[SF B2ST] - Only You^^ [เพียงเธอ]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฟิคจุนซึง ดราม่า โรแมนติค
ฝากด้วยนะครับ

เนื้อเรื่อง

Only You^^ [เพียงเธอ]

“ นาย….. นายสัญญากันแล้วนิ ว่าเราจะอยู่ด้วยกัน”

“……………..”

“ทำไม  ฮึก  ทำไมนายทำยั่งงี้อ่ะ  ฮือๆ  นายมันคนลอกลวง ฮือ…”

เสียงสะอื้นของร่างบางกับคนตรงหน้าเขาที่ดูเหมือนจะไม่มีโอกาสได้กลับมาหาเค้าอีก

“ฮยอนซึง…….นี่ของนายนะ”

จุนฮยองหยิบกล่องสีขาวออกมาแล้วหยิบสร้อยออกมา

“น…นายให้ชั้นหรอ??”  ฮยอนซึงตกกับสิ่งที่เห็น

“~อื้ม  ใครบอกว่ามีอันเดียวล่ะ  นี่!!มีอีกอันด้วย แต่อันนี้ของชั้นนะ”

จุนฮยองหยิบสร้อยขึ้นมาอีกเส้นซึ่งมีตัว J และ H

“ตัว H ของนายนะ  ส่วนตัว J ของชั้น  คงไม่ต้องบอกนะว่ามันคืออะไร^^”

“อื้ม…ขอบใจนะ  ชั้นรักนายนะ”

ฮยอนซึงสวมกอดจุนฮยองแน่น

“อื้อ ชั้นก็รักนาย”

กี่วันแล้วที่เขาเป็นแบบนี้

กี่วันแล้วที่เขาต้องมานั่งทรมานตัวเองแบบนี้

กี่วันแล้วที่เขา….เป็นแบบนี้…..

“ฮยอนซึง    ชั้นมีอะไรจะบอกนายน่ะ”

ร่างบางหันมาทำหน้างง

“อะไรหรอ??”

จุนฮยองจับมือฮยอนซึงแน่น

“นาย  ชั้นขอโทษนะ  ชั้นขอโทษ ชั้นไม่เคยบอกนายเลย”

“หือ  อะไร นายไม่เคยบอกอะไร??”

ฮยอนซึงทวงถามด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

“เอ่อ  ถ้าชั้นบอกนาย นายอย่าโกรธชั้นนะ”

จุนฮยองทำหน้าออนวอนร่างบางก่อนที่เขาจะพยักหน้ารับ

“ชั้น….ชั้นเป็น  ….  ลูคิเมีย   ระยะ……สุดท้าย”

จุนฮยองตัดสินใจบอกฮยอนซึงเรื่องนี้เพราะเค้าเป็นมานานแล้วแต่ไม่อยากให้ร่างบางกังวลเลยเก็บมาตลอด

………………………..

“น…นายเป็น….”

ฮยอนซึงตกใจจนหน้าซีด มือที่จับอยู่เริ่มอ่อนแรงลง

“ทำไม!!  ทำไมนายไม่บอกชั้นล่ะ  ทำไมนายต้องเก็บมันไว้ด้วย  ฮึกๆ”

ร่างบางเริ่มสะอื้นขึ้น

“ชั้นพยายามรักษาตัวมาตลอด แต่มันก็…ได้แค่นี้  ชั้นขอโทษนะฮยอนซึง”

จุนฮยองกอดเขาแน่น ก่อนที่ฮยอนซึงจะกอดตอบ

“ฮึก  ฮือๆ  ๆ  นายต้องอยู่กับชั้นนะ  นายต้องไม่ทิ้งชั้นนะ  สัญญานะ  ฮึก~”

“อื้ม  ชั้นสัญญา  ชั้นจะอยู่กับนาย  ชั้นจะไม่ไปไหน  ชั้นจะไม่ทิ้งนาย~~”

ร่างบางเริ่มร้องไห้หนักขึ้นเพราะเขารู้ว่ายังไงซักวันจุนฮยองก็ต้องจากเขาไปอยู่ดี

มันทำให้เขายิ่งทำใจยากกับคนที่เขา

‘รักมากที่สุด’

หลายเดือนผ่านไป ท่าทีจุนฮยองก็ไม่เห็นจะดีขึ้นแถมอาการก็ทรุดลงเรื่อยๆ

ฮยอนซึงที่ดูเหมือนว่าจะสงบลงกว่าเมื่อก่อน  เพราะอาจจะทำใจได้

แต่เขาคิดว่า  ร้องไห้ไปยิ่งทำให้จุนฮยองไม่สบายใจและอาการจะแย่ลง

วันนี้เขาก็มาที่โรงพยาบาลอีกเช่นเคยเหมือนกับทุกๆวัน

เมื่อมาถึงห้องเขาก็ซื้อของขวัญครบรอบวันที่คบกัน

“นี่จุนฮยอง  ชั้นซื้อตุ๊กตามาด้วยนายชอบไม๊?”

ร่างบางหยิบมันขึ้นมา

เขาเป็นยั่งงี้มา 4-5 เดือนแล้ว  คุยคนเดียว เล่นคนเดียวมาตลอด

เพราะเขา…ไม่มีจุนฮยองให้เล่นเหมือนเดิมอีกแล้ว

จุนฮยอง….นอนอยู่ตรงหน้าเขามานานเท่าไรแล้ว^^

ไม่รู้เมื่อไรจุนฮยองจะตื่นขึ้น

แล้วเขาจะตื่นขึ้นมารึป่าว??

แล้วเขาจะเป็นแบบนี้ไปตลอดเลยหรอ….

“นาย….นี่นายให้ชั้นเล่นคนเดียวอีกแล้วนะ”

ฮยอนซึงเขย่าตัวจุนฮยองเบาๆก่อนที่จะร้องไห้ออกมาและซบกับอกของร่างสูง

“ฮึกๆ  ฮือ  ๆ เมื่อไรนายจะกลับมานะ….เมื่อไรนายจะกลับมาอยู่กับชั้นเหมือนเดิม

เมื่อไรเราจะได้ไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกัน   ไปนั่งกินไอติมด้วยกัน  นายอยากมีมันอีกไม๊?   ฮือๆ…..นายต้องกลับมานะ  ชั้นจะรอนายนะ  ชั้นจะรอนายจนกว่านายจะฟื้น”

“จุ๊บ!!!”

ฮยอนซึงจูบที่ปากของจุนฮยองเบาๆ

“กลับมาเร็วๆนะ  จุนฮยอง”

“จุนฮยอง   เอาอะไรอ่ะ??”

“อื้ม  เอาช๊อกชิพกับมะนาวละกัน”

“อ่าจ๊ะ  งั้นเอา  ช๊อกชิพกับมะนาว 2 ที่ครับ”

ร้านไอติมร้านประจำที่เขามานั่งกินกันบ่อยๆ   วันนี้เขาก็มาอีกจนกลายเป็นลูกค้าประจำไปแล้วซิ

“นี่จุนฮยอง  กินนี่ดิ”

ฮยอนซึงตักกล้วยผสมไอติมยัดเข้าปากจุนฮยอง

“เห้ย!! อะไรเนี่ย…นายแกล้งชั้นหรอ”

จุนฮยองลุกขึ้นวิ่งไล่ฮยอนซึงไปทั่วร้านจนเขาจับร่างบางได้

“นี่ๆๆ มานี่เลยนายตัวแสบ”

จุนฮยองอุ้มร่างบางมาที่สวนหลังร้าน

“นายแกล้งชั้น  นายต้องโดนทำโทษ”

จุนฮยองจับไหล่ฮยอนซึงแน่น  ส่วนร่างบางก็เกิดอาการงงนิดส์ๆ

“ง่ะ  ลงโทษอะไรชั้นล่ะ  ชั้นแกล้งแค่นี้เอง”

ฮยอนซึงทำแก้มป่องใส่ร่างสูงอย่างน่ารัก

“ก็แบบนี้ไง”

จุนฮยองประกบปากเข้ากับฮยอนซึงเข้าอย่างจัง

เขาถอนจูบออกมาแล้วจุ๊บที่ปากเรียวบางเบาๆ

“น่ารักจังเลยนะ เวลางอนเนี่ย”

จุนฮยองพูดแซวร่างบาง

“~บ…บ้าหรอ  นี่ไปได้แล้วเดี๋ยวไอติมละลายพอดีหรอก”

แล้วทั้งคู่ก็เดินกลับไปนั่งเหมือนเดิม

………………………………………………

“หมอครับ  เค้าเป็นยังไงบ้างครับ?”

“เฮ้อ….คนไข้อาการทรุดลงมากเลยล่ะครับ  หมอจะพยายามให้ถึงที่สุดนะครับ ขอโทษด้วยนะครับ”

สิ้นเสียงหมอ ร่างบางก็ทรุดฮวบลงหน้าห้อง

“ฮือ ๆๆๆ ๆ ”

‘เมื่อไรนายจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ’

‘ชั้นคิดถึงนาย……’

‘กลับมาเถอะนะ  จุนฮยอง…………

………………………………………………

“เฮ้อ….ทำไมชั้นต้องมานั่งเฝ้านายทุกวันด้วยนะ  เบื่อแล้วนะ  เมื่อไรนายจะฟื้นเนี่ย”

ฮยอนซึงบ่นพลางทำหน้างอใส่ร่างสูงที่นอนนิ่งอยู่ตรงหน้า

“จุนฮยอง ……. นาย…ชั้นรอนายเสมอนะ  จนกว่านายจะกลับมา”

ร่างบางพูดขึ้นพลางจับมือร่างสูงแล้วปล่อยโฮออกมา

“ฮือๆๆ  ๆ   จุนฮยอง   ชั้น…ชั้นคิดถึงนายจะบ้าแล้วนะ……กลับมาซะทีเถอะ”

สวนสนุก^^

“นี่ ฮยอนซึง  ไปเล่นอันนู้นกันไม๊?”

“หะ!! เอาจิงหรอ  อารมณ์ไหนเนี่ย นั่งชิงช้า”

ร่างสูงลากร่างบางมาขึ้นชิงช้าปรับอากาศที่เขาชี้ให้ดู

“ฮยอนซึง…”

“หืม??”

“จุ๊บ!!!”

ร่างสูงแอบหอมแก้มร่างบาง

“อะ   นายนิ  ชอบฉวยโอกาสเรื่อยเลย”

“อิอิ  เอ่อ…นี่ชั้นมาอะไรจะบอกนะ  หลับตาก่อนได้ป่ะ?”

“ง่ะ   อีกละ  อ่ะหลับก็ได้”

ฮยอนซึงหลับตาลง

“ลืมตาได้แล้วคร๊าบบ”

ร่างบางลืมตาขึ้นมาก็ต้องตกใจเมื่อจุนฮยองคุกเข่าลง

“ฮยอนซึง…..แต่งงานกับผมนะครับ^^^”

‘ต….แต่งงาน’  

ฮยอนซึงอึ้งไปซักพักก่อนจะตอบตกลง

จุนฮยองจึงจัดการสวมแหวนให้กับนิ้วนางข้างซ้ายของฮยอนซึง

“นายเป็นของชั้นแล้วนะ  แล้วชั้นก็เป็นของนาย  ต่อไปนี้จะมีแค่เราสองคน…ตลอดไป”

“ฮึก ๆ  ฮือๆ ๆ  ๆ ๆ”  ฮยอนซึงร้องไห้ออกมาก่อนจะโผเข้ากอดจุนฮยอง

“ขอบใจนะ”

จุนฮยองกอดฮยอนซึงแน่นเพราะเขาคงรู้ตัวเองดี

‘ชั้นไม่รู้ว่าจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน…’

‘ชั้นจะใช้เวลาที่เหลือให้ดีที่สุด’

‘ชั้นขอโทษนะฮยอนซึง…….

………………………………………………

“ตุ๊บ!!!!!!”

“จุนฮยอง…..จุนฮยอง!!!”

ร่างสูงล้มลงในขณะที่กำลังเดินอยู่

“ฮึก  ช่วยด้วยครับ  ช่วยเค้าด้วย ฮือๆ ๆ”

“~จุนฮยอง!!  นาย….นายอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ ฮือ ๆ”

ฮยอนซึงพาจุนฮยองไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

‘ฮึก  นาย…..ทำไมนายต้องมาเป็นตอนนี้ด้วยนะ……’

‘ทำมันเร็วยั่งงี้นะ….’

ฮยอนซึงนั่งรออย่างกระสับกระส่าย จนหมอออกมา

“หมอครับ!!  เขาเป็นยังไงบ้างครับ?”

“เอ่อ…คือ  เขาเป็นระยะสุดท้ายแล้วน่ะครับ  เกรงว่าจะรักษายากมากๆ  หมอขอแนะนำให้คุณทำใจไว้ดีกว่านะครับ  หมอขอโทษด้วยนะครับ…”

ผู้เป็นหมอได้เดินจากไป ก่อนที่ร่างบางจะวิ่งกรูเข้าไปในห้อง ICU

“จุนฮยอง  ฮึก ฮือ  ๆ  นายอย่าเพิ่งไปนะ  นายอย่าเพิ่งจากชั้นไปนะ  นายสัญญากับชั้นแล้วนิ  ว่าจะอยู่ด้วยกันไปตลอด  นายอย่าทำยั่งงี้ดิ    ฮือๆๆ  ๆ   ลุกขึ้นมาสิจุนฮยอง

ลุกขึ้นมา!!!  ฮือๆๆ ๆ”

ร่างบางตะโกนออกมาเหมือนคนบ้า

‘นายอย่าทิ้งชั้นไปนะ….’

‘นายต้องอยู่กับชั้นนะ….’

‘เราต้องอยู่ด้วยกันไปตลอดนะ….’

………………………………………………

“หมอ ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ   คนไข้เสียชีวิตแล้ว….”

กึก!!!~~

“อะ…อะไรนะครับ??”

ร่างบางที่ดูเหมือนจะไม่เชื่อคำพูด

“คนไข้เสียชีวิตแล้วครับ……หมอขอโทษนะครับ  หมอพยายามช่วยเต็มที่แล้ว”

“ฮึก ฮือๆๆ ๆๆ   จุนฮยอง!!!”

ฮยอนซึงวิ่งเข้าไปหาจุนฮยอง เขาก็พบกับร่างสูงที่นอนแน่นิ่งไม่มีลมหายใจ

…….

“จุนฮยอง…. ทำไม   ทำไมนายจากชั้นไปแล้วอ่ะ?? ไหนล่ะสัญญาที่เคยให้ไว้…..

นายทำไม่ได้แล้วหรอ…..ฮือๆ ๆๆ    จุนฮยอง!!!!”

ร่างบางร้องไห้ออกมาอย่างหนักพร้อมทั้งกอดตัวจุนฮยองแน่น

‘จุนฮยอง  นายจะอยู่กับชั้นไปตลอดไม๊?’

‘อื้ม  แน่นอนสิ  ชั้นจะอยู่กับนายไปจนตายเลยล่ะ’

‘อิอิ  ปากหวานจังนะนายน่ะ’

2   เดือนผ่านไป          (สวนสนุก^^^)

‘ทำไมช่วงเวลาที่ดีมันชั่งผ่านไปเร็วอย่างนี้นะ  ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย’

‘ทำไมนายจากชั้นไปเร็วยั่งงี้นะจุนฮยอง……ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อนายเลย’

‘นายชอบมาที่นี่ใช่ไม๊ล่ะ??  นายชอบพาชั้นมาเที่ยวบ่อยๆนิ  จำได้ไม๊??’

‘นายยังอยู่ในความทรงจำของชั้นเสมอนะ…’

‘แม้ตัวนายจะไม่อยู่ แต่ความรู้สึกที่ชั้นมี  มันเป็นนายทั้งหมดเลยนะ…..’

‘นายคือชั้น  ชั้นคือนาย   หลับให้สบายนะ……จุนฮยอง~~~’

ฮยอนซึงพูดพร้อมกับโรยกลีบกุหลาบลงไปในทะเลสาบ

“ถึงชั้นจะไม่ได้อยู่ในโลกนี้แล้ว  แต่ใจชั้น  ยังอยู่กับนายเสมอนะ   รักนายนะ จาง  ฮยอนซึง”

“ต่อให้นายจะอยู่ไหนใจชั้นก็อยู่กับนายนะ   รักนายนะ ยง  จุนฮยอง”

By :  Yoseung Park