[Fanfic] DGM : Room?

เนื้อเรื่อง

"เอ๋!?  ว่ายังไงนะครับ!!!"

อเลนแหกปากด้วยความตกใจอย่างยิ่ง  ดวงตากลมโตสีเงินขี้เถ้าเบิกกว้างกับคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่นี้

"นายได้ยินไม่ผิดหรอกอเลน  ห้องนายพังเรียบเลยล่ะ" โจนี่ กิล แห่งแผนกวิทยาศาสตร์กลืนน้ำลายเอื๊อก "เละยิ่งกว่าโจ๊กซะอีก"

"หา~~~~!!!"  อเลนโหมดวิญญาณออกจากร่าง...

"คิดว่าคงซ่อมเสร็จไม่ทันวันนี้แน่ๆ เลยล่ะจ้ะ อเลนจัง" เจรี่บอก "เพราะปราสาทพังหลายจุดมากๆ อีกอย่าง... สภาพห้องของอเลนจังก็..." เหงื่อเม็ดเป้งผุดขึ้นบนหน้าผากของหัวหน้าพ่อครัว

"แง้... แล้วผมจะทำยังไงล่ะเนี่ย" เด็กหนุ่มกล่าวออกมาอย่างเลื่อนลอย

"สงสัยว่าคงต้องไปหาพักอยู่กับคนอื่นๆ ชั่วคราวแหละนะ  จนกว่าห้องของนายจะซ่อมเสร็จน่ะ" พ่อแว่นโจนี่ปลอบอเลน

"เออ... จริงสิ  มีห้องบางห้องที่อยู่ในสภาพดีอยู่นะ  ถึงจะโดนลูกหลงแต่ก็ไม่มาก  หรือบางห้องก็ไม่โดนเลยก็มี"  เขาพูดต่อ  "ไปขอพักอยู่กับคนพวกนั้นก็ได้นี่นา"

"จริงเหรอครับ?  แล้วผมจะไปพักกับใครได้มั่งล่ะ" อเลนเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกนิดส์

"อืมมมม  อย่างห้องของ คันดะ ไง"

ห้องของคันดะ...

ห้องของคันดะ...

ห้องของคันดะ...

คันดะ...?  

'ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย'  เสียงตัวอะไรซักอย่างหวีดร้องอยู่ในหัวของอเลน  ความทรงจำที่ไม่ค่อยดีนักเมื่อครั้งไปปฏิบัติภารกิจด้วยกันเมื่อวันก่อนยังคงวนเวียนอยู่ในหัว

ไม่อยากเจอ  ไม่อยากเจอ ไม่อยากเจอ...

"เป็นอะไรไปนะจ๊ะ อเลนจัง  สีหน้าดูไม่ค่อยดีนะ?" เจรี่ถามด้วยความเป็นห่วงราวกับเป็นแม่(?) ของอเลนยังไงยังงั้น

"ค... คือว่าไม่เอาห้องของคันดะได้มั้ยอ่ะคร้าบ..."  กล่าวด้วยลักษณะของคนที่กลัวอะไรบางอย่างมากๆ

"หัวหน้าแผนกเล่าให้ฟังว่าอเลนไม่ถูกกับคันดะนี่เนอะ?  ไม่เป็นไรหรอกน่า  หมอนั่นไปปฏิบัติภารกิจต่อ... ไม่รู้ว่าจะกลับมาตอนไหน  นายแอบใช้ห้องเค้าแปปเดียว คันดะเค้า(คง)ไม่รู้หรอก" โจกล่าว "แล้วถ้านายพักในห้องนี้ก็ไม่มีห้องให้พักแล้วด้วย  คนที่ห้องเสียหายก็มีเยอะแยะนะอเลน"

"พวกเราจะรีบซ่อมให้เร็วที่สุดนะ" ว่าแล้วก็ทยอยกันออกจากห้องไปหมด

ปล่อยให้อเลนนั่งอยู่ในโหมดวิญญาณออกจากร่างต่อไป...

ร่างเล็กๆ ของอเลนนั่งอยู่บนเตียงเดี่ยวยัดขนนก  ภายในห้องของ คันดะ ยู  เอ็กโซซิสท์ที่(น่าจะ)ปากร้าย ขี้โมโหที่สุดในศาสนจักรแห่งความมืด

หลังจากที่เขาย้ายสัมภาระของตัวเอง  ซึ่งก็มีแค่เสื้อคลุมตัวเดียวกับชุดนอน(ลายคุณหมี) มาในห้องแล้วอเลนก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ  เพราะตอนนี้ยังไม่มีภารกิจใหม่เข้ามา  จึงได้แต่นั่งเล่นอยู่ในห้องพัก(ชั่วคราว)ของเขา

นัยน์ตาสีเงินกวาดไปมาเพื่อสำรวจห้องพักใหม่  ที่นี่ช่างโล่งเหลือเกิน  แม้แต่ภาพติดฝาผนังภาพเดียวก็ไม่มี  มีเพียงเตียงเดี่ยวสำหรับนอนเท่านั้น  ที่มุมหนึ่งของห้องมีโซฟายาวและชั้นวางหนังสือ... เพิ่งรู้ว่าคันดะก็ชอบอ่านหนังสือเหรอเนี่ย  ส่วนอีกมุมหนึ่งมีตู้เสื้อผ้าซึ่งอเลนไม่กล้าเปิด  เสื้อคลุมและชุดนอนของเขาถูกแขวนไว้ที่ผนังแทน เพราะกลัวว่าถ้ามีอะไรหายไป... เดี๋ยวตัวเขาเองนี่แหละจะซวย...

เมื่อมองรอบๆ ห้องจนไม่มีที่ให้มองแล้ว อเลนก็รู้สึกเบื่อขึ้นมา  เด็กหนุ่มล้มตัวลงนอนแผ่หราบนเตียงยัดไส้ขนนกแสนนุ่มนิ่ม  ในหัวนึกถึงเรื่องต่างๆ ที่ได้เจอมาตั้งแต่ก้าวเข้ามาในสถานที่แห่งนี้... ศาสนจักรแห่งความมืด

ตั้งแต่ย่างเข้ามาก้าวแรกก็เกือบจะถูกคันดะเจี๋ยน  แล้วก็หัวหน้าแผนกโคมุอิที่ทำอะไรไม่บอกล่วงหน้า  ภารกิจเสี่ยงตาย!!!  แล้วไหนจะหุ่นยนต์โคมุรินที่พังห้องของเขาเละอีก?!  อยู่ที่นี่ไม่มีวันไหนจะมีเหตุการณ์ที่ไม่เสี่ยงต่อความปลอดภัยของชีวิตเลยซักวันเลย... ให้ตายจริงๆ เถอะ

คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยและหลับไปในที่สุด...

...

เจ้าถั่วงอก! 

ทำไมนายมาอยู่ในห้องฉันได้!!!

...

...

...

ตาย!!!

"ม่ายยยยยย!  อย่าาาาาาาาา" 

อเลนลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง  ใบหน้าเล็กๆ มีเหงื่อผุดพรายอยู่เต็มไปหมด  ทั้งเรือนผมสีขาวนั่นก็ยุ่งเหยิงสมกับที่เพิ่งตื่นจากฝันร้าย

เด็กหนุ่มพยายามทำใจให้สงบ  และไล่เรียงลำดับเหตุการณ์ที่เกือบจะถูกฆ่า (ในฝัน) เมื่อครู่นี้   'เมื่อกี้ฝันไปสินะ?  คันดะจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะจริงมั้ย... เขาปฏิบัติภารกิจอยู่นี่นา...  บ้าๆๆๆๆ บ้าที่สุด  ที่ฝันร้ายไปเมื่อกี้คงเพราะหิวแน่ๆ'  ดวงตาสีเงินเหลือบมองนาฬิกาปลุกบนหัวเตียง  ตอนนี้ใกล้ค่ำเต็มทีแล้ว  มิน่า... ถึงได้หิว

อเลนตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงนอนแสนสบายเพื่อที่จะไปหาอะไรมายัดลงท้องที่ว่างเปล่ากลวงโบ๋นี่  ร่างเล็กๆ เดินอย่างสบายใจไปที่ประตูห้อง ก่อนจะ...

แอ๊ด...

ประ...  ประตูเปิดออกเอง?

ประตูไม่เปิดออกเองอย่างที่อเลนน้อยๆ คิดหรอก  อันที่จริงแล้วมันถูกเปิดต่างหาก  ด้วยคนที่อยู่หลังบานประตู...

"คันดะ!!!"

เมื่อประตูเปิดออกก็พบกับใบหน้าที่งุนงงของแต่ละฝ่าย  ยิ่งทำให้ทั้งคันดะและอเลนยิ่งงงเข้าไปใหญ่

"เจ้าถั่วงอก... ทำไมมาอยู่ในห้องฉันได้?"  คำพูดที่ออกมาจากปากของพ่อหนุ่มผมม้านี่เกือบจะเป็นคำเดียวกับที่คนๆ นี้พูดในฝันของอเลนเลยทีเดียว...

"เอ่อ... คือว่า"  อเลนอึกอัก

อะไร...?!

เป็นอะไรกัน?

ตอบไปสิ! พูดไป!!!  

ทำไมถึงพูดไม่ออกกันนะ?  เสียงอะไรกัน เต้นตึกตักอยู่ข้างในตรงนี้...?  ความรู้สึกนี่มันอะไร!!!

เสียงต่างๆ ทุ่มเถียงกันในหัวของอเลนจนเขาแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว  ...หัวจะระเบิด

"?... ไม่ได้ยินรึไง  เจ้าถั่วงอก" ถ้อยคำที่ถูกกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาเข้าไปในหัวของอเลน  และทำให้ความคิดที่ตีกันมั่วซั่วนั่นหายไปทันใด

"เอ่อ..." 

"ทำไมมาอยู่ในห้องของฉัน?"  คันดะกล่าวซ้ำ

"คือว่าห้องผม..." ก้มหน้าหลบตาอีกฝ่าย...  หรือเพื่อซ่อนใบหน้าแดงก่ำนั่น?

"ห้องนายทำไม?"

"ห้องผมโดนหุ่นยนต์โคมุรินซัดเละเทะหมดแล้วครับเมื่อวานนี้  ผมไม่มีห้องจะพักเลยต้องมาขอพักที่นี่  ขอความกรุณาด้วยครับ"  อเลนพูดรัวๆ รวดเดียวจบโดยไม่มองหน้าอีกฝ่ายด้วยซ้ำ   ก่อนจะปลีกตัวออกไป  ไม่ได้รอฟังคำตอบของคันดะ 

"ขอตัวนะฮะ"

ก้าวเท้าด้วยความเร็วเกือบจะเท่าการวิ่ง  และเปลี่ยนเป็นวิ่งไปในที่สุด   อเลนไปถึงห้องอาหารได้ภายในเวลาไม่กี่นาที   ร่างเล็กหอบจนตัวโยน  เด็กหนุ่มยืนค้ำเข่าเพื่อให้หายเหนื่อย  ก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิดแปลกๆ ในหัวนั่นออกไปให้พ้นๆ

"ขอ *** กับ ** กับ **** แล้วก็บลาๆๆๆๆ  ครับ"  สั่งอาหารเยอะจนแทบทำไม่ทันตามเคย

"อ้อ ได้จ้ะ  ทานเยอะเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย" พ่อครัวเจรี่เหงื่อตกเล็กน้อย "จริงสิ... คันดะคุงกลับมาแล้วนี่นา  ได้เจอกันรึยังล่ะ?"

นึกถึงเรื่องเมื่อครู่อีกจนได้...

"เจอแล้วครับ  ก่อนจะลงมาเนี่ยแหละ"  อเลนหัวเราะแหะๆ  ไม่รู้ว่าตัวเองทำท่าทางอย่างไรกับคันดะไปบ้าง  แล้วเค้าจะคิดยังไงกันนะ?  ต้องคิดว่าตลกแน่เลย แย่จริง  แย่ๆๆๆๆ

"...จัง  อเลนจัง...  อาหารที่สั่งได้แล้วจ้ะ" 

"อ๊ะ...  ครับ"  ยื่นมือไปรับถาดอาหารพวกนั้นมาและมองหาโต๊ะสำหรับนั่ง

เด็กหนุ่มนั่งรับประยัดอาหารคนเดียว  ครุ่นคิดในหัวเรื่อยเปื่อย

ไม่คิดว่าจะกลับมาเร็วขนาดนี้

อยากเจอ...

...แต่

ก็ไม่อยากเจอ...

ใจจริงแล้วเขาเองก็อยากเจอกับคันดะอีก  อยากรู้ว่ากลับจากปฏิบัติภารกิจแล้วปลอดภัยมั้ย?  บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?  แต่... พอนึกถึงใบหน้าของเขา  สายตาของคันดะ...  วิธีที่นัยน์ตาสวยคู่นั้นมองมามันช่างเย็นชาอะไรอย่างนี้  ราวกับมหาสมุทรที่อุณหภูมิต่ำกว่าจุดเยือกแข็ง...

เย็นชา...

หากแต่

...งดงาม

มัวแต่เหม่อลอยซะจนส้อมทิ่มจมูกตัวเอง

หลังจากรับประยัดอาหารทั้งหมดลงกระเพาะแล้ว  ถั่วงอกน้อยหรืออเลนก็ขึ้นไปยังห้องของเขา  เรียวขาทั้งสองข้างพาเขาไปที่... ซากห้องเดิมโดยไม่รู้ตัว

สภาพห้องยิ่งกว่าโจ๊กอย่างที่โจนี่ว่าจริงๆ ด้วย... แต่ที่ยิ่งกว่านั้น  ยังไม่มีใครมาซ่อมให้เขาเลย

สงสัยคืนนี้คงต้องนอนห้องเดียวกับคันดะจริงๆ ซะแล้วสิ?

ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างกล้าๆ กลัวๆ  อเลนก้าวของไปในห้องด้วยอาการประหม่า

ภาพที่เห็นคือคันดะกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา...  ให้ตายเถอะ  เขาใส่แว่นด้วยเหรอเนี่ย?  (ดูท่าจะแก่แล้วสินะ  สายตายาว)

เด็กหนุ่มยืนจ้องอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งคนถูกจ้องชักเริ่มจะอารมณ์เสียขึ้นมาตะหงิดๆ  ใบหน้าคมสวยนั่นเงยขึ้นมา ทำให้นัยน์ตาคมปลาบสบเข้ากับนัยน์ตาสีเงินขี้เถ้าเข้าจังๆ  อเลนถึงกับใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อๆ ...หันหน้าหนีให้พ้นจากสายตานั่น   ที่เหมือนกับจะเจาะทะลุเข้าไปจนถึงส่วนลึกในจิตใจ

"ตกลงว่า... นายกับฉันต้องนอนห้องเดียวกัน  จนกว่าห้องของนายจะซ่อมเสร็จงั้นสิ?"  คันดะถอดแว่นออกแล้ว  เขาพับมันใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ และเก็บหนังสือที่อ่านเมื่อครู่นี้ไว้บนชั้นตามเดิม

อเลนไม่ตอบแต่พยักหน้า  ...เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร  แต่ไม่กล้าที่จะพูดกับคันดะยังไงก็ไม่รู้สิ  หลังจากเหตุการณ์นั้น...

"ช่วยไม่ได้   งั้นนายนอนบนเตียงแล้วกัน  เจ้าถั่วงอก  ฉันจะนอนบนโซฟานี่เอง"  เขาพูดเรียบๆ

อเลนเงยหน้าควับขึ้นทันที  "แต่ว่า... ผมเป็นคนที่มารบกวนไม่ใช่เหรอครับ  ผมน่าจะต้องไปนอนบนโซฟาแทนสิ  แบบนี้มันออกจะ..."

"มันเป็นมารยาทน่ะ..."  คันดะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อจะไปอาบน้ำ   เขาถอดเสื้อคลุมออกและกำลังจะเดินไปแขวนที่ผนัง  แต่เห็นเสื้อผ้าของอเลนที่แขวนไว้ก่อนอยู่แล้วจึงยัดมันใส่ในตู้แทน

"หึ  นั่นเสื้อผ้านายเหรอ..." ใบหน้าคมพยักเพยิดไปทางชุดนอนลายคุณหมี  ที่โคมุอิเตรียมไว้ให้อเลนเพราะของทุกๆ อย่างของอเลนเลยเป็นเศษโจ๊กไปพร้อมกับห้องแล้ว  ...น่าเจ็บใจ  ทำไมต้องเป็นลายคุณหมีด้วยฟะ?!

อเลนรอจนร่างสูงโปร่งนั้นออกจากห้องไปเรียบร้อยแล้ว  จึงลุกไปเปลี่ยนชุดนอนให้เร็วที่สุดแล้วขึ้นไปนั่งบนเตียง  เอาผ้าห่มคลุมร่างเล็กๆ ในชุดนอนลายหมีของตัวเองไว้

ไม่อยากให้เห็นเลย  ไม่เอา!

คันดะต้องหัวเราะเยาะเขาอีกแน่ๆ   รู้ว่าคันดะไม่ชอบเด็ก  ไม่ชอบคนเหยาะแหยะไร้ประโยชน์  คนไม่รักษาสัจจะ  อย่างเขา... เจ้าถั่วงอกนี่...

ตั้งแต่ตอนนั้น... ทำให้คันดะต้องเห็นเขาอยู่ในสภาพที่อ่อนแอ... เสียน้ำตาให้กับลาล่าและกูโซล  ไม่อยากให้เห็น...  ตอนนี้เขาคงกลายเป็นคนอ่อนแอในสายตาของคันดะไปแล้วแน่ๆ

ประตูถูกเปิดออก  ร่างสูงโปร่งในชุดยูกาตะของคันดะเดินเข้ามาในห้อง  ดวงตาคมเหลือบมองมาทางอเลนเล็กน้อย

"จะนอนแล้วเหรอ?  เพิ่ง 2 ทุ่มเอง"  คันดะเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง "ก็อย่างว่า...  นายมันยังเด็กนี่นา"  ถึงจะพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะดูถูก แต่อเลนก็ไม่ได้คิดโกรธ  ตรงกันข้าม เขาดีใจด้วยซ้ำ  คันดะพูดกับเขา... ไม่ว่าจะยังไงก็ยังดีกว่าถูกเมินล่ะนะ

"ยังซักหน่อย!"  อเลนลุกขึ้นนั่งและสลัดผ้าห่มไปไว้ที่ปลายเตียง  โดยลืมไปว่าไม่อยากให้คันดะเห็นตัวเองใส่ชุดนอนลายหมี...

"...!!!"  ใบหน้าตกใจสุดขีด  อเลนรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาปิดไว้อีกรอบอย่างรวดเร็วเลยทีเดียว

คันดะแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่ได้เมื่อเห็นท่างทางคนตรงหน้า

"...น่ารักดีนี่"

...

...

...

คำพูดไม่กี่คำทำเอาอเลนอึ้งไปพักใหญ่ ...น่า...รัก...?

เหรอ?

"จะนอนแล้วสินะ?  ฉันจะได้ปิดไฟ"  คันดะหันหลังกลับไป  เพื่อจะปิดสวิตช์

หมับ

มือเล็กๆ ของอเลนดึงเสื้อยูกาตะของคันดะเอาไว้แน่น

"ค...คันดะ  ...นอน  ตรงนี้..."

...

...

...

...ข้างๆ ผม...



(จบ... ไปจิ้นต่อกันเอาเอง  กร๊าก)