ไกอาเป็นลูกหมากำพร้า ตัวคนเดียว ถูกกลุ่มหมาผู้ใหญ่เจ้าถิ่นข่มเหง แม้แต่ขยะพวกมันก็ไม่อนุญาตให้คุ้ยกิน ขี้กลัวมากๆเพราะมันต้องเผชิญโลกกว้างที่แสนโหดร้ายเพียงลำพังตั้งแต่ยังเล็ก
การมีแม่คอยดูแลเป็นเรื่องที่สำคัญจริงๆ ยิ่งลูกหมาตัวไหนมีพ่อดีช่วยแม่ของมันดูแลรักษาถิ่นให้ ลูกหมาก็จะยิ่งร่าเริงแข็งแรง เรียนรู้จักการใช้ชีวิตแบบหมาได้ดีขึ้น
จนกระทั่งไกอาเข้ามาอยู่ในสนามหญ้าที่จอดรถของหอเวศย์ฯ มันจึงมีของกินจากเด็กหอหลายคนที่ใจดี ทำให้มันปักหลักยาวอยู่ที่หอเวศย์มาเกือบเดือนแล้วพร้อมกับร่างกายที่โตขึ้นทุกที ไม่รู้ว่าจะถูกไล่ออกไปเมื่อไหร่
ล่าสุดมีหมาผู้ใหญ่สีขาวขนหยาบหน้ายาว เหมือนไกอามากๆ แวะเวียนเข้ามาในหอเวศย์ ดูจะเป็นมิตรกับไกอาด้วย ไกอาถึงกับเดินเข้าไปใกล้และเดินตามก้นอยู่พักหนึ่ง ทั้งที่ปกติแล้วมันขี้กลัวมากๆ กลัวทั้งคนทั้งหมาด้วยกัน แต่ตัวนี้มันไม่กลัว เป็นไปได้รึเปล่าว่ามันเป็นแม่ของไกอา
เมื่อวันแม่ที่ผ่านมางานเยอะมาก ไม่สามารถกลับบ้านไปหาแม่ได้ ฉันจึงให้ความรักกับลูกหมาตัวนี้แทนเพราะว่ามันไม่มีแม่ ถ้าหมาผู้ใหญ่ตัวนั้นเป็นแม่ของไกอาจริงคงจะดี แต่ก็ไม่รู้ว่าสายเกินไปรึเปล่า ช่วงเวลาสำคัญที่สุดของการมีแม่คือตอนที่ยังเล็กช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ อย่างไกอาก็น่าจะถึงวัยหย่านมแล้วด้วย
ชีวิตของไกอาจะเป็นอย่างไรต่อไป ใช่แม่ของมันหรือไม่ ให้อาหารมันมาเกือบเดือนแล้วก็ยังขี้กลัวอยู่ เมื่อไหร่ไกอาจะเลิกกลัวคน ใครจะเป็นคนแรกที่สามารถจับต้องตัวของไกอา พอมันโตขึ้นแล้วมันจะโดนไล่ออกไปจากหอเวศย์หรือไม่ เจ้าของกางเกงขาสั้นที่ทำตกลงไปบนสวนแล้วถูกไกอาขโมยไปกัดเล่นจะลงไปขอกางเกงของเขาคืนหรือไม่ เมื่อไหร่คนสวนที่แสนใจดีจะหมดความอดทนกับการกลบกองขี้หมาและทำความสะอาดขยะทั้งหลายที่ถูกกัดเล่น รวมทั้งคอยเก็บผ้าขี้ริ้วที่ถูกคาบมาเล่นกลางสนามหญ้าเป็นประจำ ใครคือเจ้าของโอรีโอ้ห่อใหญ่ทั้งห่อที่ยังไม่แกะถุงซึ่งกลายเป็นสมบัติชิ้นหนึ่งของไกอา ...ต้องติดตาม
ความคิดเห็น