[Fic]Plese Forget but don't Forgive me [ Thor x Loki ]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

แม้จะชอบคู่พี่น้องมากกก อยู่ในวังวนของHiddlesworthมาอย่างยาวนาน แต่ไม่เคยจะได้ลงมือแต่งเลย กระทั่งวันนี้เบื่อๆระหว่างเรียน เวิ่นไปเวิ่นมา ฟิคก็เลยผุดขึ้นมาจนได้orz

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันจ้าา คอมเม้นท์กันสักนิดก็จะดีใจมากมายค้าบบบบ

เนื้อเรื่อง

Author : OujiKitsu

Title : Please Forget but don’t Forgive me

Pairing : Thor x Loki

Rate : PG-13

Please Forget but don’t Forgive me.

บางทีเขาก็คิด... ว่าทุ่งน้ำแข็งรกร้างนี้ช่างเหมาะกับตัวเขายิ่งสิ่งใด...

ดวงตาสีเขียวกวาดมองไปรอบกาย ไม่ว่าจะมองไปทางใด ก็ช่างเงียบงันและหนาวเหน็บ

หนาว...

เรียวปากเหยียดเป็นรอยยิ้มบางเย้ยหยันตนเอง

น่าสมเพชนัก... ที่แม้ชาติกำเนิดเป็นยักษ์น้ำแข็ง แต่กลับรู้สึกหนาวในโยธันไฮม์... แผ่นดินบ้านเกิด

   หลังจากที่ธอร์พาเขากลับมายังแอสการ์ด... ในฐานะเจ้าชายทรราชย์ผู้น่าชิงชัง ถูกจับขังอยู่ในคุกใต้ดินมิกี่ราตรี โทษของเขาก็ถูกตัดสิน...

สะกดพลังเวทย์... พร้อมเนรเทศไปยังโยธันไฮม์ ดินแดนที่เกือบล่มสลายด้วยน้ำมือของเขาเองเป็นเวลาสามร้อยปี

โทษนี้มิต่างจากการสั่งให้ไปตายเลยสักนิด ยามถูกปิดกั้นพลังเวทย์... สิ่งที่เขาหลงเหลือก็มีเพียงกายอันอ่อนแอ ไม่เป็นทั้งเทพเต็มร่าง ไม่อาจเป็นแม้ยักษ์สมบูรณ์ ร่างกายแบบนี้กับสภาพอากาศอันเลวร้ายและความเวิ้งว้างว่างเปล่า ไหนเลยจะสามารถประครองชีวิตรอดถึงสามร้อยปีได้

โลกินั่งลงบนพื้นน้ำแข็ง ดวงตาคู่สวยปรือปิดลง

นานเพียงใดแล้วนะ... ที่ผ่านพ้นไป มันช่างเลื่อนลอยยิ่งนัก เขาได้แต่เดินไปเรื่อยๆ ตามทางสีขาวที่ทอดยาวอย่างไร้จุดหมาย นับคืนวันที่ผ่านพ้นไปได้ไม่นาน ในที่สุดก็เหนื่อยหน่ายที่จะนับต่อ

ที่นี่ไม่มีอะไรเลย... นอกจากทุ่งน้ำแข็งเย็นเฉียบและพายุหิมะ

ก็เหมือนกับตัวเขา... ที่ไม่มีอะไรสักอย่าง นอกจากสหายสนิทนามความอ้างว้างที่คอยอยู่เคียงข้างตลอดมา...

เสียงลมหวีตหวิวริมโสต คลับคล้ายเสียงเรียกจากมัจุราช

อีกไม่นานหรอก... ที่ความตายจะมาเยือน อีกไม่นาน... ทุกสิ่งก็จะจบลง

และเขาจะได้หายไปจากทุกสิ่งที่ชิงชังเสียที...

"ไม่คิดว่าฝ่าบาทจะมาเยือนที่นี่"เรียวปากขยับ เอื้อนเอ่ยถ้อยคำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ยามหูแว่วเสียงฝีเท้าอันหนักแน่น

ไม่ต้องมอง... ก็รู้ว่าผู้มาเยือนเป็นใคร

"หรือทรงอยากมาดูทรราชย์ชั่วว่าตายไปแล้วหรืออย่างไร ธอร์"

ดวงตาสีเขียวปรือเปิด จ้องมองวรกายสูงใหญ่ของอดีตพี่ชาย... ผู้ที่บัดนี้ขึ้นเป็นกษัตริย์แห่งแอสการ์ด

"โลกิ..."

เทพสายฟ้ามองร่างเพรียวที่ผ่ายผอมลงไปมากจนแทบจะเรียกได้ว่าหนังหุ้มกระดูกด้วยแววตาโศกเศร้า รู้ว่าตลอดสิบสามปีที่โดนเนรเทศมา โลกิไม่ได้กินอะไรเลย

แม้จะเป็นเทพ แต่ก็คงทนต่อไปได้อีกไม่นาน...

"ข้ามารับเจ้ากลับแอสการ์ด... กลับบ้านของเรา"

ประโยคนั้นเรียกเสียงหัวเราะขำขันจากเทพมุสา เขาลุกขึ้นยืน ประจันหน้ากับธอร์

"บ้าน? ตลกน่ะธอร์ ที่นี่ต่างหากคือบ้านข้า หากเจ้าจะให้ข้ากลับไปเป็นนักโทษอยู่คุกใต้ดินแอสการ์ด ให้ตายข้าก็ไม่ไป"

ธอร์กำมืดแน่น พยายามระงับโทสะที่กำลังจะประทุ

ทำไมเจ้าไม่เข้าใจ...

ใยเจ้าจึงไม่เข้าใจ ว่าข้าไม่อยากให้เจ้าอยู่ห่างจากข้า... 

"อยู่ที่นี่ต่อไป เจ้าจะตาย โลกิ"

"ต่อกลับไปแอสการ์ดข้าก็คิดจะตายอยู่ดี"

"ให้เจ้าตายข้างกายข้ายังดีกว่าปล่อยให้เจ้าตายที่นี่!!"สุรเสียงกึกก้องเยี่ยงอัตสุนีบาต ทำให้ร่างบางสะดุ้งด้วยความตกใจ เมื่อเห็นดังนั้น ประโยคถัดมาธอร์จึงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

"ไปกับข้าเถิด... น้องข้า ข้ายกเลิกโทษของเจ้าไม่ได้ก็จริง แต่ข้าจะให้เจ้าถูกคุมตัวอยู่ภายในวัง เจ้ามีอิสระที่จะไปไหนก็ได้ ขอเพียงเจ้าไม่ก้าวออกนอกประตูวังเท่านั้น"

ดวงตาสีฟ้าสบกับนัยน์ตาสีเขียว ที่เป็นฝ่ายเบือนสายตาออกก่อน

"คาดหวังอะไรอยู่หรือ ธอร์..."

ทำไมจนป่านนี้เจ้ายังโง่เง่า...

ทำไมจึงยังคิดจะอภัยให้ข้า...

"หวังว่าข้าจะสำนึกผิด กลับตัวกลับใจเป็นคนดีแล้วหวนคืนสู่แอสการ์ดอย่างภาคภูมิงั้นหรือ เลิกฝันกลางวันได้แล้วพี่ข้า"

โลกิหลับตาลง... ก่อนจะปรือตาขึ้นใหม่ สบดวงตาสีฟ้าที่สะท้อนแววเจ็บปวด ทั้งๆที่มันควรจะเป็นแววตาอันร่าเริงเหมือนทุกครั้ง...

"ข้ากลับไปไม่ได้ ธอร์ มันไกลเกินกว่าจะหันกลับ และข้าต้องไปต่อ ไม่หลงเหลือสิ่งใดในแอสการ์ดที่ข้าต้องอาลัยอีกแล้ว"

เพราะมันไม่มีสิ่งใดเป็นของเขาตั้งแต่ต้น...

"มันไม่จริง โลกิ ท่านพ่อรักเจ้า ท่านแม่รักเจ้า และข้าเองก็รักเจ้า ที่แอสการ์ดมีครอบครัวที่คิดถึงเจ้า คือบ้านเจ้า ไม่ใช่แดนแห่งความตายเช่นที่นี่!"กษัตริย์แห่งปวงเทพตรัส สองมือบีบไหล่บางแน่น ในดวงตาที่จ้องมองเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและเว้าวอนซึ่งโลกิแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น

"ไหนล่ะบ้าน? ไหนล่ะครอบครัว? ข้ามิเคยสัมผัสถึงมันเลยธอร์ ที่ข้ารู้จักมีเพียงภาพลวงอันสวยงามที่โอดินสร้างขึ้นเพื่อกักขังข้าไว้ใช้ประโยชน์เท่านั้น"

"แต่ท่านพ่อรักเจ้าเสมอ..."

"พ่อของเจ้ามันคนโกหก!!"โลกิแผดเสียงร้อง น้ำตาแห่งความรวดร้าวเอ่อคลอดวงตาสวย

โอดินที่หลอกลวงได้กระทั่งเทพมุสา... ด้วยรักและครอบครัวจอมปลอมที่ท่านมอบให้ มันทำร้ายข้า...

มือเรียวเอื้อมไปแตะใบหน้าของพี่ชายต่างสายเลือด กล้ำกลืนก้อนสะอื้นลงลำคอด้วยความขมขื่น ขณะเอื้อนเอ่ยประโยคถัดมา

"ลืมข้าเสียเถิด... ฝ่าบาท ได้โปรดลืมข้าไปซะ แต่อย่าได้อภัยให้ข้า ยักษ์น้ำแข็งชั่วช้าที่ทรงไม่เคยรู้จัก"

คำพูดของโลกิทำให้ธอร์รู้สึกแปลกๆ และสังหรณ์ของเขาก็ถูกต้อง ยามเมื่อมือที่กำลังสัมผัสใบหน้าเขาเรืองแสงสีเขียวอ่อนจาง

เทพมุสาหลับตาลง

มีสิ่งหนึ่งในโทษของเขาที่ผิดพลาด...

มีสิ่งหนึ่งที่โลกิเป็น และยังคงเป็นจนถึงตอนนี้ จอมเวทย์อันดับหนึ่งแห่งแอสการ์ด

และแน่นอน... เวทย์มนต์กระจอกที่ใช้สะกดพลังเวทย์ มิอาจใช้กับเจ้าแห่งมนตราผู้นี้ได้

"ไม่... โลกิ อย่าทำแบบนี้"เทพสายฟ้าว่า พยายามเบี่ยงศรีษะหลบ หากสายไปแล้ว เมื่อมนต์โบราณเริ่มทำงาน

หากการที่เจ้ามีข้าเป็นน้อง... มันจะทำให้เจ้าเจ็บปวด ข้าก็จะทำลายมันทิ้งไปซะ
ความเจ็บปวดไม่เหมาะกับเจ้า พี่ข้า ความเจ็บปวดหาได้มีไว้สำหรับธอร์... ดังนั้น ข้าจะรับมันเอาไว้
เพราะไม่ว่าเมื่อไหร่ ความเจ็บปวดก็เป็นของโลกิแต่เพียงผู้เดียวเสมอ
 

"ลาก่อน... พี่ข้า"โลกิเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอันโศกเศร้า ก่อนที่ร่างบางจะอันตธานหายไป

"ไม่!!!!!!!!"

ธอร์ตะโกน ร่างสูงพลันทรุดลงกับพื้น ปวดหัวราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆจนต้องแผดเสียงลั่น หากอาการนี้เป็นอยู่เพียงชั่วครู่ก็หายไป พร้อมกับภาพอนุชาในความทรงจำ...

ดวงตาสีฟ้ากวาดมองไปยังทุ่งหิมะรกร้างรอบกายด้วยความมึนงง

ที่นี่.... โยธันไฮม์?

ครุ่นคิดทบทวนเพียงชั่วครู่ถึงสาเหตุที่ตนมาอยู่ที่นี่ ก่อนที่ดวงตาจะวาวโรจช์ด้วยความเกลียดชัง

ยักษ์น้ำแข็งโฉดชั่วที่บังอาจคิดสังหารบิดาแห่งสรรพสิ่ง บุกทำลายมิดการ์ด ก่อความเสียหายใหญ่หลวงอันมิควรให้อภัย

"ข้าจะฆ่าเจ้า โลกิ!!"

น้องชายอันเป็นที่รักได้เลือนหายไปจากความทรงจำแห่งเทพสายฟ้า... เหลือไว้เพียงยักษ์ชั่วช้าที่เขาชิงชังนามโลกิเท่านั้น...

-Fin-