เรื่องเล่าขนหัวลุก

     ฉันเป็นนักเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่งในจังหวัดกรุงเทพมหานคร ซึ่งวันหนึ่งขณะที่ฉันทำงานอยู่ในห้องคอมของโรงเรียน ทั้งๆ ที่มีคนอยู่มากมายแต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว

     เมื่อไหร่ที่ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษจดงาน ฉันมักจะรู้สึกเหมือนมีคนๆ หนึ่งเหล่มองฉันจากที่ใดที่หนึ่งอยู่ตลอดเวลา ฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจ และทำงานต่อ 

     ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ฉันคนนี้เหลือตัวเพียงคนเดียวในห้องคอมแสนอ้างว้าง คนที่นั่งเล่นเกมอยู่ด้านหน้า หายไปแล้ว ทุกๆ คนที่อยู่รอบกายฉันก็หายไปด้วย ในใจฉันรู้สึกไม่ค่อยดี ฉันจึงรีบเก็บของบนโต๊ะคอมด้วยมืออันสั่นเทา และขณะที่ฉันกำลังกดปุ่มชัดดาวน์อยู่นั้น... ก็มีหน้าของหญิงสาวสวมชุดขาวผมเผ้ารุงรัง ดวงตาสีขาวเบิกโพลง โผล่พรึ่บขึ้นมา ฉันรู้สึกเหงื่อกาฬแห้งเหือด มือชา ตัวแข็ง ไม่กล้าขยับแม้เพียงนิด แต่แล้วภาพหญิงสาวที่หน้าจอก็พลันดับหายไป ฉันคิดว่าคงตาฝาดไปมั้ง แต่มือยังคงสั่น และเหงื่อเย็นๆ ยังคงไหลอยู่ 

     มีเบาๆ เสียงดังขึ้นด้านหลังฉัน แต่ฉันไม่รู้ว่าเค้าพูดว่าอะไร ฉันจึงคิดจะหันไปถาม แต่เมื่อฉันหันไปก็พบกับ...

     หญิงชุดขาวที่ปรากฏอยู่ในจอคอมพิวเตอร์เมื่อกี้ เธอกำลังพูดกับฉันพร้อมกับกวักมือเรียก  ซึ่งฉันจับใจความได้ว่า "ฉันเหงา ไปอยู่ด้วยกันกับฉันเถอะ"

     ได้ยินดังนั้นฉันจึงกรีดร้องเสียงแหลม หวังว่าจะมีใครได้ยินและมาช่วย แต่ก็ไม่มีใครมา ฉันถูกหญิงคนนั้นเอื้อมมือมากอดพร้อมกับทำอะไรสักอย่าง สักพัก... ฉันรู้สึกดวงตาพร่ามัว มองไม่ชัด พร้อมกับสติที่เลือนลางลงเรื่อยๆ ลมหายใจที่แผ่วเบาของฉันเริ่มช้าลง ช้าลง และช้าลง จนในที่สุด... ฉันก็หมดลม

     ฉันมารู้สึกตัวอีกทีก็พบกับผู้หญิงขุดขาวคนนั้นยืนยิ้มพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบาว่า...

     "ช่วยทำหน้าที่แทนฉันด้วยนะ"

     ฉันไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร และไม่รู้ว่าเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้ฉันรู้เพียงแต่ว่าฉันปรากฏตัวขึ้นในจอคอมพิวเตอร์ของใครสักคนด้วยดวงตาที่เบิกโพลง

     และไม่แน่ว่า... คืนนี้... ฉันอาจจะไปปรากฏตัวอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของคุณก็ได้

********************************************