กลรักเตชทัต (มี e-book แล้ว)

 โปรย....

     “ตื่นแล้วเหรอ”

เสียงเรียบที่ดังขึ้นทำให้ชญานินหันขวับไปมองด้วยความตกใจ แต่หันแรงไปหน่อยก็เลยสะเทือนไปทั้งตัว ความรู้สึกเจ็บแล่นไปทั้งแขนข้างซ้ายจนต้องครางเบาๆ พอเธอก้มลงมองก็พบว่าแขนตัวเองใส่เฝือกอ่อนอยู่

แต่นั่นไม่สำคัญ เพราะตอนนี้ที่เธออยากจะรู้ก็คือ “ที่นี่ที่ไหน”

“รู้สึกยังไงบ้าง” ไม่มีคำตอบ แต่กลับได้คำถามกลับมาแทน

“ฉันถามว่าที่นี่ที่ไหน แล้วคุณเป็นใคร” ใบหน้าที่เรียบตึงของผู้ชายคนนี้คุ้นเหมือนเคยเห็นที่ไหน แต่เธอก็นึกไม่ออก คนเจ็บที่ยังปรับสายตาได้ไม่ดีพอพยายามประมวลผลในใจ

“เป็นเจ้าของที่นี่” เสียงเรียบของพ่อเลี้ยงหนุ่มตอบทั้งที่นึกเอะใจที่เธอทำเหมือนกับว่าจำเขาไม่ได้ ทั้งที่วันนั้นจ้องเขาจนตาเรียวคู่นี้แทบจะถลนออกมา

 “แล้วจับตัวฉันมาแบบนี้ต้องการอะไร” ชญานินกัดฟันถามต่อ ตอบมาแบบนี้อย่าตอบเลยดีกว่า!

“จับตัว?” คราวนี้คิ้วหนาเลิกขึ้นอย่างข้องใจ ดูท่าจะไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แล้วไง

“ก็ใช่น่ะสิ พวกคุณไล่ยิงจนฉันกลิ้งตกเขาแล้วก็จับตัวมา ไม่ใช่หรือไง” ทำไมต้องให้บอกอีก จะเอายังไงก็ว่ามาสิ  หญิงสาวจิกตาใส่เขาอย่างโมโห

“ผมไม่ได้เป็นคนจับคุณมา อย่ามองผมแบบนั้น” เตชทัตเตือนเสียงเย็น เมื่อเห็นเธอมองเขาด้วยสายตากล่าวหา

“นาทีนี้ฉันไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นแหละ”

สิ่งที่ได้ยินทำให้ให้พ่อเลี้ยงหนุ่มคิ้วกระตุก เขาที่พาเธอมารักษาเสียดิบดียังไว้ใจไม่ได้ แล้วใครหน้าไหนที่มันไว้ใจได้กันล่ะแม่คุณ!

“คุณไว้ใจผมได้” ย้ำอีกครั้งอย่างหนักแน่น ก่อนจะถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัย “คุณจำผมไม่ได้?”

“ฉันรู้จักคุณด้วยหรอคะ...”

ฝากผลงาน เรื่องแรก และนามปากกา มัญนิตา ไว้ด้วยนะคะ

เอ็นดูได้ ติชมได้ ไม่ว่ากันค่า 






 

 ปุกาดดังๆ ผู้ชายคนนี้วางจำหน่ายในรูปแบบ e-book แล้วนะค้า 

ยังไงแวะไปโหลดนางได้เลย  // ฝากนางด้วยนางพูดไม่เก่งเหมือนคนเขียนเนี่ยแหละ อิอิ

 

ผลงานอื่นก็มีเด้อ

แวะไปติดตามความเคลื่อนไหวได้ทางแฟนเพจนะจ๊ะ