ตอนที่ 1 รำลึกความหลัง
เขียนโดย
Pukky's Wind
วันหนึ่ง...
"นายอภิสิทธิ์ เธอเป็นคนเดียวที่ต้องไปติวเพิ่มหลังเลิกเรียนกันครูที่ห้องพักครูนะ! เพราะสอบเก็บคะแนนของเธอไม่ผ่าน" ครูสอนวิชาเลขเพิ่มเติ่มพูดขึ้นมา ทำให้ทุกคนรวมทั้งฉันหันไปสนใจ....นั่นคือ นายอภิสิทธิ์ เลขที่ 19 ชื่อเล่น ชื่อ บุ๊ง เด็กผู้ชายที่ขี้แง ดูอ่อนแอ ไม่ค่อยสุภาพบุรุษ และไม่ค่อยน่าคบเลยในความรู้สึกของฉัน ฉันจึงได้แต่คิดว่า 'ถ้ามีโอกาส เราอาจช่วยสอนเลขให้เขาก็ได้นะ'
ช่วงเวลา ม.1 ผ่านไป ด้วยเกรด 4.00 พอขึ้น ม.2 กิจกรรมเริ่มเยอะขึ้น เริ่มสนิทกับคนในห้องมากขึ้น แล้วฉันก็เลือกเข้าชุมนุมคอมพิวเตอร์(อนิเมชั่น) ได้เจอกับบุ๊งที่สมัครเข้าชุมนุมเดียวกัน หลังจากนั้นเราสนิทกันมากขึ้น เพราะในคาบเรียนชุมนุม เลขที่เราใกล้กัน จึงได้นั่งคู่กัน (19 กับ 24) ความสนิทที่มากขึ้นทำให้ฉันรู้จักตัวตนจริงๆของบุ๊งมากขึ้น ภายนอกถึงจะดูอ่อนแอ แต่ภายในกลับให้ความรู้สึกเข้มแข็งและอบอุ่นอย่างประหลาด เราสองคนมักหยอกล้อกันด้วยการแกล้งกันไปมา บางครั้งก็แรงจนฉันอดน้อยใจไม่ได้ แต่เราก็จะกลับมาคืนดีกันอย่างรวดเร็ว
ช่วงเวลา ม.2 ผ่านไป ด้วยเกรด 4.00 พอขึ้น ม.3 จากเพื่อนเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเพื่อนสนิทที่คุยกันได้ทุกเรื่อง ทั้งๆที่เป็นเพศตรงข้ามกัน แต่กลับรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้คุยกับเขา...บุ๊ง
เพื่อนๆเริ่มแซวเรื่องระหว่างฉันกับบุ๊ง อาจเป็นเพราะพวกเขาเหล่านั้นเห็นตอนที่เราแกล้งกันเป็นการสวีทกันก็เป็นได้ (คนเจ็บตัวน่ะ ฉันนะ - -") ในเวลาที่ฉันเริ่มรู้ใจตัวเองว่าได้ตกหลุมรักเพื่อนสนิทคนนี้ไปเสียแล้ว บุ๊งก็ได้คุยกันฉันเรื่องผู้หญิงคนหนึ่งที่เขานั้นแอบชอบมานานแล้ว เธอชื่อว่า จ๋า แต่เธอคนนั้นมีแฟนแล้ว พอฉันรู้เรื่องนี้จึงได้แต่ยอมรับฟังเรื่องของบุ๊งกับจ๋าอย่างเสมอๆในฐานะเพื่อนที่ดี แม้ว่าในใจจะรู้สึกเจ็บนิดๆก็ตาม
วันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังรอเพื่อนมาทำงานประดิษฐ์ด้วยกัน ด้วยความที่อยู่คนเดียวเลยเกิดอาการฟุ้งซ่าน เมื่อคิดเรื่องบุ๊ง รู้สึกอึดอัดขึ้นมา จึงตัดสินใจโทร.หาบุ๊ง
"....มีไร เล่นเกมเตะบอลอยู่..." บุ๊งทักมาก่อน
"เอ่อ...ก็แบบว่า...เนี่ย ..รอตั้งนานแล้ว..ยังไม่มีใครมาเลย...ก็เลยโทร.มาแก้เซ็งน่ะ - -' "
"งั้นเหรอ ถ้าไม่มีอะไร งั้นวางล่ะนะ"
"เดี๋ยวสิ! เอ่อ... คือ...แบบว่า..." พยายามพูดคำว่า "รัก" แต่มันก็เหมือนกับที่เขาว่ากันว่า จะเหมือนมีอะไรมาจุกที่อก ทำให้พูดไม่ออก และแล้วฉันก็ตัดสินใจ กลั่นหายใจพูดรวดเดียวเลย
"เรารักบุ๊ง!!!"
"......................" (บุ๊ง)
".............."(ฉันเอง)
"เฮ้ย! เชื่อด้วยเร้อะ ฮ่าๆ ล้อเล่นหน่า อย่าซีเรียส ฮ่าๆ แกล้งบุ๊งสนุกว่ะ ฮ่าๆ" หลังจากนั้นฉันก็พยายามดึงบรรยากาศอึมครึม ชวนอึดอัดนี้ ให้สนุกอีกครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ ฉันจึงได้แต่ตัดบทการสนธนาไป
"พวกเพื่อนที่เหลือมากันแล้ว งั้นแค่นี้ก่อนนะ" บอกไป ทั้งๆที่ความจริงแล้วก็ยังไม่มีใครมาเช่นเดิม
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ทำให้รู้สึกเหมือนมีอะไรบางๆมากั้นเราทั้งสองคนไว้ อะไรบางอย่างที่มันเคยดูเลือนลางแต่ตอนนี้กลับชัดเจนขึ้นมากกว่าเดิม ซึ่งสาเหตุทั้งหมดมันก็มาจาก ความรู้สึกอึดอัดของฉันในวันนั้นเท่านั้นเอง
ในสายลม ไม่มีใคร..
ทิ้งที่ตรงนี้ไว้ ให้เหงาหงอย..
ลมหยุดพัดแล้ว..
แต่ใจแก้ว ยังรอคอย..
คอยวันฝนปรอย..
ลมพัดเธอลอย..
กลับคืนมา..
ขอบคุณรูปภาพและกลอนซึ้งๆ จาก http://pjanderson.blogspot.com/2010/11/blog-post_28.html
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
31 ต.ค. 55
145
0
ความคิดเห็น