โดย: คุณหลวง

ตื่นขึ้นมาตอนเช้า เปิดเฟซบุ๊ค เปิดอีเมล์ เปิดเว็บไซต์ เช็คข่าว รับรองได้ว่า แต่ละวันเราจะต้องได้เห็นข่าวประเภท “หึงโหด ฆ่าแฟนสาวคาห้องเช่า” , “น้อยใจแฟนหนุ่ม สาวกระโดดตึกประชด” , “หนุ่มรักคุด ผูกคอตาย” ฯลฯ ขึ้นหน้าหนึ่งพร้อมรูป ให้เป็นที่สลดใจ แต่บางคนอาจจะแค่ถอนหายใจ “เฮ้อ...แบบว่าชินซะแระ”ก็เป็นได้

ความรักนั้นเป็นสิ่งมหัศจรรย์ ซึ่งอาจดลบันดาลให้เราเป็นได้ทั้งสุข ทั้งเศร้า เป็นได้ทั้งความฮึกเหิม เบิกบาน เป็นได้ทั้งความหดหู่ ความหมดอาลัยตายอยาก เป็นได้ทั้งสวรรค์และนรก เหมือนกับที่พี่โป่ง หินเหล็กไฟ ร้องว่า “...คำ คำเดียว ให้โลกคุณสดใส ให้ขมเป็นหวาน มีกำลังใจ คำ คำเดียว อาจทำให้คุณร้อง ให้คุณหมดหวัง อยากจะลาตาย...พลังแห่งรัก ใคร่ มันมีพลัง บัญชาให้คุณทำอะไร อะไร ได้ทุกทุกอย่างงงงง...” (ใครร้องเพลงนี้จบ เช็คอายุด่วน!)

ความรักสามารถผลักดันให้เราสุขล้นจนน้ำตาไหล และสามารถทำให้เราเคียดแค้นจนเสียสติ ทำอะไรแย่ๆ ได้มากมาย ทำร้ายตัวเอง ทำร้ายคนอื่น หรือถึงไม่แย่ขนาดนั้น ก็อาจทำให้เราเศร้าจนจิตตก เสียศูนย์ หมดกะจิตกะใจจะทำอะไร แค่ได้ยินเพลงอกหักเข้า ก็เกิดอาการอึ้ง ทึ่ม ซึม น้ำตาพาลจะไหล หัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม เข้าสู่โหมด “โบรกเค้นฮาร์ทวูแม่น” ทันใด

รวมถึงสาวๆ ที่เกิดอาการหึงหวงจนคลุ้มคลั่ง เมื่อพบว่า แฟนตัวเองไปคุยกับสาวอื่น

“ห้ามแอดเฟซบุ๊คสาวๆ นะ !” , “เล่นไลน์คุยกับใคร...คนนี้ใคร บอกชื่อมาสิ !” , “นี่เบอร์ใคร ? บอกมา ถ้าไม่อยากตาย !” ฯลฯ

ความรักที่สุดแสนจะหวานฉ่ำ ชั่วพริบตาก็กลายเป็นยาพิษทำเอาเราแทบจะชักดิ้นชักงอในทันใด ตอนจีบกันใหม่ๆ ยังไม่เห็นเป็นแบบนี้นี่ โอ้ว... มันเกิดอะไรกับคำว่ารักของฉันกันหนอนี่ ??

ใครๆ ก็อยากจะมีรักที่เป็นสุข ไม่อยากพบเจอความทุกข์จากความรัก แต่ความรักนั้นเหมือนลูกเต๋า ทอยไปออกหน้าดีก็เป็นสุข ทอยไปออกหน้าทุกข์ก็แสนจะชีช้ำ แต่ทำไมบางคนถึงรักได้อย่างเป็นสุข ขณะที่บางคนยิ่งรักก็ยิ่งทุกข์...เออ...นั่นน่ะสิ  ? ...

ความรักนั้นมาพร้อมกับความรู้สึกเป็นเจ้าของ ซึ่งเป็นความรู้สึกยึดติด ความรู้สึกที่ไม่อาจยอมรับได้ เมื่อคนที่เรารักไม่เป็นไปตามที่เราต้องการ บางครั้งถึงกับทำให้เรารู้สึกสิ้นไร้คุณค่าในตนเอง เมื่อเขาไม่เห็นคุณค่าในตัวเรา ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว เราไม่อาจเป็นเจ้าของชีวิตใครได้ (แม้แต่ลูกของเราเอง ซึ่งเราให้ชีวิตเขา แต่เราก็ไม่อาจสั่งการเขาได้ตลอดไป) และคุณค่าของตัวเรานั้น มีอยู่เสมอ โดยไม่จำเป็นต้องให้ใครมาบอกว่า คุณค่าในตัวเราต่ำหรือสูงแค่ไหน

“ฉันสวย...และรวยมากกกก” เซเลบสาวผู้หนึ่งเคยกล่าวไว้ และ “เสียใจ...แต่ไม่แคร์” นักร้องสาวคนหนึ่งก็เคยร้องเพลงนี้ไว้ ลองคิดดูให้ดีๆ เถิด ถ้าเราตระหนักรู้ในคุณค่าของตัวเราเอง ให้เกียรติตัวเอง ให้เกียรติคนอื่น รู้จักปล่อยวาง เมื่อเขาไม่เป็นดังใจเรา และรู้จักปล่อยวาง เมื่อเราไม่อาจเข้าใจเขา มันจะช่วยลดความทุกข์อันเกิดจากความรักของเราได้ไม่น้อยเลยนะ

“แหม...พูดเหมือนพระ ปล่อยวางๆ ใครก็พูดได้ แต่ตอนทำมันไม่ได้ง่ายนะยะหล่อน” บางนางอาจจะว่าอย่างนี้ แต่ถามว่า ถ้าเราไม่ลองทำ แต่คิดว่า ทำไม่ได้แน่ๆ เสียตั้งแต่ต้นแล้ว เมื่อไรเราจะปล่อยวางได้ การปล่อยวางนั้น ไม่ใช่สิ่งที่คิดจะทำก็ทำได้เลย แต่เกิดจากความพยายามค่อยๆ ฝึกหัด ค่อยๆ ทำ เราปล่อยวางไม่ใช่ว่าเราจะไปบวช แต่เป็นการบรรเทาการยึดติดอันเป็นสาเหตุของความทุกข์ (แต่ถ้าใครชอบมีความสุขอยู่กับความทุกข์ ก็ไม่ต้องวาง มีปัญหาอะไรก็กอดมันไว้แน่นๆ ทุกข์มันเข้าไปให้สะใจกันไปเลย !) 

อยากจะเป็น “ปรุงฉัตร” คอยกรี๊ดๆๆๆ เมื่อไม่ได้ดังใจ หรืออยากจะเป็น “อรุณประไพ” นิ่งสงบ ปล่อยวาง แสนดี คุณเลือกได้นะ

บทความนี้จัดทำโดย www.PremiumMate.com เว็บไซต์หาคู่ สื่อกลางสำหรับคนไทยวัยทำงานคุณภาพ เพื่อค้นหาเพื่อน หาแฟน หาคู่ด้วยตนเอง