(กลอน) "คนบ้าเรียน"

หมายเหตุ: กลอนนี้แต่งเล่นสั้นๆด้วยความเครียดของเด็กคนหนึ่งเท่านั้น ไม่มีเจตนาหลบหลู่หรือกัดใคร (ถ้ารู้สึกก็แสดงว่ากินปูนร้อนท้อง? เอิ๊ก...) อาจจะไม่ไพเราะสละสลวยเพราะไม่ใช่นักเลงกลอนต้องขออภัย เอาเป็นว่าอ่านกันสนุกๆ ^ ^

เอาแต่ตอบโจทย์เพื่อเรียนตามใจหมาย

คนกวดอ่านกวดเรียนกันมากมาย

คนกลับกลายเป็นหนอนชอนตำรา

เรียนเลบงเขียนตอบงามตามภาษา

ที่เขาไม่ชอบออกสอบไม่นำพา

ที่เขาไม่นิยมว่าหรูทิ้งไป

คนฉลาดขยันเท่านั้นสอบได้

หรือหาคนรักเรียนด้านนี้จริงใจ

คนหัวไวหรือคนอยากประกอบการ

คนถูกจูงตามแบบที่เขาว่าขาน

คนท่องจำเป็นนกแก้วกี่วันวาร

จึงแม่นปานต้มตำรามาดื่มกิน

สุขละเราได้คนสมบูรณ์แบบสิ้น

เรียนวิชาเก่งอยู่แล้วเป็นอาจินต์

ถึงครูแย่ก็คงดิ้นกันได้เอง

คนระดมเรียนกันมาแม่นตรงเผง

มองทางไหนล้วนปริญญาน่าเกรง

คน "เรียนเก่ง" แต่ "ปัญญา" หาเจอไหม ?

    จากการสอบแกะแพะที่เพิ่งผ่านมา ไอซ์เองก็เป็นหนึ่งคนที่วาระการเอ็นทรานซ์มาถึงในปีนี้ ตัดสินชะตากันไปแล้วเรียบร้อยได้แต่รอผลสอบค่ะ(ไม่ได้คราวนี้คงชวดละ- -') คณะที่ไอซ์อยากได้ก็คะแนนสูงอยู่..แต่พร้อมใจจะเลือกเพราะอยากเรียน สงสารคนที่เรียนเก่งเลยต้องถูกบังคับให้ต้องเลือกทำอาชีพที่ตัวเองก็ไม่ได้ชอบเท่าไร เป็นชีวิตที่น่าสงสารกว่าไอซ์(ซึ่งโง่ไปวันๆแต่รู้ว่าชอบอะไร)อีกแฮะ - -a

    นี่เป็นผลจากความเครียด กลอนนี้แต่งตอนวันก่อนสอบแกะแพะประมาณวันสองวัน (เครียดจัดจนสติแตกมาแต่งกลอน เอิ๊ก...) อารมณ์ตอนนั้นคือนั่งอ่านนั่งดูตัวอย่างข้อสอบ ผสมกับเห็นเพื่อนๆกวดวิชากันตั้งแต่ไก่โห่ยันจิ้งหรีดร้องมาตลอดหลายปีแล้วยังต้องกวดจนวินาทีสุดท้าย จะเขียนเรียงความตอบยังไงก็ต้องเรียนเขียนให้มันถูกใจเขา จะอ่านศัพท์ก็ต้องอ่านเก็งที่เขาชอบออก... คิดแล้วพลันเกิดความรู้สึกว่า "เฮ้อ...นี่พวกเราทำไปหา(สวรรค์วิมาน)อะไรกัน???"

    ตัวไอซ์เองเข้าสู่ "ลัทธิตะบันเรียน" ตั้งแต่อายุเท่าไรไม่สามารถจำได้ แต่ช่วงที่ทำตัวขยันจริงจังคือม.ต้น เรียนจนเหมือนแทบจะอ้วกออกมาได้ ซึ่งมันก็ให้ผลที่คุ้มค่าสวยหรูในเชิงวิชาการ แต่พอคราวนี้ไอซ์รู้สึกพอกันที ฉันอ่านของฉันพอเข้าใจแค่นี้แหละ รู้ว่าอาจมานั่งเสียใจภายหลังแต่ไม่ขอจมกับการ "เรียนเพื่อสอบ" ขนาดนั้นอีกแล้ว ดูการศึกษาประเทศที่เจริญแล้วเขาเรียนกันน้อยจะตาย เอาให้เข้าใจแก่นไม่เน้นเปลือกเพื่อให้เด็กพบตัวเองเจอ บ้านเรายังเอาตั้งแต่แก่นกิ่งผลเปลือกใบยันรากฝอยมาวัดกัน (นี่อาจจะต้องเข้าใจว่าเป็นเพราะระบบการศึกษาและแนวคิดของเราไม่เหมือนตะวันตก ประกอบกับทุกสถาบันการศึกษาของเรายังมาตรฐานไม่เท่ากันอยู่ การแข่งขันเลยต้องสูงเป็นธรรมดา อื้ม...เอาเถอะอีกสิบปีข้างหน้าเมื่อสถาบันต่างๆปรับระดับได้พอๆกันสถานการณ์คงจะดีขึ้น)

    สำหรับตัวไอซ์เลย "วาง" ทุกอย่างเสียที ชีวิตฉันฉันเจอความฝันแล้ว ทางข้างหน้าฟ้าดินกำหนดไว้เรียบร้อย ถึงเรียนจนเป็นบ้าไปก็คงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ คนจะติดมันก็ติด คนไม่ติดมันก็ไม่ติดแหละ เอ๊อ~ เอากะมันสินังนี่ >w<

    ปล. การสอบรอบนี้รู้สึกปลงๆตั้งแต่ก่อนปิดเทอม อาจจะอ่านหนังสือธรรมะมากไปก็เป็นได้ แต่ก็สบายใจมีความสุขดีนะ มันทำให้เราตระหนักว่าต่อให้พยายามปีนป่ายสูงส่งกันยังไง สุดท้ายทุกคนก็ต้องตายและเอาอะไรไปไม่ได้อยู่ดี ใช้ชีวิตให้มีคุณค่า ทำความดีและมีความสุขดีกว่าเนอะ หลงไปในค่านิยมแรงกดดันของสังคมจะเป็นบ้าซะเปล่า = =;