คือว่า.. เมื่อวันพฤหัสบดี ไอ้ฉันก็นอนตามปกติไม่ได้ไหว้พระอะไรก่อนนอนอยู่แล้วก็เลยไม่ได้ใส่ใจอะไรมากก่อนนอน แต่ใครมันจะไปรู้ล่ะว่า.. "อะไรบางอย่าง" กำลังจะเกิดขึ้นในห้องนอนตัวเองโดยไม่รู้ตัว!!
[คืนแรก]
คืนวันนั้นฉันนอนช่วงประมาณ 4 ทุ่มกว่าๆ ซ่งมันคือเรื่องปกติที่หลังจากเล่นคอมฯ เสร็จก็ขึ้นนอน.. ฉันเปิดแอร์ปิดไฟนอนได้สักพัก จู่ๆ มีเสียง...
*ตุ้บๆๆ* เสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างกระทบกับชั้นวางหนังสือไปมา
*ครืด... ครืด...* เสียงเหมือนอะไรสักอย่างในห้องกำลังลากพื้น มันเหมือนกับเสียงพร๊อบริริจิโยะ (อาวุธตัวละครในอนิเมะ) ลากกับพื้น
และนั่นมันคือสิ่งที่ทำให้ฉันต้องตื่นมาช่วง 5 ทุ่มกว่าๆ นั่นเอง..
ฉันเดินไปเปิดไฟแล้วมองไปรอบๆ คิดว่าน่าจะเป็น 'หนู' ที่เล็ดลอดเข้ามาในห้องหรือตัวอะไรสักอย่าง.. แต่พอลองเอาไม้เขี่ยๆ ตรงที่คิดว่าจะมีก็ไม่มีอะไรเลย.. ไม่ว่าจะทั้งในชั้นวางหนังสือ.. ตู้เสื้อผ้า.. ด้านบนตู้เสื้อผ้า.. ใต้เตียง.. แอร์.. หรือแม้กระทั่งเก๊ะของโต๊ะทำงาน!!!
ฉันพยายามข่มตาหลับแล้วคิดว่าสิ่งพวกนั้นมันอาจจะไม่ใช่ 'บางอย่าง' ที่เราคิดก็ได้ อาจจะคิดไปเองเลยนอนต่อ..
จนกระทั่ง..ตี 3!!!!
*ตุ้บๆๆ* เสียงนั้นมาอีกแล้ว.. ดังกว่าเมื่อตอน 5 ทุ่ม
รอบนี้มาแต่เสียงนี้เสียงเดียว.. แต่ฉันก็ยังพยายามไม่คิดอะไรมากจนผล็อยหลับไป..
[คืนที่สอง]
และวันนี้ฉันก็ยังคงนอนปกติคือ.. 4 ทุ่มกว่าๆ หลังจากปิดคอม ปิดไฟข้างล่างขึ้นไปห้องนอนปุ๊บ เหตุการณ์ของเมื่อวานมันกลับมาหาเร็วมากแบบไม่ทันตั้งตัว!!! เปิดประตูเข้าไปก็..
*ตุ้บๆๆๆๆๆ* เสียงอะไรบางอย่างมันดังมาจากใต้โต๊ะทำงาน ฉันรีบหันขวับไปมองอย่างรวดเร็วก็พบว่า เมื่อกี้ใต้โต๊ะทำงานมันมีอะไรขยับไปเล็กน้อยเหมือนมีตัวอะไรวิ่งไปชน แต่พอก้มไปดูแล้วหยิบของออกมาแต่ละชิ้น.. กลับพบความ 'ว่างเปล่า' ในโต๊ะทำงาน ฉันเลยพยายามคิดว่า คงเปิดประตูแรงไปหน่อยลมมันเลยตีเข้ามาข้างใน.. เลยพยายาม 'ไม่ใส่ใจ' อะไรตามเคย
พอทำธุระอะไรเสร็จฉันก็นอนเล่นบนห้องแต่ก็ยังไม่นอนแล้วหยิบหนังสือนิยายมาอ่านช่วงดึกเพื่อผ่อนคลาย.. ช่วงระหว่างในการอ่านนิยายอยู่ก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นหรอก และพออ่านจบทั้งเล่มแล้วฉันก็เอื้อมมือไปปิดไฟบนหัวเตียงเพื่อจะนอน.. แต่...!!! หลังปิดไฟนอนเนี่ยล่ะ คือสิ่งที่ฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับชีวิตที่เคยมีประสบการณ์ชีวิตมาแล้วหนหนึ่ง! [ประสบการณ์แรกคือโดนผีอำตอนอยู่คอนโดบ้านเก่า]
*ตุ้บๆๆ* เสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างวิ่งชนกับตู้ ฉันพยายามเงี่ยหูฟังแบบไม่ได้หลับไม่ได้นอน เพื่อพิสูจน์ว่ามัน 'ใช่' อย่างที่คิดรึเปล่านั่นเอง ก่อนจะตามมาด้วย..
*แกร๊ก แกร๊ก..* เหมือนมีใครบางคนกำลังเอาเล็บตัวเองกรีดกับขอบหน้าต่าง เป็นอย่างนี้ได้สัก 3-4 ครั้งติดกัน..
*ตึก.. ตึก.. ตึก..* เสียงเหมือนคนเดินไปเดินมาในห้องแต่ก็..ไม่มีใครนอกจากฉัน
*กริ๊งๆๆ* และเสียงนี้ก็ชวนผวาสุดๆ!! มันคือเสียงกระดิ่งที่ดังอยู่ภายในห้อง! ตอนแรกฉันก็คิดว่าลมมันคงไปโดนกระดิ่งที่ติดอยู่ที่พร็อบริริจิโยะ (อาวุธตัวละครในอนิเมะ) แต่มันไม่ใช่! เพราะว่าฉันไม่ได้เอามันตั้งไว้กับพื้น.. แต่ฉันเอามันนอนไว้ราบกับพื้นที่ต่อให้เดินกระแทกพื้นสั่นยังไงมันก็ไม่ดังขึ้นเด็ดขาด แต่นี่จู่ๆ กระดิ่งก็ดังขึ้นมาเหมือนมีคนจงใจไปสะกิดกระดิ่งยังไงยังงั้นแหละ!!
ฉันทนเอาผ้าห่มมาห่มทั้งตัวจนถึงครึ่งหน้าพร้อมกอดหมอนข้างแน่นสุดใจ เนื้อตัวเริ่มสั่นหน่อยๆ เพราะเริ่มหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในห้อง.. ฉันไม่กล้าแม้จะขยับตัวเพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น พยายามคิดในใจว่า.. 'จะแสร้งทำเป็น เห้ย! เสียงอะไรว้า.. ดีมั้ยนะ?' หรือไม่ก็ 'นอนอยู่นิ่งๆ เฉยๆ ให้เหตุการณ์มันผ่านพ้นไปเท้อออ T_T!!' แต่ฉันก็ยังไม่ได้ตัดสินใจจนกระทั่งเสียงสุดท้ายดังตามมา..
*ฟุบๆ แฟบๆ!* มันคือเสียงเหมือนคนเอามือตะบปถุงพลาสติกที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของฉัน! ใช่แล้ว! นั่นทำให้ฉันถึงกับขวัญอ่อนทันที ใครกันที่จะมาตะบปถุงลพาสติกในห้องฉันโดยมีแต่ฉันที่นอนอยู่บนเตียง!! เท่านั้นล่ะ ฉันลุกขึ้นทันทีพร้อมเปิดไฟ เสียงหายไปแล้ว..
ปิดไฟ ปิดแอร์เสร็จอย่างใจเย็น (แต่ตัวเริ่มสั่นระริกยิ่งกว่าพายุหิมะหัดผ่านเข้ามาอีก) ทำใจเปิดประตูห้องนอนตัวเองแล้วเดินไปประตูห้องฝั่งตรงข้ามหรือก็คือห้องนอนพ่อกับแม่ แล้วเคาะประตูอยู่อย่างนั้น 4/5 รอบก่อนที่แม่จะมาเปิด
แม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ไอ้เราก็เล่าเหตุการณ์ประหลาดๆ ในห้องนอนตัวเองไปก่อนจะตัวสั่นแล้วเริ่มร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว แม่ก็เลยให้ไปนอนในห้องแล้วก็คอยปลอบหน่อยๆ
แรกๆ ก็ยังนอนไม่ค่อยหลับ แต่พอคิดว่าอยู่ห้องนอนแม่กับพ่อแล้วมันสบายใจ และโล่งใจขึ้นเยอะเลยหลับไปได้ในที่สุด..
[วันที่สาม เมื่อเช้า]
ฉันตื่นถัดมาจากแม่ได้สัก 15 นาทีเพราะเริ่มนอนไม่หลับ แต่ก็ยังง่วงอยู่หน่อยๆ พอตื่นขึ้นมาแต่ยังไม่สุด เท้าซ้ายเริ่มกระตุก 5-6 รอบก่อนจะหยุดลง ฉันนอนแน่นิ่งสัก 20 วินาทีได้ก่อนจะยันตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วเก็บผ้าห่มของแม่ให้เรียบร้อยก่อนจะหันมาเห็นโทรศัพท์ที่แม่เอามาวางไว้ให้..
แต่ไม่ว่ายังไงก็ยังไม่กล้าเข้าไปในห้องนอนตัวเอง ถึงมันจะเช้าแล้วก็เถอะ ยังใจหายกับเมื่อคืนไม่หยุด ใจเต้นตุ่มๆ ต่อมๆ ก่อนจะเดินลงมาจากบันไดอย่างรวดเร็วแล้วมาเปิดคอมบันทึกเรื่องราวนี้เนี่ยล่ะ..!
เมื่อสักครู่แม่ฉันโทรฯ มานั่นทำให้ฉันสะดุ้งกับอีแค่โทรศัพท์สั่น - -;
"ฮัลโหลแม่.." ฉันรับสายเสียงสั่นๆ
(เป็นไงบ้างล่ะ) แม่
"ก็ตอนเช้าลงมายังมีเสียงในห้องอยู่เลย แต่แค่ 2-3 ที"
(ก็เพราะไม่รู้จักสวดมนต์ก่อนนอนนั่นล่ะ นี่..ทำตามที่แม่บอกแล้วกัน ไปห้องพระ สวดมนต์ 2 หน้านั้นให้จบ จุดธูปสามดอก พอสวดเสร็จก็เอาธูปสามดอกมาเสียบไว้ตรงกระถางทางเดินหน้าบ้าน แล้วเดี๋ยวพอกลับบ้านจะเล่าอะไรให้ฟัง..) แม่พูด
ดะ..เดี๋ยวนะแม่ ไอ้ที่ว่าจะเล่าอะไรให้ฟังนี่.. TOT!!!
มันมีจริงๆ ใช่มั้ย ใช่ม้ายยยยยยย!!!!!
"แต่แม่.. หนูไม่กล้าเดินเข้าห้องอ่ะ T^T" ฉัน
(มันเช้าแล้ว ไม่มีอะไรแล้วน่า เดินไปเปิดหน้าต่างในห้องให้ลมเข้ามาระบายอาการ แล้วก็เปิดประตูห้องทิ้งไว้ซะ เดี๋ยวตอนเย็นแม่กลับไปคุยกันอีกที) แม่
"กะ..ก็ได้ค่ะ T___T" (ในใจฉันตอนนี้แทบอยากจะกรีดร้อง)
ฮ่ะๆๆ.. ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆ กับชีวิตในสองวันที่ผ่านมา นึกแล้วก็อดขำไม่ได้หน่อยๆ ทำไมมันต้องมาเกิดกับฉันด้วย ยิ่งเป็นคนขวัญอ่อนขวัญเสียง่ายๆ อยู่ T^T! เจอแบบนี้เข้าไปถึงกับเงิบแดกไปทั้งคืน ไม่รู้อ่ะ ยังไงก็จะไปนอนห้องแม่ก่อน ไว้ทำใจได้จะกลับมานอนห้องตัวเอง
เรื่องอาจจะไม่สยองอย่างที่พวกนาย/เธอคิด แต่ฉันคิดว่ามันคือเรื่องสยองที่กู่จิตฉันไม่กลับแล้วตอนนี้!!
อาเมน.. (_ _;;)
ปล. แล้วแต่คนจะเชื่อนะคะ T^T
ความคิดเห็น