ตอน ภารกิจ พิชิตใจยัยตัวร้าย

  ณ สถานบันเทิงของโกเซ็นคุ เป็นสถานที่รวมเกอิชาหญิงสาวขายบริการชั้นสูง ที่นี่ปกครองโดยรุ่นที่ 4 อิชิดะ ซากุระโกะ หญิงสาวอายุ 16 ปี นักเรียน ม.ปลายปี 1 แห่งโรงเรียนเซนโจ ค่ำวันนี้แขกต่างทยอยเข้ามาใช้บริการอย่างเป็นปกติ

             “คุณซากุระโกะค่ะ วันนี้แขกท่านหนึ่งไม่ค่อยพอใจในบริการของเราค่ะ จะให้ฉันทำอย่างไรดีค่ะ”เกอิชามานามิพูด หลังจากเข้ามาอยู่ในห้องนอนของซากุระโกะแล้ว

“เดี๋ยวฉันไปเอง วันนี้เธอไปบอกกฎให้เกอิชาเข้าใหม่รู้ว่าจะต้องทำตัวอย่างไรเมื่ออยู่ในโกเซ็นคุ อ๋อ แขกอยู่ห้องไหนละ”

              “แขกอยู่ห้อง 201 ค่ะ”

              “อืม เธอไปได้แล้ว มานามิ”

              “ค่ะคุณ ซากุระโกะ”มานามิพูดจบก็ออกจากห้องนั้นทันที

ฝ่ายทางด้านซากุระโกะก็รีบมาที่ห้อง 201 ทันที

             “ก๊อกๆๆ”

             “เชิญ ประตูไม่ได้ล็อก”

              “มาแล้วเหรอ อิชิดะ นักเรียน ม.ปลายปี 1 ที่ใครๆเขาร่ำลือว่าร้ายนักหนา”พอประตูเปิดเสียงหนึ่งก็พูดแทรกขึ้นมา

               “อ้าว เฮ้ย ฉันไม่ได้ต้องการพบเธอนะสาวน้อย ฉันต้องการพบเจ้าของที่นี่ คนที่ชื่อ อิชิดะ      มาซาโตะนะ”ชายหนุ่มตกใจและรีบอธิบาย

               “เอ่อ เหรอค่ะ”ซากุระโกะทำน้ำเสียงยียวนกวนประสาท ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาใกล้ๆกับเขา

             “ก็ใช่นะซิ เธอรีบออกไปตามเจ้าของที่นี่มาพบฉันด้วยนะ และเลิกทำหน้าตากวนประสาทได้ไหม เห็นแล้วฉันไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่”แต่ภายในใจกลับคิดว่าน่าตาแบบนี้เคยเห็นที่ไหนนะ

            “ได้ แต่ก่อนที่จะพูดอะไร ฉันขอแนะนำตัวก่อนนะค่ะ ฉันเป็นรุ่นที่ 4 ที่สืบทอดสถานบันเทิงแห่งนี้ฉัน อิชิดะ ซากุระโกะ ไม่ใช่ อิชิดะ มาซาโตะ กรุณาจำใหม่ด้วยนะค่ะ” ซากุระโกะพูดเสียงราบเรียบ

             “งั้นเหรอ ฉันนึกว่าเป็นผู้ชายซะอีก งั้นเรามา……..”ชายหนุ่มพูดไม่ทันจบซากุระโกะก็พูดแทรกขึ้นมา      

              “เดี๋ยวก่อน ชิ นายเป็นใคร ไม่คิดจะแนะนำตัวบ้างรึไง ไหนๆก็มาหยามเกียรติกันถึงถิ่นแล้วนี่ คงไม่เคยตายละมั้ง”ซากุระโกะพูดอย่างอวดดี

              “จำไม่ได้รึไง  ฉันมาซาโตะ ริคุ ประธานนักเรียนคนปัจจุบันแห่งเซนโจ สงสัยเธอจะความจำไม่ค่อยดีหรือเป็นโรคความจำเสื่อม สมองเธอถึงได้เอ๋อขนาดนี้”ริคุได้ทีเอาคืน

              “อ๋อ ประธานนักเรียนคนปัจจุบันแห่งเซนโจ แล้วด่าพอรึยังค่ะ……..”ซากุระโกะพูดน่าตายิ้มแย้ม แต่ประโยคต่อมากับทำให้คนฟังนั่งนิ่ง

             “ถ้าด่าพอแล้ว ก็รีบไสหัวนายกลับไปซะ ก่อนที่ฉันจะจัดการอัดนายแล้วส่งต่อให้ลูกน้องที่น่ารักของฉันซ้อมนายแทนกระสอบทราย คุณประธานนักเรียน”

             “เธอกล้าทำรึเปล่า”ริคุท้า เพราะเขาเริ่มจะหมดความอดทนกับสาวน้อยแสนสวยที่เอาแต่ใจตัวเองคนนี้แล้ว

             “อย่ามาท้านะ”ซากุระโกะขยับตัวลุกขึ้น แต่ริคุไวกว่าตรงเข้ารวบเอวของซากุระโกะแล้วกระชากให้นั่งลงบนตักของเขาโดยเอามือของเธอไขว้หลังไว้

              “ปล่อยสิ ไอ้บ้า ไอ้ประธานเฮงซวย ถ้าฉันหลุดไปได้นายเละแน่”ซากุระโกะคาดโทษ

              “ปากสวยๆไม่น่า ไม่น่า…………”ริคุพูดค้างไว้ให้คิด

            “ไม่น่าอะไร บอกให้จบซีวะ ไอ้ริคุ”

            “อ๋อ ก็ไม่น่าปากหมาเลย พับผ่าสิ ปากแบบนี้มันสมควรโดนทำโทษนัก”ริคุพูดจบก็จับใบหน้าของซากุระโกะหันไปหาก่อนก้มลงจูบอย่างเหนือกว่า

            “ไอ้ อื้อ………”ซากุระโกะอยากจะด่าให้เจ็บแสบนัก แต่คำพูดถูกปิดไว้ด้วยริมฝีปากของริคุก่อน จูบของริคุร้อนแรงปนอ่อนหวาน จนทำให้ซากุระโกะยากที่จะต่อต้าน

            “พอ………พอแล้ว” ซากุระโกะเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา น้ำตาเริ่มไหล

            “เราขอโทษนะเราไม่ได้ตั้งใจ”ริคุพูด หลังจากถอนจูบออกจากปากบางแล้ว

            “เพี้ยะ”เสียงมือกระทบกับใบหน้า แต่ภายในใจกับคิดว่าทำไมเราอ่อนแอเช่นนี้ ทั้งที่เราเป็นถึงรุ่นที่ 4 ของที่นี่ ความอายผลักดันให้เธอรีบออกมาจากห้องนั้น โดยทิ้งประธานนักเรียนจอมฉวยโอกาสนั่งอยู่ที่เดิม

            “คุณอิชิดะค่ะ  เป็นอะไรไปค่ะ” มานามิทักหลังจากที่เห็น อิชิดะวิ่งออกมาจากทางห้องนั้นพร้อมกับน้ำตา

            “ไม่….ฉันไม่เป็นไร เอ่อ มานามิเธอช่วยไปตาม เชน กับ ซากิ มาให้หน่อยแล้วบอกว่าให้ไปพบเราที่ห้อง”อิชิดะพูด

ภายในห้องส่วนตัวของ อิชิดะ ประดับตกแต่งไปด้วยโทนสีทึบ ประมาณ 5 นาทีต่อมา

            “  ก๊อกๆๆ”

“เข้ามาประตูไม่ได้ร็อกไว้”อิชิดะพูด

            “สวัสดีครับคุณหนู มีอะไรให้พวกผมรับใช้เหรอครับ”เชนถาม

            “มันมีอยู่แล้ว งั้นฉันไม่เรียกพวกแกเข้ามาหรอก ถามสิ้นคิด”อิชิดะตวาด

            “เอ่อ”ทั้งสองเงียบ เริ่มรู้ว่าคุณหนูของตนอารมณ์เสีย เพราะถ้าปกติคุณหนูเป็นคนน่ารักและก็ยิ้มง่าย

            “ฉันจะให้พวกนายไปซ้อมผู้ชาย ที่ชื่อ มาซาโตะ ริคุ ที่อยู่ห้อง 201 ซ้อมแค่พอประมาณไม่ต้องให้ถึงตายนะ”อิชิดะสั่งเสียงเหี้ยม

            “ครับคุณหนู”เชนและซากิรับทราบก่อนจะเดินออกจากห้อง

“เชน เราเคยสัญญากันไว้ว่าใครที่ทำให้คุณหนูโกรธหรือร้องไห้ เราจะไม่ปล่อยมันไว้แน่จำตอนที่มานามิบอกได้รึเปล่าที่คุณหนูร้องไห้ออกมาจากห้องนั้นนะ เราจะต้องไปเอาคืน”ซากิพูดแบบโกรธจัด

“แน่นอน มันไม่รอดแน่”เชนก็โกรธไม่แพ้กัน

            ห้อง 201

            “ก๊อกๆๆ”

            “เชิญประตูไม่ได้ร็อก”

            “ปัง”เชนถีบประตูเข้ามา แต่มันทำให้คนในห้องตกใจ ภายในใจคิดว่า ซากุระโกะ เธอไม่ปล่อยเราไว้แน่

            “ชิ นายใช่ไหมที่ทำให้คุณหนูของเราไม่สบอารมณ์นะ”ซากิถาม

            “เอ่อ ฉันเองแล้วพวกนายจะทำไม”ริคุยอมรับหน้าตาย

            “งั้นเราก็ไม่ทำไมหรอก แต่มีของขวัญจะให้ ผลัวะๆๆๆ เพราะมึงมันกวนอวัยวะเบื้องล่าง”เชนเป็นฝ่ายต่อยแบบไม่ยั้ง แล้วตามด้วยซากิ มีหรือที่คนส่วนน้อยจะสู้คนหมู่มากได้ ในที่สุดริคุก็แพ้และถูกนำไปไว้ที่ห้องลับเพราะเชนกับซากิจะไม่ปล่อยให้ริคุได้มีโอกาสมองโลกเป็นครั้งที่ 2 พวกเขายอมผิดคำพูดที่ให้ไว้กับคุณหนูว่าจะปล่อยไปหลังจากจัดการเสร็จ  

            “ตุบ! ซากิ เราว่าปล่อยมันไว้ที่นี่สักพัก เดี๋ยวถ้ามันฟื้นค่อยมาจัดการมันใหม่ ยังไงๆมันก็หนีไม่รอด” เชนพูดหลังจากโยนริคุลงบนพื้นปูนเรียบร้อยแล้ว

“ก็ได้ แต่เราต้องไม่ให้คุณหนูรู้เรื่องนี้นะ”ซากิบอกกับเชน

“เอ่อ! นายไปดูคุณหนูก่อนเถอะ ซากิ เดี๋ยวฉันจะออกไปทำธุระข้างนอกหน่อย”เชนพูด และเดินออกไปจากห้องลับนั้นทันที

ทางด้านซากิก็ล็อดห้องลับและเดินไปหาซากุระโกะทันที เพราะใจนั้นเป็นห่วงไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ส่วนซากุระโกะมองเงาในกระจกและมองริมฝีปากของตัวเอง น้ำตาค่อยๆไหลลงมา

“ไม่เคยมีใครกล้าทำอย่างนี้กับเรา ไม่เคยมีใครกล้าข่มเหงเรา แล้วมันเป็นแค่ประธานนักเรียนที่เราเกลียด ทำไมๆเราถึงอ่อนแอ่เช่นนี้”ซากุระโกะเดินไปนั่งที่เตียงนอน เธอโถมตัวลงเป็นที่นอนแล้วและคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องนั้นแล้วก็เริ่มร้องไห้อย่างหนัก

“ทำไมเขาต้องรังแกเรา เราไปทำอะไรให้เขาโกรธ เกลียดหนักหนา ฮือๆๆๆๆๆๆ”

ซากุระโกะพูดกับตัวเองเบาๆๆ

            “ก็อกๆๆ คุณหนูครับ คุณหนู ผมซากินะครับ”ซากิพูด

            “เข้ามาสิ ซากิ”ซากุระโกะตอบเสียงสั่นๆจึงทำให้ซากิรู้ว่าคุณหนูของตนกำลังร้องไห้อยู่ พอซากิเข้ามาและปิดประตู ซากิก็เห็นซากุระโกะนอนร้องไห้อยู่บนเตียง ซากิค่อยๆเดินเข้าไปหาและนั่งลงบนเตียงเอามือลูบผมซากุระโกะเบาๆ เมื่อซากิเอามือลูบผม ซากุระโกะก็ลุกขึ้นนั่งแล้วเอามือสวมกอดซากิ และแนบหน้ากับอกแข็งแรงของซากิและเริ่มร้องไห้อย่างหนัก ตอนนี้ซากินั่งตัวแข็งและเกิดอารมณ์โดยที่ซากุระโกะไม่รู้เลยว่า ซากิเริ่มจะหมดความอดทนกับร่างบางที่กลิ่นตัวมีกลิ่นหอมจางๆของกลิ่นเนื้อแท้

            “ซากิ นายอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนนะ”ซากุระโกะเอาหน้าออกจากอกกว้างและเงยหน้าพูดกับซากิหลังจากที่ร้องไห้จนพอใจแล้ว

            “ได้ครับคุณหนู”ซากิตอบและบังคับอารมณ์ตัวเองให้ดับลง

            “เรียกซากุระโกะสิ ซากิ เอ่อ แล้วเชนไปไหนเหรอ ไม่เห็นเลย”ซากุระโกะบอกเพราะเมื่ออยู่ด้วยกันสามคน เชนกับซากิจะเรียกว่าซากุระโกะไม่ใช่คุณหนู

            “เอาแต่ใจจังนะ ซากุระโกะ”ซากิเย้าและยิ้ม

            “ว่าเราเหรอ ซากินะชอบว่าเราไม่รักซากิแล้ว เรารักเชนคนเดียวดีกว่า”ซากุระโกะแกล้งว่า เห็นซากิกำลังอมยิ้ม ซากุระโกะก็เลยงอนใส่

            “เราว่าซากินะ ยังมายิ้มให้เราอีก”ซากุระโกะพูดแล้วงอนใส่ เอามือที่กอดเอวของซากิออก แต่ซากิจับมือของซากุระโกะเอามากอดเอวของซากิไว้เหมือนเดิม แล้วพูดอย่างยิ้มๆว่า

            “อุ่นไม่ใช่เหรอ กอดต่อเถอะไม่คิดตรังค์”ซากิเย้าเสียงอารมณ์ดี

            “ใครเขาอยากกอดนายกันล่ะ ซากิ”ปากก็พูดอย่างงั้นอย่างงี้แต่ก็ไม่ปล่อยมือจากเอวของซากิ

            “หิวไหม เดี๋ยวบอกโนโซมิเอาอาหารมาให้”ซากิพูด แต่ใจจริงแล้วไม่อยากปล่อยร่างนุ่มนิ่มเนียมมือนี้สักวินาทีเดียวเลย

            “ไม่หิวหรอก ถ้าซากิหิวก็ไปกินก่อนเถอะ เราขอนอนต่อดีกว่านะ”ซากุระโกะพูดแล้วปล่อยมือจากเอวของซากิและเอนตัวลงนอนบนที่นอนใหญ่ และหลับตาลงสักพักก็หลับไป โดยปล่อยให้ซากินั่งอยู่ที่เตียงนอน

            “เด็กจริงๆด้วยซากุระโกะ มีผู้หญิงคนไหนเขากล้านอนหลับต่อหน้าผู้ชายกันบ้าง”ซากิพูดและมองใบหน้าตอนหลับของซากุระโกะ และค่อยๆเอนตัวลงนอนกอดซากุระโกะเอาไว้แบบหลวมๆ ส่วนซากุระโกะเจอไออุ่นก็หันหน้าเข้าไปซบอกของซากิทันที

            “ซากุระโกะ ฉันรักเธอนะ”ซากิพูดแผ่วเบาและก้มลงแนบปากกับริมฝีปากของซากุระโกะอย่างอ่อนโยนโดยที่ซากุระโกะไม่รู้ตัว และหลับไปด้วยกันโดยที่ซากิต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองอย่างหนักไม่ให้หักหาญน้ำใจของซากุระโกะหญิงอันเป็นที่รัก และเผลอหลับอยู่ข้างๆซากุระโกะ

            ทางด้านมาซาโตะ ริคุ ก็พยายามหาทางแก้มัดเชือกไนลอนเส้นใหญ่ที่ถูก เชนกับซากิช่วยกันมัดไว้ ดิ้นไปได้สักพักเชือกไนลอนก็คลายตัวและหลุดออก ทันทีที่เชือกไนลอนหลุดออก ริคุก็เป็นอิสระทันที คำพูดที่มาซาโตะ ริคุพูดทิ้งไว้ก่อนที่จะหนีออกจากห้องลับนี้คือ

            “เธอจะต้องได้รับบทเรียนที่สาสมจากฉันแน่ ยัยเลดี้ตัวแสบ”

            หลังจากที่ซากุระโกะเผลอหลับไปในอ้อมกอดของซากิ ก็เริ่มจะรู้สึกตัวและงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมาและมองซากิและอมยิ้มนิดๆ ก่อนที่จะเริ่มขยับตัวออกจากอ้อมกอดของซากิ โดยที่ซากุระโกะไม่รู้เลยว่าซากิตื่นตั้งแต่ที่ซากุระโกะงัวเงียก่อนที่จะลืมตาตื่นขึ้นมาแอบมองซากิ

            “นายนอนต่อไปเถอะนะซากิ”ซากุระโกะพูดเบาๆเพราะไม่อยากให้ซากิที่กำลังนอนหลับสบายตื่นขึ้นมาและเดินเบาๆออกจากห้องตนเอง หลังจากที่ซากุระโกะเดินออกจากห้องตัวเองนั้น ซากิก็ลืมตาขึ้นทันที เขาแทบไม่ได้หลับเลยทำไมนะหรือ กลิ่นตัวหอมๆ ลมหายใจอุ่นๆที่อยู่ใกล้อก ทำให้เขาแทบทนไม่ไหว

            “ยายบ้า! เธอทำอะไรกับฉันกันแน่ คุณหนู”ซากิพึมพำเบาๆ

            ภายในบ้านของมาซาโตะ ริคุ

            “ยารินๆ มาหาฉันหน่อย ฮึกๆ แค่กๆ”ริคุไอออกมาเป็นเลือด

            “คุณหนู ใครทำอะไรคุณหนูค่ะ”ยารินตกใจเมื่อเห็นคุณหนูของตนเองมีบาดแผลเต็มไปหมด ใบหน้าแตกยับเยิน

            “เอายามาทำแผลหน่อย”

            “รอแปบนะค่ะ คุณหนู”ยารินรีบไปเอายามาและลงมือทำแผลทันที สักพักยารินก็ทำแผลให้ริคุเสร็จ

            “คุณหนูใครทำ……”ยารินถามไม่ทันขาดคำริคุก็พูดแทรกทันที

“ผมไม่อยากพูดถึงมันแล้ว ป้าคงจะเข้าใจผมนะครับ”ริคุเอ่ยกับยาริน