Chobits
ดู Blog ทั้งหมด

เผชิญกับล้มเหลว

เขียนโดย Chobits
ผ่านมาหลายสนาม
จนถึงด่านสำคัญที่จะชี้ชะตาเราได้
นึกว่าจะได้พัก
กลับเป็นคนที่ถูกเลือกให้ไปต่อ...

....

เมื่อความพยายามที่ทุ่มเททุกอย่างทั้งหยาดเหงื่อ

สิ่งที่คว้ามาได้คือน้ำเหลว...

ร้องไห้จนแชะไปหมด

ท้อแท้ และ ถามตัวเองเสมอมา ว่าเราผิดพลาดตรงไหน

เรามันโง่มากใช่มั้ย? ขอโทษ

เป็นตัวปัญหาให้พ่อแม่ต้องเหนื่อย

เรามันโง่แล้วยังไม่เจียมตัว

ฉันได้แต่คิดแบบนั้น

มันท้อซะเหลือเกิน

เหมือนโดนทิ้งยังไงยังงั้น

เพื่อนที่ประสบความสำเร็จก็แทบไม่ใส่ใจ

อาจารย์ที่ว่าจะคอยดูแลก็ไม่เหลียวมอง

เจ็บ เจ็บ เจ็บ...

ขามันแทบยืนไม่ไหว

ความรู้สึกมันรุมล้อมจนอยากฆ่าตัวตาย

แต่ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น

ไม่ใช่คนที่จะกล้าตายได้...ฉันมันขี้ขลาดเกินไป

แต่ก็มีเหตุผลที่ยังตายไม่ได้

คือฉันยังไปไม่สุด

แม้แผลมันเจ็บมากแค่ไหนสิ่งที่ออกมาคือน้ำตาแทนเลือด

ฉันยังมีกำลังพอ...

ฉันต้องเดินต่อ... ฉันคิดแบบนี้




ทุกวันนี้ก็กินไม่ได้นอนไม่หลับมาหลายวัน

คนที่กำลังจะตายมันจะคิดถึงสิ่งเก่าๆหรืออดีตนั่นล่ะ

วันนี้ฉันกลับมาดูที่นี้

ที่เดิม...

ก็พบกับบทความที่ตัวเองเคยโพสเอาไว้...

มันคือบทความที่บอกถึงคนที่สอบแล้วทำไมถึงอยากฆ่าตัวตาย...

ฉันกลับไปอ่านมาใหม่

อ่านที่ตัวเองเคยโพสเอาไว้เมื่อ3ปีก่อน

ช่วงเวลาที่ยังไม่รู้อนาคตตอนนี้

น้ำตาก็ไหล...

ฉันมัวแต่มานั่งทำอะไร

ใจมันเรียกร้องว่า ต้องไปต่อ ต้องไปต่อ...

ฉันล้มเหลว

แต่ไม่ล้มเลิก...

ฉันต้องไปต่อ...

ต้องคว้าความสำเร็จมาให้ได้

ฉันเชื่อว่า

เวลานั้น

คงเป็นเวลาที่จะอธิบายทุกอย่างเอง

บทเรียนมันคงคุ้มค่า

หาซื้อไม่ได้

ต้องเจอกับตัว



แผลมากมายประดับอยู่เต็มไปหมดในสิ่งที่เรียกว่า ' ชีวิต '

เจ็บแค่ไหนก็จะสู้ให้ดู....



" ฉันต้องเดินต่อไป! "



ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่าง

ขอบคุณความหวังดีและกำลังใจ



แต่มันไม่อยู่กับเราตลอดไป

ฉันคงหยุดพักไม่ได้

ต้องก้าวต่อไป


คนเดียว กับ ตัวเอง...

ความคิดเห็น

ยังไม่มีความคิดเห็น