[ Fic D.gray-man ] HBD Allen

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

คำขอพรของนู๋โร้ด

-ให้พระเจ้าคุ้มครองทุกโค้นที่เขามา

- ให้อเลนกับทั่นดะ รักกันไปนานนม

-ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆ อะไรคิดก็ขอให้สมหวัง

-ให้ทุกคนเม้นท์ให้

-ให้ทุกคนโหวตหน่อย

ขอบังคับ ง่ายๆข้อเดียว

-ใครไม่เม้นท์ ตาย!!!!!!!

-เเต่ถ้าไม่โหวตก็มิเป็นไรหรอก มีอะไรเเนะนำติติงก็เเล้วเเต่ นู๋โร้ดไม่ฆ่าหรอกน้า


เเค่นี้เเหละ  ขอให้สนุกนะคะ

ด้วยความปรารถนาดี

    นู๋โร้ด            

เนื้อเรื่อง

รุ่งเช้า ที่ศาสนจักรความมืด

“ฮ้าว”   เด็กหนุ่มผมหงอก เอ้ย ผมขาวลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมาอย่างง่วงนอน “เช้าแล้วเหรอ อรุณสวัสดิ์ฮะ มานา”หนุ่มน้อยชื่อ อเลน วอคล์เกอร์ ลุกขึ้นทักทายรูปประหลาดที่แปะอยู่ฝาพนังห้อง แล้วไปอาบน้ำทันที

“อรุณสวัสดิ์ จ๊ะ อเลนคุง”   เสียงของสาวน้อยนาม รินารี่ ดังขึ้น

“ฮะ อรุณสวัสดิ์ครับ”

“ไปทานอาหารก่อนนะ แล้วพี่เรียกแน่ะ”

“ครับ ขอบคุณมากครับ”  

ที่โรงอาหาร

อเลน หนุ่มน้อยกระเพาะใหญ่ได้นั่งโซ้ยของกินกองโตอย่างเอร็ดอร่อย แต่ในหัวพลางคิดไปว่า

‘เฮ้อ คงไม่มีใครสนใจสินะครับมานา กับไอ้ วันเกิดของเด็กต้องสาปเนี๊ย   ใช่แล้วครับวันที่ 25  ธันวาคม เป็นวันเกิด ไม่สิ วันที่มานาเก็บผมมาเลี้ยง’

“โอ้ย  ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ไม่กงไม่กินมันแล้ว”

“อะไรกันเจ้าหัวถั่วงอก เอ็ดตะโร อะไรแต่เช้า หา”  เสียงของใคร(คงรู้เนอะ)

“อเลน ครับ อ้อ ผมลืมไปว่าคันดะ สมองพิการ จำอะไรไม่ค่อยได้สินะครับ”   อเลนพูดแล้วยิ้มแบบกวน

“หนอย  แก พ่อจะสับให้เป็นหมูบะช่อ”

“ทำได้ก็ลองดูสิครับ”   ว่าแล้วสงครามขนาดย่อมๆก็เกิดกลางโรงอาหาร แต่แล้วก็มีเหมือนแม่พระมาโปรด

“คันดะคุง อเลนคุง เลิกเล่นเป็นเด็กๆได้แล้ว อเลนคุงชั้นให้ไปหาพี่ไม่ใช่เหรอ เร็วๆเข้า”

“ครับ”   อเลนตอบเสียงอ่อยๆเหมือนเด็กโดนผู้ใหญ่ดุแล้วเดินเข้าแผนกวิทยาศาสตร์ทันที

ระหว่างทางก็ได้พบกับบุรุษหัวสีส้มเพลิงทักทาย

“งาย~อเลนไปทำอะไรมาหน้ามุ่ยเชี๊ยะ”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ”

“น่า บอกเถอะนะชั้นช่วยได้แม้นายจะเป็น ถั่วงอก  ก็ตามอะน่ะ”

“ใครครับ ถั่วงอก เบื้อกราวี่”

“โอ้ว อย่าทำร้ายจิตใจคนหวังดีจิ ซิกๆ” และแล้วต่ายน้อยของเราก็เข้าสู่โหมด.....รั่ว..... (   =_= )ll (หน้าระอาโลก)

“โอเคๆ ครับ เดี๋ยวมาเล่าให้ฟัง ผมต้องไปหาคุณโคมุอิก่อน”

“สัญญานะ”

ไม่รอคำถามและไม่ตอบ โกยไปแล้วและทิ้งราวี่นั่งร้องไห้......คนเดียว.......

ห้องทำงานโคมุอิ

“คุณโคมุอิครับมีอะไรหรอครับ” 

“อ้าว  อเลนคุงมีภารกิจให้ทำน่ะ”น่าเเปลกตรงที่คราวนี้โคมอิไม่ได้หลับเเล้วก็ทำอะไรอยู่ดูมีลับลมคมใน

“ครับ”    อเลนตอบรับแล้วหันซ้ายหันขวา

“ไม่มีอะไรหรอกภารกิจนี้ เธอต้องไปคนเดียวนะ”

“ครับ”  เหงาจังเลยเหงาจัง คงไม่มีใครอยากกับคู่กับเด็กต้องสาปละมั้ง

ที่รัสเซีย 

อเลนเก็บกู้อินโนเซนต์ได้สำเร็จลุล่วงด้วยดี (ขี้เกียจอธิบายอ่ะ)

-กลับมาที่ศาสนจักร-

 อเลนก็ได้พบแต่ความมืด

จึงคิดในใจว่า  ‘สงสัยคนอื่นคงไปทำภารกิจมั้ง  คงมีแต่มานาคนเดียวใช่มั้ยครับที่จำวันเกิดผมได้ เหงาจังเลย’

ว่าแล้วอเลนจึงเดินหาผู้คนในศาสนจักรทั่วแต่ มืออาชีพหลงทางอย่างเขาจะหาใครเจอแล้วแม้แต่ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย

“แง้งงงงงงง  ไม่น่าตามหาเลยง่า หลงทางแล้วเง้อ”  ทันใดนั้นก็มีแสงเหมือนไฟลอยวูบๆมาแล้วแว่บหนีไป

อเลนจึงรีบวิ่งตามไป ในใจคิดว่า  ‘ผี เผอ อะไรก็ช่างแต่กลัวความมืดมากกว่าอยู่กับผี ละว้า’

แล้วแสงไฟดวงนั้นก็ลอยเข้าไปในห้องๆหนึ่ง

เมื่ออเลนวิ่งเข้าไปในห้องนั้นก็ได้เจอกับ.........................

“Happy  Birth  Day  Allen  And  Happy Christmas Day   ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ”

เจอแค่นั้นอเลนก็ถึงกับน้ำตาปริ่ม

“กะ  กลับมาแล้วครับ”

“สุขสันต์วันเกิดน้า อเลน”   ราวี่เข้ามาคนแรกพร้อมกล่องของขวัญ  “ แกะเล้ย” ราวี่ชักชวน

เมื่ออเลนแกะปุ๊บ เค้กวันเกิดก็พุ่งใส่หน้าอเลนราว ทีมแคนพี ดับเครื่องชนก็ไม่ปาน 

“ระ ราวี่  ตายซะเถอะ”   ว่าแล้วเกมส์ปาขนมเค้กที่เจรี่ทำมาในขนาดบิ๊กเบิ้ม ก็เริ่มขึ้น แล้วก็กลายเสียงหัวเราะ

ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ชนแก้วไวน์กัน  ราวี่,อเลน กับโครววี่ เริ่มเล่นอีแก่กินน้ำ รินารี่กำลังพูดคุยกับมิลันด้า  มาริ และเสนาธิการ ทีเอดอล กำลังจับคันดะแต่งตัวและถ่ายรูปด้วย  เจรี่ที่เริ่มทำอาหารเลี้ยงมากมายเต็มโต๊ะ จนอเลนเริ่มมากินจนเหลือครึ่งโต๊ะ

“ทุกคนรู้วันเกิดผมได้ยังไงครับ”   อเลนถามในขณะที่กำลังเคี๊ยวตุ่ยๆในปาก

“แหม  คนเป็นพื่อนกันก็ต้องรู้เป็นธรรมดาไม่ใช่เหรอจ๊ะ”

“นั่นจิ”   ราวี่มาแจมหลังจากรินารี่พูดจบ

“ขอบคุณมากนะครับ”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ เราเป็นเพื่อนกันนะ อย่าลืมสิ”

“อเลนหันมาทางนี้หน่อยสิ”   ราวี่เรียกอเลนให้หันมาแล้วก็  “แผละ”  เค้กโดนหน้าเต็มๆ

“หนอยราวี่ นี่แน่ะ”   แค่ราวี่หลบทันไปโดนคันดะที่ยืนอยู่ไม่ใกล้เเต่ไกลพอดี(จะอธิบายทำไมฟระ)

“แกไอ้ถั่วงอก  ไอ้ต่ายเน่า  ตายซะเถอะ”   คันดะว่าแล้วก็ชักมุก็นออกมาแล้วไล่ฟัน

“เหวอๆ  รินารี่คร้าบช่วยด้วย”   อเลนส่งเสียงขอความช่วยเหลืออย่างน่าสงสาร

“ฮะๆๆ”

“ว้ากกก ยู้ดดซะที๊~” เสียงโหยหวนของราวี่และอเลนร้องขึ้นอย่างไม่หยุด แต่ในใจของอเลนหัวใจนั้นแน่นเต็มอก

‘ฮะๆ มานา ไม่ว่าคุณจะอยู่ไหน ขอให้ได้รับรู้นะว่า ผมมีความสุขแล้ว จะไม่เหงาอีกแล้ว ทั้งทีมีครอบครัวที่อบอุ่นอยู่ตรงหน้าแล้วเนี่ย  ผมโง่จริงๆเลยมานาว่าไหมครับ ขอบคุณนะครับมานา สำหรับทุกอย่างครับ ขอบคุณมากๆ’

เเถลงการ     ที่โคมุอิไม่ได้หลับเเละหลบๆซ่อนๆนั้นเพราะว่า กำลังคิดดีไซน์เค้กให้อเลนอยู่ เเล้วก็ให้อเลนไปคนเดียวเพราะจะได้มีเเรงงานใช้จัดงานวันเกิดไงล้า~

สุขสันต์วันเกิด อเลนจัง งอกน้อยของช้านนน  ขอให้มีความสุขมากๆน้า รักน้า จุฟๆ

ดีจ๊ายยยย รักอเลนก็แต่งฟิค อเลน วะฮะฮ่า

พึ่งแต่งได้ยาวขนาดนี้นะเนี่ย สงสัยจะเป็นความน่ารักของอเลนนะเนี่ย อร๊างงงงงง อนุภาพรุนแรงเหลือเกิ๊น

เเล้วก็คงมีส่วนที่อยู่ๆนั่งอ่านหนังสือเเล้วมีอารมณ์มาเเต่งฟิคเลยโดดมาเเต่งซะงั้นทันทีที่ นึกได้ว่ามันเป็นวัน...................

คริสมาสต์!!!!!!! เเละ วันเกิดอเลนนนนนน!!!!!!!!!  (มีสีหน้าช็อค)

ทั้งๆที่บ้านตัวเองเเต่งต้นคริสมาสต์เเล้วเเท้ๆเล้ย

รักคนอ่าน บูชาคนเม้นท์ เทิดทูนคนโหวต เหมือนเดิมจร้า