คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : air port
อื๋อ...
อะไรเนี่ย...
“อา... อืมมมมม เอ่อออ อืออออ ง๊า!! คิดไม่ออก!!” เด็กสาวนั่งมองจอคอมพิวเตอร์ที่อยู่ตรงหน้า ตอนนี้เธอกำลังเล่นเกม... จับผิดภาพ
“เหลือตรงไหนอีกเนี่ย!!” ดวงตากลมจ้องไปที่จอภาพอย่างเคร่งเครียดนิ้วเรียวชี้ที่จอไปมา เธอมองภาพซ้ายและขวาสลับกัน
“กรี๊ดดดด จะหมดเวลาแล้ว!!” ยิ่งหลอดเวลาเหลืออยู่น้อยนิดเธอยิ่งลนลาน อยากจะกดตัวช่วยแต่เธอใช้ไปหมดแล้วน่ะสิ! แถมนี้มันเลเวล 2… ให้ตายสิไอ้สกิลการเล่นเกมของเธอนี่มันจะต่ำเตี้ยเรี่ยดินไปถึงไหนนะ!!
‘GAME OVER’
“กะแล้วเชียว...” น้ำเสียงแผ่วเบาถูกเอ่ยออกมาจากเด็กสาว เธอก็คิดอยู่แล้วล่ะว่าต้องเป็นอย่างนี้... เฮ้อ ทำไงได้ไม่ว่าเธอจะเล่นเกมอะไรก็ไม่เคยได้ระดับสูงๆเลยซักครั้ง เกมออนไลน์เธอก็ได้ไม่เกิน 30 ตลอด ไม่ว่าเกมอะไรเธอพูดได้เต็มปากเลยว่าเธอห่วย!!
“นี่มันเสียงดังเกินไปแล้วนะทามะ!!” เพื่อนร่วมห้องตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออด เห็นมั้ยว่าเธอกำลังคุยกับแฟน!
“อะเอ่อ โทษที แฮะๆ” ทามะ เลราเซีย นี่คือชื่อของเธอ ให้ตายสิ เกมพวกนี้สนุกก็จริงแต่การที่เธอเป็นฝ่ายแพ้ตลอดนี่มันไม่ตลกเลยนะ! แถมจุดอ่อนพวกนี้มันก็ง่ายต่อการเสียเปรียบด้วยนี่สิ...
ฉันจะเรียน! เกมเกิมอะไร ไร้สาระ!! อ่ะแต่... ลองเกมจับคู่หน่อยก็ดี...
“นี่ยัยบ้า!! จะปล่อยให้โทรศัพท์มันดังอีกนานมั้ยห๊ะ!!”
“เอ๊ะ... อ้อ โทษทีนะ” ทามะหันไปมองโทรศัพท์ที่อยู่ข้างๆก่อนจะกดรับแต่ก็ไม่วายหันไปยิ้มเจื่อนให้เพื่อนร่วมห้อง เอ่อ รูมเมทนั่นแหละ
“ว่าไงป๊ะป๋า”
[โอ้ววว ที่นั่นเป็นไงบ้าง]
“ก็ดีค่ะ”
[อืม... หาเพื่อนได้รึยัง?]
“….ยังค่ะ” ทามะเหลือบมองรูมเมทตัวเองก่อนจะถอนหายใจ จะว่าไงดีเธอเป็นพวกมีออร่าร่วมกับอากาศล่ะมั้ง? เวลาเธอคุยกับคนไม่รู้จักมักจะลนๆจนทำให้หลายคนรำคาญน่ะนะ เธอเป็นพวกอารมณ์สุดโต่งบทจะดีใจก็ดีใจเว่อร์วัง บทจะเสียใจก็ร้องไห้ตาบวม ทั้งที่ความจริงเรื่องมันมีแค่เล็กน้อย ก็เลยมีคนหาว่าเธอ...เพี้ยนๆน่ะนะ
“ป๊ะป๋าโทรมาหาทามะมีอะไรรึเปล่า?”
[ป๊าจะให้เราย้ายโรงเรียนไปอยู่โรงเรียนประจำ]
“อะไรนะ!! ไม่เอา ทามะใกล้จะหาเพื่อนได้แล้วนะ!!”
[แน่ใจ?]
“ค่ะ!!!” ความจริงคือ... เธอขี้เกียจย้ายต่างหาก ต้องเก็บของนู่นนี่นั่น อะไรก็ไม่รู้ วุ่นวาย
[งั้นมาเล่นเกมกันหน่อยมั้ย?]
“หา...” ทามะขมวดคิ้วโดยไม่ตั้งใจ เหมือนสิ่งที่เธอฟังมันจะผิดๆไป แต่พออีกฝ่ายย้ำเธอก็รู้แล้วว่าเธอฟังไม่ผิด ยื่นข้อเสนอมาแบบเธอเสียเปรียบสุดๆเลยนี่!
[เป็นอะไรไป? บางทีพระเจ้าอาจจะเข้าข้างลูกก็ได้นะ] พระเจ้างั้นเหรอ... ทามะยกมือกำจี้รูปใบโคลเวอร์เอาไว้ สิ่งที่เธอเรียกว่าเครื่องลางนำโชค เธอเชื่อเรื่องพวกนี้
“ตกลง!!!”
‘ยินดีต้อนรับสู่สนามบินเดอะ อคาเดเมีย
ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านมีความสุขกับโรงเรียนของเราค่ะ'
เสียงของแอร์โฮสเตสสาวดังลอดผ่านลำโพงไปทั่วเครื่องบิน
ที่จอดนิ่งสนิท ณ ท่าอากาศยานโรงเรียนเดอะ อคาเดเมีย
“ยัยบ้าเอ้ย!! โง่ๆๆๆ” ทามะยกมือเคาะหัวตัวเองหลังจาที่เล่นเกมแพ้แล้วถูกส่งมาที่นี่ แพ้ในเวลาไม่ถึง 5 นาทีในเกมต่อคำ
พระเจ้าไม่เข้าข้างหนูอ่ะ T^T
“นี่มัน...อะไรเนี่ย?” หลังจากที่ลงมาถึงสนามบินแห่งนี้เรียบร้อยมีชายในชุดดำในรถคันหรูจอดรอเหล่าเด็กนักเรียน เพื่อไปส่งยังหอพัก พร้อมกับให้กุญแจห้อง
ทามะเดินตามชายชุดดำไปแบบงงๆ ไม่มีคำอธิบายอะไรเลยซักนิด แถมยัง..นี่มันอย่างกับเธอมีบริวารทำให้เธอดูเหมือนเป็นคุณหนูเลยนี่!! แต่เดี๋ยวนะ... ฮัลโหลล ไม่คิดจะคุยกับเธอเลยรึไง แนะนำตัวอะไรก็ไม่มี? ให้ตายสิเธอเกร็งไปหมดแล้วนะ!! แล้วแค่ฉันย้ายมาโรงเรียนนี้ต้องมารับขนาดนี้เลยเหรอ?!
โรงเรียนนี้มันยังไงกันเนี้ยยย
ความคิดเห็น