คุณแวมไพร์ผู้น่ารัก [Fanfic Xพลังล้างโลก]

ลำดับตอนที่ #2 : ...พานพบ...

ตั้งแต่เหตุการณ์ที่องค์ชายแวมไพร์ซูบารุและภูติซากุระเซชิโร่ ถูกราชินีฮิโนโตะสังหารมานั้นได้ปลาวประกาศไปทั่วในดินแดนปีศาจแห่งนี้นั้น เวลาก็ล่วงเลยมาได้ 6 ปีแล้ว

      ....ณ....หมู่บ้านที่อยู่ในป่าต้องห้ามนั้นได้มีหมู่บ้านอาศัยอยู่ มีกันไม่มากนัก ที่แห่งนี้ดูสงบสุขมากเลยที่เดียว ทุกคนในหมู่บ้านรักกันดั่งครอบครัวเดียวกัน แต่มีอยู่ที่หนึ่งที่แห่งนี้เป็นสถาที่ต้องห้ามอยู่ในอุโมงบนเขาที่ใกล้หมู่บ้านจนถูเรียกว่า 'อุโมงค์ต้องห้าม' และแถวนั้นก็มีอุโมงค์อยู่ข้างๆ ที่นั้นถูกเรียกว่า 'ดินแดนอสูร' เพราะเป็นสถานที่มีปิศาจรวมไปถึงอสูรอาศัยอยู่ แต่ตอนนี้ได้มีเด็กจอมซน 4-6 คนที่ไม่กลัวเรื่องนี้ลากเด็กหนุ่มตัวเล็กผมสีน้ำตาลเช่นเดียวกับสีของดวงตา ที่กำลังร้องไห้และเดินเข้าไปในถำนั้น และกลุ่มเด็กที่อยู่ข้างนอกต่างพากันหัวเราะชอบใจกันใหญ่ แต่แล้วก็ถูกเด็ก 3 คนที่มาจากไหนไม่รู้พร้อมด้วยผู้ใหญ่หนึ่งคน พอหนึ่งในนั้นต่างพากันวิ่งหนีกัน ผู้ใหญ่ที่สูงและมีหางหมาจิ้งจองเห็นก็รีบไล้จับ ส่วนเด็กทั้ง 3 คนก้รีบมาที่ทางเขาถำเรียกเด็กหนุ่มที่กำลังร้องไห้ อยุ่นั้นเอง พอเด้กหนุ่มเห็นก็รีบวิ่งออกมา แต่ก้ออกไม่ได้แถมด้วยแมงมุมที่อาศัยอยู่พ้นใยใส่จนขยับไม่ได้ ตอนนั้นเด็กหนุ่มคิดไว้แล้วคงต้องตายแน่จนเผลอหลับตาปี้

                                               /*/ผัวะ!!ตูม!!/*/

เด็กหนุ่มที่อายุราวๆ 6 ขวบกระโดดถืบแมงมุมจนตัวปลิวไปติดข้างฝา แต่ที่แน่กว่านั้นคือคนข้างนอกเข้าไม่ได้ แต่เด็กคนนี้กลับเข้า และยังถืบแมงมุมจนกระเด็นอีก

    "เคอิจิไม่เป็นไรนะ" เด็กน้อยผมสีรัตติกาล นัยตาสีดอกไวโอเล็ตอมฟ้าในชุดคอจีนใส่เสื้อผ่าอกทับอีกชั้น กล่วอย่างเป็นห่วงพลางหยิบมีดในสั้นที่อยู่ข้างหลังออกมาฟันใยนั้นจนขาด แล้วค่อยพยุ่งเพื่อนขึ้น

    "ขอบใจนะคามุย" เคอิจิกล่าวก่อนจะรีบออกจากอุโมงค์ แต่ว่าคามุยสังเกตุไปที่แมงมุมมันเริ่มหงุดหงิด เด็กน้อยจึงตัดสินใจโยนเพื่อนออกไปจนไปชนกับต้มไม้ที่อยู่หน้าอุโมงค์ไม่กี่สิบก้าว และหล่นตุบลงพื้นอย่างปลอดภัย เด็กสาวทั้งสองที่อยู่ข้างนอกรีบมาดูอาการ ส่วนคามุยนั้นถูกแมงมุมนั้นถูกใยพันรอบตัวจนขยับไปไหนไม่ได้

    "กริ๊ด!!คามุย!!พี่จะไปช่วยเดียวนี้" เด็กสาวในทรงผมม๊อบทำท่าจะทำลายกำแพงที่มองไม่เห็นนั้น 

    /"อย่าดีกว่าถ้าไม่อยากเด็กนี้ตาย"/ เสียงแหลมสูงกล่าวขึ้นพร้อมดึงใยกลับ ทำให้คามุยลอยละลิวไปอยู่ในปากของแมงมุมยักษ์ และถูกพันด้วยใยอีกชั้นจนพูดไม่ได้ มองไม่เห็นเหมือนมัมมี่ พอเด็กสาวอีกคนที่ดูแลเคอิจิอยู่นั้นเห็นท่าไม่ดีก็บ่นอุบอิบอยุ่วักครู่กำแพงที่มองไม่เห็นนั้นก็กลายเป็นน้ำแข็งแตกลงมา จังหวะนั้นเองแมงมุมตัวนั้นกระโจนออกมาและ ไต่ไปตามเขาอย่างรวดเร็ว เด้กสาวผมม็อบเห็นดังนั้น ก็รีบตามไปทันที ส่วนอีกคนก็อยากตามไปแต่ติดที่เคอิจิยังมีอาการกลัวอยู่ จึงต้องดูแลพากลับหมู่บ้านก่อน แล้วค่อยรวมพลมาช่วยอีกแรง แมงมุมตัวนั้นได้เข้าไปใน 'อุโมงค์ต้องห้าม' ซึ่งเด็กสาวไม่สามรถเข้าไปได้ นอกจะมี 'ลูกแก้วผลึก' กับ 'สัญลักษณ์ราชา' เท่าถึงจะเข้าไปได้ไม่งั้นร่างกายจะไหม้เป็นจุน แต่พวกปิศาจที่มี่อายุมากเกิน 500ปี หรือมีพลังมากพอที่จะสามรถสร้างผลึกมายา*ได้เท่านั้นเช่นเดียวกัน แมงมุมเข้าลึกมาเลื่อยๆ จนถึงที่มุมหนึ่งเป็นห้องเล็กๆ จึงค่อยวางเด็กน้อยลงบนแผ่นหินที่นูนขึ้นมา จากนั้นก็ผ่าใยออกและทำการแปลงกายเป็นหญิงสาวแสนสวยมานั่งข้างๆ เกลียผมที่ปกหน้าออก จากนั้นก็ค่อยๆก้มลงหมายจุมพิษน้ำหวาน แต่ก็ถูกมีดมาจอคอจนต้องยอมนั่ง เด็กน้อยที่กล้าหารเช่นนี้มีน้อยมาก เพราะโดยทั่วไปคงจะทำอะไรไม่ถูก ไม่ก็สลบไม่ตื่นแต่นี้ย่อมกำมีดไว้เพื่อให้มีสติอยู่ แล้วแววตาที่แข็มแข็งนั้นอีก ช่างน่ากินจริงๆ แมงมุมสาวฉีกยิ้มหวานให้ แต่คามุยน้อยไม่หลงกลตั้งท่าปกป้อตัวเอง

   "ฉันเนี้ยไว้ใจไม่ได้เลยรึไง" คำถามทีเล่น แต่เด็กน้อยที่กำลังเครียดจัดกับไม่ตอบ และค่อยถอยหลังไปเลื่อยจนชนกับกำแพง แมงมุมสาวอย่างรู้สึกสนุกกับท่าทีของเด็กน้อยที่จะทำยังไงต่อ แต่ต้องไปสะดุดกับสร้อยคอรูปไม้กางเขนเงินเข้าทำให้ จนอยู่เฉยไม่ได้พอมานึกดู...เด็กคนนี้ตอนเข้ามานั้นกลับไม่เป็นไรเลย ถึงปกติ จะนำใครเข้ามามีอันต้องมีรอยไหม้รึรอยแดงจากความร้อน แต่เด็กนี้กับ...รึว่าเด็กนี้ หึหึเราได้ของดีมาแล้ว...แมงมุมสาวคิดพลางเลียปากอย่ากับได้ของกินอันโอชะ ทำให้เด็กน้อยอยู่เฉยไม่ได้ค่อยกระเถ็บจนถึงทางออก แมงมุมสาวรู้ทันเข้าไปจับตัว ด้วยความกลัวบวกตกใจสุดขีดก็กีดที่แขนยาวไปจนถึงหน้า แมงมุมสาวร้องด้วยความเจ็บปวดสุดแสนสาหัส เด็กหนุ่มเห็นโอกาศก็วิ่งหน้าตั้ง ในใจก็ร้องขอความช่วยเหลือไม่หยุด แต่ตอนนี้คือหนีอย่างเดียวก่อนเท่านั้น จนกระทั้งสะดุดก้อนหินล้ม พอเงยหน้าก็เจอปิศาจแมงมุมในร่างเดิมมาดักหน้า และกำลังตั้งใจจะกินเค้า เพราะดันไปทำให้โกรธจัด 

                                          /*/ฟิ้ว!!ตูม!!/*/

เสียงจากประทัดทีปาใส่ปิศาจแมงมุมพอโดนตัวก็ระเบิดตูม จังหวะนั้นเองที่เด็กน้อยรู้สึกถึงมือเล็กๆ แต่ใหญ่กว่าเค้าเล็กน้อยมามาจับข้อมือวิ่งออกจากควัญและพาไปหลบที่ใกล้ๆ นั้น ก่อนจะหันไปมองปิศาจแมงมุมที่ที่กำลังทรมาณอย่างหนักพร้อมส่งเสียงกริ๊ดร้องด้วยความเจ็บปวดแบบสุดๆ ก่อนจะหันมามองร่างบางตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังหอบ ด้วยความมืดนั้นทำให้ไม่เห็นหน้าตา แต่ก็ไม่รู้จะทำไงเช่นกัน และแล้วเด็กน้อยก็พาวิ่งอีกครั้งคราวนี้คามุยเป็นคนพาวิ่งเอง...ถ้าจำไม่ผิดตอนเข้ามาในนี้มีช่องหนึ่งที่มีแสง เจ้านั้นไม่ชอบแสง อาจรอดก็ได้...คามุยคิดแบบนั้น

   "ตอนเข้ามามันเลี่ยงที่มีแสงตลอด ถ้าไปในที่มีแสงเราอาจจะรอด" ร่างบางหันมาบอกในขณะวิ่ง เด้กหนุ่มอีกคนไม่พูดอะไร ได้แต่วิ่งตามจนกระทั่งเจอที่มีแสง พอเข้าไปก็พบกับภาพที่ตกตะลึงในนั้นมีน้ำตกหลายชั้น และบ่อน้ำที่ไม่กว้างมานัก มีต้นไม้กับดอกไม้เล็กสวยงามมากอยู่ทั้งสองต่างมองหน้ากันก่อนพากันค่อยลงจาทางที่เข้ามานั้นเป็นหน้าผามาที่ต้นไม้ใหญ่ที่สุดที่อยู่ในนั้น แล้วเด็กหนุ่มปริษณาที่แต่งกายแปลกตาในชุดกางเกงขายาว เสื้อยืดคอกลมแขนยาวสีขาวและเสื้อนอกมีกระเป๋าเล็กๆ ตรงหน้าอกสีน้ำเงินอมเทา แต่ตอนนี้มันกับโทรมและตามขอบชายผ้าขาดรุ่งริ่ง ผมดำขลำ ตาสีเหลืองสว่างวางกระเป๋าก่อนจะค้นไปมาจนเจอกล่องสีชมพู่และนำมาวางไว้ก่อนจะปิดกระเป๋า สำหรับคามุยแล้วชักแปลกตาไปหมดกับ ผู้ช่วยชีวิตเค้าคนนี้จนลืมปิศาจที่ตามล่าตนจนหมด ท่างด้านเด็กหนุ่มเองก็ไม่แพ้มองร่างบางที่กำลังสนใจกล่องยาอยู่ ถ้าดูดีๆแล้วน่ารักกว่าเด็กผู้หญิงซะอีก ตอนแรกนึกว่าเด็กผู้หญิงพอมองดีๆ แล้วไม่ใช่เลยผมดำขลำเช่นเดียวกัน แต่ตาสีม่วงอมฟ้าสวยมาก และยังการแต่งตัวอีก พอหันไปเห็นมือที่เลือดไหลอยู่ก็รีบและตามตัวมีแผลถลอกอยู่ก็รีบ จับมือขึ้นมาทำแผลอย่าชำนาญ

   "โอ้ย!!" ร่างบางร้องออกมาเมื่อมีของเหลวใสๆ ทารอบแผลก่อนจะตบท้ายด้วยน้ำสีน้ำตาลที่ทาบนแผลเจ็บอย่าบอกใคร จนน้ำตาคลอเบ้า

   "ขอโทษนะ เจ็บอยู่ซักหน่อยเดียวก็หาย" คำปรอบโยนที่คนฟังถึงกับอึ่งเล็กน้อยกับความอ่อนโยนนั้น จากนั้นก็หยิบผ้าพันแผลที่อยู่ในกล่องปฐมพยาบาลมาพันให้จนเสร็จ ก่อนจะทำแผที่ต่างตามร่างกายให้ด้วย

   "ขอบคุณมากนะ เอ่อ...ท่านชื่ออะไรรึ" คามุยกล่าวอย่างอายๆ ที่คนแปลกหน้าช่วยเค้าไม่พอยังทำแผลให้อีก

   "ฟูมะ..." เด็กน้อยกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

   "ท่านฟูมะให้ข้าทำแผลให้ท่านด้วนนะ" ว่าแล้วก็หยิบขวดยามาถือ พร้อมทำหน้าจริงจังมาก

   "เอ่อไม่เป็นไรฉันแค่เสื้อผ้าขาดเท่านั้นเอง" ฟูมะปฏิเสษอย่างอ่อนโยน

   "แต่ว่า...เพราะข้าทำให้ท่านต้องเดือดร้อน" ว่าแล้วน้ำใสก็เริ่มคลอเบ๋า จนในที่สุดก็ค่อยใหลอาบแก้ม ฟูมะเห็นดังนั้นก็ตกใจมากรีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้น้ำตาให้

   "ชังมันเถอะว่าแต่ว่านายชื่ออะไรเหลอ"

   "คามุย" เด็กน้อยตอบกลับ

   "เอ่อนี้คามุยไม่ต้องเรียกว่าท่านหลอก" พลางเกาหัวแกะๆ

   "ทำไมล่ะ ก็ท่านช่วยข้าท่านก็เป็นเจ้าชีวิตข้าซิ" คำตอบที่เล่นเอาคนฟังอึ่งที่เดียว ทำให้ฟูมะหัวเราะแหะๆ

   "คนที่เจอที่นี้นะนายนะเพราะงั้นเราก็เจ้ากัน" พลางขยี้ผมร่างบางไปมา

   "แต่ว่าเราต้องหาทางออกไปนะ และก็เราไม่รู้ว่ามันจะเจอเราเมื่อไร" ความจริงที่แสนเจ็บปวดนั้นทำให้ความเงียบเข้าปกคลุม แต่แล้วคามุยก็ยื่นขึ้นไม่พูดอะไรเดินไปที่ทะเลสาป มีปลาอาศัยอยู่ถึงจะไม่มากก็ตามที ว่าแล้วก็ถอดเสื้อผ้าจนหมด เหลือไว้แต่มีดเล็มเล็กที่เน็บอยู่ เล่นเอาคนที่นั่งมองตาข้างไปเลย กับร่างที่ขาวนวลไร้ที่ปกปิด

   "ตอนนี้เราต้องกินให้อิ่มมีแรงก่อนซิ" พลางยิ้มให้ก่อนจะกระโดดน้ำ ฟูมะค้างไปซักครู่ก็นึกได้ไปหากิ่งไม่กับหินมาก่อกองไฟ พร้อมกันนั้นเองร่างบางขึ้นจากน้ำ พร้อมปลา 2 ตัวใหญ่มากพอจะอิ่ม มาทำอาหารได้ซักมือในระหว่างน้นทั้งคู่ก็เล่าเรื่องของที่อยู่ของตนเองให้ฟังกัน จนกระทั้งปลาย่างจนสุขได้ที่ ทั้งคู่ต่างก็กินกันอย่างเอร็ดอร่อยจนลืมมารายกันจนหมด พอกินเสร็จต่างมองหน้ากันที่ตอนนี้มีเศษเนื้อปลาติดขอบปาก จนอดหัวเราะไม่ได้ ทั้งคู่เริ่มสนิดกันมาขึ้น ...


                                                                         ++โปรดติตามตอนต่อไป++

***********************************************************************

ปล. ในที่สุดก็ตอน2 แล้วนะค่ะ ที่อัพเร็วก็เพราะไปอ่าน Tsubasa ที่มีคามุยออกแล้วมันของขึ้นนะค่ะ ตอตนี้คามุยกะฟูมะเจอกันแล้วล่ะค่ะ จะเป็นเช่นไรต้องติดตามต่อ