นั่งรถกินลมยามเช้า

วันนี้เป็นวันแรกของปีการศึกษานี้ที่ผมไปโรงเรียนสาย

เหตุผลเหรอ...

ไร้สาระสิ้นดีเล้ยยยยยยยยยยยยย =[ ]= -/ล้มโต๊ะ

ต้องบอกก่อนว่าแถวบ้านผมจะมีรถเมล์ที่ผมใช้ไปรร.ได้อยู่ 3 สาย

คือ 104 อันนี้ต้องนั่ง 2 ต่อ เลยไม่ขึ้น เปลือง

505 รถแอร์ ไม่รีบจริงๆไม่ขึ้น เปลืองอีกแหละ

51 คันนี้มา ขึ้นชัวร์ ถูกและถึงที่ในต่อเดียว

เช้าวันนี้ผมก็รอสาย 51 ตามปกติสุข

อ๊ะ๊ๆ มาแล้ว คันสีขาวๆ หลังคาสีน้ำเงิน

เห็นแล้วก็ก้าวขึ้นเลย

ได้ที่นั่งเรียบร้อย จ่ายตังค์

แล้วค่อยมาสาละวนกับสายหูฟัง เพราะผมจะฟังวิทยุจากโทรศัพท์

เงยหน้าขึ้นมาอีกที...

ทำไมวันนี้มันพากูมาทางนี้วะครับ

ตามปกติต้องเลี้ยวขวา วันนี้มันพาตรงมาเฉย

มอง 2 ข้างทางไปมา

ก็เป็นทางที่รู้จักแหละครับ แต่มันไม่ใช่ทางไปรร.กู..

สักพักหันไปถามกระเป๋า

"ป้า ทำไมวันนี้ 51 มาทางนี้อ่ะ"

"ไม่ใช่ 51 นี่ 52"

.........

52........มันคือ 52 ว่ะครับ....

มองออกไปนอกหน้าต่าง

ไอ้หมายเลขข้างรถมันคือ 52 จริงๆด้วย บร๊ะเจ้า!!! =[]=

52 มันเสือกเป็นสีขาวหลังคาน้ำเงินเหมือนกันอีก

สงบสติอารมณ์

ไม่เป็นไรเว้ย

ปลายทาง 52 คือบางซื่อ(ซึ่งต่อรถไปโรงเรียนได้)

ทำใจสบายๆ นั่งฟังวิทยุ กินลม ชมวิว =v=

ไปสาย ช่างหัวมัน

คิดซะว่าได้ลองเครื่องแสกนนิ้ว(ที่เอาไว้แสกนนิ้วคนมาสาย จะได้รู้ว่าใครมาสาย)

นั่งไปสิ 8 บาทตลอดสาย

จากบ้านผมปากเกร็ด(ต้นทาง)

ไปไหนบ้างก็ไม่รู้ มีหลายที่ที่ไม่รู้จัก

ผ่านจตุจักร สะพานควาย บลาๆๆ

แต่ก็ไปจบที่บางซื่อด้วยดี

เอวัง

ไปถึงโรงเรียน ณ เวลา 8.17 นาฬิกา

เครื่องแสกนแม่งบ๊อง

ต้องจิ้มนิ้วอยู่ 3 รอบกว่าจะขึ้นให้ว่าไอ้คนที่มาจิ้มนี่มันใคร ="=

โชคดีที่เขาซ้อมไหว้ครู

เลยยังไม่เข้าเรียน

แถมยังโชคดีที่เจอเพื่อนที่อยู่ห้องวิทย์มาสายเหมือนกัน

ขอลอกเลขแม่ง กร๊ากกกก

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

"อย่าลืมดูหมายเลขรถประจำทางก่อนก้าวขึ้นรถ"