★ One Piece 'short fanfiction All Luffy [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #21 : ◣Fanfic◥ [CrocodilexLuffy] The usurp man (Part2)

Title: The usurp man
Pairing: Crocodile x Luffy
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 2/3
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

        ความรู้สึกเย็นจากเครื่องปรับอากาศเป็นตัวปลุกให้คนตัวเล็กตื่นจากการหลับไหล เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆเปิดขึ้นด้วยความงัวเงีย แต่แล้วก็ต้องแปลกใจกับสภาพห้องไม่คุ้นตา อีกทั้งเตียงใหญ่ที่แสนสบายนี่อีก

ร่างนั้นลุกขึ้นนั่ง ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ ทั้งห้องกว้างประกอบไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ดูมีราคาสูงแบบที่คนธรรมดาไม่น่าจะหาซื้อได้ พลันความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามา บางทีตัวเขาอาจจะอยู่ที่ปราสาทของวีวี่แล้วก็เป็นได้

แต่ก็ยังมีเรื่องที่มันขัดแย้งกันอยู่...

ไม่ใช่! …เขาเพิ่งมาถึงที่นี่เองนี่นา

 แล้วตอนที่กำลังมาตามหาไอ้จระเข้นั้น พื้นมันก็ดันยุบฮวบลงไป ก่อนที่จะจำอะไรไม่ได้อีกเลย...

กึก...

             เสียงของปลายเท้าหนักๆก้าวเข้ามาในห้อง กัปตันตัวเล็กถอยกรูดออกมาจนแผ่นหลังเล็กชนเข้ากับผนัง ดังพอที่จะทำให้อีกร่างหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาได้ยิน เขาจึงพาร่างของตนมายังโต๊ะทำงาน วางเครื่องดื่มลงบนโต๊ะ หมุนเก้าอี้มามองเหยื่อตัวน้อย พร้อมกับเหยียดยิ้มที่เคลือบไปด้วยยาพิษ

“ ตื่นแล้วงั้นเรอะ... มังกี้ ดี ลูฟี่ ” ดวงตาคมหรี่ลง พ่นควันของซิการ์ออกมาจนคละคลุ้งไปทั่วห้อง

            คนถูกเรียกขมวดคิ้วมุ่น พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้ไม่มากนัก แต่ก็มั่นใจว่าชายคนนี้คงจะไม่ได้มาแบบเป็นมิตรแน่ๆ... และไม่แน่ก็อาจจะเป็น เซอร์ คร็อคโคไดล์ก็เป็นได้...

“ ก..แกเป็นใคร!! ” ร่างนั้นกระโดดลงจากเตียง หวังจะเข้าไปประชิดตัวชายปริศนาตรงหน้า แต่แล้วก็ต้องลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ เด็กหนุ่มแทบจะไม่มีแรงที่จะยืนเลยด้วยซ้ำ ร่างกายมันหนักอึ้งไปหมด แขนขาไม่มีแรงเลย...

            ร่างเล็กหอบเหนื่อยออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ มองหน้าคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยความโกรธเคือง สายตาคู่เดิมเหลือบไปเห็นกำไลรูปร่างแปลกตาที่ข้อมือของตน พอจะรู้สาเหตุที่ทำให้แรงโดนสูบออกจนหมด

 ความรู้สึกมันเหมือนกับกำลังจมอยู่ในน้ำทะเลไม่มีผิด...

ใช่แล้ว... เจ้าสิ่งนี้มันก็คือหินไคโรเซคิ...

 “ แก...คร็อคโคไดล์สินะ!! ”

             คนถูกกล่าวหายกยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ มองมนุษย์ผลปีศาจตรงหน้าด้วยความสมเพส ระคนกับความแปลกใจ

 ไปโกรธเคืองเขามาจากไหนกันนักหนานะ...

             ทั้งๆที่เรื่องนี้มันควรเป็นปัญหาระหว่างเขาและอาณาจักรอลาบาสต้าแท้ๆ... ถึงขั้นเอาชีวิตตัวเองมาทิ้งกับคนอันตรายอย่างเขา เพื่อให้คนอื่นได้อยู่กันอย่างสงบสุขแค่นั้นเองหรือ

หึ...แกมันก็เหมือนฉัน ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองเป็นโจรสลัดโฉดชั่ว แต่ก็แสร้งทำตัวเป็นวีรบุรุษ เพราะสุดท้ายแล้วก็หวังจะครอบครองที่นี่เองสินะ

 ซ่า...

             ทรายเม็ดละเอียดพวยพุ่งออกจากร่างของเขา ตรงเข้าไปล้อมร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้า ค่อยๆเข้าไปรัดรอบๆคอระหงส์นั้นจนเจ้าตัวหายใจไม่ออก ร่างที่อ่อนแรงดิ้นต่อต้านทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทางชนะ

“ บอกมาว่าแกต้องการอะไรกันแน่เจ้าหมวกฟาง! ” เซอร์ คร็อคโคไดล์พูดเสียงดังใส่คนตรงหน้า เขาย้ายร่างของตนเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม จนระยะห่างของทั้งสองเหลือแค่เพียงมือหนาที่กำลังบีบลงไปที่ลำคอนั้น ร่างที่เบาหวิวของคนที่ตัวเล็กกว่าถูกยกขึ้นสูง

“ ฉันจะกำจัดแกทิ้งซะยังไงล่ะ... ” สิ่งที่ตอบกลับมามีเพียงเท่านั้น เขาพูดออกมาอย่างไม่กลัวตาย ทั้งๆที่ตนกำลังเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

สุดท้ายคนอย่างแกก็ยอมเผยไต๋ออกมางั้นสินะ...

 ฉันควรจะกำจัดแกทิ้ง ก่อนที่จะแว้งกลับมาเป็นภัยต่อตัวเอง...

 “ ก...แกมันทำเรื่องแบบนี้ทั้งๆที่รู้ว่าคุณลุงคนนั้นลำบากขนาดไหน!! ”

 “ …. ”

 “ แกทำร้ายคนสำคัญของวีวี่ที่เป็นเพื่อนของฉัน... อภัยให้ไม่ได้!! ” เสียงเล็กตะโกนลั่น คำพูดของเด็กหนุ่มทำเขาชะงักค้างไปเพียงเท่านั้น

 เพื่อนงั้นเรอะ... คนอย่างแกยอมทำทุกอย่างเพียงเพราะแค่ลมปากงั้นเรอะ

ของแบบนั้นมันมีจริงซะที่ไหนกัน!!

 ตุบ!

             ร่างเล็กถูกกดลงบนเตียงใหญ่ โดยที่มือยังคงล็อกเอาไว้ที่คอ ดวงตาคมจ้องมองไปยังใบหน้าเล็กนั้นด้วยความรู้สึกโมโห ลึกๆแล้วกลับรู้สึกอิจฉาที่เจ้านี่มันมีทุกสิ่งที่เขาไม่มี...

 ความรู้สึกสับสนในใจมันตีกันไปหมด จริงๆแล้วสิ่งที่เขาทำลงไปมันเพื่ออะไรกันแน่...

 ขึ้นเป็นใหญ่เพื่อให้คนอื่นยอมรับ... แท้จริงแล้วก็เพียงแค่ต้องการให้ใครซักคนมาเข้าใจไม่ใช่หรือไง...?

 “ อื้อ..!! ”

             ร่างนั้นกดจูบลงไปที่ริมฝีปากบางอย่างหนักหน่วง กลบความรู้สึกโมโหของตน มือหนาล็อกใบหน้านั้นไม่ให้ขยับไปไหน อีกทั้งยังมีหินไคโรเซคิที่ข้อมือทั้งสองข้างนี่อีก ลำพังคนอย่างเขาจะไปสู้ร่างที่แรงมากกว่าได้ยังไงกัน....

 น่าเจ็บใจชะมัด...

             เหตุการณ์ยังคงดำเนินต่อไปแบบนั้น ถึงแม้จะอยากต่อต้านเพียงใดแต่ก็ทำไม่ได้ ริมฝีปากบางถูกบดขยี้อย่างไม่ปราณี กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆจากคนตัวสูงทำให้เขารู้สึกมึนหัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

             ผู้ครองตำแหน่งเจ็ดเทพโจรสลัดลอบยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ สติของกัปตันตัวน้อยเริ่มจะหลุดลอยไปกับรสจูบที่เร่าร้อนของเขา แรงต่อต้านที่มีจึงน้อยนิดลงไปกว่าเดิม เจ้านี่เป็นโจรสลัดแท้ๆ... แต่ก็กลับไร้ประสบการณ์โดยสิ้นเชิง... ดูท่าแล้วคงยังไม่ค่อยได้แตะของมึนเมาซักเท่าไรนักด้วยซ้ำ...

 เหมือนกับลูกแมวตัวเล็กที่กำลังอยู่ในอ้อมแขนไม่มีผิด...

 อ่อนแอเสียจริง... คนแบบนี้หรือ ที่คิดจะมาต่อต้านคนอย่างเขา

             ความต้องการของคร็อคโคไดล์มันไม่หยุดเพียงแค่นั้น คนที่เคยใช้ชีวิตอยู่ในโลกด้านที่มืดมิดมาโดยตลอด คนที่เมื่อต้องการอะไรเมื่อไรก็จะมีแต่คนวิ่งเข้าหา ในเวลานี้กลับไม่รู้สึกเช่นนั้น ความรู้สึกที่มีตอนนี้มันคืออะไรกันแน่...

 เกลียด... แต่ก็กลับหลงไหล... ?

 หรือกำลังอยากจะบดขยี้ให้แหลกคามือกันแน่...

             ริมฝีปากหนาเลื่อนลงไปตามลำคอเล็ก มือใหญ่เล็ดลอดเข้าไปในเสื้อแขนกุดสีแดง ไล้ไปตามผิวเนียนที่ไร้ซึ่งรอยขีดข่วนใดๆ ในเวลานี้แล้วมันช่างดึงดูดให้เขารู้สึกอยากจะครอบครองร่างนั้น อยากจะถลำลึกลงไปให้มากกว่านี้...

 อยากจะได้ในสิ่งที่คนอย่างเจ้านี่ได้รับ...

อึก...

             ร่างหนาชะงักการกระทำทุกอย่างไว้เพียงแค่นั้น ปิดตาทั้งสองข้างลงอย่างชั่งใจ พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ นึกแล้วก็รู้สึกโมโหตัวเองขึ้นมา...

 คนที่กำลังหลงระเริงไปกับความต้องการเหล่านี้ก็คือเขาเองไม่ใช่หรือไงกัน...

คนตรงหน้าเขาคือคนที่ต้องควรรีบกำจัดไปให้พ้นๆหน้าไม่ใช่หรือไง...

            คนตัวเล็กนอนหอบหายใจถี่ พวงแก้มทั้งสองข้างขึ้นสีแดงซ่านไปหมด ร่างทั้งร่างอ่อนแรงจนแทบจะครองสติเอาไว้ไม่อยู่ จนเกือบจะลืมสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนหน้านี้...

            สายตาเหยียดโลกคู่เดิมจ้องมองร่างคนตรงหน้าอย่างเงียบๆ มือหนาคว้าเอาซิการ์ในกระเป๋าขึ้นมาจุดสูบ จัดแจงเสื้อผ้าของตนที่เริ่มยับยู่ยี่ให้กลับสู่สภาพเดิม

ฉันมันก็แค่คนที่กำลังอิจฉาในสิ่งที่แกมี...

 ในเวลาแบบนี้ แกยังจะมาพรากสิ่งที่ฉันมีอยู่ พรากสิ่งที่ฉันต้องการไปอีกอย่างนั้นหรือ...

 ฉันไม่มีทางเลือก... นอกจากฆ่าแกทิ้งซะเจ้าหมวกฟาง

 ก่อนที่ฉันจะรู้สึกดีกับแกไปมากกว่านี้...

             เจ้าของดวงตากลมโตเริ่มรู้สึกตัว คิ้วเรียวขมวดแน่น มือเล็กกำผ้าปูที่นอนสีขาวแน่นจนเป็นรอยยับลงไป พยายามยันร่างของตนขึ้นไปนั่งชิดกับผนังห้องอีกครั้ง

            ใบหน้าของเขาแดงกล่ำ ในใจเต็มไปด้วยความโกรธที่กำลังปะทุ โกรธที่เขาทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง... โกรธที่ชั่ววูบนั้นเขากลับรู้สึกดีกับมัน... ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองไปยังใบหน้าของชายในคราบวีรบุรษอย่างแค้นเคือง มือเล็กกอดตัวเองแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ...

 ดวงตากลมโตคู่นั้นคลอไปด้วยน้ำตา....

 น่าอับอาย...

น่าอับอายที่สุด! เขากำลังทำบ้าอะไรอยู่กันแน่!!

             คร็อคโคไดล์ที่ได้แต่ยืนมองเขาเงียบๆอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นท่าทีที่เริ่มเปลี่ยนไปของกัปตันหนุ่มก็ไม่ได้แสดงอาการแปลกใจอะไรออกไป แต่ในขณะเดียวกันก็กลับรู้สึกราวกับว่าหัวใจมันหล่นวูบลงไปด้านล่าง

เกลียดฉัน... อย่างนั้นหรือ ?

 นั่นสินะ... มันก็ควรจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก...

 ฉันจะได้ใช้โอกาสนี้ทำลายแกไปซะ...

“ หึ...โกรธแค้นอะไรฉันกันล่ะ ” ริมฝีปากหนาแสยะยิ้มอย่างพอใจ ทิ้งร่างนั้นลงกับเก้าอี้ตัวเดิม ยกมือข้างที่เต็มไปด้วยแหวนเพชรขึ้นมาเท้าคางอย่างไม่หยี่ระ

             ใบหน้าเล็กตรงหน้าเหมือนดั่งสลักคำว่าเกลียดเอาไว้ให้เขาเห็นเพียงคนเดียว เด็กหนุ่มเงียบไม่ยอมพูดอะไรอยู่อย่างนั้น ในใจของเขาก็เริ่มรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา

 ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกัน...

 “ แกก็ดูชอบมันดีไม่ใช่หรอ... เจ้าหมวกฟาง ” เขายังคงใช้คำพูดกดดันต่อไป และก็ได้ผลเมื่อคิ้วเรียวนั้นขมวดเข้าหากันแน่นกว่าเดิม เสียงเล็กตะโกนตอบกลับมาดังลั่น

 “ ฉันจะต้องฆ่าแกให้ได้!! เจ้าจระเข้!! ”

 หึ...

 เอาสิ... โกรธแค้นฉันเข้าไป...

ฉันจะคอยดูว่าใครกันแน่ที่จะเป็นฝ่ายตายไปซะก่อน...

 ใช่แล้ว... แกกับฉันไม่ควรรู้สึกดีต่อกัน

แกจะต้องเป็นศัตรูของฉันสิ... ถึงจะถูก

To be continue...

T
B