...ฉันเป็นเจ้าหญิง...
...ที่ถูกขนานนาม ว่าราชวงศ์ปิศาจ...
...
...และผมเป็นเพียงคนรับใช้...
...ที่มีสาย เลือดแห่งปิศาจเท่านั้น...
...
...ณ อาณาจักรแห่งหนึ่ง...
...มี ฝาแฝดคู่หนึ่งก่อกำเนิดขึ้น...
...ในยามบ่ายที่มีเสียงระฆังบรรเลง...
...เปรียบ กับเสียงดนตรี...
...เฉลิมฉลองแด่สองชีวิตใหม่...
...แต่อนิจจา...
...ราว กับนรกสาป...
...ให้ทั้งคู่ต้องพรากจาก...
...และราวสวรรค์เล่นตลก...
...ให้ ทั้งคู่พบเจอกันอีกครา...
...ในฐานะเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์...
...และ บ่าวรับใช้แสนต่ำต้อย...
...
...เมื่อองค์หญิงตัวน้อยมีอายุครบสิบสี่ ปี...
...พระราชาผู้แสนเที่ยงธรรม...
...ก็ได้เสียชีวิตลง...
...และ เมื่อองค์หญิงตัวน้อยนั้น...
...ขึ้นครองซึ่งราชบัลลังค์...
...ด้วย ความไร้เดียงสานั้น...
...อาณาจักรนี้จึงราวกับตกอยู่...
...ภายใต้ เงื้อมมือแห่งปิศาจ...
...กลิ่นสาบเลือด...
...กระจายไปในทุกแห่ง...
...เหล่า ผู้คนเองก็แสนทุกข์ตรม...
...หากแต่ในวังหาเป็นเช่นนั้นไม่...
...ทุก สิ่งทุกอย่าง...
...ล้วนส่องแสง...
...ประกายแวววาว...
...ราวเพชร นิลจินดาหรือไข่มุกแสนล้ำค่าจากท้องทะเล...
...องค์หญิงมีความสุขยิ่ง กว่าสิ่งใด...
...เพราะคนรับใช้ผู้ซื่อสัตย์...
...สิ่งทำตามทุกสิ่ง ที่ตนปารถนา...
...แต่พระองค์เองก็ทรงฉงนใจ...
...เหตุใดเล่าฝาแฝดผู้ ภักดี...
...จึงมักจะมีน้ำตาลับหลังเธอเสมอไป...
...
...วัน หนึ่ง...
...เมื่อพระองค์และบ่าวใช้...
...เดินทางไปยังเมืองข้าง เคียง...
...พวกเค้าได้พบกับคู่รักคู่หนึ่ง...
...หญิงเจ้าของเรือนผม สีเขียวเข้มสลวยนั้น...
...มีรอยยิ้มแสนสดใสประดับอยู่บนใบหน้า...
...และ คนรับใช้ของเจ้าหญิง...
...ก็ได้ต้องมนต์เสน่ห์แห่งรอยยิ้มพิมพ์ใจ นั้น...
...
...ข้างกายของหญิงสาว...
...มีชายหนุ่มร่างสูงใหญ่...
...เจ้า ของผมสีฟ้าน้ำทะเล...
...หัวเราะกับเจ้าหล่อนอย่างสนุกสนาน...
...
...เมื่อ กลับมาถึงพระราชวัง...
...เจ้าหญิงที่มักจะมีรอยยิ้มเล็กๆ ณ มุมปาก...
...บัด นี้กลับนิ่งสนิท...
...เพราะพระองค์ทรงโกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรง...
...และ ต้องการให้หญิงสาวผู้นั้นหายตัวไปเสีย...
...
...แฝดผู้น้องทำตามความ ปารถนาอันแสนขมขื่น...
...เค้ากำจัดเธอทิ้งไปแล้วในที่สุด...
...แต่ ทำไมหยาดน้ำตาถึงยังคงไหลอยู่ล่ะ?...
...
...เจ้าหญิงเองก็กลับมาแสน เปรมปรีดิ์...
...และเค้าก็ทำหน้าที่รับใช้เจ้าหญิงด้วยรอยยิ้มเยี่ยงทุก วี่วัน...
...
...แต่รอยยิ้มนั้นก็ยังคงซ่อนน้ำตาเอาไว้อย่างแนบ เนียน...
...
...จนวันหนึ่ง...
...เหล่าผู้คนทั้งหลาย...
...ได้ ทำการปฏิวัติอาณาจักร...
...พวกเค้ารวมพลังกัน...
...จนสามารถบุกเข้า ไปถึงในวังหลวง...
...ที่นั่น...
...ฝาแฝดทั้งสองกำลังพูดคุยกัน...
...
“คุณ นำเสื้อคลุมของผมไปสวมซะ
และรีบหนีไปให้ไกลที่สุดเลยนะครับ”
...
“ไม่ เอานะ! ฉันจะ... ฉันจะทิ้งเธอไว้คนเดียวได้ยังไงกัน”
...
“ผมไม่ เป็นไรหรอกครับ
ที่สำคัญ...
เพียงคุณยังคงมีรอยยิ้มอยู่ทุกเมื่อเชื่อ วัน
แค่นั้นผมก็มีความสุขแล้ว...
ลาก่อนครับ...”
...
“...”
...
...เค้า ผลักเธอให้ล้มลง...
...พร้อมวิ่งออกไปยังภายนอก...
...เหล่าชาวบ้าน ต่างกรูกันเข้ามาจับตัวนางเอาไว้...
...และนางก็ถูกพาตัวออกไป...
...
...เวลา ตายใกล้เข้ามาทุกเสี้ยววินาที...
...บนใบหน้าอันมัวหมองนั้น...
...ไร้ ซึ่งหยดน้ำใดๆ ...
...เค้าเพียงแค่นึกถึงความทรงจำ...
...อันแสนหอม หวานกับพี่สาวร่วมสายเลือดเท่านั้น...
...
...บ่ายสาม...
...ประตู ห้องคุมขังเปิดออก...
...แสงแดดภายนอกสาดส่องเข้ามา...
...เสียงแซ่ ซ้องของเหล่าผู้คนดังขึ้นทุกหย่อมหญ้า...
...
...องค์หญิงเดินออกไป อย่างช้าๆ ...
...และไม่แม้แต่จะชายตามองฝูงชนเบื้องล่าง...
...สายตา ที่เด็ดเดี่ยวนั้นเต็มไปด้วยความยอมรับ...
...เค้าสาวเท้าให้เร็วขึ้นอีก ซักหน่อย...
...เพชฆาตจับหัวของเค้าให้เข้าล๊อกกับช่องของกิโยติน...
...
‘พี่ ครับ...
ถ้าก่อนตาย...
ผมได้เจอพี่อีกครั้งก็คงจะดี...’
...
“มี อะไรจะสั่งเสียมั๊ย?”
...เสียงแข็งกร้าวของเพชฆาตดังก้อง...
...แต่ เค้าก็แค่พูดออกไปไม่กี่คำด้วยเสียงที่แผ่วเบาราวหัวใจจะสลาย...
“พี่ ครับ...
ผม.. รักพี่นะครับ”
...พึ่บ!!!...
...ท่ามกลางสายตา ที่แค้นเคือง...
...เศียรที่โชกเลือดของเจ้าหญิงได้ถูกว่าทิ้งเอาไว้ อย่างนั้น...
...เพื่อให้ประชาชนได้จ้องมองอย่างเต็มตา...
...แต่กลับ มีเด็กน้อยคนหนึ่ง...
...ซึ่งเศร้าโศกเสียใจยิ่งกว่าใครๆ ...
...ความ คับแค้นใจสุดพรรณนาถาโถมเข้ามา...
...ทว่าเสียงหนึ่งกลับฉุดเธอขึ้นมา อย่างอ่อนโยน...
‘พี่ครับ...
ถ้าชาติหน้ามีจริง...
ขอให้เรา เกิดมาเป็นฝาแฝดกันอีกครั้ง
แล้วพอถึงตอนนั้นแล้ว...
เรามาเล่นด้วย กันอีกนะครับ...’
...
...หญิงสาวที่เศร้าโศกลุกขึ้นแล้ว...
...เธอ ใช้ดวงตากลมโตซึ่งอาบด้วยน้ำตานั่น...
...จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า...
...สวด วิงวอนต่อพระเจ้า...
....ขอให้เค้าได้รับรู้สิ่งต่อไปนี้...
...
...ฉัน ขอโทษ...
...ขอโทษที่เอาแต่ใจตัวเอง...
...ขอโทษที่ทำให้เธอต้องเจ็บ ปวดอยู่เสมอ...
...ขอโทษที่ทำให้เธอต้องทนทรมาน...
...ขอโทษที่... ...
...ที่ฉันเป็นพี่สาวที่ไม่ได้เรื่องเลยซักนิด...
...ถ้าเธอได้ยิน สิ่งที่ฉันพูด...
...ได้โปรดขานตอบฉันทีเถอะ!...
...
...ครับ...
...ผม ได้ยินแล้วครับ...
...พี่ครับ...
...ไม่เป็นไรหรอกครับ...
...พี่ เป็นพี่สาวที่น่ารักมาก...
...พี่น่ะ...
...ถึงจะเอาแต่ใจ...
...แต่ ทั้งหมดมันก็เพราะผม...
...พี่ไม่ชอบใจ...
...ที่ผมไปชอบคนอื่นนอก เหนือจากพี่ใช่มั๊ยล่ะครับ?...
...แต่ว่านะ...
...ต่อจากนี้ไป...
...ผม จะรอพี่อยู่บนนี้...
...แล้วเรา...
...มาพ่อแม่ลูกเล่นด้วยกันอีกนะ ครับ...
...
...อืม...
...ฉันสัญญา...
...เราจะเป็น...
... “ฝาแฝด” กัน...
...ตลอดไป...
...
…END…
http://www.youtube.com/watch?v=fbJHyLgxk0Y
ฟังไปอ่านไปนะคะ ^_^
ความคิดเห็น