ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ILOVEYOURSMILE 9
"ฮัลโหล มึงอยู่ไหน"
'กูอยู่สนามบาสแถวคณะน่ะ'
"เออๆเดี๋ยวกูไปหา"
หลังจากวางสายจากยุนฮยองผมก็ตรงไปที่สนามบาสเลย ระหว่างทางผมก็เดินเลื่อนๆจิ้มๆหน้าจอโทรศัพท์ไปเรื่อยๆจนไม่ทันได้ระวัง..
"เฮ้ยยยย ดงดงหลบ!!"
ฟิ้ววว~ ตุ้บบบ
"โอ้ยยย!!" เสียงผมเองครับ รู้ตัวอีกทีลูกกลมๆสีส้มๆก็เพิ่งกระแทกเข้าที่หน้าเต็มๆจนหงายหลังลงนอนบนพื้น
"ดงฮยอกเป็นไงบ้าง"คนอื่นๆในสนามรีบวิ่งเข้ามาดูผมที่นั่งกุมดั้งตัวเองอยู่ ถ้าดั้งผมหักขึ้นมาจะไม่ให้อภัยเด็ดขาดเลย ฮืออ
"เจ็บบบ TT"
"จุนฮเว มึงอ่ะโยนแรงทำไมวะ"
"ก็กู..."
"ปะ เดี๋ยวไปประคบน้ำแข็งหน่อย"พี่บ็อบบอกพลางประคองผมให้ลุกขึ้น แต่คนตัวโตก็ดึงตัวผมเข้าไปหา ส่วนพี่บ็อบก็ยืนจับแขนซ้ายผมมอยู่
"ผมทำเอง" จุนฮเวพูดกับพี่บ็อบ
"เดี๋ยวมึงก็ได้ทำให้เจ็บกว่าเดิมอ่ะ มือหนักยิ่งกว่าอะไร"
"ผมจะดูแลดงฮยอกเอง"พูดจบคนตัวโตก็ลากผมไปนั่งที่สแตนข้างสนาม
"เบาๆดิเฮ้ย"ผมโวยวายพร้อมๆกับที่อีกคนกดผมให้นั่งลง จุนฮเวไม่พูดอะไรเขาเดินไปหยิบผ้าสีขาวจากในกระเป๋าแล้วเอาน้ำแข็งก้อนเล็กสามสี่ก้อนใส่ลงไปบนผ้าก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆแล้วเอาน้ำแข็งประคบลงบนดั้งผม
"เจ็บมั้ย ขอโทษนะ"อีกคนพูดเสียงเรียบ
"ไม่เจ็บ แต่ปวด" มันไม่เจ็บเลยสักนิด แต่ผมรู้สึกปวดๆมึนๆหัวยังไงไม่รู้
(จุนฮเว)
ผมค่อยๆประคบน้ำแข็งลงบนหน้าอีกคนอย่างเบามือที่สุด ใบหน้าเล็กๆนั่นยู่ลงเล็กน้อยสงสัยจะปวดหละมั้ง
"เจ็บตรงไหนก็บอกนะ"
"ตอนนี้มึนมากอ่ะ"
"งั้นนอนพักก่อนดิ"ผมพูดพลางกดหัวอีกคนลงมานอนที่ตัก ฟังดูเป็นการโหดร้ายทารุณมั้ยครับ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ เพราะคนตัวเล็กยอมนอนลงบนตักผมแต่โดยดี สงสัยเป็นเพราะจะปวดหัวจริงๆ ผมก็คอยถือผ้าห่อน้ำแข็งประคบให้เขา
"เดี๋ยวฉันถือเองก็ได้"ดงฮยอกว่าพลางหยิบห่อน้ำแข็งไปจากมือผม
5 นาทีผ่านไป
"ปวดแขนอ่ะ ถือให้หน่อยสิ"คนตัวเล็กบ่นอุบอิบพลางส่งห่อผ้าน้ำแข็งคืนให้ผม
"ปวดหัวก็นอนละกัน กว่าพวกนั้นจะเล่นกันเสร็จ"
"ถ้าเล่นกันเสร็จแล้วก็ปลุกด้วยนะ" ว่าแล้วก็หลับตาลงทันที ทำไมนายทำให้ฉันใจเต้นแรงตลอดเลยนะดงฮยอก เมื่อไหร่ความน่ารักของนายมันจะลดลงบ้างเนี่ย เพราะน่ารักอย่างนี้ไงผมจะไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไปหรอก
"มึงดูสองคนนั้นดิ สวีทชิบหาย"
"นี่ถ้าไม่รู้จักมาก่อน กูคิดว่ามันเป็นแฟนกันนะเนี่ย"
"กูไม่เคยเห็นไอ้เน่มันทำอะไรแบบนี้ให้ใครมาก่อนเลยนะเนี่ย"
"น้องกูเปลี่ยนไปแล้วนะเว้ยยย 5555"
"ทำไม น้องมึงจะจีบ.."
"ไปเล่นต่อเถอะพวกมึงน่ะ ใครแพ้เลี้ยงเหล้านะเว้ย"
และตอนนี้ดงฮยอกก็ได้หลับเรียบร้อยแล้วครับ ขนาดตอนหลับนี่ก็ยังน่ารักเลย >< ผมได้แต่นั่งมองใบหน้าหวานไปเรื่อยๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ผมตกหลุมรักใบหน้าหวานๆและรอยยิ้มของคนๆนี้ ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยยิ้มให้ผมก็เถอะ
"เออ เดี๋ยวพวกไอ้บ็อบ ยุนฮยอง จินฮยองจะไปดื่มกันต่อ มึงไปมั้ย?"พี่ฮันบินเดินมาถามหลังจากเล่นบาสเสร็จ
"แล้วพี่ไม่ไป?"
"ไม่ดีกว่าว่ะ กูตัองเป็นคนดีให้พี่จินเห็น"
"พูดยังกับพี่จินไม่ดื่มงั้นแหละ"
"มึงว่าพี่จินของกูเหรอ"พี่ฮันบินขึ้นเสียง อะไรวะคนพูดความจริงนี่หว่า
"เอ้าาา ก็พูดความจริง"
"ช่างเถอะๆ ตกลงมึงไปไม่ไป?"แหม เปลี่ยนอารมณ์เร็วจังนะครับพี่ผม
"ไม่ดีกว่าพี่"
"งั้นกูฝากไปส่งไอ้ดงหน่อยละกัน"ยุนฮยองว่าพลางเก็บกระเป๋า
"เดี๋ยวๆ มึงไม่คิดจะปลุกเพื่อนมึงเหรอ"
"เดี๋ยวมึงค่อยปลุกมันแล้วกัน ให้กูไปก่อน ขืนกูบอกมันว่าจะไปเที่ยวมีหวังโดนบ่นหูชา"ว่าแล้วมันก็เดินออกไปเลย นี่มึงไม่ห่วงเพื่อนเลยใช่มะ?
"จะทำอะไรก็เต็มที่เลยนะไอ้น้องชาย"พี่ฮันบินเดินมากระซิบ
"ห้ามทำอะไรน้องพี่รหัสกูนะเว้ย"ตามด้วยเสียงกำชับของพี่บ็อบ เห็นผมเป็นคนยังไงกันเนี่ย - -
6 PM
(ดงฮยอก)
ผมลืมตาขึ้นมาก็พบกับดวงตาคมกำลังมองผมอยู่ พอเขารู้ว่าผมตื่นก็รีบเบือนหน้าหนีทันที
"กี่โมงแล้วอ่ะ" ผมลุกขึ้นนั่งพลางสอดส่องหาคนในสนามแต่ก็ไม่เห็นไอ้ยุนแล้ว
"หกโมง"
"แล้วคนอื่นไปไหน"
"พี่บ็อบชวนไปดื่ม กว่าจะกลับก็คงดึกเลย"
"อ้าว แล้วจะกลับบ้านไงเนี่ยย" ไอ้ยุนเพื่อนบ้าทำไมมันทิ้งผมไว้แบบนี้ อย่าให้เจอหน้านะจะด่าให้เข็ดเลย ฟ้องพี่จินด้วย -3-
"เดี๋ยวไปส่ง.... ตกลงไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย"ร่างสูงเอ่ยถาม
"อื้อ" ผมพยักหน้ารับ รู้สึกหายเป็นปลิดทิ้งเลย 55555555
"แต่หน้านายน่ะ..."
"หน้าฉันทำไม" ผมรีบควักมือถือออกมาเปิดกล้องหน้าทันที "เฮ้ยยยย" ทำไมหน้าผมมันเป็นรอยแดงๆช้ำๆอ่ะ แงงง้ จุนฮเวนายทำใบหน้าหล่อๆของฉันพัง!!
"ฮ่าๆๆๆ"
"หมดกันใบหน้าหล่อๆของฉัน TT"
"เอาน่า เดี๋ยวก็หาย"ร่างสูงพูดพลางเอื้อมแขนยาวๆมากอดคอผมเดิน
ระหว่างทางที่จุนฮเวขับรถมาส่งผมเขาไม่พูดอะไรเลยปล่อยให้เสียงเพลงในรถช่วยปกคลุมความเงียบไว้
"ทำไมไม่ขับรถไปเรียนล่ะ?"ร่างสูงเอ่ยถามหลังจากเงียบมานาน
"กลัวขับไปชนใครเข้าน่ะสิ"
"แค่ขับไปจุ๊บท้ายรถเนี่ยนะ"
"ความจริงคือขี้เกียจแหละ" ผมตอบพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง
"ทำไมไม่หาคนขับรถส่วนตัวล่ะ"
"ก็มีไอ้ยุนแล้วไง"
"หมายถึง คนที่ไม่ใช่ไอ้ยุน"
"หืออ หมายความว่าไง?" ผมยังงงกับคำตอบของอีกคน แต่รถก็มาจอดที่หน้าคอนโดผมแล้ว
"เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับ"ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ
"มารับทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"
"ในฐานะคนที่จะจีบนาย"ใบหน้านิ่งนั้นหันมามองหน้าผมอย่างจริงจัง ทำเอาใบหน้าร้อนๆขึ้นมาซะอย่างนั้น ดงฮยอกนายเป็นอะไรเนี่ย >\\\\<
"ฉะ...ฉันขึ้นห้องดีกว่า"ผมทำท่าจะเปิดประตูออกแต่มือหนาก็คว้าข้อมือผมไว้
"พรุ่งนี้เรียนกี่โมง?"
"กะ...เก้าโมง" โอ้ยยทำไมต้องเสียงสั่นด้วยเนี่ย
"เดี๋ยวมารับ" อีกคนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเช่นเคยก่อนจะปล่อยข้อมือผม ผมจึงรีบลงมาจากรถแล้วตรงไปที่ลิฟท์ทันที
ร่างสูงยังคงแอบมองและยิ้มให้กับความน่ารักของคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะเขินเขาจริงๆ
'ในฐานะคนที่จะจีบนาย' ให้ตายสิ นี่ขนาดจะนอนแล้วคำพูดของหมอนั่นยังคอยหลอกหลอนเลย มาจ่งมาจีบอะไรเล่า หมอนั่นอำผมเล่นใช่ปะ ไม่เอาไม่คิดมากดีกว่านะดงฮยอก นอนครับนอน
ว่าแต่แอร์เสียหรือไงทำไมผมรู้สึกร้อนๆที่หน้าล่ะ โอ้ยย >\\\\<
(ยุนฮยอง)
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยเสียงนาฬิกาปลุกอันน่ารำคาญที่หัวเตียงแต่เช้า มองไปรอบๆก็พบกับบรรยากาศห้องที่ไม่คุ้นเคย เหลือบไปเห็นพี่บ็อบบี้นอนหลับอยู่ข้างๆ พี่เขาแทบจะเปลือยอยู่แล้วดีนะที่ยังมีบ็อกเซอร์ สงสัยเมื่อคืนพวกผมจะเมาหนักแล้วทำไมมันต้องคนอื่นต้องเอาผมมาไว้ที่ห้องพี่บ็อบล่ะเนี่ย แต่ช่างมันเถอะผมมีเรียนเช้านี่นา เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็พาร่างเปลือยท่อนบนของตัวเองเข้าห้องน้ำไป ทำไมวันนี้รู้สึกเพลียแปลกๆ
"เฮ้ยยยยยยย!!!!!" ภาพที่อยู่ตรงหน้ากระจกทำเอาผมเองแทบช็อคกับสภาพตัวเองในกระจก ที่คอผม และบนตัวมีแต่รอยแดงเต็มไปหมด แถมปากผมก็ยังบวมด้วย เฮ้ยยย ใครมันทำอะไรซงยุนฮยองครับ TT ยุนฮยองจิคราย
"พี่บ็อบ!!!!" ผมรีบปลุกอีกคนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงทันที
"โอ้ยยย เสียงดังทำไมแต่เช้า" คนที่นอนอยู่โวยวายแค่ยังไม่ยอมหลับตา ผมเลยเอาหมอนข้างฟาดลงไปบนตัวอีกคนแรงๆ
"พี่ทำอะไรผมมมมม" ร่างหนาค่อยๆลืมตาขึ้นมาปรับจุดโฟกัส แล้วตาเล็กๆนั่นก็เบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
"เฮ้ยย นายดูไม่จืดเลยว่ะ 5555"
"พี่-ทำ-ผม-เหรอ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เฮ้ยบ้า เราเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่นะเว้ย"อีกคนลุกขึ้นมานั่งบนเตียงพลางทำท่าครุ่นคิด
"หรือว่าเราอาจจะเมาหนัก ผมจำอะไรไม่ได้เลยนะเนี่ย" ให้ตายสิ ทำไมเมื่อคืนผมเมาหนักขนาดนี้
"ฉะ...ฉันจำได้แล้ว"พี่บ็อบโพล่งขึ้น "ฉะ...ฉัน จูบนาย"
"ห้ะ!???" ไอ้ปากผมที่บวมๆนี่ฝีมือไอ้พี่บ็อบใช่มั้ย
"แต่หลังจากนั้น ฉันจำไม่ได้แล้ว"
"พี่บ็อบบบบบบบ!!!" นั่นคือเสียงสุดท้ายก่อนที่ร่างบางจะขึ้นเตียงไปบีบคอร่างหนา
"แค่กๆ โอ้ยย แค่กๆ ใจเย็นก่อนยุนฮยอง"
(ดงฮยอก)
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็เดินไปที่ห้องของยุนฮยอง เมื่อคืนผมนอนเที่ยงคืนมันยังไม่กลับเลย อย่าให้เห็นนะว่าเมาหนัก หึหึ
"ตื่นได้แล้วเว้ย!!" ผมเปิดประตูเข้าไปแต่ก็ไม่พบใครอยู่ในนั้น หรือว่าเมื่อคืนมันไม่กลับห้อง
ไอ้เพื่อนคนนี้จะไปไหนไม่เคยจะบอกหรอก แล้ววันนี้ผมต้องนั่งแท็กซี่ไปใช่ปะเนี่ย
และแล้วเสียงเปิดประตูที่หน้าห้องก็เปิดขึ้น ผมเดินไปก็เห็นไอ้ยุนฮยองที่อยู่ในชุดเดียวกันกับเมื่อวาน แถมยังมีผ้าพันคอผืนใหญ่คลุมอยู่ทั้งๆที่ตอนนี้มันหน้าร้อน
"ร้อนจะตายห่า มึงจะพันผ้าพันคอทำไมวะ"
"ก็กูหนาว"
"มึงนี่เมาจนเสียสติแล้วปะ ประสาท"
"เออว่าแต่วันนี้มึงจะไปเรียนปะเนี่ย"ผมหันไปถามคนที่กำลังเดินเข้าห้องนอนตัวเองไป
"ไม่ไปแล้ว" พูดจบก็ปิดประตูห้องนอนทันที อะไรของมันครับ
หลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยผมก็ลงมาชั้นล่างทันที ก่อนจะก้าวพ้นประตูสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างสูงกำลังรออยู่ที่ล็อบบี้
'เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับ' ตกลงหมอนี่มาจริงๆเหรอครับ ผมนึกว่าเขาล้อผมเล่นซะอีก
แต่ผมไม่ไปด้วยหรอก ก็หมอนี่มันไม่น่าไว้ใจ ขืนเอาผมไปปล่อยกลางทางบนทางด่วนงี้ทำไง
"เตี้ย จะไปไหน" นั่นไงพูดไม่ขาดคำก็มีมือหนามาคว้าคอเสื้อผมไว้ก่อนจะได้เปิดประตูซะอีก
"ไปเรียนไง ^^"
"บอกแล้วไงว่าจะมารับ ไปขึ้นรถ"ร่างสูงพูดพลางเดินไปที่รถ
ถึงเวลาพักเที่ยงผมก็เดินลงมากินข้าวที่คณะตามปกติแต่วันนี้ชานอูไม่ได้ลงมาพร้อมกันเพราะนั่งเคลียร์งานที่ค้างอยู่ เดี๋ยวผมค่อยซื้อข้าวกล่องขึ้นไปให้แล้วกัน
"ไง" ระหว่างที่ผมกำลังต่อแถวซื้อข้าวก็มีเสียงทุ้มๆดังขึ้นที่ด้านหลังเมื่อหันไปก็เห็นคนตัวโตยืนอยู่ที่ด้านหลัง
"นายมาได้ไง"
"เดินมา" ยังจะมากวนตีนอีก
"ฉันถามว่านายมาทำไม คณะนายไม่มีโรงอาหารรึไง?"
"มีแต่อยากมากินกับนายอ่ะดงดง"อีกคนยังยิ้มกวนตีนมาให้อีก มันน่าต่อยจริงๆ
"ใครอยากกินกับนายกัน"
"ถือว่าไถ่โทษที่ฉันทำนายเจ็บเมื่อวาน มื้อนี้ฉันเลี้ยง"
ตั้งแต่ที่ผมกับจุนฮเวสั่งข้าวเสร็จแล้วเดินมาที่โต๊ะก็มีสายตาหลายคู่มองมาที่เราสองคนแปลกๆ รู้สึกอึดอัดยังไงไม่รู้แฮะ แต่ที่รู้สึกอึดอัดที่สุดคือสายตาคมของไอ้ตัวโตตรงหน้าที่เอาแต่นั่งจ้องผมกินข้าว ไม่มีใครบอกรึไงว่ามาจ้องหน้าคนอื่นแบบนี้มันเสียมารยาท
"เลิกมองซะทีดิ จะกินไม่ลงแล้วเนี่ย"หลังจากทนไม่ไหวผมก็โวยวายใส่คนตรงหน้าทันที หน้าผมมีอะไรติดอยู่รึไง
"จ้องแล้วมันเพลินดีว่ะ 5555" อีกคนพูดก่อนจะตักข้าวในจานขึ้นมาเคี้ยว
"รีบกินแล้วก็รีบกลับคณะนายเลย"
"ทำไมต้องไล่ด้วย" อีกคนเบ้ปาก คิดว่าทำท่าทางอย่างนั้นน่ารักตายหละ ยังกับเด็กโข่ง 6565566
"กินๆไปเหอะ" ผมตอบปัดๆพลางกินข้าวในจานต่อ
"มีคนมองเราเต็มเลย"จุนฮเวพูดขึ้น
"มีแต่พวกผู้หญิงที่มองนายมากกว่า"
"ไม่คิดว่าตัวเองฮอตรึไง หืม?"
"ฉันหล่อฉันก็รู้ตัวอ่ะนะ"
"อย่าน่ารักให้มันมาก ไม่อยากมีคู่แข่งเยอะ"
"คู่แข่ง? อะไรของนาย" ผมถามคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ผมจะน่ารักหรือไม่น่ารักแล้วมันเกี่ยวอะไรกับหมอนั่น อีกอย่างผมน่ะหล่อมากกว่าน่ารักนะจะบอกให้ ;))
"แน่ะๆ หน้าแดง เขินอ่ะดิ"คนตัวโตตรงหน้าแซวผมพลางหัวเราะไปด้วย
"เขินบ้าอะไร"
"ก็ที่บอกน่ารักไง"
"บะ...บ้า ไม่ได้เขินเว้ย"
"เฮ้ยแก นั่นมันจุนฮเวคณะวิศวะใช่ปะ?"
"กรี๊ด สองคนนั้นคบกันอยู่เหรอ"
"ดูเหมาะสมกันจังเนอะ จุนฮเวก็หล่อ ดงฮยอกก็น่ารัก >< อิจฉาหมอนั่นจัง"
"เชี้ยย ดงฮยอกมีแฟนแล้วเหรอวะ กูอุส่าจะจีบ"
"เออน่าเสียดายว่ะ"
"พี่จินคร้าบบบบ" ชายหนุ่มร่างสูงโผล่หน้าไปในห้องชมรมของคนที่เขาตามจีบอยู่ ก่อนจะพบคนตัวเล็กส่งยิ้มมาให้
"แหม มีเด็กมารับไปกินข้าวทุกวันเลยนะมึง"ชายร่างสูงผิวเข้มเอ่ยขึ้นก่อนจะลุกขึ้นยืน
"แล้วมึงจะไปไหนวะมินโฮ"
"กูก็จะไปกินข้าวกับแฟนกูอ่ะดิ"
"เออลืมไปว่าพวกมึงคบกันแล้ว 55555"
"กูไปละ ฝากเพื่อนพี่ด้วยนะฮันบิน" ชายหนุ่มผิวเข้มบอกก่อนจะเดินออกจากห้องชมรมไป
"พี่จินรู้ปะว่าตอนนี้ผมตามจีบพี่มากี่เดือนแล้ว"ร่างสูงเอ่ยถามคนตัวเล็กที่เขาเดินจับมือไปที่โรงอาหาร
"นายนับด้วยเหรอ?"คนตัวเล็กเงยหน้าถาม
"วันนี้ก็จะครบสองเดือนแล้วนะครับ"
"เร็วจังเลยเนอะ"
"แล้วเมื่อไหร่พี่จะยอมคบกับผมล่ะ"
"ที่ยอมให้ไปไหนมาไหนด้วย ยอมให้จับมือ นายยังไม่รู้ตัวอีกเหรอคิมฮันบิน"
"หมายความว่าไงอ่ะพี่"
"นายนี่โง่จัง ฮ่าๆๆ"ว่าพลางเดินนำหน้าไปด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีทั้งสองข้าง
"ดะ...เดี๋ยวสิครับ หมายความว่าพี่จะคบกับผมแล้วใช่ปะ"
"อื้ออ"คนตัวเล็กพยักหน้ารับ
"เยยยย้ ผมรักพี่จินฮวานนะครับ"ร่างสูงไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปกอดอีกคนแน่น
"ปล่อยก่อนฮันบิน คนมองหมดแล้วเนี่ย"
"ก็ผมดีใจนี่นา "ร่างสูงคลายกอดออกพร้อมจับมือคนตัวเล็กเดิน
"นายห้ามทำพี่เสียใจนะ ไม่งั้นฉันจะบอกพวกมินโฮจัดการนาย"
"สัญญาคร้าบบบ ก็พี่ตัวเล็กน่าทะนุถนอมแบบนี้ให้จะไปทำร้ายได้ลงคอล่ะ"
"ให้มันจริงอย่างปากว่าเถอะ" คนตัวเล็กพูดติดตลกก่อนจะเดินไปสั่งข้าวที่ร้านโปรด
"ดงฮยอก" ระหว่างทางเดินกลับจากโรงอาหารก็เจอยูคยอมเพื่อนร่วมสาขายืนรออยู่ที่หน้าบันได
ปกติหมอนี่ไม่ค่อยจะคุยกับผมหรอก วันนี้มาแปลกแฮะ
"ว่าไงยูคยอม ^^"
"นายกับไอ้หน้าโหดคณะวิศวะนั่นเป็นแฟนกันเหรอ?"
"เฮ้ยย เอาอะไรมาพูด ฉันกับหมอนั่นแค่รู้จักกันเฉยๆ" บ้าจริง มีคนเข้าใจผิดแล้วมั้ยล่ะ
"ที่โรงอาหารเห็นพวกนายสนิทกันดีนิ คนเขาลือกันหมดว่าพวกนายคบกัน"
"ทำไมทุกคนต้องสนใจเรื่องของฉันด้วย"
"ไม่รู้ตัวหรือไงว่าตัวเองฮอตน่ะ"
"หืมม"
"นายไม่รู้เหรอว่าตัวเองติดโพลหนุ่มน่ากอดของคณะน่ะ"
"ห้ะ? โพลอะไรนะ หนุ่มน่ากอด?" ไม่อยากจะเชื่อครับ หนุ่มน่ากอดอะไร ฟังแล้วรู้สึกขัดกับตัวเองชะมัด(นางยังไม่รู้ตัวสินะว่าตัวเองน่ารัก)
"นี่ไง" พูดพลางโชว์ใบปลิวในมือให้ดู
'โพลหนุ่มปี1 น่ากอด คณะนิเทศฯ'
1. คิมดงฮยอก. 60%
2.แบมแบม 20%
3.จองชานอู 15%
4.หวังแจ็คสัน 5%
คนสุดท้ายนี่มายังไงครับ ?? ผมหละงง
นี่มันเรื่องบ้าอะไรครับเนี่ย ผมไม่อยากฮอต ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตา
อีกด้านนึงที่ห้องชมรมของคณะวิศวะฯชายหนุ่มสามคนกำลังนั่งคุยกันอยู่
"เมื่อเช้ากูไปเห็นโพลของคณะนิเทศมา ดงดงโคตรฮอตอ่ะมึง"ร่างสูงเจ้าของฟันกระต่ายเอ่ยขึ้น
"โพลเด็กปีหนึ่งน่ากอดอ่ะนะ"เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยถาม
"เออใช่ๆ อันนั้นแหละ คะแนนแม่งนำลิ่วเลยมึงเอ้ย ฮอตเหมือนพี่จินเลยเนอะมึง"
"กูว่างานเข้ามึงแล้วไอ้เน่"ใบหน้าหล่อหันไปบอกผู้เป็นน้องชายที่นั่งเล่นเกมอยู่มุมห้อง "ไม่รีบจีบระวังจะโดนแย่งนะเว้ย"
"น้องมึงชอบดงดงเหรอ?" เจ้าของฟันกระต่ายเอ่ยถามผู้เป็นเพื่อน
"เออ ชอบมานานละ มึงรู้แล้วก็อย่าไปตัดหน้ามันหละ"
"อะไรของมึง กูเห็นดงดงเป็นน้องที่น่ารักหรอกน่า"
"ได้ยินอย่างนี้มึงสบายใจแล้วใช่มั้ยไอ้เน่"
"เออๆ ผมไปเรียนแล้วนะพี่"ว่าพลางสะพายเป้ลุกขึ้นยืนก่อนจะเปิดประตูห้องชมรมออกไป
(จุนฮเว)
"เตี้ย ปะกลับบ้าน" ผมเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่ยืนรออยู่หน้าคณะ ก็วันนี้ไอ้ยุนดันป่วยไม่มาเรียนซะงั้นผมเลยต้องไปส่งดงฮยอกแทน แต่ผมเต็มใจนะ ให้ไปรับไปส่งทุกวันผมก็ยอม
"อื้อ ไปก่อนนะชานอู" หันไปโบกมือลาเพื่อนก่อนจะเดินตามร่างสูงไปที่รถ
"ขอเบอร์หน่อย"หลังจากขึ้นรถผมก็ยืนโทรศัพท์ให้อีกคนกดเบอร์ลงไป
คนตัวเล็กไม่ตอบอะไรก้มลงกดเบอร์ลงไปก่อนจะยื่นให้ผม ทำไมให้ง่ายจังนะนึกว่าจะโวยวายซะอีก
'ดงฮยอกคนหล่อ' เอิ่มม ดูมันเมมชื่อสิครับ มันควรจะเป็น 'ดงฮยอกของจุนฮเว'มากกว่า 55555
ผมจัดการโทรออกไปยังเบอร์ที่เพิ่งเมมไป ทันใดนั้นมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงอีกคนก็สั่นเจ้าตัวจึงต้องเอาออกมาดูก่อนจะกดอะไรบางอย่างลงไป
ผมไม่สนหรอกว่าเขาจะเมมชื่อผมไว้แบบไหน คงจะเป็นชื่อแปลกๆหละมั้ง
"จุนฮเวฉันหิว ไปกินข้าวกันก่อนได้ปะ"อีกคนพูดขึ้น
"โอเค" มีหรือที่ผมจะปฏิเสธดงฮยอก ว่าที่แฟนอยากได้อะไรผมก็ต้องจัดให้
ไม่นานผมก็ขับรถเข้าไปจอดที่หน้าร้านขายอาหารเกาหลีแห่งหนึ่ง
"หิวจัง หิวจัง" คนตัวเล็กว่าพลางเดินลูบท้องตัวเองไปด้วย มันชักจะน่ารักไปแล้วนะเฮ้ย
ผมไม่รอช้ารีบตามอีกคนเข้าไปในร้านทันที
"มื้อนี้นายเลี้ยงนะ" ดงฮยอกว่าพลางมองจานอาหารที่วางเต็มโต๊ะ นี่กะจะสั่งมาแกล้งกันใช่มั้ย? ดูก็รู้ว่าหมอนี่ไม่มีทางกินหมด ผอมแห้งขนาดนั้น แต่อาหารแค่นี้ไม่ทำให้จุนฮเวขนหน้าแข้งร่วงหรอกนะครับ หึหึ
"กินดิรออะไร?" คนที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆเต็มสองแก้มเงยหน้าถาม
"ค่อยๆกินก็ได้ เดี๋ยวติดคอตาย"
"นายช...แค่กๆ นายแช่งชั้นเหรอ"
"ป๊าวววว"
"แค่กๆๆ " มือเล็กรีบยกน้ำเปล่าขึ้นดื่ม
"ค่อยๆกินดิ ข้าวมันไม่หนีไปไหนหรอก"
หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ขับรถมาส่งดงฮยอกที่คอนโดและไม่ลืมที่จะหาทางขึ้นไปที่ห้องด้วย ผมไม่ได้หื่นนะ ก็แค่อยากไปส่งให้ถึงที่เท่านั้นเอง แค่นั้นจริงๆนะ
"ไม่คิดจะชวนขึ้นไปดื่มอะไรหน่อยรึไง คนอุส่าขับรถมารับมาส่ง"
"ฉันไม่ได้ขอนายสักหน่อย" คนตัวเล็กสวนกลับหน้านิ่ง มันแทงใจจุนฮเวจริงๆ
"คนอะไรใจร้ายจังวะ" ผมแกล้งตีหน้าเศร้า
"เออๆ อยากขึ้นไปก็ขึ้นไป"
"อ่ะ กินแล้วก็กลับได้ละ"ดงฮยอกวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะรับแขกก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป อะไรวะคนอุส่าจะมาจีบหนีไปนอนซะละ - -
"อ้าวจุนฮเว มาได้ไงวะ"ไอ้ยุนฮยองที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องเข้ามาทักผม ลืมบอกไปครับคอนโดนี้มีสองห้องนอนครับ รู้สึกดีชะมัดที่ดงฮยอกไม่ได้นอนห้องเดียวกับมัน ><
"กูมาส่งเพื่อนมึงไง"
"ว้าวว เห็นโหดๆงี้ชอบเพื่อนกูเหรอครับ"
"ว่าแต่มึงเถอะ ไม่ไปเรียนวะ แล้วนี่มึงจะไปขั้วโลกเหนือไงวะ?" ผมถามพลางมองชุดมันตั้งแต่หัวจรดเท้า คือมึงใส่เสื้อผ้าปิดตั้งแต่คอจรดเทัาแถมผ้าพันคอผืนใหญ่อีก
"กูแค่รู้สึกไม่สบายเฉยๆ"
"แฮงค์หนักเหรอมึงน่ะ"
"มึงอย่าพูดเรื่องนั้น" ยุนฮยองว่าพลางทรุดตัวลงนั่งข้างๆผม
"ทำไมวะ"
"โอ้ยย เชี้ย ถ้ากูไม่ระบายกูก็คงอึดอัดสินะ"
"แล้วนี่มึงเป็นเชี่ยอะไรล่ะ?"
"มึงดูนี่" อีกคนว่าพลางแกะผ้าพันคอออกเผยให้เห็นรอยสีแดงเต็มคอ
"มึงไปนอนกับสาวที่ไหนมาวะ"
"นอนกับพี่บ็อบดิ" ตอบด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
"มึงกับพี่บ็อบคบกันเหรอวะ?" ผมว่าสองคนนี้ดูสนิทกันเหมือนเพื่อนมากกว่าไปเที่ยวกันตลอดกับพวกไอ้จินฮยอง แต่คบกันตอนไหนทำไมไม่รู้
"คบห่าอะไรล่ะ ก็เมื่อคืนที่ไปกินเหล้ากันพวกกูเสือกเมาหนักไงละไอ้จินฮยองก็พากูไปไว้ห้องพี่บ็อบแล้วพี่แกเกิดเป็นเห้อะไรขึ้นมาไม่รู้เลยมาปล้ำกู ตอนนั้นกูไม่รู้เรื่องหรอก ตื่นมากูก็เจอรอยเหี้ยนี่เต็มตัวไปหมด พูดแล้วแซ่ดอยากได้เหล้าเข้มๆว่ะ"
"มึงควรจะดีใจนะ"
"อ้าวห่า ดีใจอะไร กูควรจะดีใจที่โดนปล้ำเหรอ?"
"ก็พี่บ็อบแม่งไม่เคยคิดจะปล้ำใครง่ายๆนะเว่ยถึงจะเมาก็เถอะ เว้นซะแต่.."
"เว้นแต่อะไร?"
"พี่เขาสนใจมึงไง"
หลังจากรับฟังเรื่องปรับทุกข์ของยุนฮยองเสร็จผมก็ควรกลับได้แล้ว ก่อนกลับผมก็ควรจะไปบอกลาคนตัวเล็กก่อนสินะ
ค่อยๆเปิดประตูห้องนอนของอีกคนเข้าไปก่อนจะต้องกลืนน้ำลายกับภาพที่แสนยั่วยวนของคนตรงหน้า
เจ้าของห้องกำลังถอดเสื้อเชิ๊ตบางออกเผยให้เห็นแผ่นหลังขาวๆกับเอวบางๆจนอยากจะเข้าไปจับปล้ำซะตรงนั้นเลย
"เฮ้ยย เข้ามาทำไมไม่เคาะ"คนตัวเล็กหันมาอย่างตกใจ ผมได้แต่ยืนมองหน้าท้องแบนราบตรงหน้าจนไม่ได้สนใจคำพูดของอีกคน
"จุนฮเว" เจ้าของร่างสวยเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าก่อนจะเอ่ยชื่อคนตรงหน้าเบาๆ
"หือ" ผมละสายตาจากหน้าท้องคนตรงหน้ามาสบตากับเจ้าตัว
"ออกไป"
ปัง!!! พูดเสร็จก็กระแทกประตูใส่หน้าทันที
แค่นี้ต้องรุนแรงกับกูจุนฮเวด้วยเหรอครับ -..-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น