คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Cinderella > D.O&Numjoo > ตอนที่ 1
.
.
.
.
.
ดีโอ exo :: นัมจู apink
[#] 'ตอนนี้นัมจูยังผมยาวอยู่นะ'
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตอนที่ 1 อุบัติเหตุพาพบ !
ซินเดอเรนล่า ฉันเชื่อว่าในตอนเด็กๆคุณต้องเคยฟังนิทานเรื่องนี้ ฉันก็เช่นกัน แม่ของฉันมักจะเล่ามันให้ฉันฟังทุกคืน และฉันไม่เคยเบื่อเลยที่จะฟัง ทุกครั้งที่ฉันฝันร้ายฉันจะเดินไปที่ห้องนอนของแม่และแม่จะเล่ามันให้ฉันฟัง และมันเป็นอย่างนี้จนฉันโต
ตอนนี้แม่ของฉันเสียชีวิตไปแล้ว และพ่อได้ฝากฉันไว้กับป้าเพื่อให้ฉันได้เรียนให้จบ ป้าของฉันมีลูกสาว 2 คน ชื่อซอลลี่ และยุนอา แน่นอนว่าฉันหวังให้พวกเธอดีกับฉันแต่มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันตื่นตอนเช้าตรู่เพื่อทำงานบ้าน หลังจากนั้นก็ไปโรงเรียน หลังจากกลับจากโรงเรียนก็ต้องทำงานบ้านต่อจนถึงเที่ยงคืน หลังจากนั้นฉันก็ต้องแอบปีนรั่วบ้านออกไปทำงานเสริม และต้องแบกการบ้านต่างๆไปทำในช่วงที่ว่างด้วยเช่นกัน หากทำไม่เสร็จก็ต้องกลับมาทำต่อที่บ้าน และกว่าที่ฉันจะได้นอนก็ประมาณ ตี 3 เพราะป้าของฉันไม่เคยให้เงินฉันไปโรงเรียนเลย นอกจากข้าวมื่อค่ำที่ต้องกินในบ้านฉันก็ไม่เคยได้รับอะไรจากป้าของฉันเลย
“นัมจู !!” จู่ๆเสียงหนึ่งก็มาตะโกนใส่หน้าของฉัน
“หะ...ห๊ะ !!” ฉันตื่นจากห่วงแห่งความฝันที่มีความสุขของฉันและถามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าทันที
“แก… แกจะงั่วเงียอย่างนี้ไม่ได้นะ ! วันนี้แกต้องไปดูพี่ชานยอลกับฉันนะ !” เพื่อนของฉัน นาอึน ทวงคำสัญญาที่ฉันเคยบอกกับยัยนั้นไว้
“ใครว่าฉันง่วง ! ฉันไหวอยู่” ฉันพูดไป ทั้งๆที่ม่านตาของฉันมันกำลังจะปิดอยู่เต็มทนแล้วก็ตาม
“นี่ยัยพวกฉันใช้งานเธอหนักขนาดนี้เลยงั้นเหรอ ?” จู่ๆยัยนาอึนก็พูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมา
“เปล่าสักหน่อย ! ฉันแค่การบ้านจนดึกแค่นั้นเอง !” ฉันพูดปดไป
“ให้มันน้อยๆหน่อยนะแก !! ขอบตาดำยิ่งกว่าหมีแพนด้าอย่างนี้แล้วยังมีหน้ามาโกหกอีก ! หลอกเด็กอนุบาลมันยังไม่เชื่อ !” ยัยนาอึนที่รู้ทันฉันตลอดว่ากลับมา
“แกรู้แล้วจะถามฉันทำไมล่ะ !” ฉันทำท่างอลใส่
“เอางี้ !! สัปดาห์หน้าแกขอป้าของแกให้มานอนบ้านฉัน” ยัยนาอึนยื่นข้อเสนอ
“อะไรน่ะ ! ไม่เอาอะ ..สัปดาห์หน้ามีงานโรงเรียน แกก็รู้ป้าของฉันไม่มีทางปล่อยฉันไปแน่ !” ฉันพูดปฏิเสธ
“แต่ฉันไม่ยอมให้ยัยหมีแพนด้าใส่ชุดราตรีมายืนข้างฉันหรอกนะ !” ยัยนาอึนพูด
“ให้ฉันไปงานให้ได้ก่อนเถอะแก ! งานจบปีการศึกษา ชีวิตฉันก็จบไปด้วย ฉันเห็นอนาคตข้างหน้าของฉันแล้วแหล่ะ !” ฉันพูด
“เฮ้อ ... แล้วฉันจะช่วยแกได้ยังไงล่ะเนี่ยะ ?! ทำไมเพื่อนฉันโชคร้ายอย่างนี้นะ !!” ยัยนาอุนพูดพลางครุ่นคิด
“เดี๋ยวนะแก ! บ้านป้าแกฐานะดีไม่ใช่เหรอ ?” จู่ๆยัยนาอึนก็ตื่นเต้นขึ้นมา
“อือ ! ย่าของฉันท่านเป็นเจ้าของโรงแรมหลายที่ และก็อื่นๆอีกหลายอย่าง ก็ถือว่ารวยมหาศาล ทำไม ? แกคิดอะไรออก” ฉันเล่าและถามไป
“แล้วพ่อแกล่ะ !” ยัยนาอึนถามมาอีก อะไรกันยัยเพื่อนคนนี้อยู่ๆก็อยากรู้เรื่องฉันขึ้นมา
“หลังจากที่แม่ของฉันเสีย ก็ไม่มีใครดูแลธุรกิจที่ประเทศอังกฤษ พ่อก็เลยต้องเดินทางไปทำแทน และฉันก็ต้องมาอยู่ที่บ้านป้านี่ไงล่ะ !” ฉันว่าไป
“งั้นเราไปหาย่าแกกัน !!” ยัยนาอึนพูดพลางจูงขึ้นฉันให้ลุกขึ้น อย่างกับว่าจะออกไปตอนนี้ได้
“ทำอย่างกับจะออกไปตอนนี้ได้ !! แต่ออกไปได้ก็ไม่มีประโยชน์ ! ฉันไม่รู้ว่าย่าฉันอยู่ที่ไหน มีแต่ป้าและลูกของท่านเท่านั้นแหล่ะที่รู้ ! ฉันคิดว่าย่าคงลืมหลานคนนี้ไปแล้วมั้ง ถึงแม้แม่ของฉันจะเป็นลูกสะใภ้คนโปรดก็เถอะ แต่แม่ฉันก็เสียไปตั้ง 2 ปีแล้ว ท่านคงลืมฉันไปแล้ว !” ฉันสบัดมือและกลับมานั่งที่เดิม ก่อนจะพูดอย่างเลื่อนลอย
“ยังไงฉันก็จะช่วยแกให้ได้ !!” ฉันได้ยินเสียงนาอึนเพ้อถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
“กรี๊ด ! EXO - K !!” เสียงสาวๆจากข้างนอกกรี๊ดกันลั่นเข้ามาถึงด้านใน
“ยัยนัมจู !! ไปเร็ว !! พี่ชานยอลมาแล้ว !!” จู่ๆยัยนาอึนก็เปลี่ยสีหน้าที่เศร้าหมองเป็นสีหน้าตื่นเต้น เมื่อได้ยินชื่อนั้น ยัยนาอึนรีบลากฉันลุกขึ้นจากที่ทันที
“ยัยนาอึนอย่าวิ่งเดี๋ยวล้ม !!” ฉันพูดขึ้น เมื่อยัยนาอึนพาฉันวิ่งด้วยความเร็วสูง และรู้อะไรไหม ? ขายัยนาอึนยาวกว่าฉันเยอะเวลาที่ยัยนั้นวิ่งฉันก็เหมือนจะบินได้ยังไงก็ไม่รู้ !
“กรี๊ด !!” พวกเราทั้ง 2 เข้าใกล้เสียงกรี๊ดเข้าไปทุกที และในที่สุดก็พบกับกลุ่มเด็กนักเรียนผู้หญิงกลุ่มใหญ่ที่มุงอยู่ตรงนั้น
“โห !! กลุ่มใหญ่ขนาดนี้คงเข้าไปยากแล้วแหล่ะแก !” ฉันพูดอย่างหมดหวัง และให้เพื่อนฉันเลิกคิดอะไรที่เป็นไปไม่ได้ด้วย
“ขอโทษนะแก !” ยัยนาอึนหันหน้ามาหาฉันและพูดเป็นลาก
“แกจะทำอะไรฉันยัยนาอึน” ฉันพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัว 10 เท่า
/ผวะ !!/ ยัยนาอึนกระโดดถีบฉันด้วยแรงช้างจนฉันล้มลงไปกับพื้นและหัวของฉันก็ยังเอิญไปโดนกระถางต้นไม้ใกล้ๆจนหัวฉันมีเลือดไหลออกมา
“โอ้ย !! แกทำอะไรฉันเนี่ยะยัยนาอึน !” ฉันพูดด้วยอารมณ์ไม่ดี ก็จู่ๆโดนสกายกิกใส่ ใครบ้างล่ะที่นั่งยิ้มอย่างเบิกบานใจ
“แกรอแป๊บนะเดี๋ยวฉันไปเรียกคนมาช่วย ! ถ้าแกทำอะไรไม่ถูกแกก็แกล้งหลับไปเข้าใจนะเพื่อน !” ยัยนาอึนพูดอย่างเร็วก่อนจะวิ่งเข้าไปในกลุ่มเด็กผู้หญิงพวกนั้นและทิ้งฉันเอาไว้คนเดียว
แล้วอยู่ๆกลุ่มผู้หญิงนั้นก็เดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ จะล้อมฉันเอาไว้ ตอนนี้ในหัวฉันคิดแค่อย่างเดียวว่าเกิดอะไรขึ้น
“หลบหน่อยครับ !” เสียงหนึ่งดังขึ้นและร่างหญิงสาวที่รุมอยู่ก็ถอยออกแต่โดนดี
“คนนี้แหล่ะค่ะพี่ชานยอล ! ช่วยด้วยนะค่ะ พอดีฉันแบกเพื่อนฉันไม่ไหว แล้วอีกอย่างเพื่อนฉันก็หัวแตกด้วย” ยัยนาอึนพูดด้วยความร้อนลน และใช้มือคล้องแขนพี่ชานยอลเอาไว้ด้วยความถือวิสาสะ ยัยเพื่อนคนนี้แสดงละครเก่งจริงๆ
“ซูโฮแกอุ้มหน้าสิ ! แขนฉันเข้าเผือกอยู่” พี่ชานยอลปัดไปให้พี่ซูโอ และชี้ไปที่แขนข้างที่ใส่เผือกของตน
“แกไม่เห็นเหรอว่าไอ้ไคกับไอ้เซฮุนมันก็กำลังแบกฉันอยู่” พี่ซูโฮปัดไปเพราะตัวเองก็ได้รับบาดเจ็บที่ขาและต้องมีคนประคองถึง 2 คน แล้วทุกคนก็หันไปมองที่พราลู่หานกับพี่ดีโอที่ยืนอยู่ใกล้กัน
“งั้นเดี๋ยวฉันอุ้มไปเอง ไอ้ลู่หานมันก็เจ็บขาจนเดินไม่ไหว” พี่ดีโอพูดจบก็นั่งยองๆลงใกล้ๆฉัน
“ฉันจะอุ้มเธอไปห้องพยาบาล ไม่ต้องกลัวนะ !” พี่ดีโอพูดก่อนจะอุ้มฉันขึ้นอย่างอ่อนโยน ตอนนี้ใบหน้าของฉันอยู่ใกล้กับแผงอกของเขา กลิ่นของน้ำหอมอ่อนๆลอยเข้าจมูกของฉันผสมกับกลิ่นผู้ชายของเขา ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ที่ไหนกันแน่ !
“เธอไหวไหม ?” หลังจากที่เขาเดินมาได้สักพักเขาก็ถามมา
“ฉัน ....” ฉันพูดอะไรไม่ออกเพราะตอนนี้หัวใจของฉันกำลังเต้นอย่างแรง ฉันควบคุมสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นไม่ได้ ทั้งน้ำเสียง ใบหน้า และกลิ่นพวกนี้มันทำให้ฉันเจอกับสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตฉันมาก่อน
“น้องเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ปวดหัวไหม ปวดที่แผลหรือเปล่า หรือเป็นอย่างอื่น” พี่ชานยอลที่โดนยัยนาอึนควงอยู่ถามขึ้น
“ฉัน...ฉันแค่ปวดแผลมากค่ะ หัวใจของฉันก็เต้นเร็วด้วย” ฉันนี่มันซื่อจริงๆพูดอะไรออกไปเนี่ยะ !
“อดมนอีกหน่อยนะ ! อีกไม่นานก็ถึงห้องพยาบาลแล้ว !” พี่ดีโอพูดก่อนจะโยนร่างฉันเบาๆเพื่อให้เขาได้อุ้มถนัดขึ้น
“ยัยนัมจู !!” เสียงยัยนาอึนเรียกฉัน ก่อนจะทำท่าให้ฉันนอน แล้วฉันก็เอนหันไปที่อกของพี่ดีโอแล้วหลับตาลง
.
.
.
.
.
ฉันลืมตาขึ้นช้าๆและพบกับใบหน้าของเหล่า EXO – K และยัยนาอึน ที่มุงดูฉันอยู่ และฉันยังสังเกตุไปที่พี่ดีโอ เสื้อสีขาวของพี่ดีโอเปื้อนเลือดของฉัดนิดหน่อย ฉันลืมไปเลยว่ามีแผลที่หัวตอนซบที่อกพี่ดีโอ ทำไมฉันโง่อย่างนี้นะ !
“ตื่นแล้วเหรอ ?” พี่ซูโฮถามมา
“ค่ะ” ก็ฉันลืมตาแล้วก็ตื่นแล้วสิค่ะพี่ซูโฮ ถึงแม้ว่าฉันอยากจะหลับก็เถอะ !
“เป็นอะไรมากไหม ปวดหัวอยู่อีกหรือเปล่า ?” ครั้งนี้พี่ชานยอลถามมา ทำไมพวก EXO – K เป็นอย่างนี้นะ ถามมากเกินไปหรือเปล่าเนี้ยะ !!
“ฉันไม่เป็นอะไรมากแล้ว หาว...” ฉันว่าไม่ทันจบก็หาวขึ้นมา ทำไมฉันถึงหาวต่อหาผู้ชายเยอะขนาดนี้นะ !!
“ง่วงละสิ !” พี่ลู่หานยิ้มมุมปากก่อนจะถามขึ้นมา แล้วทุกคนก็ยิ้มตาม รวมไปถึงหน้านิ่งๆของพี่ดีโอด้วย
“ยัยเด็กโง่ ! ง่วงก็นอนไปสิ ! ถ้าอาจารย์มาฉันจะบอกว่าเธอไม่สบาย” พี่ดีโอพูด
“ไม่ค่ะ !! ฉันไม่ควรจะนอน !” ฉันปฏิเสธเพราะตอนนี้ฉันกำลังคิดถึงเรื่องที่บ้านอยู่
“นอนไปเถอะไม่เป็นไร ! ไม่ต้องอายหรอกพวกเรานั่งเฝ้าเธอมาเป็นชั่วโมงแล้ว” ครั้งนี้พี่เซฮุนพูดมาอีก
“แต่ฉันไม่อยากนอน ฉันไม่ ...หาว” ฉันกำลังจะบอกว่าไม่ง่วงแต่ไอ้ลมเจ้ากรรม มันดัดทำให้ฉันหาวออกมาซะนี่
“นอนไปเลย” พี่ดีโอเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากฉันแล้วให้มันผลักร่างฉันให้นอนลงไป
“หลับซะนะ ! ฉันจะเฝ้าเธอเองไม่ต้องกลัว” พี่ดีโอพูดพลางยิ้มมาให้ แล้วคนอื่นๆก็ค่อยๆทยอยออกไป ฉันจึงหลับตาลงได้อย่างสบายใจ
“เป็นอะไร ? นอนไม่หลับเหรอ ?” พี่ดีโอถามขึ้นมา เมื่อผ่านไป 5 นาทีฉันก็ลืมตาขึ้น
“ฉันกลัวว่าฉันจะนอนฝันร้ายเพราะฉันไม่คุ้นที่” ฉันพูดออกไป
“เธอคงเป็นคนหลับยากสินะ !” พี่ดีโอถามมา
“เปล่าค่ะ !! แต่ฉันไม่คุ้นกับที่ไหนฉันก็จะนอนฝันร้าย” ฉันบอกไป
“มากเหรอ ?” พี่ดีโอถามมา
“มากค่ะ” ฉันตอบและพยักหน้าไปให้รู้ว่าฉันกลัวว่าจะนอนฝันร้ายจริงๆ เหมือนเช่นตอนที่ฉันเคยทำกับแม่
“งั้นจะให้ฉันทำอะไรล่ะ เล่านิทานให้ฟังดีไหม ?” พี่ดีโอถามมา
“ค่ะ” ฉันตอบ และพยักหน้าเพื่อให้รู้ว่าฉันอยากฟังนิทานก่อนนอนซึ่งฉันโหยหามันมาตลอด แลวพี่ดีโอก็ยื่นมือมากุมมือฉันไว้ก่อนจะเริ่มเล่านิทาน
@ ดีโอ
..... กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีหญิงสาวคนหญิงนามว่าซินเดอเรนล่า เธออาศัยอยู่กับแม่เลี้ยงที่ใจร้ายและลูกสาวของนางอีก 2 คน ซินเดอเรนล่าถูกแม่เลี้ยงใช้งานบ้านอย่างหนักมาเป็นเวลานานจนเสื้อผ้าของเธอขาด และมอมแมมไปทั้งตัว จนกระทั่งวันหนึ่งมีสารจากพระราชวังให้เชิญหญิงสาวทุกคนไปงานเลี้ยงเต้นรำ และแน่นอนว่าแม่เลี้ยงนั้นขัดขวางเธอ โดยการแกล้งเธอด้วยวิธีต่างๆ จนซินเดอเรนล่าไม่มีชุดไปงานเต้นรำ ซินเดอเรนล่าเสียใจมาก จึงหนีไปร้องไห้คนเดียว ทันใดนั้นนางฟ้าผู้เป็นแม่ของเธอก็ได้ปรากฎต่อหน้าเธอ และบันดารชุดใส่ไปงานเต้นรำให้เธอ แต่มีข้อแม้ว่าให้ออกมาก่อนเที่ยงคืน ไม่เช่นนั้นเวชมนต์เหล่านั้นจะหายไป .....
ผมเล่านิทานให้เธอไม่ทันจบก็หยุดซะก่อน ไม่ใช่เพราะผมจำนิทานเรื่องนี้ไม่ได้หรอกนะ ผมจำมันได้ขึ้นใจเลยล่ะ ! เพราะเด็กผู้หญิงคนนั้น เมื่อ 10 ปีที่แล้ว ช่วงนั้นแม่เธอมาฝากเธอไว้กับแม่ของผมเพราะท่านต้องเดินทางไปทำงานต่างประเทศอยู่บ่อยๆ
ทุกๆคืนเธอมักจะขอให้ผมเล่านิทานเรื่องซินเดอเรนล่าให้เธอฟัง แต่ผมเล่าให้เธอฟังไม่ได้เพราะผมไม่เคยฟังนิทานก่อนนอนเลย ผมเคยขอว่าให้ผมเล่านิทานเรื่องอื่นให้เธอฟังได้ไหม ? เธอก็ปฏิเสธมาตลอดแล้วยังบอกกับผมว่า แม่ของเธอเล่านิทานเรื่องนี้ให้เธอฟังก่อนนอนเพราะแม่ของเธอไม่รู้จักนิทานเรื่องอื่น และเธอจะฟังแค่เรื่องนี้เท่านั้น หลังจากนั้นผมก็หันเพื่อจะเล่านิทานเรื่องซิเดอเรนล่าให้เธอฟังได้สักครั้ง แต่ท้ายที่สุดก็ไม่มีโอกาสเพราะหลังจากที่แม่ของเธอมารับตัวเธอไปครั้งสุดท้าย ผมก็ไม่เคยเจอกับเด็กคนนั้นอีกเลย ผมว่าตอนนี้เธอคงอายุพอๆกับหญิงสาวที่นอนอยู่ตรงหน้า
ครั้งแรกที่ผมเจอเธอ หัวใจผมก็เต้นแรงขึ้นมาทันที เพราะใบหน้าของเธอคล้ายกับเด็กผู้หญิงเมื่อ 10 ปีก่อนที่ผมหลงรักมาก ในระหว่างที่เธอนอนหลับอยู่ การนอนของเธอก็เหมือนกับเด็กผู้หญิงคนนั้นมาก คือ เธอจะไม่กล้านอนเวลาที่มีคนเยอะๆ เพราะเธออาย และยังกลัวการฝันร้ายอีก ผมจึงเล่านิทานเรื่องนี้ให้เธอฟัง และหวังว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นจะรับรู้ด้วยว่าผมคิดถึงเธอมาก
ผมรู้จักบ้านย่าของเธอ เพราะวันที่แม่ของเธอเสียชีวิตเมื่อประมาณ 2 ปีก่อน และผมกลับไม่ได้เจอเธอเพราะพ่อของเธอพาเธอไปฝากไว้กับป้าของเธอเสียก่อน หลังจากนั้นผมก็เดินทางไปเยื่ยมย่าของเธอบ่อยๆ เพื่อหวังว่าจะได้เจอเธอ และเล่าเรื่องของเธอซ้ำๆให้ย่าขอเธอฟัง และย่าของเธอก็ไม่เคยเบื่อมันเลย ผมคิดว่าย่าของเธอคงจะคิดถึงหลานคนนี้มาก พอๆกับผม ตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ โตเป็นสาวแล้วจะสวย หรือ น่ารักขนาดไหนกันนะ
ความคิดเห็น