ครูคนแรกและคนสุดท้ายในชีวิต

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ติชมกันได้นะคะ^O^

เนื้อเรื่อง

ครูคนแรกและคนสุดท้ายในชีวิต

      ครูคนแรกของฉัน ไม่ใส่ชุดเครื่องแบบ สีกากี มีเพียงแต่เสื้อยืดกับกางเกงยืนตัวเก่าๆ ไม่มียศฐาบรรดาศักดิ์มีเพียงแต่ยศผู้นำของครอบครัว ไม่มีรถประจำตำแหน่ง มีเพียงแต่มอเตอร์ไซค์คันเก่าที่คอยขับไปรับ-ส่งฉัน ไม่มีการใช้ไม้เรียว มีเพียงแต่คำตักเตือน ไม่ได้จบคณะครุศาสตร์ จากมหาวิทยาลัยชื่อดัง เพียงแต่จบจากสาขาอื่นๆมา และสุดท้าย คุณครูผู้นี้มีศิษย์เพียงสองคนเท่านั้น คือ ฉันและพี่ชาย

      ครูคนนี้คอยสอนฉันในด้านต่างๆ เป็นครูคนแรกที่สอนให้ฉันพูดคำว่า “แม่และพ่อ” เป็นครูภาษาไทยสอนฉันสะกดคำว่ารัก เป็นครูสอนจริยธรรมและศีลธรรม สอนให้รู้จักรักผู้อื่น มีจิตใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เป็นครูพละสอนให้ฉันหัดเดิน โดยคอยเอาแขนสองแขนโอบกลัว”ศิษย์ตัวน้อย”จะล้ม เวลากินข้าว คือครูสุขศึกษาคอยสอนโภชนาการ และ สามารถที่จะเป็นครูคหกรรมคอยบดผักให้เป็นชิ้นเล็กเพื่อลูกศิษย์จะได้ไม่คายทิ้ง เป็นครูสอนภาษาอังกฤษ คอยท่อง A-Z ให้ฟังทุกคืนก่อนนอน เป็นครูคณิตศาสตร์ คอยสอนบวกลบคณูหาร เรื่องเงินค่าขนมก่อนไปโรงเรียนทุกเช้า พร้อมกับเอายางมัดเงินเข้ากับเสื้อนักเรียน เป็นครูงานช่างคอยซ่อมแซมเครื่องเล่นหรือของเล่นที่เสียให้กลับมาใช้ได้ดังเดิม และเป็นครูแนะแนวคอยที่จะแนะนำแนวทางชีวิตให้ไปเจอแต่สิ่งที่ดีๆ

      สำหรับฉัน ครูคนแรก-คนสุดท้ายในชีวิต คือ พ่อและแม่ เป็นครูที่ไม่มีเงินเดือนหรือบำเหน็จบำนาญเพราะท่านทั้งสองสอนด้วยใจรัก และไม่มีการเกษียณอายุราชการถึงแม้ว่าอายุท่านจะปาไป 60 ปี ฉันไม่รู้ความหมายลึกซึ้งหรอก เพียงแต่อยากจะบอกว่ารักท่านมากมาย ไม่มีอะไรที่จะเทียบได้ มันใหญ่ซะยิ่งกว่า “ระบบสุริยะจักรวาลชุบแป้งทอด” ซะอีก รักท่านมากนะคะ