Fic Hikaru : ไปเที่ยวสวนสนุกกันเถอะ ! [WayaHika]

เนื้อเรื่อง

Fic Hikago : ไปเที่ยวสวนสนุกกันเถอะ ! [WayaHika]

หมายเหตุ : a little SaiHika

            ณ บ้านชินโด

            ภายในห้องบนชั้นสอง  ผ้าม่านผืนบางไหวน้อยๆตามแรงลม  เด็กหนุ่มผมสีกัดนั่งท้าวแขน ดวงตาสีเขียวเหม่อลอยไปไกล

            ลมพัดมาอีกระลอก  ทำให้ผมของเขาลงมาคลอเคลียใบหน้า  หากแต่เด็กหนุ่มก็ยังคงจมอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง

            ..ซาอิ...

            ชื่อที่คิดถึงเสมอ..

            ชื่อที่ไม่เคยลบเลือนเลยในความทรงจำ..

            ...ขอโทษนะ... ฉันน่ะ.. ฉันขอโทษที่แพ้โคยงฮา..ทั้งที่หมอนั่นสบประมาทนาย..

            แต่ไม่ว่ายังไง.. ฉันก็ไม่มีวันเป็นตัวแทนนายได้เลยสินะ..

            ...คิดถึงนายจังเลย..ซาอิ..

            แต่ก็นิ่งอยู่ได้ไม่นาน..

            "ฮิคารุ...โทรศัพท์ลูกจ้ะ"

            "อา..ฮะ..แม่"

            เสียงลงบันไดวิ่งตึกตักลงมาจากข้างบน  ฮิคารุตรงไปรีบรับโทรศัพท์ทันที

            "ฮัลโหล..ชินโด ฮิคารุพูดครับ.."

            "ชินโด..ฉันเองนะ"เสียงคุ้นเคยตอบกลับมา

            "วายะเหรอ?!...มีอะไรเหรอ?โทร.มาเนี่ย?" เสียงตกใจระคนดีใจของเขาตอบกลับไป

            "..ก็...นายว่างรึเปล่าล่ะวันนี้น่ะ?"

            "ก็ว่างล่ะนะ....ทำไมเหรอ?" เขาอดแปลกใจไม่ได้ ก็นานๆทีเพื่อนคนนี้จะโทร.มานี่นะ

            "ไปสวนสนุกกัน!"

            "อะ..เอ๋??..สวนสนุก?" เด็กหนุ่มชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะตอบอย่างกระตือรือร้น

            "แล้วมีใครไปบ้างล่ะ????"

            "..ก็..ฉัน..กับนาย....."ปลายสายตอบกลับมา

            "ใครอีกอ้ะ?"

            "แค่นี้แหละ.."

            "อ๋าาา.."

            "ก็คุณอิสึมิเค้าติดธุระนี่นา..."

            "อื้ม..ไม่เป็นไรหรอก..."

            อีกฝ่าย อดยิ้มเล็กๆไม่ได้เมื่อเสียงสดใสของฮิคารุกรอกกลับมา

            "งั้นเจอกันนะ.."

            "แล้วเจอกัน.."

            ฮิคารุวางโทรศัพท์ลง  รอยยิ้มเจืออยู่บนหน้าบางๆ "แม่ฮะ!! เดี๋ยวผมจะออกไปข้างนอกนะฮะ!"

            เสียงทำกับข้าวในครัวชะงักลงครู่หนึ่ง  พร้อมกับร่างมารดาที่เดินออกมา "จะไปไหนล่ะลูก

"วันนี้ไม่มีไปสอนโกะนี่นา..." เธอมองบุตรชายอย่างห่วงใย  ตั้งแต่ที่ลูกเธอไปแข่งชิงถ้วยโฮคุโตะรึอะไรนั่น

กลับมาก็ตีหน้าเคร่งนั่งเล่นโกะตลอด  ถ้ามีโอกาสพักผ่อนบ้างก็ดี

            "เอ่อ...จะไปเที่ยวกับเพื่อนน่ะครับ"

            ใบหน้าเคร่งผ่อนคลายลง "ก็ไปซิจ้ะ...จะได้ผ่อนคลายบ้าง"

            ฮิคารุยิ้มอย่างดีใจก่อนจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

                ...ความจริงเขามีของขวัญเซอร์ไพรส์วายะด้วยแต่ไม่รู้เจ้าตัวจะชอบหรือเปล่า

แต่ฮิคารุก็ตัดสินใจหยิบมันไป

            ------------------------------------------------------------------------

            "วายะทางนี้ๆๆ"ร่างเพรียวบางโบกมือเรียกเขาอย่างสดใส  ร่างนั้นอยู่ในชุดเสื้อเชิตสีฟ้าอ่อนๆ กับกางเกงสีขาว 

ดวงตาสีเขียวสดใสทอประกายแบบเด็กๆ

            "ไง...ชินโด"เด็กหนุ่มทักทายตามปกติ  พร้อมรอยยิ้มที่คุ้นเคยกันดี

            จู่ๆเด็กหนุ่มผมกัดสีก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขา

            "มะ..มีอะไรเหรอ?"วายะเอ่ยอย่างตกใจ

            ฮิคารุถอยห่างออกไปแล้วหัวเราะหึหึ "เฮ้...วายะแต่งหล่อมานี่จะอวดสาวที่ไหนเนี่ยฮะ?"

            "อะไรว้าาาา...ฉันแต่งแบบนี้เนี่ยมันผิดด้วยเรอะ?" วายะท้วงทำหน้าบึ้ง

            "ป่าวๆ...ทำหน้างั้นเดี๋ยวไม่หล่อหรอก..ฮ่ะๆ"เสียงหัวเราะอันสดใสของร่างข้างๆทำให้เขาใจเต้นไปด้วย

            "วายะทำอะไรอยู่เล่า??...เดี๋ยวไม่รอนา"ฮิคารุพูดแล้วดึงมือวายะวิ่งไปข้างหน้า

            ทั้งคู่ผ่านด่านตรวจตั๋วเข้าไป  ฝีเท้าของทั้งสองหยุดลง 

            "จะเล่นอะไรก่อนล่ะเนี่ย?"เด็กหนุ่มผมสีกัดพึมพำเบาๆก่อนจะไปขอความเห็นจากอีกฝ่าย

"ว่าไงสุดหล่อ..(หล่อเสาปูน) จะเล่นอะไรก่อน?"

            "แล้วนายจะเล่นอะไรล่ะ?"วายะถามย้อน

            เล่นเอาฮิคารุหันควับ"เฮ้ย....ฉันถามนายก่อนนะไม่ได้ให้นายมาย้อนฉัน"

            วายะเดินไปนั่งที่ขอบบ่อน้ำพุ  ก่อนที่ฮิคารุจะเดินไปสมทบ "ตกลงเอาไง?"

            "ไปม้าหมุนมั้ยล่ะ?"วายะเสนอ  ขณะที่ฮิคารุเองก็ตอบรับอย่างกระตือรือร้น "ไปกันเถอะ"

            ทั้งคู่เล่นม้าหมุนกันอยู่พักหนึ่ง แม้จะอายๆบ้างที่คนเล่นส่วนมากมีแต่เด็กๆ  กับคู่รักหวานแหววนั่งจู๋จี๋กันอย่างไม่เกรงใจใครในรถม้า

หลังจากนั่งม้าหมุนกันเสร็จแล้วก็ไปปั่นเป็ดน้ำกันซะจนขาชา(แง้ๆหนูบ้านนอกไม่รู้เค้าเรียกอะไรอ่ะ?...ไอ้ตัวที่เป็นเป็ดแล้วมีที่ปั่นในสวนสนุกอ่ะ)

            วายะนั่งพักอยู่ที่ขอบบ่อน้ำพุที่เดิม ขณะที่ฮิคารุไปหาอะไรกิน หยดน้ำใสกระเซ็นมาโดนเขาเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร 

รอยยิ้มประดับอยู่บางๆบนใบหน้าเข้ม   นี่กระมังคือความรู้สึกที่ว่าอิ่มเอมใจ  ความสุขที่ได้มาเปี่ยมล้น ภายในวันนี้ 

แม้เป็นได้แค่เพื่อนแต่ก็อยากเป็นอย่างนี้ตลอดไป...

แม้จะเป็นได้แค่เพื่อน...

            คำๆนี้ทิ่มแทงใจเขาเหลือเกิน  ตั้งแต่ฮิคารุเข้ามาเป็นอินเซย์  ก็บอกได้เลยว่าชอบ...

แต่ความสนใจของฮิคารุก็มีแต่คนๆหนึ่งเท่านั้น  คนที่เขาไม่อาจทัดเทียมได้

..โทยะ อากิระ...

            "วายะ....วายะ..."เสียงใสกังวานทำให้เขาตื่นจากภวังค์  ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง

            "มะ..มีอะไรเหรอ?"เขาทำหน้าตื่นๆ

            "ไม่มีอะไรหรอก...ว่าแต่เหม่ออะไรของนายฮะ?"ฮิคารุวางอาหารลงแล้วเอามือท้าวสะเอว  "บอกฉันมานะ..เอาแต่เหม่ออยู่นั่นแหละเรียกตั้งหลายที

 จนฉันจะถีบนายตกสระแล้วรู้ป่าว?"

             วายะสะดุ้งเฮือก  แสดงว่าถ้าเขารู้สึกตัวช้ากว่านี้  เขาได้ตกน้ำป๋อมแป๋มแน่

             "เอ้านี่.."ร่างบางยื่นกระป๋องน้ำอัดลมกับขนมถุงมาให้ "กินรองท้องก่อน...เดี๋ยวไปโรงละครกันดีกว่า"

             ฮิคารุพูดอย่างสุขใจ  แล้วหยิบส่วนของตัวเองไปรับประทานบ้าง   หลังจากนั้นทั้งคู่ก็พากันเดินมาที่โรงละครการแสดงโดยใช้หุ่น?

             "นายเคยมาที่นี่เหรอ?"วายะถาม  เพราะร่างข้างๆนี่อยากจะมาที่นี่ซะเหลือเกิน

             ฮิคารุยิ้มพราย  "อืม...ตอนเด็กๆแม่พามาน่ะ...ฉันชอบที่นี่มากๆเลย  ก่อนเข้าไปจะให้ใส่อุปกรณ์การแสดง 1 ชิ้นด้วยล่ะ"

เด็กหนุ่มเล่าอย่างกระตือรือร้น "ตอนนั้นฉันใส่มงกุฏด้วยล่ะ   แม่บอกว่าเหมือนเจ้าชายเลย  แต่ทำไมพ่อบอกเหมือนเจ้าหญิงก็ไม่รู้อ่ะ?"

             "เหรอ...อืม..ถ้าตอนนั้นฉันอยู่ด้วยก็ดีสินะ"

             "เอ๋...ทำไมอ้ะ?"

             "จะได้รู้ไง..ว่านายเป็นเจ้าหญิงหรือเจ้าชาย"เขายิ้มบางๆ

             "อ๊ะ..ถึงแล้วล่ะวายะ!"ฮิคารุโดดเหยงๆไปซุ้มอุปกรณ์ที่มีพี่สาวคนสวยยืนประกาศอยู่

             ""เด็กๆและผู้ปกครองเชิญทางนี้ก่อนเลยค่ะ... ถ้าอยากเข้าโรงละครล่ะก็ต้องใส่อุปกรณ์ของที่นี่อย่างน้อยหนึ่งชิ้นนะคะทุกคน..""

เธอประกาศออกไมค์เสียงใส

              ฮิคารุลากวายะมาทางที่คาดผมที่เป็นรูปต่างๆ

              ...อย่างน้อยๆก็ดีกว่าใส่ชุดล่ะนะ...  วายะคิดอย่างปลงๆ

              "วายะเลือกให้ฉันนะ...แล้วฉันจะเลือกให้นายโอเคป่ะ?"ฮิคารุฉีกยิ้ม  แล้วหัวเราะหึหึ

              ...ให้ตายสิ...หมอนี่ต้องมีแผนอะไรแน่เลย...ไม่น่าไว้ใจสุดๆ   ..แต่เขาก็ได้แต่เก็บไว้ในใจเพราะฮิคารุตรงไปเลือกไม่รอเขาแล้ว

              อุปกรณ์แต่งตัวต่างๆวางเรียงรายเป็นแถบๆ  รอเด็กๆไปหยิบจับ

              ฮิคารุเดินดูไปเรื่อยๆ  สายตาสะดุดกับที่คาดผมที่เป็นหูแมวสีชมพู  

              "อันนี้ล่ะ...หึหึ" เขาตัดสินใจหยิบมันไป   แล้วตัดสินใจเดินไปหาวายะ  แต่ก็ต้องหยุดกึก..

              ที่หน้าชุดญี่ปุ่นสมัยเก่า  พร้อมกับหมวกทรงสูง  แม้เพียงมองผ่านก็รู้สึก...

บรรยากาศที่คุ้นเคย  คนที่เคยอยู่เคียงข้างกันเสมอ  ชายหนุ่มผมสีม่วง  ผู้ที่เป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่าง

...ซาอิ...

              ทำให้ดวงหน้าผ่องสลดลงเล็กน้อย   แต่แววตาสีเขียวใสหม่นแสงทันที

"ถ้านายยังอยู่...ล่ะก็...."

              บ้าจริง...ฉันเนี่ยเอ่ยคำนี้กี่ครั้งแล้วนะ?

              ...เสียใจไปก็ไม่ทำให้ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิมนี่นา...

              ไม่มีทาง... ความรัก...ความผูกพันธ์..ฉันเกลียดคำนี้...

              "ชินโด!"เสียงวายะปลุกให้ฮิคารุกลับมาอีกครั้ง "เป็นอะไรรึเปล่า?...สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ"

              "เปล่านี่..."ฮิคารุบอกปัดไป  ก่อนจะกลับมายิ้มสดใสอีกครั้ง "นี่ของนาย..." เขาชูที่คาดผมหูแมวสีชมพูไว้

              "เพิ่งรู้นะเนี่ย..ว่านายเป็นพวก Loveless " วายะทำหน้าแหยง

              "เปล่าเว้ย..แล้วที่นายเลือกล่ะ?" เขาถามก่อนจะได้คำตอบเป็น ที่คาดผมหูกระต่ายสีขาว  เล่นเอาหน้าเสีย

              "นายเป็นคนบอกเองนะ...ว่าต้องใส่น่ะ" วายะยิ้มอย่างมีเลศนัย  ต่อให้เขาต้องใส่ไอ้ที่ฮิคารุถือก็เถอะ  แต่เขาไม่มีวันพลาดฮิคารุใส่หูกระต่ายเด็ดขาด!

                “น้องคะ...น้อง”พี่สาวถือไมค์โบกมือเรียกฮิคารุมาใกล้ๆ

                “อะไรเหรอฮะ?”

                “พอดีคนพี่ไม่พออ่ะจ้ะ...น้องช่วยใส่ชุดคุณกระต่ายเข้าโรงละครหน่อยได้มั้ยจ้ะ?” เธอยิ้มหวานที่แฝงความนัยบางอย่างเอาไว้...

                “ตะ..แต่..แต่ว่า—.”

                “จะได้นั่งหน้าสุดด้วยนะจ้ะ”

                “อ่ะ..เอ่อ”

                “ได้เลยครับคุณพี่สาว...เดี๋ยวผมกล่อมหมอนี่ให้”วายะที่เดินตามมาตบบ่าฮิคารุแล้วรับแทน

                พี่สาวยื่นชุดกระต่ายสีขาว  มีขนปุยให้  “พยายามเข้านะจ้ะ...ให้นั่งกระตุ้นเด็กๆเฉยๆจ้ะ..ไม่ต้องทำอย่างอื่น”

                แต่หลังจากเข้าไปนั่งในโรงละคร (แบบเก้ๆกัง)  โดยมีเด็กน้อยส่งสายตาหวานฉ่ำให้  เป็นกำลังใจ

                ไฟที่สว่างไสวดับลงพร้อมกับละครที่เริ่มขึ้น..

...           

                “เยี่ยมไปเลยเนอะ...ทำฉากได้สวยดีนะ”ฮิคารุพูดอย่างชื่นชม “ไม่แพ้ละครเวทีที่อื่นเลย..”

ความอายตอนเข้ามาแทบหายไปหมด เมื่อได้ดูการแสดง

                “อื้ม..”วายะเห็นด้วย

                หลังจากนั้นไม่นานมีเด็กมาขอถ่ายรูปกับฮิคารุ

                เด็กหนุ่มหันมาขอความเห็นจากวายะ

                “เอาเลยๆ...โอกาสงี้หาไม่ได้ง่ายๆนา”

                “งั้นก็...1..2..3..”

                แชะ

                “ขอบคุณพี่เขาซะลูก...”พ่อเด็กน้อยพูดอย่างอบอุ่น  เด็กน้อยหันไปขอบคุณฮิคารุแล้วจูงมือพ่อลับตาไป

                ขณะที่....

                ..อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก...แต่งชุดนี้ถ่ายรูปรู้ถึงไหนอายถึงนั่น...

                แต่ที่ฮิคารุยังไม่รู้ก็คือ วายะแอบเอาโทรศัพท์มือถือถ่ายรูปเอาไว้แล้ว  และดูท่าจะถ่ายเป็นคอลเล็กชั่นซะด้วย.

    ----------------------------------------------------------------------

                หลังจากนั้น

                “วายะ..ไปบ้านผีสิงกันเหอะ” ร่างตรงหน้าก็อ้อนจะไปบ้านผีสิงให้ได้

                “เออๆไปก็ไป...”วายะถอนหายใจ “แต่บอกไว้ก่อนนา...เข้าไปแล้วอย่ามาร้องไห้กอดฉันล่ะ”

                ฮิคารุได้ยินก็เลือดขึ้นหน้า “เฮอะ...นายก็เหมือนกันนั่นล่ะ...ฉันไม่มีวันกอดนายเด็ดขาด..”

                วายะหัวเราะเบาๆ “อย่ากลับคำล่ะ..”

                ทั้งคู่เข้าไปเป็นคู่แรก  ภายในมืดมิด ก่อนจะค่อยๆสว่างขึ้น

                แปะ แปะ

                “วายะ...เสียงอะไร?”ฮิคารุถามอย่างตื่นๆ

                “มองตรงหน้านายดิ..”

                ฮิคารุก้มหน้ามองเห็นก็อกน้ำที่มีของเหลวสีแดงหยดลงมาบนพื้น ข้างๆเท้าเขามีแขนที่ถูกตัด

วางอยู่

                “เฮ้ยยยย!”ฮิคารุร้องอย่างลืมตัว  แล้วรีบไปยืนข้างหลังวายะทันที

                “ไปยืนข้างหลังเดี๋ยวก็โดนเปลี่ยนตัวหรอก..มาข้างๆฉัน”วายะบอกฮิคารุมาเดินข้างๆวายะแต่ก็รักษาระยะห่างไว้

                ทันใดนั้นมีศีรษะห้อยลงจากเพดานก่อนเปลี่ยนห้องทำเอาทั้งคู่ร้องเหวอ  โดยเฉพาะฮิคารุที่หน้าซีดไปเลย  หลังจากนั้นฮิคารุก็ใกล้ๆวายะตลอด

  “ระยะห่งระยะห่างไม่เอามันแล้ว..กลัวผีโว้ยยย”เสียงในใจฮิคารุโวย

แต่ก็ยังไม่รอดพ้น  ทั้งโดนจับขา..(คาดว่าฮิคารุซุ่มซ่ามเดินไปสะดุดเอง)

จับไหล่..

แถมยังถ้าเดินไม่ดูทางก็จะจูบกับผีอีก

แต่...

และแล้วทั้งคู่ก็ผ่านบ้านผีสิงมาจนได้

                “ชาตินี้ทั้งชาติฉันจะไม่เข้าบ้านผีสิงนี่อีกแล้ว...”ฮิคารุครางอย่างหมดแรง  ขณะที่วายะลอบหัวเราะในใจ 

                “ฮิคารุ...เราไปนั่งชิงช้าสวรรค์กันมั้ยล่ะ?”

                “ไปสิๆ” ร่างบางจับมือลากเขาไปทั้งที่เมื่อครู่แทบไม่มีแรงเดิน เขาต้องพยุงออกมา

                ทั้งคู่เข้าไปนั่งภายในกระเช้าที่ทำเป็นกระจกอย่างดีไว้ชมวิวที่สูงกว่า 50 เมตร  มีเบาะนั่งอย่างดี

ฮิคารุเข้าไปคนแรก  แล้ววายะจึงเข้าไป  กระเช้าเริ่มหมุนสูงขึ้นไปทุกที 

                ทำให้เห็นตึกมากมาย  และหมู่เมฆที่เป็นรูปร่างต่างๆ ตอนแรกทั้งคู่ก็ต่างชี้มองเมฆรูปต่างๆ

กันอย่างสนุกสนาน  พอเสียงใสของร่างบางเงียบไปทำให้เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มหันไปมองอย่างแปลกใจ

                “หลับไปแล้วรึ?...”เขาพึมพำเบาๆแล้ว  ดึงตัวฮิคารุให้มาซบบ่าเขา  

“ก็เล่นวิ่งไปวิ่งมาตั้งนานนี่นะ...จะหลับก็ไม่แปลก..คงเหนื่อยน่าดู”

เด็กหนุ่มเอามือไปลูบเส้นผมนุ่มละเอียดของผู้อยู่ในห้วงนิทรา  

                ..นี่เขาหลงรักเจ้าของใบหน้านี้จนถอนตัวไม่ขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ?...

                เวลาผ่านไปเรื่อยๆ

                “อืม...ซาอิ...ทำไม?”เสียงละเมอของฮิคารุเรียกความสนใจของเขา

                ..ซาอิ?..หรือว่าคือคนเดียวกับ sai ที่อยู่ในอินเตอร์เน็ต?... วายะคิดอย่างตระหนก

ครั้นจะปลุกร่างบางขึ้นมาถามก็ไม่ได้

                “ซาอิ.....”แม้เป็นเพียงเสียงละเมอแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด

                “นี่ฉันจะแบ่งภาระของนายบ้างไม่ได้หรือไงนะ?...”วายะพึมพำกับตัวเอง

                ...ฮิคารุ..ฉันไม่รู้ว่านายแบกภาระอะไรไว้บ้าง.?

ตั้งแต่ตอนแข่งถ้วยโฮคุโตะนั่นแล้ว...นายจะรังเกียจไหม..

ถ้าฉันจะขอแบ่งภาระจากนายไปแบกบ้าง...

ไม่ผิดใช่มั้ย?...ที่อยากให้นายมีความสุข..

แต่ฉันก็ไม่กล้าพูดอย่างนี้กับนาย...

                “ฉันมันขี้ขลาดใช่มั้ย?...ฮิคารุ”

                ทันทีที่จบคำพูดร่างข้างๆก็ขยับตัว 

                “อ๊ะ...วายะ”ฮิคารุรีบลุกขึ้นมานั่งดีๆ “ขอโทษนะ...ฉันเผลอหลับไปอ่ะ...เหน็บกินป่าวเนี่ยนายอ่ะ?”

                วายะส่ายหน้าช้าๆ

                “ไม่โกรธใช่ป่ะ?”

                เขาส่ายหน้าอีกที

                “ดีจัง...นึกว่าจะโดนวายะโกรธซะแล้ว...”ฮิคารุบอกด้วยสีหน้าสดใส

“จริงสิ...ฉันมีอะไรจะให้นายด้วย”ร่างบางควักบางอย่างออกมาจากกระเป๋า เป็นนาฬิกาเรือนสีดำหน้าปัดสีเงิน “เห็นมันเหมาะกับนายน่ะ...แต่มันไม่มีค่าอะไรหรอก..”

                “ไม่นะ...มันมีค่าสำหรับฉันมากเลย”วายะพูดตะกุกตะกักแล้วจับมือฮิคารุขึ้นมากุม

“จริงๆนะ...มันมีค่ามากๆเลย”

                แต่เมื่อเห็นมือที่กุมอยู่  เลือดก็สูบฉีดขึ้นหน้ามากผิดปกติ  เขาตัดสินใจปล่อยมืออีกฝ่ายทันที

“ขะ..ขอโทษ”

                ฮิคารุจึงถือโอกาสใส่นาฬิกาให้วายะซะเลย  

                “ชินโด...ฉันเองก็มีของมาให้นายเหมือนกัน..”วายะพูดด้วยเสียงจริงจังหลังจากอาการหน้าแดง   ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน “หลับตาสิ....”

                เด็กหนุ่มผมกัดสียิ้มให้ก่อนจะหลับตาลง  ฮิคารุรู้สึกถึงความเย็นที่ถูกสอดเข้ามาที่นิ้ว

                “ลืมตา...ได้แล้ว”

                ฮิคารุลืมตาขึ้นที่นิ้วนางข้างซ้ายของเขามีแหวนสีเงิน  มีอัญมณีสีฟ้าประดับอยู่

ดวงตาสีมรกตเบิกกว้าง

                “ชอบรึเปล่า?”

                ฮิคารุพยักหน้าเบาๆอย่างเขินอาย

                “งั้นห้ามถอดออกนะ...”วายะขยับยิ้ม

                “เออ..ไอ้บ้า...”

                วายะยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างหูฮิคารุ  เพื่อที่จะมีเพียงเขาสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน

“ฉันรักนายนะ...ฮิคารุ” ร่างบางหน้าขึ้นสีเรื่อๆ

                “ฉันก็รักนาย...วายะ”ฮิคารุตอบเบาๆ..รักมาตั้งนานแล้ว...ตั้งแต่ที่อยู่กับซาอิแล้วล่ะ...

              ทั้งคู่ยิ้มให้กัน  แล้วลงจากกระเช้า

                หลังจากเที่ยวเสร็จวายะกับฮิคารุก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

                ฮิคารุลูบแหวนอย่างเบามือ  รอยยิ้มผุดขึ้นบางๆ

...ความอบอุ่นนี่สินะความรัก...นี่ซาอิ...ความรักนี่ก็มีส่วนที่ดีเหมือนกันนะ..

End