[OS|Bangchan] Loved You

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

มันไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น

แค่คืนวันมันผ่านไป

ความรักก็เลยเปลี่ยนแปลงไป

...

ฉันปลอบใจตัวเองแบบนั้น


 

Thank To
Loved you (Thai sub) - (c) IUSUB
Theme - G MINOR

 

 

GMINOR

เนื้อเรื่อง

Loved You
 

ห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลางๆ 

ผ้าม่านหนาทึบฝุ่นเขรอะ 

ไม่อาจรู้ว่าเวลานี้เป็นกลางวันหรือกลางคืน

ความเงียบเริ่มแผ่กว้างทั่วทั้งบริเวณ 

ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาที่ดังสม่ำเสมอเท่านั้น

ความมืดที่เริ่มคืบคลานเข้ามาปกคลุมรอบตัว 

มีเพียงแสงสลัวที่เกิดจากหน้าจอทัชสกรีนของสมาร์ทโฟนเครื่องบาง 

มือขาวซีดไล้นิ้วอ่านข้อความเก่าๆจากเบอร์ที่คุ้นเคยอย่างไม่รีบร้อน 

เลือกที่จะจมอยู่กับความทรงจำในอดีตเหล่านั้น


มุมปากสวยกระตุกยิ้มออกมาบางๆ

'เลิกเรียนรึยัง? คิดถึงนะ'

'รีบลงมาเลยนะ ฉันรอนายอยู่หน้าตึก'

'รู้ใช่ไหมว่าฉันรักนาย'

'วันนี้ไม่ต้องรอฉันนะ นอนไปก่อนเลย ฉันอาจไม่กลับ รักนายนะ'

'อืม'

'นายไม่ต้องส่งข้อความมาหาฉันอีกแล้วนะ'

'รำคาญ'

'ขอโทษ'

'ก็บอกว่ารักนายแค่คนเดียว อย่างี่เง่าได้ไหม!'

'อืมมมมมม'

'พอสักทีคิมฮิมชาน!!'

'ขอโทษนะ แต่เราอย่าเจอกันอีกเลย'

น้ำตาที่รินไหลออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า

หากแต่บนใบหน้านั้นยังคงประดับด้วยรอยยิ้มจางๆ

มืออันสั่นเทาค่อยๆเลื่อนลงมาอย่างยากลำบาก

ปลายนิ้วเรียวสัมผัสปุ่ม delete แผ่วเบา

กระทำแบบเดียวกันนี้ซ้ำๆ

ซ้ำๆ

messages(1)

messages(0)

delete contact ...

-บังยงกุก

delete ...

หลังจากผ่านไปถึงครึ่งปี

ฉันก็ลบเบอร์เธอออกไปอย่างยากลำบาก

วันที่มีการเรียนการสอนตามปกติ

นักศึกษาที่เดินกันพลุกพล่าน

แต่ทำไม..เขาเหมือนยืนอยู่ตัวคนเดียว

เหมือนทุกๆอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง

จนเผลอกั้นลมหายใจของตัวเองไว้เพียงชั่วครู่

เผลอลอบมองการกระทำของบุคคลสองคนตรงหน้า

เผลอสบเข้ากับสายตาว่างเปล่าจากคนๆนั้น

เผลอเอ่ยคำทักทายที่แสนเบาหวิว

'หวัดดี..'

'สวัสดี สบายดีนะ'

'อือ.. สบาย..ดี..'

'นี่ฮิมชานเพื่อนผม ส่วนนี่จีอึนแฟนฉันเอง'

'สวัสดีค่ะ'

'...'

'งั้น..เราขอตัวนะ'

เรา... 

เหรอ..?

นี่สินะ

ที่เขาเรียกว่าจุกจนพูดไม่ออก

ทำไม

ทำไมกล้ามเนื้อหน้าอกด้านซ้ายมันถึงเจ็บปวดแบบนี้

ของเหลวใสไหลลงมาจากดวงตาอันแสนเศร้านี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

แต่ผ่านไปแค่เดือนเดียว

เธอก็เริ่มมีรักครั้งใหม่ไปแล้ว

'ไอ้ฮิมหายเศร้าได้แล้วเว้ย นี่มันในผับนะเฟ้ยยย ไม่ได้นั่งอยู่ในงานศพ'

'เอออออ วันเกิดเพื่อนทั้งทีนะเว้ยยยย'

'ใช่ ระดับงานวันเกิดของไอ้ยองแจขี้งกนี่ต้องเอาให้คุ้มโว้ย'

'เดี๋ยวเถอะไอ้แด้ หลอกด่ากูหรอ!!?'

'เปล่าน้าาา เพื่อนรัก~ กูว่ามึงเมาแล้วหูมึงเพี้ยนแน่เลยว่ะ ฮ่าๆๆ'

'ฮึๆ'

'เห้ยยย ไอ้ฮิมมันหัวเราะแล้วเว้ย วันนี้กูยอมให้มึงหลอกด่าก็ได้วะเพื่อนดำ'

'สัส ด่ากูดำอีก แต่ยังไงซะมึงก็มีกูกับไอ้ยองแจนะเว้ยไอ้ฮิม อย่าเศร้าไปเลย'

'ใช่ๆมาๆกอดกันน้าๆ'

'อืมมม..ขอบใจนะ'

เราไม่ได้รู้สึกร้อนหนาวอะไรทั้งนั้น

เพราะเรายืนอยู่บนหน้าผาที่การเลิกกันเป็นเรื่องธรรมดา

'เมื่อกี๊..นาย.. พูดว่าอะไรนะ..'

'....'

'ยะ..ยงกุก..'

'เลิกกันนะ ..'

'ท..ทำไมล่ะ'

'...'

'ฉันกำลัง..ทำอะไรให้นายไม่พอใจเหรอ'

'...'

'ฉันทำอะไรผิด..'

'ไม่มีใครทำอะไรผิดทั้งนั้นแหละฮิมชาน'

'แล้วทำไมล่ะ!!'

'...'

'ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้!! ทำไม! ทำไมล่ะบังยงกุก!! ฮึก..ฮือออ'

'...'

'บอกฉันมาสิ.. อย่าเงียบแบบนี้!! บังยงกุก!!! ตอบฉันสิ!! ยงกุก!! ฮึก'

'เลิกบ้าได้แล้วคิมฮิมชาน!!!!'

มันไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น

แค่วันคืนมันผ่านไป

ความรักก็เลยเปลี่ยนแปลงไป

'ฮึก ฮืออออ ทำไมล่ะ.. ยงกุก..'

ฉันปลอบใจตัวเองแบบนั้น

ในขณะที่ฉันนั่งทานข้าวคนเดียว

แต่นายกลับสังสรรค์อยู่กับกลุ่มเพื่อนอย่างสนุกสนาน

ในขณะที่ฉันเดินไปโดยที่ไม่มีนายข้างกาย

แต่ที่ว่างข้างๆกายของนายนั้นกลับถูกเธอคนนั้นเติมเต็ม

สายตาที่แสนอ่อนโยน การกระทำที่อบอุ่น ริมฝีปากที่คอยมอบจุมพิตอันหอมหวาน แม้แต่คำบอกรัก..ที่นายเคยมอบให้ฉันคนเดียว

แต่บัดนี้..เธอกลับครอบครองมันทั้งหมด

และในขณะที่ฉันเลือกที่จะจมปลักอยู่กับอดีตอันหอมหวานที่ไม่มีวันหวนคืนนั้น

นายกลับเลือกที่จะลบอดีตอันแสนสกปรกนั่นทั้งหมด และมีความสุขอยู่กับปัจจุบันโดยไม่เคยหันกลับมามองมันแม้แต่น้อย

แต่มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด

เราทั้งคู่ต่างก็รักเหมือนๆกัน

เราต่างก็เลิกเหมือนๆกัน

...

แต่ทำไมฉันเจ็บอยู่คนเดียว

'แหม พวกมึงครับ นั่งห่างๆกันก็ได้มั้ง นี่พวกกูมาติวหนังสือกันนะครับ ไม่ได้จะมานั่งดูหนังสด'

'เออ พวกมึงนี่จะสิงกันอยู่ละ ไม่ไปเปิดโรงแรมเลยล่ะวะงั้น'

'เห้ยไอ้บัง ถ้ามึงจะมองไอ้ฮิมมันขนาดนี้นะ ไม่แดกมันเข้าไปเลยล่ะ'

'หุบปากมึงซะยูยองแจ'

'โห่ยยย ไรวะไอ้ฮิม อิหมูแจ้พูดแค่นี้มึงก็เขินแล้วหรอ'

'สัสดำด่ากู เห้ยยยไอ้ดำมึงดูพวกมันดิ ไม่สนเราเลยว่ะ เชอะๆ'

'พวกมึงอิจฉาหรือไง หึหึ'

'อะไร ใครบอกว่ากูอิจฉาพวกมึงครับ เนอะยองแจ'

'ช่ายยย ว่าแต่พวกมึงนี่ซัมติงรองกันใช่มะไอ้บังไอ้ฮิม กูจะบอกให้ ใครๆเค้าก็คิดว่าพวกมึงเนี้ยเป็นผัวเมียกันละ ร้อนถึงกูกะไอ้แด้ต้องไปตามแก้ข่าวให้มึงเนี้ย! ฮึ่ย'

'เออ ขนาดกูกะแจ้เป็นเพื่อนมึง กูยังงงๆเลยว่าพวกมึงสองคนเป็นแค่เพื่อนกันหรือผัวเมียกันวะ'

'เออ ต่อจากนี้พวกมึงไม่ต้องไปตามแก้ข่าวให้กูแล้วนะ เพราะกูนี่แหละ ผัวตัวจริงของไอ้ฮิมชาน หึหึ'

'สัสบังหยุดพูดเถอะกูเขินนะ..'

'อะไรล่ะจ๊ะเมียจ๋า.. ฟอดดด~'

เราสองคนเริ่มจากการเป็นเพื่อนกัน

แต่ตอนนี้แค่เพื่อนกันเรายังเป็นไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

'ฮัลโหล..'

[มีไร]

'อยู่ไหนหรอ..'

[ทำไม]

'ก็..ถาม'

[อืม]

'จะเข้ามามั้ย'

[วันนี้..คงไม่ล่ะ]

'งั้นหรอ..'

[อืมม.. ยงกุกคะ! เร็วสิ หนังเริ่มฉายแล้วนะ]

'เสียงใครน่ะ..!?'

[ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม แค่นี้นะ]

'....'

ความรักไม่ได้ทำให้รู้สึกร้อนหนาวอะไรทั้งนั้น

เพราะเราก็กำลังเผชิญหน้ากันอยู่บนการจากลาที่แสนเศร้า

ร่างขาวซีดบนเตียงนอนกว้าง

กลีบปากบางยิ้มให้กับที่นอนว่างเปล่าข้างกาย

ก็แค่จินตนาการว่านายกำลังนอนมองฉันอยู่เหมือนเมื่อก่อน

ก็แค่นั้น ..

หึหึ คิดแล้วก็ตลกดีจัง

ฉันยังจำกลิ่นนั้นของนายได้

หมอนใบนี้ที่นายเคยใช้

แล้วนายก็เคยบ่นว่าหมอนข้างใบนี้มันเกะกะนายเสียจริง

ตอนนี้นายกำลังทำอะไรอยู่นะ

จะคิดถึงฉันเหมือนกับที่ฉันคิดถึงนายรึเปล่า

ลืมฉันไปแล้วงั้นเหรอ

ลืมฉัน..ไปแล้วจริงๆสินะ

ฉันกำลังฝันร้ายอยู่

ดูเหมือนว่าฉันจะรักและก็เลิกอยู่ฝ่ายเดียว

ช่วยปลุกฉันที


กลิ่นไอในวันที่เราอยู่ด้วยกันนั้นยังคงอบอวลอยู่รอบกายไม่จางหาย


ความรักมันก็เป็นแค่ฝันร้าย

'ยงกุก..!'

'ฮิมชาน มาที่นี่ทำไม?'

'นี่น่ะเหรอ? โปรเจคจบของนายน่ะ เหอะ'

'มีเหตุผลหน่อย'

'เหตุผล? บอกฉันว่าจะมาทำโปรเจคจบ แต่นี่มันอะไรล่ะ!! นั่งออเซาะกับผู้หญิงแบบนี้น่ะเหรอโปรเจคจบนายน่ะ!?'

'อย่าใช้อารมณ์ได้ไหม! เราทำงานกันจริงๆ แต่ตอนนี้เราพักกันอยู่!! ไม่เห็นหรือไง!?'

เราเหรอ..?

'อ๋อ..แย่จังนะ!! ที่ฉันดันมาขัดจังหวะพลอดรักของนาย!!'

'อยากจะคิดอะไรก็เชิญ!! มีธุระอะไรก็รีบๆพูดมา!'

'ฉันจะมาหานายต้องมีธุระด้วยงั้นหรอ!?'

'ถ้าไม่มีใครจะเป็นจะตายก็ไม่ต้องมาหาหรอก!!'

'นี่! อย่ามาชวนทะเลาะนะ!'

'นายเริ่มงี่เง่าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันฮิมชาน!! หึ กลับบ้านไปซะ!'

บางทีฉันอาจจะเป็นคนผิดสินะ

ดูเหมือนจะเป็นความผิดฉันทุกเรื่อง

ฉันจำได้แต่สิ่งแย่ๆที่ทำไว้กับเธอ

ฉันแปลกใจจริงๆ

'ฟอดด~'

'อ๊ะ..อะไรเนี้ย'

'ขอกำลังใจหน่อยสิ วันนี้ฉันมีสอบนี่นา'

'ตั้งใจสอบนะ สู้ๆ'

'อะไร? แค่นี้เองเหรอ'

'นี่ อย่ามางอนนะยงกุก'

'...'

'จุ๊บบบ ..'

'หึหึ ฮิมชานของฉันน่ารักที่สุดเลย'

'ก็น่ารักกับนายแค่คนเดียวแหละ'

'ก็ลองไปทำแบบนี้กับคนอื่นดูสิ'

'นายก็เหมือนกันแหละน่ายงกุก!'

'ใครจะกล้านอกใจนายล่ะ ฉันรักนายนะ ฮิมชาน'

'ฉันก็รักยงกุก อย่าทิ้งฉันไปล่ะ'

'ไม่ทิ้งหรอก..'

เราสองคนรักกันมากจริงๆ

ฉันคิดว่ามันจะอยู่ตลอดไปซะอีก

แต่เธอก็จากไป

"พี่ครับ.."

"หืมม อะไรหรอจุนฮง"

"คือผม.. เอ่อ"

"..."

"ผมชอบพี่นะครับ!"

"...เหรอ? ขอบใจนะ.."

"ชอบ..มานานแล้วด้วย"

"จริงเหรอเด็กน้อย"

"ผมไม่เด็กแล้วนะครับ!"

"ฮ่ะๆ"

"ให้ผมดูแลพี่นะครับพี่ฮิมชาน"

"พี่.. ขอโทษนะจุนฮง.."

"...."

"...."

"ถ้าวันไหนที่พี่ลืมเขาคนนั้นแล้ว อย่าลืมว่ายังมีเด็กน้อยที่ชื่อชเวจุนฮงคนนี้กำลังรอพี่เสมอนะครับ"

"...ขอบใจนะเด็กน้อยของพี่ (:"

ฉันเหมือนกับคนไร้ความรู้สึกไปแล้ว

ฉันรักใครไม่ได้ ฉันกลัว



-End
------
Talk : อยู่ดีๆก็เกิดอารมณ์อยากกินมาม่า(?) แล้วคือไรท์ติดเพลงนี้มากเลยไปหาซับไทยดู เหยดดดด นี่มันบังชานชัดๆ T////T ฮือออ บี้คนไหนว่างไปเล่นแท็กนี้กัน5555 #ThaiBabyzloveAndStayWithBAPForever