Summer's tender รักของฉันไม่ต้องการเวลา

                                              ไอ้เพื่อนบ้า! หายหัวไปตั้งสิบปีทั้งที่ก่อนหน้านี้ประกาศต่อหน้าสาธารณะชนเสียอย่างดิบดีว่า "จะอยู่ข้างๆกัน"  พอประกาศเสร็จปุ๊บ... ก็หายหัวปั๊บ!

เยี่ยมค่ะ เยี่ยม!! ... เยี่ยมกับผีน่ะสิฟร่ะ!!!


ดีนะที่หลังจากที่มันกลับไปอังกฤษได้ไม่นานฉันก็มีเพื่อนใหม่ ไม่อย่างนั้นนะฉันได้ถูกกลับมาโดนคนทั้งโรงเรียนแกล้งอีกแน่เลย แต่จะบอกว่าหายหัวไปเลยก็ไม่ถูกหรอก ฉันพูดเว่อร์เกิน ที่จริงเราก็ติดต่อกันทางโทรศัพท์กันตลอด แต่ฉันก็คาดไม่ถึงเหมือนกันหรอกนะว่าเขาจะกลับมาอีกครั้งในไฮสคูลปีสุดท้าย
(กลับมาเพื่อ?... จะจบอยู่ละ -_-^)
 

                    มันก็ดีอยู่หรอกที่เขากลับมา ฉันดีใจและถึงเขามากก็จริง... แต่ไอ้ความดีใจกับความคิดถึงของฉันที่มีให้เขามันก็หายวับไปทันทีเมื่ออยู่ๆ หม่ามี้ของเขาก็มาขอร้องให้ฉันช่วยเขาเลี้ยงเด็กชายฝาแฝดตัวน้อยสองคนที่เพิ่งรับเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรมมาได้เมื่อ... สองสามวันที่แล้ว(?!) 

 

                               ไอ้เจ้าเพื่อนตัวดีอย่าง 'ซัมเมอร์' แทนที่จะช่วยพูดกันอะไรแทนฉันบ้าง เพราะนี่ก็ไฮลสคูลปีสุดท้ายแล้ว ฉันต้องเตรียมตัวเข้ามหาวิทยาลัยนะเจ้าคะ!! T^T งานดูและเด็กมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ! แง้!! แต่หมอนั่นก็กลับมากอดแข้งกอดขาขอให้ฉันช่วยเลี้ยงเด็กๆกับเขา ไอ้เราจะปฏิเสธก็ไม่ได้ถูกต้อนจนสุดทาง เออ!! ช่วยก็ช่วยฟร่ะ TTOTT แกนะแก กลับมาก็หาเรื่องปวดหัวมาให้กันเลย!...

สุดท้ายฉันก็ช่วยเขาเลี้ยงเด็กๆ...
จะว่าไปเด็กก็ทำตัวน่ารักมากๆ ว่านอนสอนง่าย แต่ทำไมนะ พวกเขาถึงๆได้ฝันร้ายทุกคืนเลย แถมยังหลุดเรียกชื่อแทนตัวเองว่า 'หมายเลขหก' กับ 'หมายเลขเจ็ด' อีกต่างหาก แล้วไหนจะรอยแผลเล็กใหญ่มากมายตามตัวนั่นอีก... อยากรู้จักว่าก่อนหน้านี้ พวกเด็กเจออะไรมามั่งนะ... ล่ะ…. แล้ว แล้วทำไมพักหลังๆเวลาฉันอยู่กับเขาใจฉันมันเต้นแปลกๆด้วยนะ... หรือว่าฉันจะเป็นโรคหัวใจ! โอ้! ไม่นะ ฉันยังไม่อยากตาย!! T^T ฉันยังอยากเข้ามหาวิทยาลัยยยย TOT

 

 

“พี่อาย...พี่ซัมเมอร์”   
“จ้า ว่าไงเอ่ย” ฉันขานรับเบาๆ ส่วนซัมเมอร์ที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของเตียงก็ค่อยๆเขยิบตัวเองทีละนิดมานั่งข้างๆฉัน ในมือก็พยายามประคองฮุนนี่ที่หลับผล๋อยไม่ให้สะดุ้งตื่น
“ว่าไงตัวแสบ” ซัมเมอร์เอื้อมมือมาลูบผมของแบคกี้กอดฉันอยู่บนตักเบาๆ
“ถ่ะ... ถ้าผมกับหม่ะ... ฮุน ฮุนนี่...”
“...”
“...”
ฉันรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลซึมผ่านเสื้ออีกครั้ง...
“ถ้าผมกับฮุนนี่เป็นเด็กไม่ดี ฮึก พ่ะ... พวกพี่ๆจะทิ้งพวกผมไปมั้ย”
...
ฉันกับซัมเมอร์เงียบไปสักพัก มองเด็กน้อยที่พยายามกัดริมฝีปากบางๆของตัวเองเพื่อไม่ให้เสียงร้องไห้เล็ดรอดออกมาก่อนที่พวกเราจะตอบพร้อมกันโดนไม่ต้องนัดเลยว่า...
“ไม่มีวัน”...


 

+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+


กติกาในการอ่าน : ไม่มีอะไรมากหรอค่ะ ขอแค่คอมเม้นท์เยอะๆๆๆ ๆๆๆ ๆๆๆ ก็ซึ้งกินใจที่สุดละะ >_<