฟนกัน” จอยทำหน้าสงสัย ทั้งๆที่จอยก็รู้ดีว่าผมก็คุยอยู่กับแพรวาเหมือนกัน

            4เดือนที่ฉันคบกับเฟรมมา ไม่ใช่สิต้องบอกว่าแค่ดูใจ จอยเล่าเรื่องที่เจอเฟรมหน้าคณะให้ฉันฟัง ฉันโมโหอย่างสุดขีด อยากจะตบหน้าเฟรมหลายๆรอบให้หายเจ็บใจ ถึงฉันจะเป็นคนทำให้เฟรมสนใจในตัวฉัน แต่ฉันก็ไม่ชอบให้เฟรมคบใครทีละหลายๆคน แต่นี่เฟรมคุยกับยูกิ แถมยูกิยังแนะนำให้คนอื่นรู้จักว่าเป็นแฟนอีกด้วย เฟรมคุยกับฉันเป็นแค่คนรู้จัก แต่กลับยูกิเฟรมคบกันแบบเป็นแฟน ฉันไม่รู้จะทำอะไรต่อไป จะไปมีเรื่องกับยูกิก็คงไม่ได้เพราะถ้ายูกิรู้ว่าเฟรมคุยกับฉัน ยูกิก็คงไม่อยากคุยกับเฟรมเหมือนกัน น้ำใสๆจากตาของฉันไหลออกมาแบบห้ามไม่อยู่ ตอนนี้ฉันยืนตัวชา ทำอะไรไม่ถูกจริงๆ

            “แพร แกใจเย็นๆนะ ให้ฉันไปตามเฟรมมาเคลียร์ให้ไหม” หลินเข้ามาคุยกับฉัน

            “ไม่ต้อง ฉันไม่อยากเจอเฟรมตอนนี้” ฉันพูดไปน้ำตาก็ไหลไป

            “ใครทำน้องสาวพี่ร้องไห้เนี่ย” เสียงพี่เต๋าดังเข้ามา ฉันไม่รู้ว่าพี่เต๋ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ และก็ไม่รู้ว่าพี่เต๋ายืนอยู่ตรงไหน ตอนนี้ในหัวของฉันมึบตึบไปหมด

            “เรื่องเฟรมค่ะ” จอยตอบพี่เต๋าไป

            “แพรวา กลับบ้านก่อนนะ เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่ง” พี่เต๋าพูดพร้อมกับเข้ามากอดฉัน ฉันส่ายหน้าเบาๆ ตอนนี้ฉันไม่อยากกลับบ้าน ฉันไม่อยากให้แม่ต้องมานั่งทุกข์ใจที่เห็นฉันเป็นแบบนี้เพราะผู้ชายคนเดียว

            “แพรไม่อยากกลับบ้าน” ฉันยืนนิ่ง

            “โอเค ไม่กลับก็ไม่กลับ ไปอยู่ที่คอนโดพี่ก่อน สบายใจเมื่อไหร่ค่อยกลับบ้าน เดี๋ยวให้คนที่บ้านเก็บเสื้อผ้าแล้วก็ของใช้ส่วนตัวมาไว้ที่คอนโดพี่ก็แล้วกัน” พี่เต๋าพูดจบก็พาฉันขึ้นรถออกไป ฉันอยู่ที่คอนโดพี่เต๋าประมาณ1อาทิตย์ กว่าฉันจะทำใจแล้วกลับมาเรียน เฟรมโทรหาฉันไม่ขาดสาย แต่ก็ถูกฉันตัดสายทิ้งทุกครั้งที่โทรเข้ามา ฉันไม่กล้าปิดมือถือเพราะกลัวแม่เป็นห่วง

            “แพร แกโอเคนะ” จอยถามขึ้นมาทันทีหลังจากที่ฉันมาถึง

            “โอเคแก” ฉันตอบไปงั้นๆทั้งทียังไม่โอเคเลยสักนิด

            “แพรวา เฟรมโทรหาแพรวา ทำไมแพรวาไม่รับสายแถมตัดสายทิ้งอีก” ฉันมาถึงที่มหาลัยได้ไม่ถึง5นาที เฟรมก็รีบวิ่งเข้ามาคุยกับฉัน

            “เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว” ฉันตอบ

            “มีสิ เราคบกันอยู่นะแพรวา แพรวาไม่รักเฟรมแล้วหรอ” เฟรมพูดหน้าตาเฉย

            “คบได้ก็เลิกได้ แต่คงไม่จำเป็นต้องเลิก เพราะเราไม่ใช่แฟนกัน” ฉันพูดจบก็ตบหน้าเฟรมทันที

            “แพรวา” เฟรมเรียกชื่อฉันออกมา

            “แพรวาโกรธเฟรมเรื่องยูกิหรอ แต่เฟรมกับยูกิเราสองคนไม่ได้เป็นแฟนกันนะ” เฟรมพยายามอธิบาย

            “ไม่ใช่แฟน แต่แค่กำลังดูใจเหมือนที่แกทำกับแพรวาใช่ไหม” พี่เต๋าสวนเข้ามา แต่พี่เต๋าก็ไม่พูดเปล่า ชกที่หน้าเฟรมอย่างแรง

            “พี่เต๋า” ฉันรั้งพี่เต๋าไว้

            “แก อย่ามาทำอย่างนี้กับแพรวาอีก ไม่งั้นแกเจอดีนะ” พี่เต๋าจ้องหน้าเฟรมอย่างเอาเรื่อง

            “โถ่โว๊ย แพรวาก็ไม่ได้คบเฟรมแค่คนเดียวซะหน่อย แล้วไอ้เต๋ามันเป็นใครละ ถ้าไม่ใช่แฟนแพรวาอีกคน” เฟรมเถียงไม่ยอมละ

            “ใช่แพรไม่ได้คบเฟรมคนเดียว แล้วคนที่แพรเลือกก็คือพี่เต๋า ไม่ใช่เฟรม” ฉันพูดจบก็ลากพี่เต๋าเดินออกไปด้วยเพราะไม่อยากเห็นคนสองคนทะเลาะกัน

วันนั้นเป็นวันที่ผมเจ็บสุดๆ แพรวาตัดสินใจเดินจากผมไปกับไอ้เต๋า ไม่ใช่เพราะผมแพ้ซุปเปอร์สตาร์คนนั้น แต่คงเป็นเพราะผมรักแพรวาจริงๆ วันที่จอยเจอผมกับยูกิ ผมรีบวิ่งตามจอยไปทันที ผมไม่อยากให้จอยบอกเรื่องนี้กับแพรวา แต่ก็ถูกหลินมาขัดไว้ ผมพยายามโทรหาแพรวา แต่เธอก็ไม่รับสายผมเลย พอผมไปเจอที่มหาลัย เราก็คุยกันไม่รู้เรื่อง แถมผมยังโดนตบแล้วก็ต่อยหน้าฟรีอีกด้วย ผมตัดสินใจโทรหาแววเพื่อตัดความสัมพันธ์กัน แววเป็นตัวเลือกที่ผมตัดได้ไม่ยาก แต่ยูกิล่ะผมจะทำยังไงดี บอกเลิกยูกิแล้วไปหาแพรวาก็ไม่ทัน แพรวาเลือกคนที่ไม่ใช่ผมไปแล้ว

            “พี่แพรว ทำไงดี” ผมเกริ่นถามพี่แพรว หลังจากเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่สุดที่รักฟัง

            “ไม่ต้องทำ แกเจ้าชู้เองพี่เตือนแล้ว แต่แกก็ไม่ฟัง น้องชายพี่เจ้าชู้ขนาดนี้แล้วคนอื่นจะมองพี่ยังไงเนี่ย” ผมโดนเทศยาว

            “คนอื่นที่ว่าเนี่ย ใคร... ดิวหรอหรือว่าเพื่อนแพรวา” ผมย้อง เพราะรู้จักนิสัยพี่ตนเองดี

            “คนหลังมากกว่า อย่ามารู้ดี เอาเรืองแกให้จบก่อนดีกว่า” ผมคิดไว้แล้วว่าพี่แพรวชอบจอย และก็เหมือนว่าจอยจะชอบพี่แพรวด้วย แต่สองคนนี้ไม่กล้าคุยกัน

ผมเดินคอตกเข้ามาที่คณะ ไม่รู้ป็นอะไรความเจ้าชู้ของผมมันหายไปไหนหมด ผมคิดถึงแพรวา อยากไปนั่งกินข้าวเช้ากับเธอ แต่คงไม่มีวันนั้นอีกแล้วแหละ

            “เฮ้ย คนเก่าทิ้งไปก็หาคนใหม่ดิ” ทีมแนะนำผม

            “ไม่มีอารมณ์ว่ะ ทำไงดีว่ะ ไม่อยากเลิกกับแพรวาว่ะ” ผมปรึกษาทีม ตอนนี้เพื่อนที่สนิทกับผมที่สุดในคณะก็คือทีม ส่วนเจมส์มีปัญหาบางอย่างที่ต้องลาออกจากมหาลัย

            “นายก็เลิกกับยูกิกลับไปง้อแพรวา” ทีมแนะนำ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ แพรวาเดินจากผมไปแล้ว

            “แพรวาเลือกไอ้เต๋าไปแล้ว” ผมตอบทีมด้วยความเ จ็บใจ ถ้าผมไม่คิดจะคบผู้หญิงหลายๆคนในเวลาเดียวกัน ป่านนี้เรื่องของผมกับแพรวาก็ยังคงไปได้เรื่อยๆ

            “เฮ้ย แสดงว่านายยังไม่ได้อ่านข่าว” ทีมพูดพร้อมกับส่งหนังสือ gossip ให้ผมดู

เต๋าโต้ข่าว แค่น้องไม่ใช่แฟน หลังจากที่มีข่าวว่าหนุ่มเต๋าพาสาวสวยขึ้นคอนโด

หนุ่มเต๋าก็ออกมาเคลียร์แล้วว่าเป็นแค่พี่น้องกัน ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น ยืนยันครับ

            ผมนั่งอ่านข่าวแล้วรู้สึกเจ็บใจแทนแพรวาขึ้นมาทันที ไอ้เต๋าพูดอย่างนี้ได้ไง แล้วแพรวาล่ะ ตอนนี้แพรวาจะเป็นยังไง จะเสียใจขนาดไหน ผมรีบลุกปหาแพรวาทันทีปล่อยให้ทีมนั่งอยู่คนเดียว

            “แพรวา” ผมส่งเสียงเรียกเธอทันที

            “เฮ้ย จะมาทำไมอีกเนี่ย ทำเพื่อนฉันเสียใจยังไม่พออีกหรอ ไปไกลๆเลย” หลินพูดพร้อมกับผลักผม

            “เฟรมเป็นห่วงแพรวานะ ไอ้เต๋ามันทำแพรวาเสียใจหรือเปล่า เฟรมจะไปต่อยมัน” ผมพยายามเข้าไปหากับแพรวา แต่ถูกหลินกันไว้

            “จะบอกอะไรให้นะเฟรม พี่เต๋าไม่เคยทำให้แพรเสียใจ และที่แพรเสียใจเรื่องผู้ชายห่วยๆอย่างเฟรม พี่เต๋านี่แหละที่เป็นคนปลอบใจแพร คอยดูแลแพรมาตลอด”

แพรวาหันมาพูดกับผม ผมอึ้งพูดอะไรไม่ออก ในสายตาของแพรวาตอนนี้ผมเป็นผู้ชายห่วยๆไปแล้ว

            “แพรวายังไม่ได้อ่านข่าวหรอ ไอ้เต๋าพูดว่าแพรวาเป็นแค่พี่น้องกับมัน แพรวาไม่เสียใจหรอ” ผมไม่ยอมง่ายๆ ยื่นหนังสือให้แพรวาอ่านทันที

            “แพรไม่จำเป็นต้องอ่าน ที่พี่เต๋าพูดมันก็ถูกแล้ว ก็เราสองคนเป็นพี่น้องกันจริงๆ” แพรวาปาหนังสือใส่หน้าผม ไอ้เต๋ากับแพรวาเป็นพี่น้องกัน ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องนี้

“แพรวายังไม่ได้อ่านข่าวหรอ ไอ้เต๋ามันออกมาพูดว่าแพรวาเป็นแค่พี่น้องกับมัน แพรวาไม่เสียใจหรอ” ที่เฟรมพูดออกมานั้นเฟรมเป็นห่วงฉันหรือว่าจะมาว่าฉันกันแน่ ฉันตัดสินใจเด็ดขาดบอกเฟรมไปแล้วว่าฉันกับพี่เต๋าเป็นพี่น้องกันจริงๆ เฟรมอึ้งไปเพราะเฟรมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน ถึงจะสืบมันก็สืบไม่ยาก เพราะพี่เต๋าก็แวะไปที่บ้านฉันบ่อย แต่เฟรมนั่นแหละที่ไม่สนใจในตัวฉันเลย

ผมงงกับตัวเองมาก ทำอะไรไม่ถูก แต่ที่แน่ๆผมเข้าใจผิดแพรวามาตลอดเลย ผมคิดว่าแพรวากับไอ้เต๋าเป็นอะไรกัน แต่2คนนั้นเป็นพี่น้องคนละพ่อกัน ผมอยากเจอ

แพรวา อยากขอโทษในสิ่งที่ผมทำผิดกับเธอไป ผมรักแพรวานะ ผมอยู่ไม่ได้แน่ถ้าต้องเลิกกับแพรวาไป สิ่งที่ผมจะทำได้ในตอนนี้คือผมจะทำให้แพรวาเห็นว่าผมรักแพรวาคนเดียว แล้วผมจะเลิกเจ้าชู้เพื่อเธอ ผมตัดสินใจไปบอกเลิกกับยูกิ แต่ยูกิก็ไม่ยอมง่ายๆ เธอบอกว่าเสียเวลาคบกับผมมาตั้งหลายเดือน แล้วยิ่งคนที่ผมจะทิ้งยูกิไปคบกันแบบจริงจังคือแพรวา ยูกิก็ไม่ยอมเข้าไปใหญ่

“เฟรมทำอย่างนี้กับกิไม่ได้นะ ยังไงกิก็ไม่เลิก”

            “ยูกิฟังนะ เฟรมรักแพรวา”

            “แพรวา ทำไมชื่อนี้อีกแล้ว กิจะมีอะไรสักอย่างที่ดีกว่าแพรวาไม่ได้เลยหรอ

แพรวามันมาแย่งเฟรมไปจากกิใช่ไหม ทำไมต้องเป็นเฟรมด้วย” ยูกิโวยวายไม่ยอมหยุด

            “ไม่ใช่แพรวามาหาเฟรม แต่เฟรมต่างหากที่จะไปหาแพรวา” ผมพูดออกไป ยูกิคงอึ้งทำอะไรไม่ถูก ผมก็เสียใจที่เรื่องของผมกับยูกิจบไม่ค่อยดี แต่ผมจะเสียใจกว่านี้ถ้าผมเสียแพรวาไป

            “เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมเธอ ยังรอเธอเสมอ ทุกครั้งที่หายใจ ไม่อยากมีชีวิต อ้างว้างอีกต่อไป ก็มันทนไม่ไหวจริงๆ เพราะหัวใจรักแค่เธอ….” ผมเล่นกีต้าร์พร้อมร้องเพลงอยู่บนเวที ช่วงนี้ที่มหาลัยมีการประกวดร้องเพลงสำหรับนักศึกษาปี1 แล้วไอ้ทีมก็ดันส่งชื่อผมเข้าประกวด นานแค่ไหนแล้วนะ หลังจากวันที่ผมหายโง่เรื่องแพรวา เราไม่ได้คุยกันเลยหลังจากวันนั้น

            “และเราก็มาถึงนักร้องประกวดคนสุดท้ายแล้วนะครับ... เธอเป็นสาวสวยน้องสาวของพี่เต๋าของเราเองครับ พบกับน้องแพรวาได้เลยครับ” พิธีกรบนเวทีพูดจบ เสียงทำนองเพลงก็ดังขึ้น

            “เหลือเพียงความรัก ที่ไม่มีเธอแล้ว คิดถึงเธอ มากมายเท่าไหร่ ก็ไม่มีวันได้พบเจอ กลับมีเหลือเพียงตัวฉัน กับใจที่มันแทบสลาย……” แพรวาร้องเพลงอยู่บนเวที เธอดูสวยมาก นานมากแล้วที่ผมไม่ได้เห็นหน้าเธอใกล้ๆขนาดนี้

            การประกวดร้องเพลงผ่านไปพิธีกรก็ประกาศรายชื่อผู้เข้ารอบ5คนสุดท้าย ซึ่งมีชื่อของผมอยู่ในนั้นด้วย ผมต้องเตรียมตัวขึ้นร้องเพลงในอีก2วันข้างหน้า แต่ผมก็แอบเสียใจอยู่เล็กๆ ทำไมแพรวาไม่ติดเข้ามาด้วย ผมอยากจะมีโอกาสเข้าไปคุยกับเธอจัง

            “ต่อไปร้องเพลงนี้นะ พี่จะช่วยเรื่องนั้นเอง” พี่แพรวพูดพร้อมกับยื่นซองเนื้อเพลงให้ผมดู

            ผมมานั่งดูเอ็มวีเพลงนี้ในยูทูป สิ่งที่ผมควรทำคืออะไร ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

            “ดูเพลงนี้แล้วควรทำยังไงต่อไป” จู่ๆพี่แพรวก็เดินมาถามผม

            “ก็ฝึกร้องเพลง เพลงนี้ร้องยาก” ผมตอบพี่แพรวไป แล้วก็โดนตบหัวกลับมา

            “โอ๊ยพี่แพรว เจ็บนะ ตบซะแรงเชียว” ผมหันไปมองพี่แพรว

            “พี่มีน้องชายโง่หรอเนี่ย สิ่งที่เฟรมควรทำแล้วยังไม่ได้ทำคืออะไร” พี่แพรวบ่น

            “พี่แพรว บอกผมมาตรงๆ” ผมดึงพี่แพรวเข้ามานั่งข้างๆ พี่แพรวกดรีเพลย์ไปมาตรงช่วงเวลาหนึ่ง ผมนั่งดูซ้ำเป็นร้อยๆรอบ สิ่งนี้คือสิ่งที่ผมควรทำหรอ แล้วแพรวาจะมาให้ผมยืนพูดอย่างนี้กับเธอไหม

            “ถ้าเข้าใจก็ไปซ้อมร้องเพลง ส่วนเรื่องแพรวาพี่ช่วยเอง” พี่แพรวพูดจบก็เดินออกไป

            “ขอบคุณนะครับพี่แพรว ผมรู้แล้วว่าผมจะทำอะไร” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ

            2วันต่อมา ผมเตรียมตัวขึ้นไปร้องเพลง แต่ผมยังร้องเพลงนี้ไม่ค่อยคล่อง       “กลัวอะไร เรื่องเพลงเดี๋ยวพี่ช่วยร้องเอง ทำในสิ่งที่ควรทำซะ” พี่แพรวเดินเข้ามาให้กำลังใจผม และแล้วก็ถึงเวลาที่ผมขึ้นร้องเพลง แพรวามาได้จริงๆด้วย โดยที่สีหน้าของเธอไม่ค่อยอยากมานัก อาจเป็นเพราะว่าหลินบังคับมา

            “ฉันเคยกลัว คอยกลัวจะมีสักวัน ความหลังของฉันจะหวนมาทำให้เธอเสียใจ

ความลับที่บอกกับใครก็รับความจริงไม่ได้ แต่สุดท้ายความหลังเลวร้ายมันก็ติดตามฉันทัน ถามว่าฉันเป็นเธอจะทำอย่างไร ฉันก็คงทำใจยากเย็นอยู่เหมือนเหมือนกัน ความลับที่เคยมีใครคือเรื่องวันวานของฉัน แต่ว่าเธอเท่านั้นคือวันนี้ของฉันตลอดไป อยากวอนขอให้อยู่ อยากวอนให้เธออภัย สบตาฉันสักหน่อย อย่างคนที่เคยมีใจ อาจเคยเป็นคนไม่ดี แต่มีเธอฉันเป็นคนใหม่ มีเธอตรงนี้ มีความหมายเพียงไร.......” ผมร้องเพลงได้ถึงท่อนนี้แพรวาก็ทำท่าทางจะเดินหนีไป ผมจะทำไงดี

            “แค่อยากวอนขอให้อยู่ ให้ฉันได้ดูแลเธอ ต่อไปนี้จะไม่ทำร้ายให้เธอเสียใจ ฉันสัญญา จะขอสัญญาด้วยรักจากใจ ฉันพร้อมจะเป็นคนใหม่ คนดีที่รักแค่เพียงเธอ……” พี่แพรวขึ้นมาร้องเพลงแทนผมแล้วสะกิดให้ผมเดินลงไปหาแพรวา ผมลงไปกอดแพรวา ไม่ให้แพรวาไปไหน

            “แล้วถ้าเธอเป็นฉันจะทำอย่างไร เพราะถ้าเสียเธอไปฉันคงขาดใจถึงตาย ความหลังที่อยากจะลืมอาจลบมันไปไม่ได้ แต่ว่าเธอเท่านั้นเธอคือรักสุดท้ายตลอดไปอยากวอนขอให้อยู่ อยากวอนให้เธออภัย สบตาฉันสักหน่อย อย่างคนที่เคยมีใจ อาจเคยเป็นคนไม่ดี แต่มีเธอฉันเป็นคนใหม่ มีเธอตรงนี้ มีความหมายเพียงไร …” พอพี่แพรวร้องถึงท่อนนี้ผมรู้แล้วสิ่งที่ผมจะทำต่อไปคือ……

            ผมนั่งคุกเข่าตรงหน้าแพรวาและพูดสิ่งที่ผมควรจะพูดกับแพรวามานานแล้ว

            “แพรวา.... เป็นแฟนกับเฟรมนะ” ผมพูดจบเสียงเพลงท่อนสุดท้ายของพี่แพรวก็ดังขึ้น “ฉันพร้อมจะเป็นคนใหม่ คนดีที่รักแค่เพียงเธอ”

            “เป็นแฟนกับเฟรมนะครับ” ผมพูดคำนี้ซ้ำอีกครั้ง คราวนี้แพรวาพยักหน้ารับรักผมพร้อมทั้งน้ำตา

            “แพรวา.... เป็นแฟนกับเฟรมนะ” คำๆนั้นก้องอยู่ในหัวของฉันเสมอ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเฟรมจะกล้าทำอย่างนี้ เฟรมเดินลงมาจับมือฉันแล้วคุกเข่าขอฉันเป็นแฟนต่อหน้าคนที่มาดูงานประกวดร้องเพลง ความโกรธที่ฉันมีเฟรมมันพังทลายไปหมด ฉันพยักหน้าตอบเฟรมไป ฉันดีใจจนพูดไปออกจริงๆ

หมั่นคอยดูแลและรักษาดวงใจ

            ผมยืนคอยแพรวาอยู่ที่ร้านอาหารประจำของเรา เมื่อไหร่แพรวาจะมาสักที ผมมีอะไรจะบอกแพรวาด้วย พรุ่งนี้ผมต้องไปเมืองนอกแล้ว

            “เฮ้ย น้องชาย ใจเย็นดิ เดี๋ยวหลินก็พาแพรวามาเองแหละ” พี่เต้ ว่าที่นายแพทย์ อนาคตไกล เพื่อนสนิทพี่แพรว เดินเข้ามาแตะไหล่ผม

            “ตื่นเต้นอ่ะ ทำอย่างนี้มันไม่ซ้ำหรอ” ผมพูดไปก็กระโดดไปให้หายตื่นเต้น

            “งั้นเอาวิธีพี่มั๊ย โรแมนติกกว่าเยอะเลย” พี่เต้แนะนำวิธีที่ผมจะบอกแพรวาใหม่ ผมไม่อยากใช้วิธีเก่าๆ

            “นั่งไงหลินกับแพรวามาแล้ว เอาวิธีพี่ ง่ายกว่าเยอะ หลบไปคุยกันสองคนแล้วทำตามที่พี่บอก” พอพี่เต้พูดจบ หลินกับแพรวาก็เดินมาทันที แต่ทำไมจอยไม่มาด้วยล่ะ งั้นคืนนี้พี่เราก็ต้องรอเก้อนะสิ

            “แพรวา มากับเฟรมหน่อย” ผมพูดจบก็พาแพรวาเดินอกไปข้างนอกพร้อมกับกีต้าร์ตัวโปรดทันที

            “ฟังนะ” ผมพาแพรวามามุมๆหนึ่งของร้าน พี่เต้บอกให้มาตรงนี้เพราะปลอดคน จะได้มีเวลาอยู่กันสองคน

            “ฝากหัวใจให้กันเอาไว้ก่อน ที่เราจะต้องห่างเหินไป เผื่อว่าเราลำบากอยู่หนใด หัวใจก็ยังมีคนดูแล อาจจะมีบางคราวเราพบใครใหม่ เกิดหวั่นไหวไปตามประสาคนไกลกัน แต่เรายังมีใจกันไว้ไม่หวาดหวั่น จะไม่เหลือดวงใจที่คิดเผื่อใคร......สิ่งที่ฉันต้องการก็คือให้เราคอยดูเสมอ หากเราเผลอลืมไปแล้วดวงใจจะหาย หมั่นคอยดูแลและรักษาดวงใจ เก็บเอาไว้จนวันที่ฉันเคียงคู่เธอ เก็บเอาไว้จนวันที่สองเรา...คู่กัน” ผมร้องเพลงให้แพรวาฟัง ผมดีใจนะที่แพรวาฟังไปยิ้มไป

            “ก็เพราะดี เฟรมจะบอกอะไรกับแพรก็พูดมา”

            “เฟรมจะมาฝากหัวใจไว้ที่แพรวา แล้วก็ขอหัวใจแพรวาไปกับเฟรม” ผมพูดพร้อมกับจับมือแพรวาไว้

            “แล้วตอนนี้ใจเฟรมไม่ได้อยู่กับแพรหรอ” แพรวาถามออกมา ผมรู้นะว่าแพรวาอาย เพราะตอนี้แพรวาหน้าแดงมาก

            “ก็อยู่ที่แพรวาแหละ แต่เฟรมจะมาขอหัวใจแพรวาไปอยู่กับเฟรม” ผมกระซิบข้างหูแพรวา

            “เฟรมรู้อะไรไหม ใจแพรเป็นของเฟรมตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันแล้ว แล้วแพรก็ไม่คิดจะขอคืนด้วย” แพรวาพูดเขินๆ

            “ขอบคุณครับ” ผมพูดพร้อมกับเข้าไปหอมแก้มแพรวา

            “เฟรมอย่าเจ้าชู้นะ รู้ใช่ไหมว่าแพรไม่ชอบ” แพรวาพูดกับผม บรรยากาศเริ่มเปลี่ยน

            “อาจจะมีบางคราวเราพบใครใหม่ เกิดหวั่นไหวไปตามประสาคนไกลกัน แต่เรายังมีใจกันไว้ไม่หวาดหวั่น จะไม่เหลือดวงใจที่คิดเผื่อใคร เฟรมร้องให้ฟังแล้ว แล้วเฟรมก็ต้องทำได้” ผมพูดออกไป

            “ขอบคุณนะเฟรม ขอบคุณที่เฟรมเลือกแพรแล้วหยุดที่แพร” แพรวาเข้ามากอดผม ผมกอดเธอกลับไม่อยากไปไหน ผมสัญญาว่าผมจะกลับมาหาแพรวา