[Fic Harry Potter]Can’t forget you[James x Snape]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

ห่างหายกับแฮร์รี่ไปนานมากกก ตั้งแต่อ่านจบไปเมื่อสมัยม.ต้น กร๊ากกก
เป็นฟิคที่รู้สึกว่าแต่งได้แย่ที่สุดแล้ว ภาษามันเฉื่อยๆ เละๆยังไงไม่รู้TwT

เป็นฟิคที่คิดว่าจะแต่งตั้งแต่ไปดูหนังมาเมื่อ เออ... สัปดาห์แรกที่มันเข้าโรง(ดองนานมาก=[]=)

ไม่มีโครงเรื่องใดๆทั้งสิ้น เขียนไหลไปตามอารมณ์ 55+(ปกติผมชอบต่อฟิคจากประโยคที่คิดได้ว่าจะจับมันลงในเรื่องครับ ซึ่งอย่างฟิคนี้ก็คือประโยคที่ว่า 'กระทั่งในตอนนี้ ฉันก็ยังคง... คิดถึงนาย...' นั่นแหละครับ ฮา)

พอดีช่วงนั้นงานเยอะมาก+เจอดราม่าเยอะ เลยถูกพับเก็บไว้ วันนี้นึกไงไม่รู้ ตอนอาบน้ำอยู่ก็หยิบโทรศัพท์มานั่งพิมพ์ต่อ=w=

ความจริงแรกๆเคยแต่งฟิคแฮร์รี่ไว้อยู่แหละ(พวดซีเรียสสเนป เจมส์เสนป ลูเซียสเสนป แฮร์เดร รู้สึกชอบสิริธรินเป็นเคะ เพราะตัวละครบ้านนี้ดูสวยเย็นชา บ้าเคะสวย กร๊ากกก) แต่ก็ไม่มีอันได้จบ เพราะช่วงที่บ้าแฮร์รี่ขั้นพีคคือป.5 แรงจิ้นยังไม่พออออ(นี่เราวายแต่เล็กเรอะ ไม่จริงน่า 555+) ดังนั้นเรื่องนี้จึงเป็นฟิคเรื่องแรกของผมที่เป็นนิยายฝรั่งนะฮะ

ยังไงก็คอมเม้นท์กันทีนะฮ้าฟฟ

เม้นท์ติชมกันด้วยน๊า ขอบคุณคร้าบ

เนื้อเรื่อง

 

Author:: OujiKitsu

Fandom: Harry Potter

Pairing:: James x Snape

Warning:: Yaoi

Rate:: PG-13

กระทั่งในตอนนี้ ฉันก็ยังคง...

คิดถึงนาย...

[HP]Can’t forget you

ความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ทำให้ชาไปทั่วทั้งร่าง... แสบร้อน จนสมองพร่าเลือน

ทำไมกันนะ...

ทำไมกัน...

เฝ้าถามตัวเอง ถามมาตลอด...

ทำไมถึงต้องคอยปกป้องเด็กนั่น

ทำไมเรื่องถึงแบบนี้

ทำไมกัน.... ทั้งๆที่นานเหลือเกิน จากไปนานเหลือเกิน หากแต่...

ภาพที่เขาเห็นท่ามกลางโลกที่กำลังถูกย้อมด้วยสีขาวอันเลือนลาง กลับเป็นใบหน้านั้น... ที่ไม่เคยเลือนจางไปจากความทรงจำ...

เจมส์ พอร์ตเตอร์...

คนงี่เง่าที่เอาแต่ทำตัวไร้สาระ ทำตัวเด่นไปวันๆ น่ารังเกลียด

คนที่สุดท้ายแล้วก็แต่งงานกับลิลลี่ เพื่อนเพียงคนเดียวของเขา

ร้อนผ่าว... ที่แผลนั้นเจ็บจนชา เสนปรับรู้ถึงเลือดจำนวนมากที่ไหลรินออกจากร่างของตน เช่นเดียวกับทรายแห่งเวลาชีวิตที่เหลือน้อยลงทุกที

'ชั้นรักนายนะ'

แย่...

แย่ที่สุด... กับคำพูดพล่อยๆของหมอนั่น ทำไมถึงได้ยังจำมาถึงทุกวันนี้กันนะ

"เป็นไงบ้าง เซเวอรัส"

หูพลันแว่วเสียงชวนให้หงุดหงิดของใครบางคน พร้อมรู้สึกถึงสัมผัสบางเบาที่ผิวแก้ม

หึ...

รอยยิ้มบางเบาพลันผุดขึ้นตรงมุมปาก

นี่เขาคงใกล้ตายเต็มทีแล้วล่ะสิ ถึงได้เห็นภาพหลอนแบบนี้

'นายเห็นว่าชั้นสบายดีมั้ยล่ะ พอร์ตเตอร์'

ด้วยริมฝีปากที่หนักอึ้ง ทำให้เขาได้แต่เอ่ยตอบในใจ

"นายนี่... ยังไม่น่ารักเหมือนเดิมเลยนะ"เจมส์พูดพร้อมหัวเราะเบาๆ

"แต่ชั้นก็ยังรักนายอยู่ดี"

อีกแล้ว...

พูดแบบนั้นอีกแล้ว...

'ชั้นเกลียด...'

เกลียดคำพูดแบบนั้นของนายที่สุด

ภาพในอดีตมากมายพลั่งพรูเข้ามาในหัว ราวกับสายธารแห่งความทรงจำมากมายที่สาดซัดเข้ามา

วันวานที่ศึกษาเล่าเรียนในฮอร์กวอร์ด ช่วงเวลาที่เขาไม่เคยนึกพิสมัย...

ทำไมกันนะ...

ถึงมีเพียงเรื่องของนาย... ที่ชั้นลืมไม่ลง

รัก...

คำพูดที่รู้ดีว่าตนไม่คู่ควรที่จะได้รับมัน

รัก...

คือสิ่งที่ทั้งขมเฝื่อนเจือหวานล้ำ ปนเปในหัวใจ...

รัก...

'สำหรับชั้นแล้ว... มันก็เป็นเพียงแค่คำลวงของคนโป้ปดเช่นนาย พอร์ตเตอร์'

บางสิ่งหยาดหยดลงบนหัวใจที่เย็นชาและอ้างว้าง

หยาดหยดเล็กๆ... ที่แสนหนักอึ้ง ทับถมลงบนหัวใจของเขา...

เจมส์มองดูใบหน้าที่ยังคงความหยิ่งทระนงมิเปลี่ยนไปจากสมัยยังเป็นนักเรียนของอีกฝ่าย พร้อมขยับยิ้ม

รอยยิ้มที่เสนปชิงชังมันเหลือเกิน...

"ชั้นรู้..."

เสนปเกลียด...

เขาเกลียดคนตรงหน้า คนที่ชอบมากวนประสาทเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าแสนเกะกะลูกตา คนที่ชอบมาปวนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ คนที่พูดคำว่ารักออกมาง่ายๆ...

คนที่สุดท้ายก็ไปแต่งงานกับลิลลี่... แล้วก็ตายจากไปทั้งอย่างนั้น...

เสนปยังคงจำได้ดี ราวกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นในวันวาน

ภาพของทางเดินที่กระจัดกระจาย พื้นที่เกลื่อนกลาดด้วยเศษกระจกและร่องรอยแห่งการต่อสู้

และที่ทำให้ดวงตาเบิกกว้าง... คือภาพร่างสูงที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น...

ในวินาทีนั้น... ที่ราวกับโลกทั้งใบได้เอนพลิกกลับด้าน... ราวกับมีศิลาหนักลึกล้ำที่ตกต้องลงมาถึงหัวใจ...

รัก...

คือถ้อยคำโกหก... เป็นเพียงมนต์มายาที่เกิดขึ้น และแตกดับลงเพียงกระพริบตา

'ทำไม... ทำไมนายถึงต้องตาย ทำไม...'

ทำไม... ถึงต้องจากชั้นไปด้วย...

หัวใจที่เคยปิดกั้น ไม่ให้ใครได้ก้าวผ่านเข้ามา เจมส์ พอร์ตเตอร์ คือกุญแจที่ค่อยๆไขบานประตูเข้ามาทีละน้อย

เมื่อรู้ตัวอีกที...

ก็พบว่ามีเพียงแต่นายที่เข้ามาอยู่ในหัวใจ...

หากทว่า... เจมส์ พอร์ตเตอร์ก็คือผู้ที่ผนึกบานประตูนั้นลงเช่นกัน

'ถ้าหากจะตาย ทำไมถึงไม่คืนให้ชั้น... ไม่คืนหัวใจให้กับชั้น'

คำพูดที่เคยติดค้างมาตลอด กลับพรั่งพรูออกมา ราวตัดพ้อ...

มือบางขาวซีดที่เปื้อนเลือดยกขึ้นอย่างยากลำบาก หมายจะสัมผัสใบหน้าของเจมส์ หากทว่ามันก็เป็นเพียงธาตุอากาศ... สิ่งที่เขาแตะถูก ก็เป็นเพียงใบหน้าของแฮร์รี่ที่ประครองร่างเขาไว้

เด็กคนเดียวที่รอดชีวิตในคืนนั้น ลูกของเจมส์กับลิลลี่

"เธอ... ได้ดวงตาของแม่"

หากแต่ใบหน้านั้นละม้ายคล้ายพ่อจนน่าชิงชัง...

ดวงตาสีเขียวที่จ้องมองมาของเจ้าเด็กพอร์ตเตอร์ เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายผสมปนเปกันจนทำให้รอยยิ้มฝืนๆผุดขึ้นที่มุมปาก

นายคงไม่มีวันมีแววตาแบบนี้แน่

ไม่ว่าเมื่อไหร่... นายก็มักมองตรงไปเบื้องหน้า ฉีกยิ้มไปวันๆ

ตัวตนของนายช่างต่างจากชั้น... เช่นแสงกับเงา

และเพราะอย่างนั้นถึงได้เกลียดนายเหลือเกิน...

"พอร์ตเตอร์..."

แฮร์รี่มองดูอดีตอาจารย์วิชาปรุงยาด้วยแววตาสับสน เขาไม่รู้ว่าคนๆนี้กำลังคิดอะไรอยู่

แต่ที่แน่ๆ... คนที่อีกฝ่ายกำลังเรียกไม่ใช่เขา

เงาร่างจางจนแทบมองทะลุผ่านของเจมส์ยังคงส่งยิ้ม รอยยิ้มที่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันดูเศร้าเหลือเกิน...

หยาดหยดเล็กๆที่ตกต้องลงบนหัวใจ...

หยาดหยดเล็กๆที่แสนหนักอึ้ง ทับถม... จนทรมาณ

หยาดหยดที่ปนเประหว่างความเกลียดชัง ความรัก และความคะนึงหา

"ชั้นคงทำผิดต่อนายไปมากจริงๆ"เจมส์พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนจะสวมกอดอีกฝ่าย ทำให้ดวงตาคู่คมเบิกกว้าง

อ้อมกอดที่สัมผัสแผ่วเบาดุจขนนก หากก็หนักอึ้งยิ่งภูผา

"ตอนนี้ชั้นมาหานายแล้ว... จะอยู่ข้างๆนายตลอดไป"

รู้สึกถึงขอบตาที่ร้อนผ่าว เช่นเดียวกับหัวใจที่สั่นไหว

รัก...

เพราะรู้ว่าตนได้ถลำลึกลงไปในวังวนนี้ เผลอใจรักคนที่เคยชิงชัง

เพราะฉนั้น... ถึงได้เกลียดคำๆนี้นัก

'นายมัน...ขี้โกง น่ารังเกลียด...'

คนเห็นแก่ตัว... ที่ถึงจะตายไปแล้วก็ยังไม่ยอมคืนหัวใจมาให้เขา

"ใช่ ชั้นมันเห็นแก่ตัวจริงๆแหละ"เสียงหัวเราะดังกระทบริมโสต พร้อมเสียงอันนุ่มนวลที่เอ่ยต่อ

"แต่ชั้นจะไม่ยอมให้นายรักใคร... เพราะว่านายคือคนที่ชั้นรัก เซเวอรัส"

สเนปเคยไม่พอใจที่อีกฝ่ายเรียกชื่อเขา หากแต่ตอนนี้กลับรู้สึกอยากให้เจมส์เรียก...อีกครั้งและอีกครั้ง...

หยาดน้ำตารินใหลจากดวงตาและหัวใจที่เคยเปี่ยมด้วยทิฐิ น้ำตาที่ถูกเก็บซ่อนไว้มาแสนนาน

'ชั้นรักนาย'

ตั้งแต่ในอดีต ที่ไม่เคยยอมรับว่ารัก

รัก... จากวันนั้น และตลอดไป...

เจมส์คลายอ้อมแขนออก ก่อนยี่นมือมาด้านหน้า รอยยิ้มสว่างสดใสปรากฏบนเรียวปาก

"ชั้นขอมอบสัตปฏิญาณนี้แกนาย ว่าจากนี้ไปจะไม่มีอะไรมาแยกเราได้อีก"ชายหนุ่มเว้นจังหวะชั่วครู่ ดวงตาสีเข้มทอประกายอ่อนโยนและมั่นคง

"แล้วนาย... พร้อมจะเดินร่วมทางไปกับชั้นมั้ย จากนี้และตลอดไป"

โดยไม่รอเวลาหรือคำพูดใดๆอีก มือขาวซีดยื่นออกไปเบื้องหน้าตามปรารถนาแห่งหัวใจ แตะประสานมือของอีกฝ่าย...กุมแน่น...

"ชั้นพร้อม"

ต่อให้จะต้องเจอกลับอะไรก็ตาม...

พลัน ร่างเพรียวใต้ชุดคลุมเปื้อนเลือดก็ทอแสงสีเหลืองอ่อนบางเบา ก่อนจะค่อยๆสลายกลายเป็นละอองแสงอันอ่อนโยน

ขอแค่เพียงมีนายอยู่เท่านั้น... ชั้นก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

ความตายนั้น...แยกเราออกจากกัน

หากแต่เป็นความตายอีก...ที่นำพาเรามาพบเจอกันอีกครั้ง

"อยู่กับชั้นตลอดไปเลยนะ เซเวอรัส"

เจมส์พูด พร้อมมือที่โอบกอดร่างเพียวบางเอาไว้ ร่างเพรียวที่คอยสร้างแต่กำแพงอันทรนงขึ้นมาปิดกั้นตัวเอง

ทั้งๆที่ความจริง.... นายนั้นแสนจะเปราะบางถึงเพียงนี้

เสียงนั้น...หวานหูจนดวงตาไหวระริก

ยิ่งกว่าคำสัญญา หรือว่าคำมั่นใดๆ คืออ้อมกอดที่แสนมั่นคงนี้               

"อืม"

น้ำตายังคงหลั่งรินออกมาจากดวงตาคู่สวยนั้น

หากตอนนี้... มันคือน้ำตาแห่งความสุขใจ

เพราะชั้น...มีนายอยู่ตรงนี้....

-FIN-

ได้โปรด... ขอจงกอดชั้นไว้แน่นๆแบบนี้...อ้อม กอดที่แนบแน่นจนแทบแหลกสลาย

เพราะชั้นกลัวที่จะสูญเสียนายไปอีก...