เรื่อง นายแดนซ์กะยัยแสนซน
ตุ่บๆ!! ตุ่บๆ!! ~
“เสียงหัวใจใครเต้นวะ ดังจัง ทั้งๆที่เราก็อยู่คนเดียวนี่หว่า หรือว่าจะเป็น ผ ผ ผ ผี!! (> <!!)” ซาอิก้มหน้าลงซุกกับเข่าด้วยความกลัว
“แต่ก็เป็นไปไม่ได้นี่นา ก็นี่มันตอนกลางวัน ผีที่ไหนจะโผล่มา เออ ท่าจะบ้านะเนี่ยเรา (- -“ )” ซาอินึกพร้อมกับลุกขึ้น และเดินตามหาเสียงหัวใจที่ยังคงดังอยู่
ตุ่บๆ!! ตุ่บ!! ~
ยิ่งใกล้มากเท่าไร เสียงหัวใจนั่นก็ยิ่งดังมากขึ้น มากขึ้น!!
เพล้ง!!
(๐ o”!) เหวอๆ !! กรี๊ด !!
-----------------------------------
เหมี๊ยว !!
“ไอ้แมวบ้า ทำเอาเราตกอกตกใจหมดเรย แล้วเมื่อกี๊เสียงใครวะ (\ /” )” ซาอิพูดด้วยความโมโหกับตกใจนิดๆ
“ขอโทษครับ มีใครอยู่ในนี้บ้างมั๊ยครับ ?” ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
-----------------------------------------------------------------
อะโคะโคบีนาซึ โอเมโคบีนาซึ อาเมอิเคเนอา อาโคโคะมานีจี อาบิคะมูรู อาซิคะมานูโต ดาดาดาด่าด้าว โคโคะเบนะชี !!
“ฮัลโหล ว่าไง มีไรวะ โทรมาแต่เช้าเรย” ซาอิพูด
“เช้าที่ไหนกัน นี่มันจะเที่ยงแล้วนะ นายลืมนัดพวกเราไปได้ไงวะ วันนี้เรามีซ้อมเต้นกันนะโว๊ย (\ / )” จุนโซพูดด้วยความโมโห
“เออๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้แร่ะ (- -“ )” ซาอิพูดพร้อมกดวางสาย ตื๊ด...
ซู่......... เสียงซาอิอาบน้ำอย่างสบายๆและเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
อะโคะโคบีนาซึ โอเมโคบีนาซึ อาเมอิเคเนอา อาโคโคะมานีจี......!!
“เออ มาแร้ว แปปนึงดิวะ จะโทรมาทำไมตั้งสองสามรอบ (\ /” )” ซาอิพูดด้วยความฉุนเล็กน้อยแล้วก็กดรับสาย ตื๊ด..
“มีรัยอีกวะ คนกำลังอาบน้ำอยู่เรย (- -“ )” ซาอิพูดด้วยอารมณ์เซ็งๆนิดๆ
“ป่าวๆ ไม่มีไรหรอก ก็แค่จะโทรมาเช็คดูว่านายตื่นแน่แล้ว เท่านี้นะ แร้วเจอกัน”จุนโซพูดอย่างเร็วแล้วก็วางสายไป ตื๊ด
“ดูมัน เห็นเราเป็นอะไรวะเนี่ย (- -“ )” ซาอิพูดแล้วก็ไปอาบน้ำต่อ ซู่ๆ ....
“แม่ครับผมไปนะครับ แล้วเย็นๆเจอกันครับ (^ ^ )” ซาอิพูดอย่างรีบเร่งแล้วเดินออกไป
ปัง!! เสียงประตูกระแทกปิดอย่างแรง
“ไอ้ลูกคนนี้นิ่ ปิดประตูเบาๆไม่เคยเรย ต้องให้ว่าทุกครั้ง แร้วจะกลับเย็นรึป่าวลูก (^ ^ )” แม่ซาอิถามอย่างนุ่มนวล
---------------------------------------
“เฮ้ย เรากลับก่อนนะ แร้วเจอกัน”ซาอิพูดอย่างรีบเร่ง
“จะรีบไปไหนวะซาอิ เดี๋ยวนี้นายไม่ค่อยมีเวลาให้พวกเราเลยนะ” จุนโซพูด
“ใช่ๆ หรือว่านายมีกิ๊กวะ ฮาๆๆ (^ ^ )!!!”
“พวกแกอย่าพูดมั่วดิ่ เดี๋ยวซาอิมันก็เขินแย่หรอก (^ ^ )” ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆ ~
“พวกแกจะพูดไรก็พูดไปนะเว้ย เรากลับบ้านแระ มีไรต้องทำอีกเยอะ และอีกอย่าง ( -๐ ๐)” ซาอิพูดพร้อมกับหันไปทางเพื่อน
“ปังเต พรุ่งนี้นายไม่ต้องไปหาเราที่บ้านนะ ไปแระ บายเพื่อนๆ” ซาอิพูดอย่างเร็วแล้วก็ปั่นจักยานออกไป
“อ้าว ได้ไงอ่ะ แร้วที่เราจะเล่นเกมส์กันล่ะ โห่ ไม่ยุติธรรมเลย (๐ ๐“ )”
“สมน้ำหน้า นายดันไปแซวซาอิมันเองนี่ อดเลย ฮาๆๆๆ (^ ^ )“
“แต่ไม่เป็นไร งั้นพรุ่งนี้ฉันไปบ้านนายนะ ดองวา ฮาๆๆ ขอบใจนะ (^ ^ )”
“เฮ้ย จุนโซ งั้นนายก็ไปกับพวกเราด้วยสิ่ ไปกันให้หมดนี่ล่ะ “
“เออก็ดีเหมือนกัน แต่จะให้ดีกว่านี้ ฉันว่า เราไปบ้านนายกันคืนนี้เลยดีกว่า”
“ เออว่าแต่ว่า วันนี้แม่นายไม่อยู่บ้านใช่ป่ะ (๐ ๐ )“
“ งั้นเราซ้อมเต้นท่าใหม่ๆกันนะ ฉันล่ะยากเต้นจะแย่อยู่แร้ว (^ ^ )”
“ได้เรยเพื่อน แข่งกันนะ ใครถึงบ้านก่อนเป็นผู้ชนะ ใครถึงทีหลังต้องทำกับข้าว โอเคนะ ไปกันเรย “ พูดเสร็จต่างก็ปั่นจักนยานตามๆกันไป
“ ตามมาไวไวดิ่ดองวา เดี๋ยวนายก็แพ้หรอก ฮาๆๆๆ (^ ^ )“
---------------------------------------
“ฮัลโหล มีรัยหรอ กำลังกลับบ้าน” ปี๊ดๆ ปี๊ดๆ “ไอ้บ้าเอ๊ย จะบีบอะไรกันนักหนาวะ เฮ้ย” ตุ่บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ว๊ายๆๆๆๆๆ”
“โอ๊ย!! เจ็บชะมัด เหอๆ นี่มันอะไรกัน มืดชะมัด (x ๐!! )” ซาอิกำลังมองเข้าไปในกระโปรงของ ซองเออยู่ !!
“ว๊าย นี่แน่ะ ๆ (> < )” ซองเอกำลังทุบตีซาอิ พร้อมทั้งพลักหน้าของซาอิให้ออกไปจากกระโปรงเธอ
“กล้าดียังไงนายถึงมามองในกระโปรงฉัน นี่แน่ะ ๆ (> < )”
“โอ๊ย!! นี่คุณ ผมเจ็บนะ “
ซองเอหน้าแดง “ก็นายมองเข้าไปในกระโปรงฉันนี่ (> < )”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ คุณก็เห็นนี่ว่าผมตกลงมา มันเป็นอุบัติเหตุ!!”
“ไม่รู้แหล่ะ นายต้องรับผิดชอบ ฉันไม่ยอมหรอก นายต้องชดใช้”
“นี่คุณ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“ไม่ได้ทำได้ไง ก็นาย ...”
“เอาล่ะ คุณจะว่ายังไงก็เชิญ ผมกลับล่ะ >>>>>>>( - -)”
“นี่นาย จะหนีกันแบบนี้ไม่ได้นะ นายต้องรับผิดชอบ.........(\ / )” ซาอิ หยิบจักรยานและวิ่งขึ้นบันไดกลับด้วยความรวดเร็ว ได้ยินเสียงซองเอด่าตามมาอย่างไม่หยุด จนหลุดโค้งไปก็ไม่ได้ยินเสียงเธออีกแล้ว
“โฮ๊ย .... ซวยเป็นบ้าเรย แล้วนี่ โทรศัพเราหายไปไหนเนี่ย หรือว่า แย่แล้วไง ต้องอยู่กับยายนั่นแน่ๆเลย ช่างมัน ค่อยซื้อใหม่ก็แล้วกัน ไม่ตายก็หาเอาใหม่ได้ ดีกว่าต้องไปเจอยัยบ๊องนั่น เอาแต่ใจชะมัด”
“กลับมาช้าจังนะลูก แล้วนี่ ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาเนี่ย มอมเชียว”
“ไม่ได้ฟัดกับหมาที่ไหนมาหรอกครับ เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรมากหรอกครับ เออแม่ครับ ผมยังไม่ได้ทานอะไรเลย แม่ช่วยทำอะไรให้ผมทานหน่อยได้ไหมครับ ถ้าจะให้ดีขอเป็น ต้มสาหร่ายนะครับ ไม่ได้กินตั้งนานแล้ว”
“ได้สิ่ (^ ^ ) เดี๋ยวแม่ไปทำให้ละกัน แล้วลูกก็รีบอาบน้ำล่ะ เดี๋ยวต้มจะหายร้อนซะหมด”
“ครับแม่”
ซู่ๆๆๆๆๆๆเสียงอาบน้ำของซาอิ
ปัง ~ เสียงปิดประตูของซาอิ
“มาแล้วครับ โห หอมจัง ขอบคุณครับแม่”
--------------------------------
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ...”
“นั่นใครรับน่ะ อั่นแน่ ไอ้ซาอิ นายอาจมีสาวหรอ ถึงว่านายไม่ยอมไปเที่ยวต่อกับพวกเรา เดี๋ยวเหอะ ร้ายนักนะแก “
“นี่คุณคะ ขอโทษนะคะ คุณคงเข้าใจอะไรผิดไปอ่ะคะ พอดีฉันเก็บโทรศัพได้น่ะ แต่ยังไม่มีใครติดต่อกลับมาเลย”
ความคิดเห็น