วาเลนไท

อีกแค่สองวันก็จะถึงวันวาเลนไท ใช่แล้ว วันแห่งความรัก วันที่โลกเป็นสีชมพู วันที่คนรักจะบอกรักกัน วันที่ช็อคโกแลตจะขายดี วันที่ดอกไม้จะแพงเป็นพิเศษ วันที่ทุกคนจะมอบความรักให้แก่กัน

ถ้าใครสักคนขี้สงสัยเหมือนฉันก็คงเปิดหาประวัติวันนี้อ่าน และได้รับรู้ถึงโศกนาฏกรรมของวันนี้ วันนี้ไม่ใช่วันแห่งความรัก แต่เป็นวันที่คนรักต้องพรากจากกันไปในโลกอีกโลกที่เป็นโลกหลังความตาย...โลกที่ไม่วันได้สัมผัสกัน...
มันน่าเศร้ามากกว่าที่จะหัวเราะอย่างร่าเริง
ฉันทำไม่ได้หรอกที่จะยิ้มกว้างแล้วลืมเรื่องคนคนสำคัญที่เสียไปในวันนั้น...บางทีการที่ฉันไม่มีใครเลยทำให้ฉันนึกถึงสิ่งเลวร้ายที่สูญเสียไป
สิ่งบางอย่างที่ย้ำว่าฉันจะไม่มีวันลืมเค้าได้เลย

การที่จะชอบใครสักคนอาจใช้เวลาแค่ข้ามวัน
การที่จะรักใครสักคนอาจใช้เวลาแค่ข้ามเดือน
การที่จะลืมใครสักคน อาจใช้เวลา ตลอดชีวิต

วันวาเลนไทน์จึงไม่ใช่วันแห่งความรัก แต่เป็นวันที่คนรักคู่หนึ่ง เสียสละให้กัน เป็นวันที่ควรจะให้เกียร์ติกัน และไวอาลัยให่แด่ชายผู้ล่วงลับคนนั้น

ฉันเชื่อว่าเค้ายังเฝ้ามองคนที่เค้ารักอยู่แน่ๆ แม้ว่าเค้าจะจากไป มันน่าเศร้าที่คนรักกันแล้วไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่นั่นทำให้ความรักมีค่า

เพราะอย่างนี้ฉันจึงอยาเสียสละ ฉันจึงก่าวถอยออกมา ฉันจึงยอมเลวในสายตาเค้า ไม่ว่าเค้าจะมองยังไง การเสียสะล คือความรักที่ยิ่งใหญ่

เราหามุมของเรา หากีตาร์สักตัว นั่งเกาเพลง เฝ้ามองเค้า 

สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ~