คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 11 : แผนการของฉัน! [100%]
11
เมื่อคุณแอบปิ๊งใครสักคน ฉันเชื่อว่าคุณสามารถหาข้อมูลของเขาคนนั้นได้อย่างรวดเร็ว ความบังเอิญอาจเกิดขึ้นได้เพียงชั่ววูบหรือเสี้ยววินาที หลังจากนั้นคุณก็จะหลงใหลและตกอยู่ในภวังค์กับสิ่งๆ นั้นอย่างบอกไม่ถูก ฉันเองก็เป็นคนที่มองคนอื่นแต่ภายนอกอยู่แล้วล่ะ นิสัยนี้ไม่มีทางแก้ได้หายหรอก
เมื่อสามวันก่อนฉันแอบไปถูกชะตากับรุ่นพี่คนหนึ่งเข้าที่โรงอาหารของโรงเรียน เขาชนฉันจนจานแตกและบอกว่าจะซื้อข้าวจานนั้นชดใช้ให้ แต่ฉันกลับหลุดปากไปว่าไม่ต้อง ทำให้ต้องนั่งปวดท้องโอดโอย อ่อนระโหยโรยแรงในตอนเย็น =_=
วันนี้ฉันยังคงใช้ชีวิตตามปกติ ถ้าถามว่าสามวันที่แล้วฉันทำอะไรบ้างน่ะเหรอ? ก็กลับบ้านพร้อมกับหมอนั่น ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในห้องคอนโดสุดหรู และแน่นอนว่าฉันยังคงไปนอนที่โซฟาอีกตามเคย และในตอนเช้าเขาก็ทำอาหารให้ฉันกินอีกน่ะแหละ แล้วก็ขับรถมาส่ง ชีวิตยังคงดำเนินไปเหมือนทุกๆ วัน
แต่วันนี้มันจะแตกต่างออกไป! เพราะฉันพยายามวางแผนสืบเสาะหาข้อมูลของรุ่นพี่คนนั้นให้ได้มากที่สุด ซึ่งในตอนเช้าฉันรีบบังคับให้ไซเลนท์พามาส่งเร็วผิดปกติเพื่อที่จะมายืนดักหน้าประตูโรงเรียน ก็อย่างว่าน่ะแหละ ทำอะไรมันต้องลงทุนกันหน่อย… แต่ในที่สุดฉันก็ต้องยอมแพ้และถอยกลับเข้ามาในห้องเรียนด้วยความเหนื่อยอ่อน ก็เพราะว่าฉันทนยืนนานๆ ไม่ได้น่ะสิ =_=^
พอเริ่มชั่วโมงโฮมรูม ฉันเลยตัดสินใจกระซิบบอกยัยบลูที่นั่งเท้าคางอยู่ข้างๆ อย่างไร้อารมณ์
“นี่แก วันนี้ฉันจะไปหาข้อมูลของใครบางคนล่ะ”
“หืม?”
“รุ่นพี่อ่ะ หน้าตาดีมาก~ เห็นแล้วสเป็กฉันเลยเนี่ย! แกต้องช่วยหานะ”
“=_=^ แล้วคนรู้จักแกคนนั้นยังหน้าตาดีไม่พออีกรึไง”
“โอ้ย~ หมอนั่นน่ะถึงจะหน้าตาดี แต่นิสัย ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วล่ะ ซังกะตายกับชีวิตซะจริง” ฉันพูดพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
“แกก็เป็นเอาอย่างนี้ล่ะน้า ฉันว่าฉันเป็นหนักแล้วนะ แกนี่ยิ่งกว่าอีก -_-“
“ชิ ไม่อยากช่วยก็บอกมาตรงๆ เถอะย่ะ”
“บ้า ใครว่าไม่อยากช่วยแก ฉันแค่บ่นไปงั้นๆ”
“งั้นวันนี้ช่วยฉันหน่อยนะ ^O^”
“เออ”
นั่นคือการสนทนาครั้งยิ่งใหญ่ที่เป็นจุดเริ่มต้นของแผนการลับและ (มันลับตรงไหน? -_-) มันทำให้พวกเรามายืนอยู่หน้าห้องสมุดด้วยประการฉะนี้
“แกจะมาหาอะไรที่ห้องสมุดวะบลู”
“อ้าว ก็รายชื่อนักเรียนไง”
“แต่ฉันไม่รู้ชื่อคนนั้น”
“แกจำหน้าได้มั้ยล่ะ”
“ได้สิ”
“เออ งั้นก็ตามเข้ามา อย่ามัวลีลา”
ฉันทำหน้าซังกะตายและเดินตามยัยเพื่อนบ้าไปติดๆ
บลูเดินเข้าไปข้างในอย่างกระฉับกระเฉง ก็แน่ล่ะสิ ยัยนี่น่ะเคยมาทำงานอยู่ในห้องสมุดตั้งหลายเดือน ถ้าไม่รู้เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยก็แย่แล้วล่ะ
“แกจะพาไปไหน”
“ตามมาเหอะ”
ยัยเพื่อนสุดห้าวของฉันตรงดิ่งไปยังคอมพิวเตอร์ของโรงเรียน นิ้วเรียวยาวของยัยนั่นพิมพ์รหัสลงไปบนคีย์บอร์ดอย่างเชี่ยวชาญ ฉันคาดว่าอาจจะเป็นรหัสลับของโรงเรียนก็ได้ -_-^
“ทำอะไรน่ะ”
“ค้นหาข้อมูล”
“ข้อมูลอะไร =[]=”
“ข้อมูลของอีตานั่นที่แกแอบไปปิ๊ง”
“=_= เรียกให้มันดีๆ หน่อย”
“เอ้า เสร็จแล้ว มาดูสิ”
บลูกวักมือเรียกฉันให้ไปนั่งที่หน้าจอคอม เธอลุกขึ้นมายืนดูข้างๆ ด้วยความสนใจ
สิ่งที่ฉันเห็นตรงหน้าก็คือแฟ้มประวัติของนักเรียนที่เป็นความลับขั้นสุดยอด แม้แต่อาจารย์ยังไม่สามารถเข้ามาดูได้ มีกฎข้อห้ามไว้ว่าถ้านักเรียนคนใดเจาะระบบเข้าไปดู เขาคนนั้นจะต้องรับโทษอย่างแสนสาหัส
แล้วนี่… แกกำลังทำอะไรลงไปเนี่ยยัยเพื่อนบ้า TOT
“เฮ้ย! นี่มันแฟ้มประวัติของนักเรียนไม่ใช่เหรอไง แกแอบเจาะเข้ามาแบบนี้เดี๋ยวพวกเราก็โดนทั้งคู่หรอก”
“เอาเหอะน่า ไม่มีใครรู้หรอก”
“แกแน่ใจนะ”
“เออสิ รีบๆ ดูเข้า”
ฉันเชื่อคำกล่าวของเพื่อนและเริ่มจับเมาส์คลิกไล่ลงมาดูแฟ้มประวัติของรุ่นพี่ปีสองอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็คลิกเข้าไปดูทีละห้อง ซึ่งในแฟ้มประวัตินี้จะมีรูปภาพของนักเรียน ชื่อ เบอร์โทรศัพท์มือถือและที่อยู่ หรือแม้แต่อะไรที่มันไร้สาระอย่างเช่นของชอบของคนๆ นั้น =_=^^^
หน้าจอคอมพิวเตอร์เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเพราะฉันรีบคลิกข้ามไป จนกระทั่งถึงหน้าที่ฉันต้องหยุดคลิกเมาส์และตะลึงกับมัน
“นี่ไง! คนนี้เลยแก!”
ฉันหันไปบอกบลูที่กำลังยืนหันซ้ายหันขวาอยู่ เธอหันกลับมามองที่จอมอนิเตอร์
ภาพของรุ่นพี่ที่ฉันชอบปรากฏขึ้นพร้อมกับประวัติของเขา ฉันรีบไล่สายตาอ่านสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา
“พี่คนนี้ชื่อกีต้าร์เหรอเนี่ย น่ารักอ่ะ >O<”
“จะยังไงก็ช่างเถอะ แกรีบๆ อ่านได้ไหม”
“เออ~”
รุ่นพี่ที่ฉันแอบปิ๊งมีชื่อเล่นว่ากีต้าร์ อยู่ปีสองห้องดี แน่นอนว่า… หึหึหึหึหึหึหึ ไม่รอดแน่ๆ ฉันจะสะกดรอยตามไปถึงห้องเลยคอยดูเถอะ =[]=!
“แก~ พรุ่งนี้ฉันจะสะกดรอยตามพี่ต้าร์ล่ะ ฮ่าๆ”
“=_= แกจะทำอะไรก็ทำไป ฉันช่วยแค่นี้แล้วกัน”
“เอ๋~ ไม่เอาอ่ะ ไปด้วยกันหน่อยสิ นะ นะ”
ยัยบลูแพ้สายตาขี้อ้อนของฉันตลอดล่ะ ไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียงหรือคำพูดล้วนแต่ทำให้ยัยนั่นใจอ่อนได้เสมอ =..=^
“เออ ฉันช่วยก็ได้ -_-“
“อ๊า~ น่ารักมากๆ เลย >[]<”
ฉันโผเข้าไปกอดเพื่อนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความลืมตัว ยัยบลูพยายามผลักฉันออก ในตอนนั้นเองที่ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงวัยกลางคนดังขึ้น
“นักเรียนคะ! นั่นมันอะไรคะ?”
สายตาของพวกเราทั้งคู่หันกลับไปหาเจ้าของเสียงซึ่งก็คืออาจารย์ประจำห้องสมุดที่ตอนนี้กำลังยืนจ้องพวกเราเขม็ง เธอเดินแท่ดๆ เข้ามาอย่างรวดเร็วและจ้องลงไปยังจอมอนิเตอร์ที่กำลังโชว์แฟ้มประวัติลับของนักเรียนเด่นหราอยู่
งานเข้าแล้วไงตู…
“เอ๊ย อาจารย์คะ หนูอธิบายได้” บลูรีบทำไม้ทำมือเป็นเชิงปฏิเสธว่าไม่ได้มาหาข้อมูลไปในเชิงผิดกฎหมายเพื่อให้พ้นผิด… สักนิดก็ยังดีล่ะน่า T^T
อาจารย์หญิงวัยกลางคนหรี่ตาลงเล็กน้อยเป็นเชิงไม่เชื่อ เธอพยายามจะจ้องจับผิดพวกเราอย่างเต็มที่ T_T
“ใช่ค่ะ พวกเรากำลังมาหาประวัติของเพื่อนที่ทำรายงานกลุ่มเดียวกับพวกเราอยู่” ฉันรีบเสริม
“แล้วเธอจะหาไปทำไม”
“อ๋อ พอดีว่าวันนี้เพื่อนไม่มาน่ะค่ะแล้วพวกเราไม่รู้เบอร์โทรศัพท์เลยต้องรีบมาหาแบบนี้ เพราะว่าพรุ่งนี้ต้องส่งงานแล้ว” ฉันโกหกหน้าตาย
อาจารย์ละสายตาจากฉันและมองไปยังจอมอนิเตอร์ที่โชว์ภาพของพี่ต้าร์หราอยู่
“ถ้าเธอหาประวัติของเพื่อนเธอจริง นั่นมันเด็กปีสองไม่ใช่รึไง!”
“อ่า~ หนูกำลังหาน่ะค่ะ กำลังสับสนกับการใช้โปรแกรมอยู่เหมือนกัน” ฉันรีบพูดแก้ตัว
“ใช่ค่ะ พวกเรากำลังมึนๆ กันอยู่เลย อาจารย์ให้พวกเราใช้ต่อเถอะนะคะ”
“แล้วเมื่อกี้พวกเธอยืนกอดกันทำไม แถมทำท่าดีใจอีก”
“อ๋อ! เพราะว่าพวกหนูมั่วรหัสจนเข้าได้น่ะค่ะเลยดีใจมาก”
คำกล่าวของยัยบลูทำให้อาจารย์ทำจมูกย่นด้วยความไม่เชื่อ คิ้วของหล่อนขมวดเข้าหากัน มือทั้งสองยืนกอดอกจ้องหน้าพวกเราอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ฮึ! ครั้งนี้ฉันจะปลอยพวกเธอไปก็ได้ แต่มันจะไม่มีใครหน้าอีก จำไว้ว่าโปรแกรมนี้ห้ามนักเรียนใช้เป็นอันขาด โชคดีว่าฉันเป็นคนมาเจอ ถ้าอาจารย์คนอื่นมาเจอ พวกเธอคงโดนทำโทษหนักแล้วล่ะ” อาจารย์หญิงพูดพร้อมกับหันหลังเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานของหล่อนด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟียด
“เฮอะ! กะอีแค่โปรแกรมบ้าๆ นี่ ไม่เห็นว่ามันจะมีดีตรงไหนนอกจากประวัติส่วนตั๊ววว ส่วนตัวของคุณนักเรียนทั้งหลาย” บลูพูดเสียงแหลมโดยเน้นคำว่า ‘ส่วนตัว’ เป็นเชิงประชดประชัน
“แหม แกดูสิ เล่นใส่ประวัติมาซะขนาดนั้น คนที่ทำคงจะลำบากอยู่ เขาคงไม่อยากให้นักเรียนร้ายๆ อย่างพวกเราเจาะระบบเล่นหรอกนะ”
“แต่อย่างน้อยพวกเราก็ทำไปแล้วนี่หว่า”
“เออ”
“ถ้าทำต่อจะเป็นไรไป”
“เห้ย!”
“=_= อะไรยัยเชียร์”
“เปล่า เดี๋ยวก็โดนหรอกแก”
“คิดว่าฉันกลัวรึไง”
“แกไม่กลัวแต่ฉันกลัว TOT”
ขณะที่พวกเรากำลังยืนเถียงกันอยู่นั้นเอง ฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาใกล้ๆ เมื่อหันไปก็ต้องพบว่าเป็น…
รุ่นพี่คนนั้นที่ชื่อกีต้าร์นั่นเอง!
“เอ่อ น้องครับ เงียบเสียงหน่อยครับ”
บลูกระทุ้งข้อศอกใส่สีข้างของฉันเบาๆ แล้วทำเสียงล้อเลียน “แหนะๆ”
“เอ่อ ได้ค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
ยัยบลูมากระซิบข้างหูฉันและบอกว่ารุ่นพี่คนนี้คงจะเป็นเวรประจำห้องสมุดในวันนี้ที่ต้องมาดูแลความเรียบร้อย และจะต้องอยู่จัดหนังสือจนถึงตอนเย็นเพราะเธอก็เคยทำมาเหมือนกัน
“หา!! จริงเหรอ!!” ฉันเผลอตัวจนตะโกนเสียงดัง
“เฮ้ย~ เบาๆ สิ”
เพื่อนสนิทของฉันยกมือขึ้นมาห้ามไว้ แต่ก็ช้าไปเสียแล้วเพราะว่าสายตาของรุ่นพี่ที่ฉันแอบปิ๊งและอาจารย์สุดโหดกำลังจับจ้องมาที่พวกเรา T^T
“พวกเธอสองคนนั้นน่ะ! ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะที่แอบใช้โปรแกรมลับ แล้วนี่ยังจะทำเสียงดังในห้องสมุดอีก! ฉันขอสั่งให้พวกเธอโดนทำโทษ เย็นนี้มาทำความสะอาดห้องสมุดด้วย ไม่สะอาดไม่ต้องกลับบ้าน!” หล่อนตะโกนเสียงดังข้ามหัวเด็กนักเรียนที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างใจจดใจจ่อทำให้นักเรียนเหล่านั้นสะดุ้งโหยงกันไปเป็นแถว
เฮ้ย! ถ้าเป็นแบบนี้ เย็นนี้ฉันก็ต้องอยู่ในห้องสมุดพร้อมกับรุ่นพี่คนนั้นน่ะสิ!!!!!
ดีเลไปเกือบอาทิตย์พระไรเตอร์ไม่ว่างค่ะ
ขอโทษทุกคนด้วยที่ทำให้รอนานนะ
ขอบคุณสำหรับทุกคลิก ขอบคุณที่นั่งอ่าน ขอบคุณที่แอดนิยาย
ขอบคุณทุกๆ คอมเม้นด้วยจ้า
ความคิดเห็น