รู้ดี

ทุกอย่างหายไปอีกครั้ง เหลือแค่ฉันอีกแล้ว นั่งอยู่กับจอคอมตัวเก่า นั่งพิมพ์เต๊าะแต๊กอยู่คนเดียวย่ามค่ำคืนที่ฝนตกแบบนี้มีเพียงคำหนึ่งคำที่ฉันคุ้นเคยอยู่เสมอ ตลอดเวลาที่รู้จักคนๆนั้น
เจ็บ....
เจ็บที่รู้อยู่ตลอดเวลาว่าเขาคิดอะไร...
เจ็บที่รู้อยู่คลอดเวลาว่าตัวเองไม่เคยมีค่าในสายตาเขา
เจ็บที่รู้ทั้งรู้ว่าเขาแค่เหงาในช่วงเวลาที่ไม่มีใคร
เจ็บที่ยังพยายามทำตัวเป็นคนที่รู้ดีเรื่องของเขา

ยิ่งทำแบบนั้นมันยิ่งทำให้ตัวเองเจ็บทวีคูณเข้าไปอีกเมื่อเห็นสิ่งที่เขาทำให้กับคนอีกคน ซึ่งสิ่งต่างๆเหล่านั้น เขาไม่เคยทำให้ฉันเลยสักครั้ง
ทรมานเมื่อตัวเองเริ่มฟุ้งซ้านขึ้นทุกนาทีว่าความทรงจำดีๆที่เขาเคยทำให้ เขาจะทำแบบนั้น กับคนอีกคนหรือเปล่า...

รู้ดี...ว่าเขาทำแน่ๆ
เขาก็แค่...คนๆเดียว

ฉันหาทางรับมือกับทุกสิ่งแล้ว หาทางบล็อกน้ำตาตัวเองเรียบร้อยแล้ว...มันจะไม่ไหลเพราะเขาอีกต่อไป ขอให้เขาสบายใจได้
ต่อไปฉันจะไม่รักใครเพียงเพราะอยากรักอีกแล้ว
ฉันจะตั้งความหวังกับคนๆนั้นที่จะเข้ามาให้สูงเข้าไว สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ หน้าตาหล่แบบในโลกหาไม่ได้อีกแล้วอะไรเทือกนั้น
เพื่อนของฉันพอได้ฟังสเป็คที่แสนสูงสงกับนิสัยที่ฉันตั้งไว ถึงกับอ้าปากค้างแล้วบอกว่ามันไม่มีในโลกหรอก ฉันก็สวนกลับไปเสมอว่า เดี๋ยวจะหามาให้ดู
ทั้งๆที่ตัวเองรู้ดี...
รู้ดีที่เดียวว่ามันไม่มี...
ฉันแค่ตั้งความหวังไวให้สูงเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเจ็บ
ถ้าฉันเที่ยวชอบคนโน่นคนนี่โดยไม่ใส่ใจว่านิสัยเป็นไง หน้าตาเป็นไง ทางบ้านเป็นไง การศึกษา และสิ่งต่างๆ ฉันก็จะต้องเจ็บซ้ำซาก เพราะคนเหล่านั้น พบได้ทั่วไป
แต่..ถ้าฉันมีสเป็คที่สูงโคตรๆ ฉันก็จะไม่รักใครง่ายๆ แล้วสุดท้ายความรักสำหรับฉัน มันจะได้ไม่สำคัญและฉันก็จะไม่ต้องทรมานเพราะเรื่องราวซ้ำๆซากๆไม่มีที่สิ้นสุดแบบนี้

ใครๆต่างมองว่าฉันโง่เง่า
แต่ใครจะรู้ว่าทุกสิ่งที่ทุกคนรู้ ฉันรู้ดีมาตลอด แต่ฉันแค่ไม่อยากให้สิ่งที่มันสมบูรณ์ในตัวต้องหายไปเพราะการรู้ดีของฉัน ฉันจึงเลือกที่จะเงียบแลสุดท้ายก็ต้องมานั่งร้องไห้เงียบๆอยู่คนเดียว
เหมือนตอนนี้ไงละ...

ฉันเลือกที่จะปิดตาตอนที่รู้ว่ามันต้องเจ็บในตอนสุดท้าย และเลือกที่จะลืมตาในย่ามที่น้ำตาเอ่อล้นจนทะลักจากความเจ็บปวดในความสุขแค่เพียงครู่เดียว