คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : FCUK OFF!!!:Chapter 13
-13-
ผมลืมาึ้นมาลาึและพบว่าัวเอนอนอยู่บนเียในุนอนเรียบร้อยแล้ว ลู่หานมีิในึเมาผมอยู่บ้าเลยัารล้าัวให้ผมแล้วับใสุ่นอนเสียเรียบร้อยพร้อมพาึ้นมา้านบน อนสิอผมใล้เลือนราผมไ้ยินเสียระิบอันแผ่วเบา
‘อโทษ’
ผมไ้ยินอะไรแบบนั้นหลัาโนทำร้ายอย่าสาหัส ผมไม่รู้สึอะไรับมัน ไม่ไ้รู้สึี ไม่ไ้รู้สึแย่…ไม่เหลือวามรู้สึอะไรอีแล้ว
ผมรอามอาวเรือแสึ่ถูิอยู่บนเพานรที่เิมมาเือบสิบปี แม้มันไม่ไ้เรือแสอยู่อีแล้วแ่ผมไม่เยิะแะมันออเพราะมันเป็นสิ่ที่ลู่หานเยทำให้ผม เาเป็นนปีนึ้นไปิาวเรือแสบนเพาน้วยเหุผลว่า ผมเยมเาว่าวาลมู่สวยล้ายวานั่นมีวามสใสระยิบระยับเหมือนมีวาวส่อแสอยู่ในนั้น เมื่อผมเห็นาวผมะนึถึเาแ่เสียายรุโลมอไม่เห็นาวเพราะแสาึบบั
ลู่หานไ้ยินแบบนั้นเลยหามันมาให้ผม เายับอ้วยว่าหาาวริๆ มาให้ผมไม่ไ้ มันเป็นอปลอม ็แ่าวเรือแสธรรมาแ่รู้ใ่ไหม? เาทำเพื่อผมและาวที่ส่อแสระยิบระยับอยู่ในาอเาะมีไว้เพื่อผมนเียวและถ้าเมื่อไหร่อยามอาวในาอเา ให้ะโนเรียแล้วเาะมาหาผมทันที
ผมยิ้มมให้ับเรื่อในอีอันสวยาม วามทรำเ่าๆ เยหล่อเลี้ยผมมาลอระยะเวลาสามปี ้วยวามหวัอันน้อยนิว่าลู่หานอาลับมาีับผมเ่นเิม…มัน่าเป็นารหลอัวเอที่โ่เ่าสิ้นี ะมีใรโ่เท่าผมอีไหม
ำอบ…ไม่มี
เป็นรั้แรที่ผมมีวามิะทำลายมัน ผมอยาแะาวเรือแสบนนั้นออ มันไม่มีประโยน์เพราะสุท้ายมันเป็นแ่อปลอมและาวในวาอลู่หานไ้มอับไปนานแล้ว ผมอยาทำลายร่อรอยวามทรำอเราทุอย่า นาทีนี้เอทำให้ผมเ้าใว่าทำไมเมื่อสามปี่อนหลัาลู่หานะโนบอว่าเลียผม ผมึเห็นเาเอา้าวอทุอย่าเี่ยวับเรา ทั้รูปถ่าย อเล่นสมัยเ็อเรา อวัวันเิที่ผมให้ออมาเผาทิ้ แม้ระทั่้นุหลาบที่เราปลู้วยัน เายัเอาน้ำร้อนไปรามันให้าย
ลู่หานอนนั้นรู้สึเหมือนผมในอนนี้….มันเ็บปวเมื่อไ้เห็นสิ่อแล้วนึถึหน้าใรอีนึ่เยอยู่ร่วมในวามทรำ
ในเ้าอันสใสอฤูร้อน แสแ้าและท้อฟ้าไร้เมบบัทำให้เหมาะสมเหลือเินับารเริ่มอะไรใหม่ๆ ….อาะใ่นะ?
ผม้มลใส่รอเท้าอย่าเื่อ้าเพราะวามเมื่อยล้าอันสะสม เมื่อืนผมหลับไปไ้แ่แป๊ปเียวทั้ที่อ่อนล้าเสียนานั้น หลัาสวมรอเท้าอัวเอเรียบร้อย ผมลับยืนลัเลอยู่หน้าประูบ้าน ู่ๆ วามรู้สึลัว็เ้าถาโถมิใอผมอีรั้ ไม่รู้ว่าลู่หานไปโรเรียนหรือยั? ถ้าผมเินออไป้ะเอ๋ับเารหน้าปาอย ผมวระทำยัไีในเมื่ออนนี้ผมไม่อยาเห็นหน้าเา
นึมาถึรนี้แล้ว็แปลใอยู่ไม่น้อย เมื่อ่อนลู่หานมีรถับไปโรเรียนหรือไม่็ให้น้าลี่อินไปส่ หา่วหลัมานี้ลู่หานลับึ้นรถประำทาเป็นประำ
ผมสูลมเ้าปอเรียำลัใาัวเออีรั้ ทำมือไฟท์ิ้แล้วเินออาบ้านอย่าภาภูมิ เมื่อืนผมนอนไม่หลับเพราะารัสินใบาอย่าและผมไ้ัสินใมันลไปแล้วึไม่วรลัวหรือลัเลอี ในเมื่ออยาะ ‘เปลี่ยน’ ็้อ ‘ล้า’
แถมผมยัมีัว่วยีอี้วย
หาาระเป็นบุรุษผู้ยิ่ให่นั้น้อมี่านแรอารทสอบวามล้าเสมอ เมื่อผมเินออมานอบ้านและำลัะเปิประูรั้ว ผมเห็นลู่หานวิ่ออมาาบ้านอเาและำลัะเปิประูรั้วเ่นัน มืออผมแะลบนลูบิแล้วำแน่น าอผมเือบวิ่เ้าไปในบ้าน ผมปล่อยมือาลูบิอประูรั้วแ่มันลับถูเปิออา้านนอเพราะใรอีน
ผู้ายหน้าหล่อหวานัวสูว่าผม เาอยู่ในุนัเรียนึ่ไม่่อยเรียบร้อยนั เสื้อัวในยัไม่ไ้ใส่เ้าไปในาเแถมเนไทยัถูผูแบบรีบๆ มีเสื้อสูทนัเรียนัวนอลุมบ่าเอาไว้ วาลมูหวานอยู่ลอเวลามอมายัผม้วยแววานิ่ๆ และไม่ไ้สะท้อนวามรัเียเหมือนเ่นเย
ลู่หาน้าวเ้ามาในบ้านพร้อมับผมที่้าวถอยหลัโยอัโนมัิ เายื่นมือออมาเหมือนะว้า ส่วนผมัสินใัฟัน่มวามหวาลัว ลืนวามเศร้าเสียใทั้หมลไป ผมเินเ้าไปหาลู่หานแล้วเอาไหล่ระแทัวอเาพร้อมทั้ปัมืออเาทิ้ ผมเินออไปนอบ้านแล้วรีบ้ำโยไม่หันลับมามอ เสียฝีเท้าวิ่ไล่หลัใล้เ้ามาเรื่อยๆ ผมหยุเิน ัฟันและำาาเแน่น
ผมลัวเามา
ผมเสียใมา
แ่ผมรู้สึว่ามันแปลเมื่ออนนี้ผมไม่ไ้ิว่าผมรัเา
ทั้หมที่รู้สึอยู่ือวามลัว….ลัวที่ะ้อเสียใอี ลัวว่าเาะทำอะไรผมอี
“ไปให้พ้น!!!”ผมะโนออมาสุเสียแม้ะไม่ไ้หันไปมอน้านหลั เสียฝีเท้าัวิ่ไล่นเือบเ้ามาถึัวผมเหมือนะัไป ผมิว่าลู่หานหยุเินและผมเป็นฝ่ายวิ่หนีออมา
“วิ่มาทำไม เี๋ยวล้มหรอ”
ผมวิ่มาหยุรหน้าป้ายรถเมล์หน้าปาอยเ้าบ้าน ผมโนเพื่อนัวสูึ่นัแนะันเมื่อืนให้เามารอผมรนี้ บัเอิโีรบ้านอผมเป็นทาผ่านไปบ้านอานยอล น่อว่าไม่ริัยัยิ้มนปาแทบี ส่วนผมไ้แ่ยิ้มเื่อนให้านยอล ไม่ไ้อบลับไปเพราะมัวแ่หอบอาาศเ้าปอ
“แบฮยอน…”
“….”
“หลัาวันนี้ ให้ันไปยืนรอนายที่หน้าบ้านนะ”
“อ่อ…อืม”อนแรผมอึอั พอเห็นใรอีนเ้ามายืนอยู่ใ้หลัาป้ายรถเมล์เียวัน ผมึพยัหน้ารับานยอลพร้อมเยิบัวเ้าไปยืนใล้ๆ านยอลเพราะลู่หานันมายืนอยู่้าผม านยอลับัวผมให้ไปยืนอีฝั่นึอัวเา ส่วนเาเปลี่ยนมายืน้าลู่หานแทน
ผมเห็นลู่หานหันมาทำหน้าหุหิใส่านยอลและมอเลยมายัผม ผมับแนานยอลราวับเ็หลทาในสวนสนุแล้วหาที่พึ่ เราสามนยืนอยู่รนั้นโยไม่มีใรพูอะไร แม้แ่านยอลึ่พูเ่และอบมีเรื่อแปลๆ มาเล่าให้ผมฟัยัเียบ นระทั่รถเมล์สายประำมา่วยีวิไว้
ผมระุแนานยอลแล้วเป็นฝ่ายเินนำไป่อน ัหวะผม้าวเท้าึ้นรถเมล์ มีมือนึมาับเอวผมไว้น้อหันลับไปมอ อนแรผมิว่าเป็นานยอล พอหันลับไปแล้วแทบหยุหายใเพราะเป็นลู่หาน ผมมอหาานยอลและเห็นว่าเาระทืบเท้าอย่าหุหิเพราะ่อแถวึ้นรถเมล์ห่าาผมสาม่วน
“อย่าลีลา!”ลู่หานทำหน้ายุ่ใส่ผมแล้วัน้นอผมึ้นรถ ผมปัมืออเาออ้วยวามโมโห เินเ้าไปในรถเมล์ึ่มีนยืนเบียแน่นเป็นปิในทุเ้า ผมไม่อยาเินเพราะอยารอานยอลแ่โนันนเ้าไปยืนอยู่้านในสุอรถเมล์
“แบฮยอน”านยอลร้อเรียผมและพยายามแทรัวสูๆ เ้ามาหาแ่โนมนุษย์ป้า่าทาสายาแถมไม่เปิทาให้ เาูหุหิมาที่้อยืนห่าาผมและปล่อยให้ผมอยู่ใล้ับลู่หาน านยอลสบถหลายำโยไม่มีเสีย เายืนโหนรถเมล์พร้อมมอมายัผมอย่าไม่วาสายา
“านยอล…”ผมเรียื่อเาแล้วยิ้มให้ ทำหน้าเหมือนบอว่าไม่เป็นไรแม้หัวใอผมเ้นแรและรู้สึอยาร้อไห้ อนผมเป็นฝ่ายวิ่าม เาลับห่าไลเหลือเิน ในเวลาที่ผมวิ่หนี ทำไมเาถึไ้มาอยู่ใล้ผมนานี้
ผมยืนับห่วเหนือหัวแล้วมอออไปนอหน้า่า ลู่หานไม่ไ้มีท่าทีรุล้ำอะไร เายืนอยู่ในท่าเียวับผม เามอออไปนอหน้า่าเ่นันนระทั่มีนเบียเ้ามาเรื่อยๆ นลู่หานเบียับผม เาหันหน้าเ้าหาผมในะที่ผมหัน้าให้นนเบียเ้ามาเรื่อยๆ ทั้้านหน้าและ้านหลั ผมแทบไม่สามารถยืนไ้ึเลือยืนหันหลัให้ลู่หานแทนเพราะผมไม่อยาเห็นหน้าเา
แล้ว็เพิ่รู้ว่าัวเอิผิ!!
ผมไม่รู้ว่าลู่หานใหรือเปล่า มือ้านึอลู่หานแะลบนสะโพอผม ผมัริมฝีปาสะลั้นอารม์้วยวามโรธ เลียนิสัยอลู่หานริๆ…เาำลัวยโอาส ผมปัมือลู่หานที่วาอยู่บนสะโพอผมและพยายามแะมันออแ่ผม็ิับเาอีรั้ ลู่หานเปลี่ยนมาับมืออผมไว้แทนแล้วบีบมันแน่น ผมยื้อลับมาไ้ไม่ถนันัเพราะเมื่อผมเริ่มยุยิ็โนนรอบ้าหันมามอ้วยสายาประามเหมือนผม่ออาารรม ลู่หานหายใร้นออผมนผม้อหอหนีแล้วเอี้ยวหน้ามอเาแล้ว่าทาสายา
“หื้ม?”ลู่หานยื่นหน้าเ้ามาใล้ผม เาเลิิ้วสูและยิ้มให้ผมรมุมปาึ่เป็นรอยยิ้มที่ผมไม่เยเห็นมา่อน าสีหน้าและแววาอเา็รู้ว่าำลัสนุ
เาสนุับารรัแผมอีแล้ว
ผมัฟันแล้วหันหน้าหนี หอหนีเมื่อรถเบรเพราะลู่หานใเอามูมาโนลำออผมและโน้มัวเ้ามาใล้ผมเ้าไปอี เายอมปล่อยมืออผมออเมื่อรถเมล์อรหน้าสำนัานแห่หนึ่ทำให้พนัานออฟฟิศึ่เป็นส่วนให่ที่โยสารรถันนี้่อยๆ ทยอยล ผมผละัวออาลู่หานเมื่อนเริ่มบาาและมีที่นั่เหลือ
“แบ…”
“านยอล!!”ผมะโนเรียานยอลทันทีเมื่อลู่หานพูื่อผมไ้แ่ประโยแร ผมเบี่ยัวหลบลู่หานเพื่อเินไปหาเพื่อนร่าสูึ่ทำหน้าเหมือนเพิ่หลุออมาาสมรภูมิรถเมล์
านยอลยิ้มให้ผมแล้วี้ไปยัเบาะที่ว่า ผมนั่ลพลาถอนใเหมือนรอาย านยอลยืนอยู่้าๆ เาไม่ยอมนั่และเอาแ่มอไปทาลู่หาน ผมเบะปาออน้อยๆ เมื่อรู้สึอยาร้อไห้
สัมผัสอลู่หาน…ทำไมมันถึไ้ิัวผมแบบนี้นะ!!!
LUHAN said
ทำมันลไปอีแล้ว…ผมืนใแบฮยอนเป็นรั้ที่สอ
‘อโทษนะ’
ผมระิบล้าหูอเาแล้วูบหนัๆ ร้าแ้ม แบฮยอนสลบไปทันทีโยอาะไม่ทันไ้ฟัำอโทษาผมเลย้วย้ำ รอยแทั่วัวทั้เพิ่เิึ้นเมื่อรู่ับรอยแาๆ ที่เิึ้นเมื่อวัน่อน ราบน้ำสีาวุ่นไหลลมาามเรียวาและใบหน้าีเผืออแบฮยอนทำให้ผมทึ้หัวัวเอ้วยวามโมโหเมื่อเห็นสภาพอเา
…ในรั้แรที่เรามีอะไรัน ผมบอเป็นแ่อาารเ็หวอเล่นและไม่อบให้อเล่นื้อ็เท่านั้น ผมิว่า ‘แบฮยอนเป็นอผม’ และโหัวเอ้วยารบอับัวเอว่าอาารนี้มันเหมือนเ็หวอเล่นที่ไม่ใ้แล้วและไม่ิะยให้ใร ผมเป็นแบบนั้น…ผมหวแบฮยอนเพราะิว่าเาเป็นสมบัิอัวเอมาลอ แม้ว่าผมะไม่รัอเล่นิ้นนี้เหมือนเมื่อ่อนแ่ผมผูพันับมันนไม่อยาทิ้
…ส่วนรั้นี้ที่เรามีอะไรัน เป็นเพราะผมเ็บปวนอยาหาทาเยียวยาแล้วสมออผู้ายแบบผม็ิไ้แ่ว่า ‘บมันที่เีย’ ผมอยาให้แบฮยอนเลิไล่ส่ันสัที อยาให้เลิพูว่า ‘ใร้าย’ เพราะมันทำให้ผมหุหิ และยิ่เาร้อให้ ‘ปล่อย’ ผมลับอแรว่าเิมเพราะอยาให้รู้ว่าผมะไม่ปล่อย
ผมเยผลัไสำว่า ‘รั’ ออไปเพราะมัวแ่ฝัใเรื่อราวที่ผ่านมา ผมบอย้ำัวเอทุวันว่าผมไม่ไ้รัเาอีแล้วและไอ้วามรู้สึที่เยิว่า ‘รัแบบนั้น’ มันเป็นวามรู้สึอันเิาวามใล้ิและยัเ็นอาิไปเอ แ่ริๆ แล้ว…ไม่ว่าะพลิมุมมออีี่รั้ ยอะไรมาอ้าสัร้อยแปหรือระทั่ผลัวามรู้สึทั้หมออไปาใ ผมยัรู้ัวเสมอว่าลึๆ แล้ว ‘ผมรัแบฮยอน’ อย่าที่เยเป็นมาเสมอ
ผมิว่าเ้านี้ะอโทษเาอีรั้ับเรื่อเมื่อืน ผมนอนิมาทั้ืนแล้วพบว่าสมวรยุิเรื่อราวเลวร้ายอเราสอนไ้แล้ว ผมวรลืมอีและยอมรับเสียทีว่าผมรัเามาลอ ผมะบอเาทุอย่าและเราะปรับวามเ้าใัน ส่วนเรื่อหลัานี้ผมะยอม…ยอมให้แบฮยอนัสินใึ่ผมิว่าเารัผมมาและรอารให้อภัยาผมมานาน แบฮยอนไม่ปิเสธผมแน่ๆ
แล้วสุท้าย เรื่ออเรา็ะลับมาเป็นแบบเิม เราะรัและมีันและัน
ผมิแบบนั้นึเอื้อมมือออไปหาเาึ่ยืนะลึอยู่รนั้น แบฮยอนหนีผมลนลานนผมรู้สึเสียวามมั่นในิหน่อย นั้นไม่เท่าอนที่เาะโนใส่ผมว่า ‘ไปให้พ้น’ ผมแทบหมแร เ้าใแล้วว่าวามรู้สึอารโนวาไล่ส่นั้นเป็นยัไ แ่เอาเถอะ…หาผม้อแบฮยอนสำเร็ ผมะยอมเป็นหมาลานสี่า็ยัไ้หาแบฮยอน้อาร
ผมวิ่ามแบฮยอนมาถึป้ายรถเมล์และไ้เห็นว่าศัรูัวสูยืนรออยู่ ผมอาะเยรู้สึเยๆ ับปาร์านยอล ไม่อบบ้าอนหมอนี่มาสนิทับแบฮยอนแ่อนนี้ผมเลียี้หน้าานยอลอย่าริั
็ลอไ้มารับหมัพลัหมีวายอมันูสัรั้สิ แล้วะเอ็นูมันไม่ล
ผมอาศัย่วรถเมล์มาถึแล้วผลัานยอลเ็มแร ผมวิ่ไปแทรัวอยู่้านหลัอแบฮยอน นับว่ารั้นี้ือารึ้นรถเมล์ที่ผมเพลิเพลินสุๆ อาี๊หัวในิหน่อยรแบฮยอนทำท่ารัเียผม....เาไม่เยมีปิิริยาแบบนี้ใส่ผมเลยสัรั้
ผมไม่ลละวามพยายามในารหาเศษหาเลยาแบฮยอน นแอบิว่าถ้าสมมุิเมื่อสามปี่อนไม่เิเรื่อบ้าๆ นั้น นอย่าผมไม่มีทาล้าแะ้อแบฮยอนมาว่าับมือหรือหอมแ้ม ผิับอนนี้ึ่ผมยอมรับว่า้านมืในัวอผมมันถูปลปล่อยออมานหมและไม่เหลืออะไรให้รัษา ผมึไม่รู้ว่าะทำแอ๊บไปทำไมในเมื่ออยู่ใล้แบฮยอนทีไร ผมอยาับนู่นับนี่หรือมีอารม์แทบทุรั้ ยิ่ผมไ้ ‘ลอ’ ับเาแล้วและเรียไ้เ็มปาเ็มำว่าแบฮยอนือ ‘เมีย’ อาฟัูหยาบายแ่ผมอยาให้แบฮยอนอยู่ในานะนั้นริๆ
เวลาวามสุอยู่ไ้ไม่นานเมื่อถึโรเรียน ผมเินเ้าไปหาแบฮยอนึ่ถูานยอลับ้อมือูไป้วยันทำเหมือนแบฮยอนเินเอไม่เป็น ผมแทบวิ่เ้าไประาัวานยอลออ ่อนไ้ทำแบบนั้น แบฮยอนยื้อัวลับมาแล้วหันลับมา ผมอมยิ้มอย่ามั่นใแล้วเินเ้าไปหาแบฮยอน
“ันเลียี้หน้านาย ไปให้พ้น!!”แทบเปลี่ยนาหน้ามือเป็นหลัีนเมื่อแบฮยอนเป็นนะโนำนั้นใส่หน้าผม เหมือนโนสาปให้เป็นน้ำแ็ ผมยับัวไม่ไ้นระทั่เห็นเพียแผ่นหลัอแบฮยอนไลออไป
แววาอแบฮยอนแ่ำและมีเพียวามหวาลัวเหมือนอนโนผมืนใ หาบาอย่าในแววานั้นมัน่าออไป ำว่า ‘ยาและเลีย’ ล่ะมั้? ที่สะท้อนในสายาอแบฮยอน อนนี้ผมแทบลืมารหายใไปเลยเพราะไม่เยไ้รับสายาแบบนั้นาเามา่อน
เ็บ…
ผมเปลี่ยนทาเินามุ่ไปยัห้อเรียนเปลี่ยนเป็นบนาฟ้าอึแทน วามเรียทำให้ผมนึอยาสูบบุหรี่สัมวนสอมวนแม้อาเป็นเรื่อผิและไม่เหมาะสมสำหรับเ็อายุเท่าผม
เอี๊ย
ผมเปิประูาฟ้าแล้วเ้นยิ้มออมาเมื่อเห็นร่าสูยืนพ่นวันพิษอยู่่อนแล้ว ผมเินไปหยุยืน้ามันและเอาหลัมือีรท่อนแนแร่เป็นารสะิ
“มวนละสิบวอน”ไอ้นี้บอผมหน้าเ็ๆ แ่หยิบบุหรี่ออาอยื่นให้ผมพร้อมไฟแ็ ผมรับมาแล้วุไฟปลายมวน สูเ้าเ็มปอแล้วพ่นออมา
“ูเห็นมึมาับแบฮยอนแล้ว็ไอ้านยอล”อี้ฟานถามเหม่อๆ มันมอไปยัเบื้อล่า้วยใบหน้าสบนิ่ึ่ริๆ แล้วผมิว่ามันยืนหลับในมาว่า
“ูิว่าูรัแบฮยอนว่ะ”
นเป็นเพื่อนเ้นหัวเราะทันทีเมื่อผมพูออไปแบบนั้น อี้ฟานทิ้บุหรี่ลพื้นแล้วใ้เท้ายี้ับไฟ มันมอผม้วยสายาแบบไม่อยาะเื่อ
ไม่อยาะเื่อว่าผมรัแบฮยอนหรือไม่อยาะเื่อว่าผมเพิ่ยอมรับว่าัวเอรัแบฮยอน
“ว่าะยอมรับ็นู่น….เาไปับนอื่นแล้ว?”
“ปาร์านยอลเป็นไ้แ่เพื่อน”
“อย่าลืมว่ามันเป็นเสือ่อนเล็บ ี่รายๆ เห็นเสร็มันหม”
“แ่้อไม่ใ่แบฮยอนอู”ผมหันไปึ้นเสียใส่อี้ฟาน้วยวามหุหิ มาพูให้รู้สึลัวทำไม นยิ่เสียวามมั่นใอยู่้วย
“…”อี้ฟานยัไหล่แล้วหยิบบุหรี่อีมวนออมาุสูบ
“แบฮยอนเป็นนน่ารันะ น่ารัแบบที่ถ้าไม่รั็บ้าแล้ว”
“ั้นมึ็นบ้าเพราะมึเยเลียแบฮยอนแทบายไม่ใ่เหรอ?”
“อนเ็ๆ อ่ะ…อบับูแ่ัวเป็นผู้หิ เอาลิปสิสีแมาทาปาใหู้ เล่นพ่อแม่ลูัน็ใหู้เป็นแม่ ูโรเลียอ่ะ….”
“….”
“เวลาอยาไ้อะไร็วิ่มาอ้อนู เรียว่า ‘ลู่เ่อะเอาอันนั้น อาลู่ไปเอานี่ให้หน่อย’ แ่พอไ้แล้วเหัวสู่ะั้น เวลาป่วยแล้วอแไม่เยนอนห้อัวเอหรอ ้อให้แม่เาอุ้มมานอนับู สุท้าย็เป็นหวัันทัู้่”ผมหัวเราะเมื่อนึถึอนนั้น แบฮยอนป่วยแล้วมานอนับผม พอแบฮยอนหายป่วย ผม็ป่วย่อและพอผมหายป่วย แบฮยอน็ป่วยอี สลับันป่วยนแม่อผมับแม่อแบฮยอน้อบัับให้เราแยันเป็นอาทิย์
“แ่ทั้หมมันพัเพราะเรื่อนั้น…”
“มึน่ะผิ”ผมยัไม่ทันะพูอะไร่อ อี้ฟานสวนึ้นมาเพราะมันฟัผมเล่าเรื่อพวนี้มาไ้สัร้อยรั้แล้วล่ะ หาไม่มีสัรั้ที่มันะออวามเห็นนระทั่อนนี้
“เรื่อมันเริ่มามึทำสิ่ที่เรียว่า ‘นอใ’ ส่วนแบฮยอนผิที่ี้ลา”
“….”
“แ่สำหรับูนะ…ูิว่าอนนี้มึผิเยอะว่า”
“เี่ยไรอมึ”ผมหัวเราะแล้วแสร้มอไปทาอื่น
“ูอาไม่เยพูหรือห้ามเวลามึิที่ะทำอะไร เรื่ออมึับแบฮยอนึู่รับรู้มาลอ็ไม่เยมีสัรั้ทีู่ะออวามเห็นเพราะมันเป็นเรื่ออนสอน มันือปัหาอพวมึ”
“….”
“ถ้าบอว่าที่ผ่านมาือารลโทษ มึลโทษเามาเินไปแล้ว้วย้ำ เินว่าที่นนนึะสามารถใ้ให้นอีนไ้ มึูอนนี้นะ…มึปิี ไม่ไ้าย ไม่ไ้าบอ มีเพื่อน มีสัมในแบบที่เ็วัยรุ่นทุนมีแ่แบฮยอนไม่มีอะไรเลย ไม่มีเพื่อนมาลอสามปี ไม่มีแม้ระทั่วามทรำีๆ ใน่ววัยหนึ่ึ่สมวรเป็นเวลาที่สนุที่สุในีวิ แบฮยอนอยู่ในวามมือย่าโเี่ยวมาลอ”
“…”
“ถ้ามึอ้าว่าแบฮยอนทำให้มึเือบาบอและอทำามวามฝันอัวเอ มึ็ทำให้แบฮยอนายทั้เป็นและสูเสีย่วเวลาอันมี่าในีวิไปถึสามปี”
“ทำไมวะ…”
“…”
“ทำไมมึเพิ่มาเือนูอนนี้”
“อีวามเหี้ยอมึือไม่เยโทษัวเอเลย ย้อนลับไปิถึประโยแรทีู่พูใหม่นะ เรื่อ่าๆ เริ่มามึ โอเ บ”อี้ฟานบหัวอผมเ็มแรนหน้าเือบทิ่มพื้น วามเ็บและมึนในอนนี้ไม่เท่าับอาารวูบโหวร่วอ
ทุอย่าที่อี้ฟานพูทำให้ผมถอนใออมาอย่าเสียไม่ไ้ ผมอ่อนแร อ่อนในไม่สามารถยืนทรัวไ้อย่าที่วระเป็น ผมทรุนั่ลับพื้นและพิำแพเหมือนนหมแร
น้ำาลอหน่วยทั้สอ้า้วยวามสำนึผิและสสารแบฮยอน ผมน่ะ…ทำร้ายนที่ัวเอรัไ้มามายนานั้น
พระเ้าะลโทษผมยัไ?
LUHAN end
ผมไม่เห็นลู่หานอีเลยทั้วัน เาโเรียนอีามเยและราวนี้ผมรู้สึสบายใ่าาทุรั้ึ่ผมะร้อนรนเสมอหาเห็นว่าเาไม่ยอมเ้าเรียน วิาสุท้ายือวิาประวัิศาสร์ึ่านยอลเอาแ่วนผมุยนแทบไม่ไ้สนใารเรียน ทำให้เราสอนโนทำโทษ้วยารยืนาแ็ทั้าบเรียน หาผมไม่นึโทษานยอลที่ทำให้ผมโนลโทษไป้วย ผมรู้สึสนุไปับเรื่อที่เาเล่าให้ฟัและมันทำให้ผม่ออยู่ับแทนาร่ออยู่ับใรอีน
“รถเมล์มาแล้วอ่ะ ไม่อยาไปเลย วันนี้นายไปบ้านันไม่ไ้เหรอ”านยอลหันมาื้อผมอีรั้หลัาเราสอนยืนรอรถเมล์้วยัน เาวนให้ผมไปนอนบ้านเา ทั้เอาเมและหนัสือาร์ูนออใหม่มาล่อ แ่ผมปิเสธทุอย่าเพราะเป็นห่วบ้านที่ไม่มีนอยู่อผมเหมือนัน
“เป็นห่วบ้านที่ไม่มีใรอยู่ ไว้วันหลันะ”
“ันไม่ทำอะไรหรอ”
“ไม่ไว้ใ”ผมเม้มปาแล้วส่ายหัวพรื แล้ว่าไปแบบนั้นและทำเอาานยอลสะุ้เือบสุัว
“เห้ย!! ันไม่ทำอะไรแบบนั้นับนายหรอ อย่าน้อย็รอให้นายพร้อม”
“ไปไ้แล้ว!”ผมออปาไล่เาอีรั้ ราวนี้ผมไล่้วยสีหน้าริัเพราะานยอลมัวยืนทำหน้าทะเล้นใส่ผมนนอื่นทยอยึ้นรถนะหมแล้ว
“ไปแล้วๆ ถ้าถึบ้านะโทรหา”านยอลส่ยิ้มให้ผมแล้วเินึ้นรถไป ผมยัมึนับรอยยิ้มและำพูอเาที่ทำเหมือนับว่าผมเป็นนุมวามประพฤิที่เาะ้อรายารทุวามเลื่อนไหวให้ผมไ้รับรู้
“บับมันเหรอ?”
้านหลัอผมเย็นยะเยือ วามโรธในน้ำเสียและบรรยาาศอึมรึมแผ่ออมารอบบริเว ผมไม่อบอะไรลับไป นอาเินไปยืนอยู่อีมุมอป้ายรถเมล์ึ่อนนี้ไม่มีนอื่นเลยสัน
ทุอย่า…มันูเ้าที่เ้าทาเหลือเินนะ
เ้าทาลู่หานน่ะสิ
“ถาม็อบมาสิ อบ!!”ลู่หานัฟันมอหน้าผม แววาุันอลู่หานทำให้ผมไม่ล้าสบาเาลับไปและอีอย่าือ ผมไม่อยาพูหรือมอหน้าเาอีแล้ว
“โอ้ย!! ถ้าใ่แล้วะทำไม?”ผมร้อเมื่อร่าสูว้าไหล่อผมทั้สอ้าแล้วบีบไว้แน่น ผมประเาลับไปแล้วปั้นหน้าเหมือนสะใับสีหน้าอึ้ๆ อเา
“ทำไม?? เ็บเหรอ??”ไม่รู้อะไรลใให้ผมพูแบบนั้นออไป ผมเป็นบ้าเมื่อรู้สึว่าัวเออยาเห็นสีหน้าอลู่หานึ่อนนี้ำลัใ ลู่หานบีบไหล่ผมแน่นึ้นนมันแทบแหลามือให่ๆ อเา แ่ผมัฟันไม่ยอมร้อออมาสัแอะ
“เลิ!!! ถ้าบับมัน็เลิเี๋ยวนี้ ห้ามยุ่ับมันหรือใรทั้นั้น ำที่ันพูเมื่อวานนี้ไม่ไ้ใ่ไหม!”
“ำไ้แ่ไม่อยาทำ เราะไม่ทำอะไรามที่ลู่หานบออีแล้ว เ้าใมั้ย!!! เราะไม่ยอมลู่หานอี เราะไม่รัลู่หานแล้ว้วย เราเลียลู่หานและะเลียให้ถึที่สุ อะไรที่ลู่หานไม่อยาให้ทำ เรา็ะทำ ไ้ยินไหม!!! เราะทำ”
“หุบปาเี๋ยวนี้!!! ถ้านายพูอีำเียว ันะ่านาย ่าไอ้บ้านั้นที่มายุ่ับนาย้วย”
“ไอ้เลว!!! ลู่หานนั้นเหละที่้อาย…”ผมะัไป ปาอผมมันเร็วว่าสมออีแล้ว ผมเม้มปาแน่นเมื่อรู้ัวว่าพูอะไรออไป มอหน้าลู่หานึ่นิ่อึ้ไป้วยวามรู้สึผิ
ผมไล่ให้เาไปายอีรั้
ารที่เราพูับนที่เรารัแบบนั้น….่อใหุ้พู้วยโทสะร้ายแรนาไหน เมื่อุรู้สึัวไ้อีที ุะเสียในอยาัปาัวเอทิ้
“….”
“….”
“ลู่หาน ือเรา…”ผมอยาร้อไห้เมื่อลู่หานปล่อยมือออาไหล่อผม เาทำหน้านิ่แล้วหันหลัให้ผม
“นั้นสิ นายอยาให้ันายั้แ่สามปีที่แล้วแ่ไอ้บ้าลู่หานเสือรอมาไ้ มันเลยมายืนทำร้ายนายอยู่รนี้ไ”ลู่หานเอี้ยวใบหน้ามาหาผม ผมมอเห็นแ่เสี้ยวเียวอใบหน้าเา แล้วเา็เินออไป ราวนี้ลายเป็นผมเอที่วิ่ไปรั้เาเอาไว้
ผมรู้สึว่าอยาะอโทษเา อโทษ…ในสิ่ที่ผมเยทำและสิ่ที่ผมพูไปเมื่อรู่นี้
“ลู่หาน เราอโทษ เราแ่…”ผมึแนอเาไว้้วยมือทั้สอ้า แ่่อนพูบประโย ลู่หานลับเหวี่ยแนสะบัมืออผมออ
“อยาะไปไหน็ไป!! พอแล้ว!! ันยอมแล้ว นายะไปับใร็เิ ะเลียัน็เิ ไปเลย ไป!!!”ลู่หานหันลับมา่าผม เาเินไล่ผมที่ยืนอยู่ริมอบฟุบารนผมเและเือบล้ม ผมเหลือบมอ้านหลัอัวเอที่ำลัะหล่นลไปยืนรพื้นถนน ลู่หานไม่สนใเาผลัผมนล้มลไปนั่บนพื้นถนน
“ลู่หาน”ผมแหนหน้าเรียื่อเา สีหน้าเ็บปวอลู่หานถูเผยให้เห็นเป็นรั้แร ราวับว่าวามเ็บปวลอสามปีอเาถูระเบิออมา ลู่หานัฟันมอผมเหมือนพยายามลั้นน้ำาแห่วามอึอัใ
“ันอโทษ ไ้ยินไหมแบฮยอน”
“….”
“ันเลวมาและัน…ันรู้แล้วว่า ไม่เย…ไม่เยมีเลยสัรั้ที่ันเลิรันาย”
“…”
“แ่เราบมันเถอะ”น้ำาหยแรหลั่ออมาาวาอลู่หาน ผมมอหน้าเาแล้วร้อไห้ออมาเ่นัน ผมพยุัวลุึ้นะหาาอผมอ่อนแรทำให้ผมเออไปมาว่าเิม
ลู่หานหันหลัให้ผมแล้ว แผ่นหลัสั่นไหวล้ายำลัร้อไห้….ลู่หานำลัะเินไปาผม
“ลู่หาน”ผมเรียื่อลู่หาน่อนแสไฟารถให่สาแส้ามายััวอผม ทำให้ผม้อหันไปมอ ผมหยีาแล้วยมือึ้นบัหน้าัวเอไว้ ผมเบิาว้าเมื่อรถเสียหลัรเ้ามายััวผม ผม้าวาไม่ออทั้ที่หัวใอผมอยาะวิ่ออไปารนั้น
่วย้วย
่วยผม้วย
“แบฮยอน!!!!!!!!”เสียสุท้ายที่ผมไ้ยินือเสียอลู่หาน ร่าอผมระเ็นไปไลพร้อมับโลที่ับล
โรมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ปรื้นนนนนนนนนนนนนนนน เสียแรรถบีบยาวอย่าบ้าลั่ทำให้ลู่หานหันไปมอ เาแทบสิ้นสิเมื่อเห็นแบฮยอนยืนนิ่อยู่รวิถีทาอรถระบะที่เสียหลั
“แบฮยอน!!!!!!!!”ลู่หานเรียแบฮยอนเสียัลั่นนแสบอ เาวิ่เ้าไปหาแบฮยอน้วยวามเร็วทั้หมที่มีแ่ับวามเร็วอรถเบรแ ลู่หานเอื้อมมือออไปว้าัวแบฮยอน อีเพียนิเียวเท่านั้น็ะถึและรถ็พุ่เ้ามาอย่าเร็ว!!!
ลู่หานนระโออไปแล้วอแบฮยอนเอาไว้ เาพลิึ้นเอาัวบัแบฮยอนเพื่อรอรับแรระแทารถ ลู่หานหลับาล เารู้ีว่ามันเ็บแ่ไหนอนโนม้าเหล็น้ำหนัเป็นันระแทเ้าับร่าอเราแล้วลอยระแทลพื้นถนน่อนระเ็นไปอีหลายเมร
ลู่หานอแบฮยอนแน่นที่สุในีวิ เาหวัว่าร่าอเาะเป็นนรอรับแรนมหาศาลนี้เอ หวัว่าแบฮยอนะบาเ็บน้อยที่สุ เาะปป้อแบฮยอน้วยีวิอัวเอให้เหมือนับที่เ็ายลู่หานเยทำ
“แบฮยอน….เป็นอเรามาั้แ่เิ”
“ริเหรอ?”
“ริสิ แม่เราบอว่า…เราอไว้ั้แ่อนแบฮยอนอยู่ในท้อโๆ อุน้า เราอายุ 5 เือนแล้ว เราอบเอามือไปลูบท้อุน้าลอเลย พอแบฮยอนเิ…เรา้อนอนับมือันลอ เราสอนถึะนอนหลับ”
“โห อย่านี้เอ…เราถึอบลู่เ่อม๊ามา”
“อบเราเหรอ? ั้นอบเราไ้นเียวลอีวินะ ห้ามอบนอื่นนะๆๆๆๆ สัานะ”
ลู่หานายไม่เป็นไรแ่แบฮยอนห้ามเป็นอะไรนะ สัานะ…
ไรเอร์:*ัเล็บ้วยวามเรีย*
ความคิดเห็น