Love in the rian รักนี้แหละใช่เลย!

เนื้อเรื่อง

เปาะแปะ เปาะแปะ ฝนหยดเล็กหยดน้อยเริ่มทยอยตกมาสู่พื้นดินในยามเย็น ส่งผลให้ชาวบ้านเริ่มปิดประตูบ้านและหน้าต่างเพื่อป้องกันฝนสาดเข้าไปในบ้านตัวเอง ฝนค่อยๆตกลงมาอย่างโปรยปราย กลิ่นไอดินกระจายไปทั่ว

"ฮึกๆฮืออออออ"

เสียงผู้หญิงร้องไห้ท่ามกลางสายฝน เสียงนั้นเย็นเฉียบปนความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ใครๆที่ได้ยินเสียงนี้ก็ปิดหน้าต่างและประตูบ้านทันที.......จะปิดกันทำไมเสียงนั้นเป็นเสียงของฉันเองแหละ T^T

...................................................................................................................

1 ชม ก่อน

ฉันสำรวจตัวเองในกระจก พลางหมุนตัวเป็นนักเต้นบอลเลย์อย่างมีความสุข ทำไมหน่ะหรอ เพราะวันนี้แฟนสุดที่รักของฉันบอกว่าจะมีอะไรมาเซอร์ไพร์หน่ะสิ ฉันเลยตื่นเต้นปานโดนน้ำร้อนลวก จึงมานั่งแต่งองค์ทรงเครื่องได้ประมาณ 2ชั่วโมงแล้ว อ่ะฮ้ะ เยี่ยม! ฉันมองตัวเองในกระจกอีกรอบก่อนที่จะวิ่งตึงตังลงไปข้างล่าง

ฮึมฮัม~ ขณะเดินฉันฮัมเพลงในลำคอไปด้วย ถ้าเต้นได้ฉันเต้นไปแล้วถ้าไม่ติดว่ากลัวคนอื่นเขามองว่าฉันเป็นอีบ้าที่ไหนก็ไม่รู้มาชักดิ้นแด่วๆอยู่กลางถนน เอาเถอะเดี๋ยวไปสายเพราะฉันมัวแต่มาบรรยายอะไรที่มันไร้สาระอยู่ตรงนี้

ณ สวนสนุก

ฉันยื่นบัตรเข้าสวนสนุกให้พนักงานก่อนจะวิ่งเข้าไปทันที จนตัวพนักงานเก็บตั๋วแทบล้ม ก่อนจะวิ่งไปรอสุดที่รักที่ร้านกาแฟ เอ๊ะวันนี้ดูฟ้าครึ้มๆแฮะสงสัยฝนจะตก ฉันไม่ได้เอาร่มมาซะด้วยสิ เวรกำมัวแต่มองโลกเป็นสีชมพูเลยไม่ได้ดูท้องฟ้า~ 

นั่งรออยู่ไม่นานเขาก็มาแล้วล่ะ แต่ท่าทางเขาดูลุกลี้ลุกรนแปลกๆ

"ไงจ๊ะฮันนี่" ฉันทักทาย

"อ อ๋อจ๊ะฮันนี่" 

น้ำเสียงและหน้าตาเขาดูแปลกๆแต่ก็นะ สงสัยวันนี้ฉันสวยจนเขาตกใจมั้ง(ไม่ใช่ตกใจหน้าเธอหรอ) เราสั่งเครื่องดื่มมากินกันสักครู่แล้วเขาก็ชวนฉันไปขึ้นชิงช้าสวรรค์ ช่างโรแมนติกอะไรแบบนี้ อ่ะฮึ้ย~

 
ฉันมองทิวทัศน์ของเมืองนี้แล้วคิดเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ ฮ้า~ เดือนมิถุนาแล้วสินะ ฉันชอบฤดูฝนมากๆเลยล่ะ ชอบกลิ่นที่กระทบกับฝนจนกลิ่นฟุ้ง มันหอมจริงๆนะสิบอกให้

"ฮันนี่" อุ้ยสุดที่รักเรียก

"มีอะไรหรอจ๊ะฮันนี่" ฉันขานรับพร้อมกับหันไปจ้องหน้าเขา เอ...ทำไมเขาดูร้อนรนจังนะ

"คือเรามีอะไรจะบอก"

"เซอร์ไพร์หรอ ว่ามาเลยจ๊ะ!" ฉันทำตาวาว

"เรา...เลิกกันเถอะ"

"ห๊ะ เลิกเล่นชิงช้าสวรรค์หรอ"

เขาส่ายหัวเบาๆ แล้วก้มหน้าเงียบ แค่นั้นแหละทำให้รู้ทันทีว่า เขา! บอก! เลิก! ฉัน!

.............................................................................................................

ฉันเดินตากฝนแล้วร้องไห้เป็นนางเอกเอ็มวีไปเรื่อยๆ ปล่อยให้น้ำตามันไหลไปกับสายฝน ฉันหวังว่า...สายฝนในครั้งนี้จะช่วยชำระล้างความทรงจำที่มีต่อเขาคนนั้น...แต่....มันคงไม่มีประโยชน์

ฉันสะดุ้งเหมือนคนเพิ่งตื่น(แต่ถ้าเรืองที่เกิดเป็นความฝันได้ก็คงจะดี)เพราะฝนตกหนักขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้ฉันหยุดอยู่ตรงหน้าทางเข้าสนามเด็กเล่น(ที่ไหนก็ไม่รู้) ตอนนี้น้ำตาฉันหยุดไหลแล้วล่ะตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ :(

"เฮ้อ.."

ฉันเดินเข้าไปในสนามเด็กเล่นแล้วเดินไปนั่งที่พื้นตรงกลางของสนามเด็กเล่น อา~ การที่ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำแล้วก็แปลกๆนี่มันดีจริงๆน้า~

"ฮุๆ"

ฉันหัวเราะเบาๆ ก่อนที่หันซ้ายหันขวาเพื่อสังเกตุว่าไม่มีคนอยู่ก่อนจะลงไปนอนกลิ้งไปมาตรงสนามเด็กเล่น โอ้วเย้!~มันรู้สึกดีจริงๆเลยยย(บ้าไปแล้ว)

ฉันกลิ้งจนพอใจก่อนที่จะทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ(และอยากทำมานานแล้วด้วย) ทั้งเด็ดใบไม้มากิน กระโดดเหยียบน้ำโคลนให้กระจาย แล้วเอามาหมกตัว ตะโกนด่าไอ้อดีตแฟนแข่งกับสายฝน ฯลฯ อย่างจนพอใจ แล้วไปหยุดที่ดอกไฮเดรนเยีย ก่อนที่จะหยิบมันขึ้นมาแล้วเสียบหูตัวเองแล้วฟ้อนรำอย่างสนุกสนาน อื้ม!~ คุ้มค่า!~

ในเวลาต่อมา ฉันได้ยืนล้างตัวโดยใช้ฝนที่กระหน่ำเทลงมาเรื่อยๆจนตัวสะอาดวิ้งเหมือนเดิมก่อนที่จะเด็ดดอกไฮเดรนเยียมาหนึ่งดอกแล้วเดินออกจากสนามเด็กเล่นอย่างมีความสุขฉันลืมความทุกข์ไปหมดสิ้น~ 

"เอ๊ะ 0.o"

ไม่ต้องแปลกใจ ว่าทำไมฉันถึงร้องเอ๊ะเพราะขณะนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มกว่า ชวนให้บรรยากาศวังเวง~ แต่นั้นมิใช่ประเด็นเพราะ ฉัน!จำ!ทาง!กลับ!บ้าน!ไม่!ได้! 0o0

...................................................................................................................

''ฮือๆ"

ฉันเดินไปร้องไห้ไปจนเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว ทำยังไงดีล่ะทีนี้ คนก็หายไปไหนหมดก็ไม่รู้ ฉันหมดกำลังใจท้อแท้ จึงเดินไปนั่งอยู่ตรงโต๊ะไม้หินของโรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง ตอนนี้ฝนยังไม่หยุดตกเลยล่ะแถมยังตกลงมาแรงกว่าเก่าด้วย แต่โชคดีร่างกายฉันถึกเลยไม่เป็น
หวัดง่ายๆ 

ฉันนั่งกอดตัวเองอยู่ในความมืดด้วยความหนาวเหน็บ แล้วก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่ตรงกลางถนน เฮ๊ะ ฉันไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม 0o0! เพราะว่าไอ้ที่ยืนอยู่กลางถนนนั้นคือคน! แต่ที่แปลกนั่นก็คือทำไมเขาถึงเดินตากฝนอย่างงั้นล่ะ ไม่มีร่มหรืออะไรเลย มีแต่ตัวกับใบหน้าที่ยิ้มอย่างมีความสุข(แถมหล่อด้วย) เอาเหอะวะขอความช่วยเหลือหน่อยล่ะกัน

"นายยยยยยยยยยยย เฮ้ยยยยยยยย!!!"

ฉันตะโกนแข่งกับสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาเรื่อยๆ จนในที่สุด สำเร็จ! เขาหันมาแล้วแถมยังเดินฉีกยิ้มมาทางนี้ซะด้วย เจ๋ง! ฉันรีบวิ่งไปหาเขาทันที

"เธอมาตากฝนเล่นเหมือนกันหรอ หน้าฝนมันดีจริงๆนะ" เขาพูดพลางฉีกยิ้มอย่างมีความสุข

"คือ..ที่จริงมันถูกแค่ครึ่งเดียวอะนะ แต่ตอนนี้ฉันหนาวมากเลยนายพอจะมีรถหรืออะไรที่ทำให้ฉันกลับบ้านได้ไหม?" ฉันฉีกยิ้มแล้วกอดตัวเองไว้ ใครจะไปบอกฟ่ะว่าอกหักแล้วมาตากฝนเล่นเป็นนางเอกมิวสิกวีดีโอ

"เธอหลงทางหรอ เหมือนลูกแมวเลยน้า~" 

เขาพูดแล้วเอามือมาลูบหัวฉันเบาๆ แต่ฉันไม่ใช่ลูกแมวหน่ะสิ แล้วทำไมหน้าฉันต้องแดงด้วยนี่! 

"ฮ่า พูดถึงรถผมก็มีอยู่ล่ะนะให้ผมไปส่งไหมล่ะ" เขาพูดแล้วชี้ไปยังรถจักรยานลายสีสันสดใส 

"อ อืม" ฉันตอบเยสโนโอเคทันใด ชิ ยังไงก็ช่างฉันต้องกลับบ้านให้ได้ หนาวจนไปถึง
กระดูกแล้วนี่

หลังจากที่ฉันบอกซอยและถนนและบ้านเลขที่ให้เขาแล้ว เขาก็มาส่งฉันให้ถึงบ้านได้ถูกต้องแม่นยำ คุณพระหมอนี่รู้จักทางขนาดนี้เลยหรอนี่(ฉันมันพวกหลงทิศ โฮฮฮ)

"ข ขอบคุณนะ" 

"ไม่เป็นไรหรอก ผมรู้จักหมดทุกทางหน่ะแหละ วันไหนหลงทางอีกก็เรียกหาผมได้นะ" เขา
ตอบแล้วยิ้มร่า

"อ อา.." 

"ผมไปล่ะ ลูกแมวน้อย~"

พอพูดเสร็จเขาก็ขับรถจักรยานออกไป ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก ให้ตาย..คนอะไรยิ้มทีโลกสว่างไปหมดเลย =.,=

............................................................................................................. 
สัปดาห์ต่อมา 

แสงพระอาทิตย์ยามเช้าปลุกให้ฉันตื่นนน ตื่นไปโรงเรียนน กรี๊ดดด ขี้เกียจเป็นบ้า ถึงจะพูดอย่างงั้นแต่ฉันก็ดีดตัวเองออกจากเตียงแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำแปรงฟันล้างหน้า สารพัสอย่างที่ต้องกระทำในตอนเช้า เมื่อเสร็จภารกิจในยามเช้าแล้วฉันก็เดินลงไปชั้นล่าง แล้วหุงข้าว ทำอาหารเอง ไม่แปลกหรอกเพราะว่าแม่ฉันเสียไปตั้งแต่ ม ต้น จึงต้องฝึกทำสิ่งเหล่านี้ไว้ ส่วนพ่อหน่ะหรอ..เฮ้อ อย่าไปพูดถึงเขาเลยดีกว่า :(

ฉันเดินออกมาจากบ้านด้วยจิตใจแจ่มใส จนลืมเรื่องที่เกิดเมื่อวานไปจนหมดเกลี้ยง สมองปรอดโปร่งไร้สารความเครียดมันเลยทำให้ฉันอารมณ์ดีมากๆ บวกกับกลิ่นไอดินในยามเช้าอีก สดชื่นนนนนน ฮา~

ณ โรงเรียน

เสียงจ๊อกแจ๊กของนักเรียนดังลั่นไปทั่วห้องเรียน ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติของทุกๆวัน ฉันเดินเข้าไปในห้องแล้วเอากระเป๋าวางลงไปที่ของตัวเองก่อนที่จะวิ่งปรู๊ดออกจากห้องลงไปข้างล่างเพื่อไปสูดบรรยากาศยามเช้า

ฉันมองซ้ายมองขวาก่อนจะแหวกเข้าไปในพุ่มไม้ที่อยู่ข้างโรงเรียนเพื่อไปยังสถานที่โปรดของฉัน แหวกไปได้ไม่นานมือของฉันก็สัมผัสกับหญ้านุ่มๆของอีกฝั่นฉันตะเกียดตะกายออกมาจากพุ่มดอกไฮเดรนเยีย ฮ่าๆ สำเร็จข้าพเจ้าข้ามาได้แล้ว!~~

ฉันปัดเศษใบไม้ออกจากร่างกายก่อนที่จะเงยหน้าไปมองทิวทัศน์ที่อยู่ข้างหน้า หญ้าเขียวขจีมีพุ่มดอกไฮเดรนเยียล้อมรอบมีต้นไม้อยู่หนึ่งต้นตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ความสูงพอๆกับบ้านหลังหนึ่ง ใช่แล้วที่นี่แหละฐานทับลับของฉัน เวลาที่เครียดๆหรือมีเรื่องทุกข์ใจฉันมักจะมาที่นี่เพื่อผ่อนคลายอยู่เสมอ

ฉันเริ่มปฎิบัติการเป็นลิง เริ่มปีนต้นไม้เพื่อไปยังจุดพักผ่อนของฉัน ถึงแม้มันจะแลกด้วยหยาดเหงื่อแต่ผลตอบแทนมันใช้ได้เลยล่ะ

"ฮ ฮึบ อีกนิดเดียวว"

ฉันกำลังจะขว้ากิ่งไม้ข้างหน้าได้แต่จู่ๆ เท้าก็ลื่นจึงทำให้ฉันกำลังจะตกไปเป็นศพข้างล่าง กรี๊ดดดดดดซอยมีพลีสสสสสส

หมับ!

ฉันรู้สึกมีอะไรยึดข้อมือฉันไว้ ยมบาลใช่ไหมคะ? พระเจ้าฉันยังไม่อยากตายค่ะฉันยังอยากนั่งเสพคนหล่ออยู่ค่ะได้โปรดอย่าพึ่งลากฉันไปเลย T^T 

ฉันที่หลับตาปี๋เพราะความกลัวค่อยๆลืมตาขึ้นเพราะได้ยินเสียงคนร้องโอดโอย คุณพระนี่ฉันยังไม่ตายนี่ O.O! สุดยอดเลยยกรี๊ดดด

"ฮ ฮึบ ลูกแมวน้อยนี่ก็ตัวหนักเหมือนกันนะ ขึ้นมาสิ"

"0[]0!" < ช็อค

"อย่ามัวแต่ทำหน้าช็อคผมไม่ใช่ยมบาลหรอกรีบๆขึ้นมา"

ใช่แล้วค่ะ เชื่อแล้วว่าโลกมันกลม ใครที่จะเรียกฉันว่าลูกแมวน้อยมันจะมีใครไปอีกนอกจาก คุณบุรุษไปรณีย์ยิ้มโลกสว่างนั่น แถมเขาอยู่ในชุดโรงเรียนเดียวกับฉันด้วยสิ ฮ เฮ้ยนี่ไม่ใช่เวลา นายนี่หน้าแดงหมดแล้วต้องรีบปีนแล้วล่ะก่อนที่จะตกลงมาเป็นศพอีกรอบ

เมื่อปีนป่ายโดยมีอีตาบุรุษไปรณีย์เป็นเชือกให้จึงทำให้ฉันขึ้นมาได้สำเร็จ พวกเราหอบกันสักพักก่อนที่ฉันจะเงยหน้าไปมองหน้าคนที่ช่วยชีวิตไว้ ผมสีน้ำตาลและดวงตาสีเดียวกับสีผมของเขากระทบกับแสงแดดส่งผลให้เขาดูดีขึ้นกว่าเดิม(ปกติก็ดูดีอยู่แล้ว) เหมือนเขาจะรู้ว่าฉันแอบมองหน้าเขาเขาเลยหันมาก่อนที่จะยิ้มให้แล้วยื่นมือมาข้างหน้า

ฉันหลับตาปี๋หน้าร้อนวาบทันทีเพราะมือของเขามาสัมผัสกับใบหน้าของฉัน กรี๊ดด ใจเต้นเป็นจังหวะเพลงร็อคแล้วค่า!~

"ลูกแมวน้อยไปเล่นซนที่ไหนมาอีกเนี่ยดูสิเศษใบไม้ติดหน้ามาเลย"

"นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

"ผมก็ลุกออกจากบ้านมาหน่ะสิ ฮ้าวว~ นี่ยังง่วงอยู่เลยนะเนี่ย" เขาพูดพลางอ้าปากหาวให้ดู

เอ่อ ไม่ทราบว่าอยากจะกวนโอ๊ยหรือใสซื่อกันแน่เนี่ย นายนี่พูดภาษาคนเป็นหรือปล่าวเนี่ย ฉันขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่จะจ้องหน้าที่กำลังยิ้มแย้มของอีกฝ่าย

"ไม่ใช่ฉันถามว่า นายมาอยู่ที่โรงเรียนนี่ได้ยังไง หรือว่าพึ่งเข้าใหม่หรอ?"

"อืม..น่าจะใช่นะ ผมพึ่งเข้าใหม่นี่ล่ะ"เขาตอบพลางยิ้มร่า อร้ายยย น่ารักชะมัดเลย

ฉันเบี่ยงหน้าไปทางอื่น เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าฉันหน้าแดง ฉันมองไปยังข้างล่าง อ่าจริงสินะฉันขึ้นมาบนสุดแล้วนี่ ภาพที่ปรากฎข้างล่างตอนนี้มี่ตึกเรียงรายอยู่ตรงหน้า นกน้อยบินโฉบเฉี่ยวไปมา ฉันมองภาพข้างหน้าก่อนที่จะหันกลับมาให้ความสนใจกับนายนี่อีกครั้ง

"นายชื่ออะไรล่ะ"

"ชื่อเหรอ ผมชื่อ ทามายะ ฮารุกะนะ เรียกผมว่าฮารุกะก็ได้ ลูกแมวน้อยล่ะ"เขาเอียงคอถาม

"อ อ่อ ฉันชื่อ นานะ เรย์โกะ เรียกฉันว่าเรย์โกะละกัน"

"อืม..ลูกแมวน้อยเรย์โกะยินดีที่ได้รู้จักนะ"

เขายิ้ม พลางเอามือมาลูบหัวฉันอีกรอบ อีกแล้ว นายนี่ทำเหมือนฉันเป็นเด็กไปได้ หมั่นเขี้ยวเหมือนกันนะเนี่ย ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เหอะแต่ฉันก็ปล่อยให้นายนี่ลูบหัวฉันไปเรื่อยๆ จนเสียงกริ่งดังฉันเลยพึ่งรู้สึกตัว จึงบอกให้เขาลงไปข้างล่างเพื่อเข้าห้องเรียนได้แล้ว นายนี่ก็พยักหน้าหงึกๆก่อนที่จะช่วยกันปีนป่ายลงต้นไม้อีกรอบ

.............................................................................................................

12.00 นาฬิกา ได้เวลายืนตรงเคารพธงชาติ(ผิด)

เสียงนักเรียนคุยกันจ๊อกแจ๊ก ก่อนที่ทุกคนจะนำข้าวกล่องของตัวเองออกมาแล้วจับกลุ่มกินข้าวกลางวันกัน บางคนก็เดินถือกล่องข้าวออกจากห้องเพื่อไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ฉันกำลังเก็บของเข้าใต้โตะก่อนที่จะหยิบข้าวกล่องขึ้นมา แต่ไม่ทันที่จะได้แกะผ้าคลุมข้าวกล่องออกก็มีเสียงหายนะมาเยือน

"เรย์โกะจังงง ไปกินข้าวกันเถอะน้า~" 

"- -++++++" this is สายตาของคนทั้งห้อง

"=_=;;;"สีหน้าของฉัน

ไม่เดาก็น่าจะรู้ นายฮารุกะนั่นเองค่า!~ เสียงของคุณเธอรวมทั้งใบหน้าอันหล่อน่ารักทำให้
คนทั้งห้องหันมายังคนชื่อเรย์โกะทันใด มันจะมีใครได้นอกจากฉัน น น น  นายอยู่คนละห้องกับฉันน้าามาได้ยังไงง (เดินมาหน่ะสิ)

"เฮ้~~ไปกันเถอะ~" นายฮารุกะเดินเข้ามาลากฉันออกจากห้อง นั่นยิ่งทำให้ผู้หญิงทั้งห้องมองฉันด้วยสายตาอิจฉาริษยาจนได้กลิ่นไหม้ตุๆแล้ว ฉันจะโดนฆ่าไหมเนี่ย

"เฮ้ไปกันเถอะ ลูกแมวน้อยยย~~ อย่ามัวแต่เม่อสิ~~"

"ห๊ะ ไปไหนอ่ะ"

"กินข้าวกลางวันด้วยกันไง ฮึบ"

"ฮ เฮ้ยยยย "

ในเมื่อลากฉันไม่สมผลเขาจึงช้อนตัวฉันขึ้นพร้อมกับยิ้มร่าอีกรอบแล้วหยิบข้าวกล่องวางไว้บนหัวสองกล่อง นายทำได้ยังไงฟ่ะ!ก่อนที่จะเดินฝ่าสายตาอึ้งทึ่งเสียวจากคนรอบข้างไปสู่นอกห้อง แน่นอนคนทั้งโรงเรียนก็มองมาที่เราสิค้า กรี๊ดดดดดด ปล่อนฉันนะ~~ ทำไมเวลาอยู่กับนายฮารุกะแล้วฉันถึงพูดอะไรตามที่ใจคิดไม่ได้เลยนะ ร่างกายก็ด้วยแปลกจริงๆ

เมื่อมาถึงที่หมายแล้วเขาจึงวางตัวฉันลง ฉันหันไปค้อนเขาหนึ่งที ส่วนเขาหน่ะเหรอยังคงยิ้มร่าไม่สะเทือนต่อสิ่งที่ตัวเองทำซักนิดหมั่นเขี้ยวว้อย  ฉันเลิกค้อนแล้วมองยังจุดมุ่งหมายที่เขาอุ้มฉันมากินข้าว นี่มันพุ่มดอกไฮเดรนเยียที่ฉันชอบมุดไปอีกฝั่งนี่ หรือว่าที่นี่อ่ะนะ ฉันหันไปมองหน้าเขาเป็นเชิงคำถาม ซึ่งเขาก็พยักหน้าแรงๆเหมือนคนบ้า(แต่น่ารัก)ให้หนึ่งทีฉันกับเขาจึงมุดเข้าไปยังพุ่มดอกไฮเดรนเยียเพื่อไปยังจุดมุ่งหมายที่แท้จริงอีกที

"ผมชอบที่นี่จังเลย~~"

นายฮารุกะพูดก่อนจะลงโน้มตัวลงไปนอนอยู่กับสนามหญ้า ฉันมองพฤติกรรมเขาอย่างเงียบๆ ให้ตายสินายนี่เหมือนเด็กชะมัด

"จะรับประทานข้าวไหมคะคุณทามายะ"ฉันเรียกแบบประชดประชันไปเพราะยังไม่หายหมั่นเขี้ยวเขาอยู่

"เอ๋ ทำไมไม่เรียกผมว่าฮารุกะแล้วล่ะไม่เอาน่าผมไม่อยากถูกเรย์โกะจังเกลียดหรอกนะ"เขาพูดพลางหลุบสายตาเศร้าๆลง กรี๊ดดเล่นใช้ไม้นี้เลยหรอ ไม่ได้ๆ จะใจอ่อนไม่ได้ ฉันสะบัดหน้าไปอีกทางเพื่อบ่งบอกอีกฝ่ายว่า 'งอนแล้ว'

"คืนดีแล้วมากินข้าวกันเถอะนะลูกแมวน้อย"

เขาเดินถือกล่องข้าวมาข้างหน้าแล้วยื่นให้ฉัน พร้อมกับรอยยิ้มสดใสที่ฆ่าคนทั้งโลกด้วยความโมเอะได้ตลอดเวลา อ่า..ยอมแพ้ค่ะยอมแล้ว ฉันหยิบกล่องข้าวของตัวเองมาเปิดออกแล้วลงมือกระซวกข้าวลงกระเพาะทันที ส่วนนายฮารุกะกำลังใช้ตะเกียบคีบชูชิเข้าปาก แต่ผลที่ได้คือมันร่วงลงไปที่เดิม เขาคีบมันขึ้นมาใหม่แต่ผลก็กลับออกมาเป็นเหมือนเดิม ชาตินี้จะได้กินไหมเนี่ย ฉันคิดพลางแย่งตะเกียบมาจากเขา แล้วคีบขึ้นมาให้ดู

"มันคีบง่ายๆเองนะ นายลองทำดู-"

งับ! 0\\0 เขาเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้ก่อนที่จะยกขึ้นแล้วงับชูชิที่ฉันคีบขึ้นมาทันที ฮ เฮ้ยยทำอย่างนี้ก็เหมือนกับฉันป้อนเขาอ่ะดิ 

"มันคีบยากหน่ะ เรย์โกธจังช่วยคีบให้ผมทีได้ไหม? นะ"

เขาพูดในขณะที่จับมือฉันที่จับตะเกียบไว้อยู่ตอนนี้แล้วยิ้มร่า(อีกแล้ว) หน้าฉันร้อนไปถึงใบหู ฉันหันหน้าหนีทันใด ถ้าอยู่กับนายนี่นานๆฉันต้องกระอั่กเลือดตายเพราะความโมเอะแน่เลย

"นะ นะ นะ นะ"

"อ อือ ก็ได้ ปล่อยมือฉันได้แล้วน่า"

"ไม่เอาอ่ะ ต้องป้อนอย่างนี้สิถึงจะอร่อย"

 เขาจับมือฉันให้ไปคีบชูชิอีกชิ้นนึงก่อนที่จะเอาเข้าปากตัวเอง แล้วเคี้ยวตุ้ยๆอย่างมีความสุข หน้าฉันแดงหมดแล้ววว มันร้อนจนเอาปลามาย่างได้เลยล่ะ

เราใช้เวลากินข้าวกันซักพักก่อนที่จะมุดกลับเข้าโรงเรียน ฉันกับฮารุกะเดินออกมาจากพุ่มไฮเดรนเยียพวกเราเดินไปเรื่อยๆโดยมีนายฮารุกะยิ้มร่าตลอดเวลาเป็นจุดสนใจของคนทั้งโรงเรียน หมั่นใส้ว้อย คนอะไรหน้าหนาชะมัด ฉันกำลังจะเดินเข้าห้องแต่นายฮารุกะคว้าแขนฉันไว้ซะก่อนฉันจึงหันหน้าไปแล้วเอียงคอมองเป็นเชิงคำถาม

"ตอนเย็นผมขอกลับบ้านด้วยนะ สัญญานะแล้วเจอกันตอนเย็นนะเรย์โกะจัง~"

เขาพูดจบก็เดินเข้าห้องตัวเองไปไม่ปล่อยให้ฉันพูดอะไรสักคำ วันนี้มันเป็นวันอะไรฟ่ะ ทำไมถึงวุ่นวายอย่างนี้เนี่ย ฉันถอนหายใจพรืดก่อนที่จะเดินเข้าห้องไปอย่างเนือยๆตามสไตร์สาวน้อยจืดจางประจำห้อง แต่ดูถ้าว่าคงจะไม่จืดจางแล้วล่ะ เพราะได้ยินเสียงซุบซิบของผู้หญิงทั้งห้องส่งมายังฉัน แต่ฉันหาว่าจะได้แคร์ยังคงเดินหน้าต่อไปโดยที่ไม่สนใจใครแล้วนั่งลงประจำที่ตัวเอง

.............................................................................................................

กริ๊งงงงง

กลับบ้านแล้ว~กลับบ้านแล้ว~กลับบ้านแล้ว~ ฉันบิดขี้เกียจก่อนที่จะเก็บของอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งติดจรวจออกจากห้อง อ่า ฝนเริ่มตั้งเค้าอีกแล้วล่ะทำไงดีล่ะหนิไม่ได้เอาร่มมาด้วย ฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อหานายฮารุกะ แต่ก็ไม่มีวี่แวว ถ้าฉันกลับไปก่อนจะโดนว่าไหมเนี่ยฉันนั่งรอฮารุกะอยู่หน้าโรงเรียน พลางมองฝนที่เริ่มตกลงมาปอยๆแล้ว หวา~ แย่แล้วล่ะสิ

จู่ๆก็มีคนมาสกิดไหล่ฉันเบาๆพอหันไปดูปรากฎว่า เฮือก ดันเจอคนที่ไม่อยากเจอที่สุดในโลกแล้วล่ะสิตอนนี้ คนๆนั้นเขามองฉันพลางกางร่มให้ ฉันมองหน้าเขาแบบเย็นชาที่สุด คนๆนั้นจะเป็นใครไปได้นอกจาก..แฟนเก่าของฉันเอง

"มาทำไม" ฉันถามเขาเสียงเรียบๆ

"ก็จะให้กลับด้วยกันไง เราขอโทษนะที่เคยบอกเลิกเธอตอนนั้นหน่ะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ"

เขาพูดพลางตีหน้าเศร้า เหอะ คิดหรอว่าฉันจะไม่รู้ฉันให้คนไปสืบมาแล้วล่ะว่าที่เขาบอกเลิกฉันไปเพราะไปเจอยัยซากุระมา นี่คงเบื่อแล้วสิถ้าถึงได้แบกหน้ากลับมาอย่างนี้

"เฮ้!~~ เรย์โกะจังงงง รอฉันด้วย~~"

เสียงระฆังช่วยชีวิตดังมาแต่ไกล กรี๊ดดด ฉันรักนายฮารุกะ~~ ฉันมองไปยังร่างของฮารุกะที่เปียกรอมๆ เพราะฝ่าฝนตกปอยๆมา

"กลับบ้านกันเถอะ ฝนเย็นมากเลยน้า~~"

เขาวิ่งมาแล้วชูมือทั้งสองข้างขึ้นตรงหน้าฉันเพื่อให้ดูว่าตัวเองสดชื่นขนาดไหน ก่อนที่จะคว้าแขนฉันแล้วพาวิ่งไปท่ามกลางสายฝนเขาทำอย่างกะแฟนเก่าของฉันไม่มีตัวตนยังไงอย่างงั้นแหละ ฮุๆ แอบสะใจนายนั่นมองตาค้างเลยแหละ 

"ฮ่ะๆฮ่าๆๆ"

ฉันระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขหลังจากที่ผ่านสถาณการณ์เฮงซวยจากคนรู้จักมา นายฮารุกะเลยหันมายิ้มให้ฉันบ้าง

"ลูกแมวน้อยก็ชอบฝนเหมือนกันสินะ"

"อื้ม! ชอบที่สุดเลยล่ะ"

"ฉัน/ผม หน่ะชอบหน้าฝนที่สุดในโลกเลย!~"

"ฮ่าๆๆๆ/ฮ่าๆๆๆ"

เราสองคนตระโกนออกมาก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น ดีนะที่ไม่มีใครอยู่
เพราะฝนเริ่มตกหนักขึ้นแล้ว ฉันยังคงเดินตากฝนกับฮารุกะอยู่ พอตากไปได้ซักพักก็พากันกลับบ้านเพราะกลัวปอดบวมซะก่อน

"เรย์โกะ~"

"หืม?"

"ไปส่งฉันหน่อยสิ ฉันกลัวโดนลักพาตัวหน่ะ~"

"อืมๆ ได้ส- ห๊าา!!"

ฉันชะงักแล้วแหกปากลั่นซอย มองคนที่เอามือปิดหูทำท่าปากจู๋แบบโมเอะอยู่ตาค้าง อะไรนะชวนไปส่งบ้าน! จากนั้นก็พากันเข้าบ้านแล้วก็แล้วก็!! ไม่ใช่ๆ ที่จริงปกติผู้ชายเค้าต้องไปส่งผู้หญิงไม่ใช่หรอ!! อีตาบ้านี่หันหน้ามาแล้วส่งสายตาแบบลูกแมวกำลังจะร้องไห้มาให้ กระอักเลือด!! ม ม โมเอะมาก ฉันจับกดเขาได้รึเปล่านะ หึหึหึหึ(นางเอกใสๆค่ะใสๆ)

"ก็ได้!! เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว" 

"เย้!~ ใจดีที่สุดเลยเรย์โกะนี่น่ารักจังเลยน้า~~"

ฉันหน้าแดงเพราะคำว่าน่ารัก ฉันน่ารักหรอ นายน่ารักกว่าเยอะเลยนะ(ผิด แต่เป็นความจริง) ฉันเดินก้มหน้าตามหลังเค้าไปเรื่อยๆ แบบคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จู่ๆหมอนี่ก็หยุดกระทันหัน ทำให้ฉันเดินชนเขาเต็มๆดั้งฉันหายไปเลยเห็นไหมห๊า!!

"คุณหนูครับ อยู่ที่นี่เองผมหาตั้งนานเอาล่ะกลับกันได้แล้ว"

"ไม่อาวววว ผมไม่กลับบบปล่อยผมน้าา"

ฉันเงยหน้าขึ้นมามองเหตุการณ์ตรงหน้าตาค้าง เพราะจู่ๆก็มีพี่บึ้มใส่ชุดสูทที่ไหนก็ไม่รู้ มาอุ้มนายฮารุกะไป อะไรนะ! คุณหนูหรอ นายนี่นี่นะเป็นคุณหนู! เอาจริงดิ ! 

"ส่วนมายเลดี้เชิญต้องขออภัยที่คุณหนูของเราเอาแต่ใจเกินเหตุจนทำให้คุณหนูได้รับความเดือดร้อน เชิญทางนี้เลยขอรับเดี๋ยวกระผมจะขับรถไปส่ง"

พ่อบ้านเซบาสเตียนเอ๊ยคนใส่สูทสีดำสนิทหน้าตาหล่อเหลา(กรี๊ดหล่อ) ผายมือให้ฉันขึ้นไปยังรถสีดำ สไตร์หรูคันหนึ่ง ฉันเดินไปอย่างกล้าๆกลัวๆตัวสั่นหงึกๆ กว่าจะเดินขึ้นรถได้เป็นสิบนาที เพราะกลัวเขาจะเอาไปฆ่าหมกป่า ง่า ถ้าเขาทำจริงๆฉันจะ ฉันจะ ...ฮึ้ยยย =.,=

ท่ามกลางความเงียบสงัดในรถ ฉันนั่งขดอยู่ในผ้าขนหนูและซดชาที่คุณพ่อบ้านเตรียมมาให้ อืม...สมบูรณ์แบบจริงๆเลยพ่อบ้านคนนี้ฉันจ้างเขาให้มาเป็นพ่อบ้านประจำกายได้รึปล่าวนะ *0*

"ถึงแล้วขอรับ เชิญมายเลดี้ลงมาด้านนี้เลยขอรับ"

"อ อ่า"

เขาเอาเอาร่มมากางให้ฉัน เพราะขณะนี้ฝนกำลังตกปรอยๆอยู่ ฉันเดินลงมาจากรถหรูๆ โดยมีคุณพ่อบ้านกางร่มให้อยู่ วันนี้ฉันเป็นคุณหนูสินะ โฮ๊ะๆๆๆ งั้นขอใช้ให้สาสมใจหน่อยล่ะกัน โฮ๊ะๆๆๆ

ตอนนี้พ่อบ้านได้เดินทางกลับไปยังคฤหาสน์เรียบร้อยแล้ว ฉันกำลังแกะกล่องอะไรต่างๆนาๆที่คุณพ่อบ้านยกมาให้แทนคำขอโทษที่ทำให้ฉันต้องลำบาก มีแต่ชุดสวยๆทั้งนั้นเลยว้าวว ที่สำคัญมันเป็นชุดของคุณหนูในอังกฤษชั้นสูงล่ะ ดีล่ะนั้นเก็บไว้แต่งคอสเพลย์ดีกว่า~

.............................................................................................................

วันสุดท้ายของชีวิตวัยเด็กวัน ม ปลาย

เวลาได้ผ่านมาเป็นปีแล้วที่ฉันได้เริ่มและใช้ชีวิตเด็ก ม ปลาย วันนี้แล้วสินะที่ฉันจะลาจาก ม ปลายรู้สึกเศร้ายังไงก็ไม่รู้สิ...

ฉันเดินผ่านคนมากมายที่กำลังร้องไห้ บางคนก็คุยกันสนุกสนาน บางคนก็แกล้งเพื่อนคนอื่น แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นเพราะฉันกำลังหานายฮารุกะอยู่ ไปไหนของเขาน้า ฉันตามหาทั่วแต่ก็ยังไม่เจอ วันนี้วันสุดท้ายแล้วด้วย อ่า...ไอ้คุณหนูเฮงซวยไปอยู่ที่ไหนแล้วนะ ฉันยังไม่เห็นเขาตั้งแต่เช้าเลย ตอนนี้ก็ตอนเย็นแล้วด้วยสิ

ฉันหนักทุกส่วนของร่างกาย และเมื่อยล้าเกินกว่าที่จะพยายามหา ทำไมกันล่ะ หายไปไหนกันนะ แล้วทำไมฉันถึงต้องรู้สึกเจ็บปวดด้วยล่ะ ฉันเดินก้มหน้าน้ำตาคลอไปอย่างไร้จุดหมาย แล้วฝนก็เริ่มล่นโปรยปรายอีกครั้ง เริ่มหน้าฝนอีกแล้วสินะ อา.... 

"เอ๊ะ ที่นี่..อีกแล้วหรอ?"

ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่หน้าสนามเด็กเล่น ที่ที่ฉันเคยมารั่วแถวๆนี้ ฮาๆ ฉันเป็นอะไรกับที่นี่รึปล่าวนี่ แล้วทำไมบรรยากาศมันดูแปลกๆนะ เครื่องเล่นหายไปหมดเลยเหลือแต่ดอกไฮเดรนเยียรอบๆ ไม่ๆ คิดไปเองม้าง =0=;;

ผึบผับผึบผับ อ เอ๊ะ?เสียงใครมันมาสะบัดผ้าเอาเป็นเอาตายแถวนี้ฟ่ะ เดี๋ยวสิคนมันจะสะบัดผ้าแรงอย่างงั้นได้ไงฟ่ะ แล้วทำไมลมมันแรงๆ =_=;; 

"เรย์~~~โกะ~~~จางง~~~"

"=[]=!!"

เมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็จะพบกับการแสดงระครสัตว์ เอ้ย นายฮารุกะกำลังโหนเฮลิคอปเตอร์ใส่ชุดเจ้าชายสีขาวเอาผมหน้าขึ้น(หล่อโครต!) กำลังโบกมือแล้วยิ้มร่าแบบไม่รู้สึกรู้สาอะไร เดี๋ยวก็ตกลงมาตายหรอกเฮ้ยๆๆ เฮลิคอปเตอร์ค่อยๆเลื่อนเลื่อนลงมาจอดในสนามเด็กเล่นอย่างช้าๆ ต่อหน้าต่อตาฉัน ฉันเอามือปิดกระโปรงไว้เพราะมันจะเปิดขึ้น พอเฮลิคอปเตอร์จอดลงถึงพื้นเรียบร้อยนายฮารุกะก็เดินยิ้มแฉ่งออกมาจากเฮลิคอปเตอร์ช้าๆ

จู่ๆก็มีเสียงไวโอลินก็ดังขึ้นพร้อมกับคนที่ใส่ชุดสูทกำลังล้อมรอบบรรเลงเสียงเพลงที่นุ่มนวลออกมา นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนี่!

ฮารุกะกำลังเดินเข้ามาหาฉันอย่างสง่างาม หัวใจฉันเต้นแรงมาก รู้สึกตื่นเต้นมองคนตรงหน้าที่กำลังเดินมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้า แล้วคว้ามือฉันไปจุมพิตเบาๆ น นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนี่! 

"ผมขอสัญญาว่าจะอยู่กับเรย์โกะตลอดไป แล้วเรย์โกะล่ะ"เขาทำหน้าจริงจังมาก พอฉันเห็นท่าทางจริงจังของเขาแล้วทำให้ฉัน...

"ฮ่าๆๆๆๆๆ" 

ฉันหัวเราะออกมาดังลั่น เครื่องดนตรีหยุดบรรเลง คนที่บรรเลงรวมทั้งนายฮารุกะมองมาด้วยสายตา งงๆ ทำไมหน่ะหรอลองคิดดูสิจากคนที่ชอบยิ้มตลอดเวลาแล้วมาทำทำขรึมๆ  
ฮ่าๆๆๆ ไม่ไหวแล้ววว

"ร เรย์โกะจัง..."

"ฮ่าๆๆๆๆๆ"

ฉันลงไปกลิ้งกับพื้นแล้วหัวเราะ สุดยอดไปเลยนายนี่เริ่มหน้าแดงแล้วลองแกล้งซะหน่อยดีกว่า

"แล้วถ้าตอบว่าไม่ล่ะ"

"....."

นายฮารุกะ เริ่มทำหน้าเศร้าๆน้ำตาคลอทันใด กรี๊ดดดดดดดดด ท่าพิฆาตงั้นเรอะ ฆ่าฉันสิฆ่าฉัน! ฉันเลิกลั่กทำอะไรไม่ถูกเลยเอาไงทีนี้ฉันแค่อยากแกล้งเองนะ แง่วว

"ฉ ฉันล้อเล่นหน่ะ รักสิจะอยู่ด้วยตลอดไปเลย" ฉันพูดอะไรออกปายยยย

"จริงหรอ"นายฮารุกะเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มร่า

"จริงสิ!" ฉันหน้าแดงไปถึงหู พูดอะไรออกปายยยยยย กรี๊ดดดดด 

"ถ้าอย่างงั้น.."

จุ๊บ! 

"0\\0"

"ผมให้นี่เป็นของขวัญล่ะกัน! >\\<"

"0,,0" < เลือดกำเดาไหล

"อ๊าาา เรย์โกะเป็นอะไรรึปล่าวเลือดไหลเลย พ่อบ้านน มาช่วยดูเรย์โกะของผมหน่อยยย"

ฝนยามอัสดงยังคงโปรยปราย ไฮเดรนเยียยังคงชูดอกอยู่กันเป็นกลุ่มเพื่อรับน้ำฝน หน้าฝนเป็นอะไรที่ดีจังเลยน้า~ เด็กชายคนหนึ่งคิดพลางเดินผ่านสนามเด็กเล่นแห่งหนึ่ง ที่กำลังเกิดเหตุการ์ณโกลาหนขึ้น 

"อะไรฟ่ะนั่น"เด็กชายพึมพำขึ้นเบาๆ ก่อนที่จะเดินผ่านมันไปอย่างไม่สนใจ

Coming soon.... ฤดูหนาว