[FanFic.Feline] Midnight's Tear

เนื้อเรื่อง

Fanfic feline waylay  :  Midnight’s  tear

                เสียงลมพัดดังหวีดหวิว  บวกกับความมืดของยามค่ำคืนที่ไร้ซึ่งแสงไฟ  หญิงสาวก้าวเท้าเร็วๆหวังจะให้ถนนสายนี้สิ้นสุดลงสักที  แต่เมื่อยิ่งเดินมานานมากเท่าไรก็ราวกับว่าถนนนั้นยืดยาวออกไปเรื่อยๆ  ดวงตาคู่กลมโตมองซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง 

                ความจริงแล้วสถานที่นี้ก็ไม่เชิงเป็นถนนสักเท่าไหร่  เป็นเพียงทางเดินสายเล็กๆที่มีรถขับผ่านได้คันเดียว  แต่ทางนี้เป็นทางลัดที่จะกลับบ้านของเธอที่อยู่ในถนนใหญ่  แต่ตอนนี้เธอเริ่มตำหนิตัวเองที่เลือกมาเดินทางนี้เพียงเพราะมันช่วยย่นระยะเวลา  แทนที่จะห่วงความปลอดภัยของตัวเอง

                บรรยากาศเงียบวังเวงจนหญิงสาวต้องหยุดเดิน  นึกสงสัยที่ทำไมวันนี้ไม่มีใครเดินผ่านถนนเส้นนี้หรือขับรถผ่านเลยแม้แต่คนเดียว  เธอจึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาเพื่อนเพื่อคลายความกลัว

                หญิงสาวเดินต่อพลางฟังเสียงเพลงรอสายของเพื่อนสนิท  เสียงเพลงใสๆขัดกับบรรยากาศรอบด้านอย่างสิ้นเชิง  ด้วยความที่เธอจดจ่ออยู่กับมันทำให้เธอไม่ทันสังเกตไปรอบๆตัวอย่างเคย...

                ไม่ทันเห็นเงาดำที่เคลื่อนตัวออกมาจากพุ่มไม้ด้านหลังอย่างเงียบเชียบ...

                ไม่รู้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่ลมได้พัดหอบเอามาจากอีกฟากของถนน…

                ไม่ทันเห็นดวงตาสีเหลืองคู่หนึ่งวาวโรจน์ขึ้นในความมืด 

                ตุบ! 

                โทรศัพท์มือถือตกลงไปที่พื้นอย่างแรง  ราวกับมีหัตถ์ปีศาจมาฉุดกระชากมันออกไปจากมือเธอ   แสงสว่างจากหน้าจอดับวูบทันที  หญิงสาวหันไปรอบด้านอย่างตกใจ  ดวงตาคู่โตสบเข้ากับดวงตาสีเหลืองคู่หนึ่ง  หญิงสาวไม่รอช้ารีบเหวี่ยงกระเป๋าใส่มันด้วยอารามตกใจ

                เงาดำนั้นไม่ได้หลบ  มันกระโจนสวนทิศทางของกระเป๋าใบนั้น  ก่อนจะพุ่งตัวเข้าใส่หญิงสาวด้วยความเร็วสูง  คมเขี้ยวขาวๆฝังลงบนลำคอขาวเนียนอย่างแม่นยำ  หญิงสาวกรีดเสียงร้อง  แต่เสียงที่ออกมากลับมีเพียงแค่เสียงแหบๆกับเลือดที่ทะลักออกมาจากปากและจมูก  มือทั้งสองของเธอไขว่คว้าหมายจะกระชากเจ้าสิ่งที่ทำร้ายเธอออก  ดวงตาสีเหลืองคู่นั้นหรี่ลงเล็กน้อย  พริบตาเดียวมันก็ดีดร่างออกจากตัวเธอ  ก่อนจะพุ่งเข้าหาอีกครั้ง  พร้อมทั้งกางกรงเล็บทั้งสองออก

                ถ้าหากว่ากล่องเสียงของเธอและหลอดลมไม่ได้ถูกกัดไปตั้งแต่ตอนแรก  เสียงร้องของเธอคงจะดังโหยหวนจากความเจ็บปวดที่ได้รับ  เปลือกตาข้างหนึ่งฉีกขาดเป็นแผลกว้างเห็นผิวหนังสีแดงภายใน  ลูกตามีรอยแผลขนาดใหญ่  เลือดสีแดงคล้ำไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้น  ย้อมแพขนตาให้เป็นสีแดงฉาน  ก่อนจะไหลเรื่อยลงมาตามแก้มขาวนวลที่แต่งแต้มเครื่องสำอางสีแดงอ่อนไว้  เปลี่ยนให้มันถูกระบายด้วยสีแดงชาดของเลือดตน 

                กรงเล็บที่ข่วนเข้าบริเวณหลอดลมกรีดแผลเดิมให้ฉีกขาด  ทำให้เลือดสดๆกระเซ็นออกมา  หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งก่อนจะล้มลงไปนอนกับพื้น  รวบรวมความพยายามจะกรีดเสียงร้องขอความช่วยเหลือ  แต่นั่นกลับทำให้เลือดที่คอกระเซ็นออกมาเป็นฟองฟอด  เกิดเสียงฟังแปลกหูโดยเฉพาะเมื่อเธอพยายามจะสูดลมหายใจครั้งสุดท้ายด้วยหลอดลมที่ขาดสะบั้น  เลือดไหลย้อนออกมาตามรูจมูกทั้งสอง  ใบหน้าของหญิงสาวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำพร้อมกับสติที่เริ่มเลื่อนลอย  แขนขาหวดซ้านป่ายขวาด้วยแรงที่เหลืออยู่หวังไขว่คว้าหาอากาศ  ก่อนจะแน่นิ่งไปในที่สุด  เหลือเพียงดวงตาที่จ้องมาเบื้องหน้า  ราวกับว่าเธอได้เห็นใบหน้าของผู้ที่ลงมือสังหารตน

                ‘ฆาตกร’  ไม่ได้มองร่างของคนที่มันจัดการไปเสียด้วยซ้ำ  มันเพียงแค่นั่งลงกับพื้น  และยกอุ้งเท้าขึ้นเลียเลือดที่ติดอยู่ที่ปลายเล็บอย่างพิถีพิถัน  รับรู้ถึงรสคาวของเลือดในปาก  นาน...กว่ามันจะพอใจ 

                ดวงตาสีเหลืองมองขึ้นไปยังท้องฟ้า  ยังหรอก...  ยังอีกหลายชั่วยามกว่าตะวันจะส่องแสง  หน้าที่ของมันยังไม่จบ  และจะไม่มีวันจบ  ตราบเท่าที่มันยังดำรงอยู่บนโลกที่น่ารังเกียจนี้ 

                ...ตราบเท่าที่มันยังมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้  มันขอเลือกที่จะเป็นผู้ทำลาย...

                ...มิดไนท์

                ...ฉันจะเรียกแกว่ามิดไนท์...ดีไหม...หือ?

                ...ต่อไปนี้  มาอยู่นะกันนะ  มิดไนท์

                เสียงที่ดังก้องในความทรงจำของแมวสีดำตัวเล็กๆตัวหนึ่ง  ดวงตาสีเหลืองนั้นจ้องมองฝ่าความมืดเบื้องหน้า  ฝ่าเท้าเล็กๆวางลงบนพื้นอย่างเงียบกริบ  ขนสีดำสนิทกลืนไปกับความมืดรอบกาย

                เหลืออีกรายเดียว...ก่อนที่ราตรีนี้จะสิ้นสุดลง

                มิดไนท์เดินต่อไปอย่างไม่ยี่หระทุกสิ่งรอบกาย  ราวกับว่ามันไม่มีค่าพอให้สายตาของมันเหลือบแล  จนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง  รูม่านตาจึงขยายตัวขึ้นเล็กน้อย

                ทำไมถึงเป็น...ที่นี่

                ดวงตาสีเหลืองคู่นั้นมองภาพตรงหน้าด้วยความพิศวง  ก่อนจะแปรเปลี่ยนมาเป็นความโกรธเกรี้ยว  ประกายอาฆาตในดวงตาของมันดูน่าสะพรึ่งกลัวราวกับสัตว์ร้าย 

                ฆ่า!

                ...ใช่!  ฆ่ามันให้หมด  ให้มันสาสมกับสิ่งที่พวกมันทำไว้กับแก  ฆ่ามันสิ  ฆ่ามันให้หมด!

                เสียงในใจกระซิบ  มิดไนท์ยิ้มน้อยๆ  หรือจะเรียกว่าแยกเขี้ยวก็คงไม่ผิดนัก

                ร่างบางกวาดมองไปทั่วหมู่บ้าน  พร้อมกับรอยยิ้ม  รอยยิ้มที่เห็นเขี้ยวขาวแสยะกว้าง  รอยยิ้มในดวงตาที่บ่งบอกถึงความกระหายเลือด

                ฆ่า!

            มิดไนท์ย่อตัวลงเล็กน้อย  ก่อนจะกระโจนขึ้นไปบนกำแพงของบ้านหลังหนึ่ง  และลอดตัวผ่านหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้เข้าไปภายในบ้าน

                แม้ว่าคำสั่งที่ได้รับ  จะมีเพียงแค่ฆ่าคนๆหนึ่งในหมู่บ้านแห่งนี้เท่านั้น  แต่ตอนนี้มิดไนท์ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว  มันลืมทุกอย่าง  สติที่เคยมีเหมือนจะหายไป  ตอนนี้ในสมองของมันมีเพียงความกระหายเลือดและการฆ่าฟันเท่านั้น

                “อ๊ะ!  แม่คะ  ดูนั่นสิ  แมว  เมี้ยวๆๆๆ  มานี่มะ”  มิดไนท์ก้าวเท้าเข้าไปใกล้ตามคำขอของเด็กหญิงตัวน้อยที่นั่งอยู่บนโซฟาที่ส่งเสียงเรียก  เด็กหญิงก้มลงลูบหัวแมวสีดำสนิท  โดยไม่สนใจเสียงเตือนของผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ

                “ระวังมันข่วนเอานะลูก  มันไม่ใช่แมวของเรา  ไว้ใจไม่ได้หรอกนะ  อย่าไปเล่...”  น้ำเสียงของคนเป็นแม่ขาดหายไป  เมื่อร่างเปรียวสีดำหายไปจากสายตา  ก่อนจะปรากฏขึ้นด้านหลัง  พร้อมๆกับความเจ็บปวดที่ท้ายทอย  และสติที่ดับวูบลง

                เด็กหญิงหันมามองมารดา  ก่อนจะกรีดร้องลั่นเมื่อร่างไร้ชีวิตของมารดาล้มลงมาทับเธอ  เลือดจากบาดแผลลึกที่ลำคอไหลออกมาเปรอะกระโปรงเธอเต็มไปหมด

                “แม่  แม่คะ  แม่เป็นอะไร  แกทำอะไรแม่ฉัน  ไอ้แมวบ้า  ไอ้แมวผี  แม่ ตื่นสิคะแม่”  เด็กหญิงอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร  พร้อมกับหันมาด่าแมวตัวน้อยที่เกาะอยู่บนพนักโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ  ดวงตาสีเหลืองเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำด่า  มันค่อยๆย่างเท้าเข้าไปใกล้เด็กหญิงที่กรีดร้องด้วยความหวาดหวั่น  กรงเล็บคมกริบฝังเข้าที่หน้าผากก่อนจะลากยาวผ่านใบหน้าลงมาถึงปลายคาง  เห็นเป็นรอยแผลสีแดงสดลากยาว  รอยแผลลึกจนเห็นผิวหนังสีแดงภายใน  เลือดสดๆไหลอาบใบหน้า  เสียงกรีดร้องยิ่งปลุกสัญชาติญาณการฆ่าของมิดไนท์  มันแยะเขี้ยวก่อนจะงับเข้าที่ลำคอเล็กพร้อมกับกระชากอย่างแรงจนเป็นแผลเปิดกว้าง  เห็นหลอดลมขาดวิ่นอยู่ภายใน  ก่อนที่เลือดจะทะลักออกมาเป็นฟองไม่ต่างจากเหยื่อรายอื่นๆที่โดนกัดคอ

                มิดไนท์เลียริมฝีปาก  มันกวาดตามองรอบๆบ้าน  เมื่อไม่พบใครมันจึงกระโดดออกไปทางหน้าต่างเช่นเดิม  เพียงหาเหยื่อรายใหม่

                หาเหยื่อสังเวยให้กับความแค้นของแมวตัวหนึ่ง  สังเวยให้กับความชิงชังของมันที่มีต่อมนุษย์

                มิดไนท์อายุสิบสามปีแล้ว...

                หากเป็นแมวทั่วไปมีอายุถึงเพียงนี้นับว่าเยอะมาก  และสมควรตายไปแล้วหรือตายในระยะเวลาอันใกล้นี้  แต่มิดไนท์ไม่ใช่แมวทั่วไป  แม้ว่าครั่งหนึ่งจะเคยเป็น  แต่มิดไนท์ก็ได้ก้าวข้ามสิ่งที่เรียกว่า ‘แมวธรรมดา’  มานานมากแล้ว

                มิดไนท์มีพี่น้องครอกเดียวกันสามตัว  ทุกตัวล้วนเป็นแมวลายเสือรวมทั้งแม่ของมิดไนท์ด้วย  มีเพียงมิดไนท์ที่มีสีดำสนิท  จึงได้ชื่อว่ามิดไนท์

                ครอบครัวของมิดไนท์เป็นเพียงแมวข้างถนน  ใช้ชีวิตอยู่ข้างกองถังขยะ  ขโมยอาหารชาวบ้านกิน  และถูกรังเกียจ

                หลังจากมิดไนท์เพิ่งหย่านมได้ไม่นาน  แม่ของมิดไนท์ก็ตาย

                แม่ของมิดไนท์โดนรถชน  ในตอนแรกคนที่ชนวิ่งลงมาดูด้วยอารามตกใจ  แต่เมื่อเห็นว่าเป็นแค่แมวจึงจากไป  ทั้งๆที่ถ้าเขาเพียงแต่จะช่วยสักนิด  แม่มิดไนท์ก็คงไม่ตาย 

                พ่อของมิดไนท์เป็นใครมันก็ไม่รู้เหมือนกัน  รู้เพียงแต่ว่าพ่อของมันก็เป็นแมวดำ  แมวตัวผู้ไม่เหมือนพ่อนกที่คอยช่วยแม่นกฟักไข่  มันไม่ได้คอยอยู่ดูแลลูกๆของมัน

                หลังจากแม่ของมิดไนท์ตาย  มิดไนท์กับพี่น้องอีกหกตัวจำต้องใช้ชีวิตโดยปราศจากแม่คอยดูแล  ทั้งๆที่พวกมันก็เป็นแค่ลูกแมว  น้องของมิดไนท์สองตัวตายไปเพราะร่างกายอ่อนแอและขาดสารอาหาร 

                พี่ของมิดไนท์ตัวหนึ่งมีคนเก็บเข้าไปเลี้ยงในบ้าน  ส่วนอีกตัวนั้นถูกรถชนตายไม่ต่างจากแม่ของมิดไนท์

                มิดไนท์กับพี่น้องอีกสองตัวผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งความทารุณนั้นมาได้  เวลาผ่านไปจนเปลี่ยนลูกแมวให้กลายเป็นแมวหนุ่มสาว  พวกมันมีร่างกายซูบผอมเพราะอาศัยเพียงอาหารจากถังขยะ  สุดท้ายพวกมันทนไม่ไหวจึงต้องลอบเข้าไปขโมยอาหารจากคน

                หลายครั้งผ่านไปได้ด้วยดี  จนกระทั่งครั้งหนึ่งน้องของมิดไนท์ถูกจับได้  และถูกตีจนขาหัก  ครั้งนั้นมิดไนท์รู้สึกเกลียดคนยิ่งกว่าครั้งที่แม่ตาย

                ถ้าทำได้  อยากจะตะโกนถามออกไป  พวกฉันมีทางเลือกนักหรือ  หากอาศัยเพียงอาหารจากถังขยะก็คงไม่พอยาไส้  สุดท้ายก็ต้องตายไปเหมือนน้องสองตัวนั้นน่ะหรือ  พวกคุณเป็นคนมีอาหารการกินสุขสบายทุกมื้อ  แล้วพวกฉันเป็นตัวอะไรถึงต้องคอยกินเศษอาหารที่เหลือจากพวกคุณ  ต้องคอยคุ้ยถังขยะหาอาหารเน่าๆที่พวกคุณไม่กิน  พวกคุณไม่เคยรู้จักคำว่าอดอยากจะด่าว่าพวกฉันเป็นแมวขโมยก็ย่อมได้  หากสักวันพวกคุณลองอดอยากดูบ้าง  คุณจะทนได้หรือ 

                ...หากทำได้มิดไนท์ก็ไม่ได้อยากแย่งอาหารใคร  แต่พวกมันก็ทนหิว  ทนกินอาหารเน่าๆไม่ไหวเหมือนกัน  หากไม่ขโมยก็ต้องอดตาย

                น้องสาวของมิดไนท์ถูกตีในครั้งนั้นทำให้กลายเป็นแมวขาหัก  จะไปไหนมาไหนก็ไม่ปราดเปรียวว่องไวเช่นเคย  ทำให้มิดไนท์กับพี่ของมิดไนท์อีกตัวต้องคอยหาอาหารมาเลี้ยงน้องสาว  ขโมยมาบ้างคุ้ยถังขยะมาบ้าง  แต่ยิ่งนานวันเข้า  พี่ของมิดไนท์ก็หมดความอดทน  มันปลีกตัวออกไปใช้ชีวิตตัวเดียว  เหลือเพียงมิดไนท์กับน้อง

                เดือนหนึ่งหลังจากนั้น  แมวก็พากันป่วยและล้มตาย(ฟังดูคล้ายๆกับสถานการณ์ปัจจุบัน)  เพราะติดโรคร้าย  ไม่ว่ามิดไนท์จะเดินไปที่ไหนก็ล้วนแล้วก็เจอแมวนอนตาย  หรือแมวป่วยใกล้ตายทั้งสิ้น  กระทั่งพี่ของมิดไนท์ที่เคยแยกตัวออกไปก็ยังตาย 

                คืนหนึ่งมิดไนท์ได้เห็นแมวสาวลายเสือตัวหนึ่งมาคุ้ยเขี่ยถังขยะในเขตของตน  แมวตัวนั้น...คือพี่สาวของมิดไนท์ที่เคยมีคนรับไปเลี้ยง  แต่เมื่อโรคร้ายระบาด  พี่สาวของมิดไนท์ก็เริ่มไม่สบาย  คนเหล่านั้นจึงพากันไล่มันออกมาจากบ้าน  ด้วยกลัวว่าจะนำโรคมาติดคน 

                มิดไนท์รู้ว่าพวกเขามีทางเลือกที่จะช่วยพี่  หากเพียงแต่พวกเขาคิดจะพาพี่ไปหาหมอ  พี่ที่ป่วยเพียงเล็กน้อยอาจจะยังพอหายจากโรคร้ายได้  แต่พวกเขากลับเลือกที่จะขับไล่ออกมา  ทั้งๆที่รู้ว่าเมื่อปล่อยออกไปแล้วยังไงแมวของตนก็ต้องตาย

                พี่ของมิดไนท์ออกจากบ้านมาได้หลายวันแล้วกว่าจะมาเจอมิดไนท์กับน้อง  ทำให้อาการป่วยเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ  กระทั่งตัวพี่เองยังบอกว่าคงอยู่ได้อีกไม่นาน 

                มิดไนท์ฟังพี่เล่าถึงคนเหล่านั้น  ยิ่งจุดประกายความแค้นที่มีต่อคนให้เพิ่มพูน  คนที่เห็นแมวเหมือนเป็นแค่ของเล่น  ของเล่นที่เมื่อได้มาใหม่ก็รักและทะนุถนอม  แต่เมื่อมันมีรอยบิ่นกลับโยนทิ้งไปอย่างไม่ไยดี

                เช้าวันรุ่งขึ้น  พี่ของมิดไนท์ก็ตาย...

                ที่ร้ายกว่านั้นคือน้องของมิดไนท์ก็ติดโรคจากพี่  และเริ่มป่วย  อ่อนแอลงเรื่อยๆ  สุดท้ายเธอก็ตาย  ตายโดยที่มิดไนท์ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย...

                ช่วงเวลาหลังจากนั้นเหมือนว่าโลกทั้งใบของมันดูจะไร้ค่า  พี่น้องครอกเดียวกันตายหมดแล้ว  ไม่เหลือสิ่งที่เรียกว่าครอบครัว  ไม่เหลือพวกพ้อง  แมวในถิ่นเดียวกันล้วนป่วยตายแทบทั้งนั้น  แมวที่รอดชีวิตมีน้อยมาก  โลกนี้เหลือเพียงแต่สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์...  สิ่งมีชีวิตที่นับวันยิ่งทวีความน่ารังเกียจขึ้นเรื่อยๆ

                มิดไนท์เคยเจ็บตัวจากมนุษย์หลายครั้ง  ทุกครั้งฝากรอยแผลไว้บนร่างกาย  และฝากรอยแผลที่ลึกกว่าไว้ในจิตใจ...

                กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วหมู่บ้าน  ไร้ซึ่งวี่แววของสิ่งมีชีวิต  มีเพียงความเงียบสงบ  ซากศพ  และความตาย

                ดวงตาสีเหลืองคู่หนึ่งเฝ้ามองความตาย  แม้ว่าจะไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมา  แต่แท้จริงแล้วมันดีใจ  ทั้งๆที่รู้ว่าซิดนีย์จะไม่ให้อภัยกับการกระทำตามแต่ใจตัวเอง(ก็ได้รับคำสั่งให้มาฆ่าคนๆเดียว  แต่ดันเล่นฆ่าซะเป็นสิบเป็นร้อย)  แต่มันก็ยังดีใจ

                ...ผมแก้แค้นให้แม่แล้วนะครับ  แม่ดีใจใช่ไหมที่คนไร้น้ำใจที่เคยฆ่าแม่มันตายไปแล้ว

                ...พวกพี่น้องๆก็คงจะดีใจสินะ

                ปกติซิดนีย์ก็ไม่ได้ว่าอะไรมากมาย  ถ้าหากมิดไนท์จะอยากหาคนกินเล่น  ถ้าหากมันไม่ทำให้เธอเสียเวลาและเสียผลประโยชน์  แต่ครั้งนี้  ไม่รู้ว่าเพราะอะไรซิดนีย์ถึงกำชับมาว่าให้ฆ่าเพียงคนเดียวเท่านั้น

ที่มิดไนท์เชื่อฟังซิดนีย์  มิดไนท์ไม่ได้จงรักภักดีต่อซิดนีย์อย่างแท้จริง  เช่นเดียวกับแมวตัวอื่นๆที่ไม่ได้รักนายของมันอย่างสุดหัวใจ  เหมือนกับว่า  ทั้งมันและซิดนีย์ได้รับผลประโยชน์ร่วมกัน  มันได้ฆ่าคน  ส่วนซิดนีย์ก็ได้นักฆ่าฝีมือเยี่ยม  ผูกพันกันเพียงเท่านั้น  แค่นั้นเอง...

แม่ว่าบางครั้งมิดไนท์จะไว้ใจซิดนีย์  หรือจงรักภักดีบ้าง  มันก็เพียงเท่านั้น  เพราะความทรงจำครั้งอดีตทำให้มันเกลียดคน  เกลียดยิ่งกว่าเกลียด  ยิ่งกว่าอะไรทั้งปวง  มันไม่อาจไว้ใจมนุษย์คนไหนได้ตราบเท่าที่มันยังไม่ลืมความเกลียดชังนั้น

...เกลียดคนที่ฆ่าเธอ  ...ซีแอน

เล็บแหลมจิกเข้าไปในกำแพงที่มันเกาะอยู่  เมื่อภาพบางอย่างเริ่มหวนกลับคืนมา

ภาพของมีดสั้นสีเงินเล่มหนึ่งที่ปักเข้ากลางหลังของแมวสีขาวตัวหนึ่ง...เสียงร้องของซีแอน  ตามมาด้วยมีดอีกหลายเล่มที่ปักเข้าตามจุดต่างๆของร่างกาย...เลือดที่ไหลซึมออกมาตามใบมีดช้าๆก่อนจะหยดลงที่พื้นเป็นดวงเล็กๆสีแดงสด...มีดทุกเล่มถูกระตุกกลับไปไว้ในมือของเจ้าของ...เลือดที่ทะลักออกมาจากบาดแผลที่มีดถูกกระชากออกไป  เลือดที่สาดกระจายไปทั่ว...ดวงตาสีฟ้าสดใสที่เบิกโพลงและไร้ชีวิตยังคงจ้องมองมา...เหมือนที่เคยเป็น...

และภาพของมนุษย์คนหนึ่งกับใบหน้าไร้ความรู้สึกกับการฆ่าสัตว์ตัวเล็กๆเพียงตัวหนึ่ง 

วันนั้น  มิดไนท์สาบานต่อเลือดของเธอ  และน้ำตาของตัวเองทุกหยด  ว่าจะไม่ให้อภัยสิ่งมีชีวิตที่ทำกับเธอแบบนี้

หากคนมีสิทธิ์ที่จะตัดสินความเป็นความตายให้กับแมว  แมวก็ควรจะมีสิทธิ์นั้นเช่นกัน!

หลังจากนั้นไม่นานที่มันได้พบกับซิดนีย์  และได้ฝึกฝนตัวเอง  ให้แมวตัวเล็กๆก็สามารถฆ่าคนได้

                หลังจากวันนั้น  จนมาถึงตอนนี้  เส้นทางเดินของมิดไนท์ชโลมไปด้วยเลือดของผู้คนที่มันเข่นฆ่า  มากจนมันเองก็ยังจำไม่เคยได้  ใช้ชีวิตเหมือนกับเป็นเครื่องจักรสังหาร 

                ...ในวันนี้  หากเธอมองลงมาจากบนฟ้า  เธอก็คงจะมองฉันด้วยสายตารังเกียจเหมือนกันกับที่คนอื่นๆมองใช่ไหม  เพราะฉันมันแปดเปื้อนไปด้วยเลือดจนล้างไม่ออกแล้วล่ะ  เธออาจจะจำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำไป  แต่ฉันจะจำเธอเอาไว้  จำไว้ให้รู้ว่าชีวิตของฉันมีจุดหมาย  เพื่อแก้แค้นให้กับสิ่งมีชีวิตโสโครกที่มันพรากเธอไป...

                ...ฉันจะไม่ให้เธอต้องตายเปล่าหรอกนะ...ซีแอน

                น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกมาจากดวงตาสีอำพัน  ก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว...

                ...แม้ว่ามันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ  แต่ฉันชั่วชีวิตของฉัน  ฉันจะลากมนุษย์ลงนรกไปกับฉันให้ได้มากที่สุด  จนกว่าฉันจะหมดลมหายใจ

                คำสัญญาที่ดังขึ้นในใจมาแล้วไม่ต่ำกว่าร้อยครั้ง  มิดไนท์เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ดวงอาทิตย์ใกล้โผล่พ้นเส้นขอบฟ้า  ก่อนจะกระโดดลงจากกำแพง  และหายไป  ทิ้งหมู่บ้านให้นอนจมกองเลือดอยู่เบื้องหลัง

                หมู่บ้านที่ไร้ร้างสิ่งมีชีวิต...

                จริงหรือ?

                เด็กชายคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้านหลังน้อยที่เขาซ่อนตัวอยู่เมื่อครู่  น้ำตาไหลอาบแก้มเมื่อเห็นภาพของคนที่ตนรักแต่ละคนล้มตายลงไปต่อหน้าต่อตา  เขาทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าก่อนจะร้องไห้สะอึกสะอื้น

                นาน...กว่าเด็กชายจะปาดน้ำตาทิ้งไป  และลั่นวาจาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

                “ถ้าแมวมีสิทธิ์จะฆ่าคนอย่างไร้ความปรานี  คนก็มีสิทธิ์จะฆ่าแมวเช่นกัน  คอยดูเถอะ  ไอ้แมวปีศาจ  ด้วยมือของฉัน  ฉันขอสาบานว่าจะต้องมี วันที่โลกไร้แมว[1]”

                ........................................

               กรรม  คนฆ่าแมว  แมวฆ่าคน  คนฆ่าแมว  พอเถอะ  จบๆๆๆ  เรื่องนี้น่าจะเปลี่ยนชื่อเป็นน้ำตาไอ้วีย์แทนนะนี่  กว่าจะแต่งออกมาได้แทบกระอักเลือด  เข้าใจแล้วว่าเวลาแต่งตัวละครที่ไม่ใช่ของตัวเองมันไม่พลิ้วดั่งใจเลยจริงๆวฤทธ์(วีย์)

---

[1] ชื่อหนังสือเรื่องหนึ่งน่ะค่ะ  เป็นวรรณกรรมเยาวชน