พี่บ่าวเกษตรฯปีสาม..กับ..น้องสาวบริหารฯปีสี่...--> ยินดีที่ไม่รู้จัก..

ฉันและเขาเจอกันครั้งแรกในงานรับน้องของมหาวิทยาลัย....เราต่างก็เข้ามาเป็นStaff พยายาลด้วยกันทั้ง

คู่....ฉันไม่รู้หรอกว่า...อะไรทำให้เราได้มาเจอกัน...ทั้งที่ตอนแรกฉันก็เกือบจะไม่ได้มางานรับน้องนี้แล้ว...

แต่ฉันก็เคลียร์ธุระของตัวเองจนเสร็จ...และมางานรับน้องจนได้...^__^

วันแรกที่ฉันเจอเขา...ฉันยังจำความรู้สึกนั้นได้ดี...

ความรู้สึกฉันในตอนนั้น..---> "ทำไมผู้ชายคนนี้..ขี้เก๊กจังว๊ะ.."

ฉันไม่ค่อยถูกชะตากับเขาเอามาก..ๆ..รู้สึกหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก..

เราเหมือนจะถูกจับให้เป็นบัดดี้กัน...เพราะการเป็น Staff พยาบาลมีกฏอยู่ว่า..

พี่พยาบาลห้ามจับตัวน้องเพศตรงข้าม..นอกจากฉุกเฉินจริงๆ..ฉะนั้น..เราก็เลยต้องยืนอยู่เป็นคู่ๆ..

เราก็ยืนใกล้กันตลอด...จนวันที่สองเขายิ้มให้และก็มาคุยกับฉันก่อน...

เขาเรียกฉันว่า..."น้อง"...แล้วแทนตัวเองว่า.."พี่"

เพราะฉันไม่มีป้ายชื่อ...เขาเลยไม่รู้จะเรียกว่าอะไรมั๊ง..

ฉันรู้..ว่าเขาอยู่ปีสาม..เพราะเห็นจากป้ายชื่อของเขา...

แต่เขาคงไม่รู้ว่าฉันอยู่ปีสี่แล้ว...(อิอิ..แอบขำในใจ...)

แต่ฉันเรียนก่อนเกณฑ์หนึ่งปี...ฉันก็เลยคิดว่าเราน่าจะรุ่นเดียวกัน..

และด้วยความที่ไม่รู้จะบอกเขายังไงดี...ฉันก็เลยปล่อยเลยตามเลย

ตลอดระยะเวลาการรับน้อง...เราก็คุยมากขึ้น...

และก็ช่วยกันปฏิบัติหน้าที่ของเราอย่างเต็มที่..จนวันสุดท้ายของการรับน้องมาถึง...

เขาก็ยังคงเรียก..ฉันว่าน้องแล้วแทนตัวเองว่าพี่...อยู่อย่างนั้น

แล้วเขาก็บอกฉันว่าเขาเรียนคณะ...เกษตรศาสตร์..

ฉันตกใจ..แล้ว..ก็ขำออกมาอย่างมาก..(ฉันขำกับความคิดของตัวเอง)

จนเขาถามฉันว่า..เป็นไร..ขำอะไร.. -->> ฉันก็เลยบอกเขาไปว่า..."นึกว่าเรียนเภสัชค่ะ..."

ทีนี้ก็ขำกันทั้งคู่...เขาบอกว่า-->"พี่เรียนเกษตรฯจริงๆ.."

แล้วเขาก็พลิกป้ายชื่อด้านหลังของเขาให้ฉันดู...มีอักษร..AG

ซึ่งเป็นอักษรย่อของคณะเกษตรฯ

การรับน้องก็จบไปด้วยดี...

แต่ฉันก็ยังไม่เคยลืม..เรื่องของ  "พี่คณะเกษตรปีสามกับน้องคณะบริหารปีสี่"..ได้เลย

ฉันยังไม่เคยลืมรอยยิ้มของเขา..ภาพพี่เขาแบกเปลวิ่ง..ไปรับน้องพี่ป่วย..ยังคงอยู่ในใจฉันสมอ

ฉันคิดว่าหลังจากงานรับน้องเราคงจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก..เพราะคณะของเราไม่ได้อยู่ใกล้กันเลย

แต่แล้ว..เพราะก็อะไรก็ไม่รู้..ฉันก็ได้เจอเขาอีกครั้ง..!!!

ครั้งนี้เราสองคนเจอกันที่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัย....เขายิ้มให้ฉัน..ฉันก็ยิ้มตอบ..

ความรู้สึกตอนนั้น..ดีใจ..เขิน..อาย..ตื่นเต้น...โอ้ยมากมายไปหมด..อิอิ..(แอบเวอร์..แต่ก็จริงๆนะ)

และด้วยความที่ฉันต้องทำโปรเจ็คจบทำให้ฉันต้องเข้าห้องสมุดบ่อยมากขึ้น...ๆ..

มากจนฉันแทบจะหอบหมอนย้ายผ้าห่มมานอนที่ห้องสมุด...อยู่แล้ว..

ฉันกับเขา...เราเจอกันบ่อยขึ้นๆ..จนจากที่แค่เดินผ่านแล้วยิ้มให้..ก็กลายเป็นเดินเข้ามาทัก

ทุกครั้งที่เจอกันเขาจะเป็นคนทักฉันก่อนเสมอ...

"มาอ่านหนังสือเหรอครับ..น้อง , มาทำการบ้านเหรอครับ..น้อง , เพิ่งมาเหรอครับ..น้อง"

ฉันก็เคยพยายามที่จะบอกเขาว่าฉันเรียนปีสี่แล้วแต่ก็ยังไม่สำเร็จ...

ระหว่างเราก็ยังคงเป็น..."พี่ปีสามกับน้องปีสี่อยู่เสมอ..."

วันหนึ่ง...ฉันกำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่กับการทำโปรเจ็คของฉัน..

เหมือนเขากำลังจะกลับ...ฉันหันไปเห็นเขาพอดี..เราก็เลยยิ้มให้กัน...

เขาก็ถามว่า.."ทำการบ้านเหรอครับน้อง..."

ฉันส่ายหัวแล้วบอกว่า.."มาทำโปรเจ็ค..จ.จ."

ฉันยังพูดไม่ทันจบประโยค...เขาก็บอกต่อว่า.."สู้..ๆ..นะครับ.."

แล้วโอกาศที่ฉันจะบอกว่าฉันอยู่ปีสี่ก็หมดไป..อีกครั้ง...เฮ่อ..แล้วเมื่อไหร่เขาจะได้รู้เนี่ย..

เฮ่อ..แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก...แค่รู้ว่าเราสองคนมีความรู้สึกที่ดีให้กันก็พอแล้วล่ะ..เน๊อะ...

" ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร....ไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร..
  ไม่รู้ว่าโลกความจริงของเรานั้นเป็นอย่างไร
  สิ่งที่สำคัญที่สุดอาจไม่สำคัญเท่าไหร่
  เท่าที่เราได้เจอ  ได้คุย  ได้อยู่ใกล้กัน "