ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Fic เวียนแฮร์รี่! ประเดิมโดย Yami KID
ณ คฤหาสถ์ตระกูลมัลฟอย
ลูเซียส มัลฟอยได้เห็นพฤติกรรมผิดปกติของลูกชายของเขา ‘เดรโก มัลฟอย’ ที่เอาแต่เหม่อมองหน้าต่าง แล้วเอาแต่ถอนหายใจ ทันใดนั้นก็มีนกฮูกสีน้ำตาลบินเข้ามาเกาะที่แขนของลูเซียส ปรากฏว่ามันได้เอาจดหมายแจ้งการเปิดเรียนที่ฮอกวอตส์ของลูกชายเขามา (นี่เราเป็นพารามีเซียมเกาะจดหมายมาเหรอ ทำไมรู้ดีจัง : Yami KID ) เดรโกดีใจเหมือนลิงโลดวิ่งมาคว้าจ.ม.ไปจากมือพ่อของเขา หยิบไปอ่านแล้วหันมาพูดกับพ่อเขาด้วยใบหน้าดีใจสุดฤทธิ์
“ไปตรอกไดแอกอนกันนะพ่อ!” เดรโกพูดด้วยความกระตือรือร้น (วิญญาณลิงมันเข้าสิงเหรอ : Zwolf T.D. )
“ตอนนี้เลยเหรอ? อีกตั้งเดือนกว่าจะเปิดเทอมจะรีบไปไหน?”ลูเซียสถามลูกชายด้วยความสงสัย
“อืม นั่นสินะพรุ่งนี้ก็ได้พ่อ หมอนั่นคงไม่ไปวันนี้เลยหรอก” เดรโกพูดแล้วเดินขึ้นห้องไป
“หมอนั่น ?!?เจ้าเดรโกหมายถึงใครนะ?”
เดรโกเข้าไปในห้องแล้วกาปฏิทิน อีกไม่ถึงเดือนจะเปิดเทอมแล้ว เขากำลังรอคอยที่จะได้พบกับเขาคนนั้น ถ้ามีเวทย์เลื่อนกาลเวลาได้ก็คงดีเราคงได้พบกัน แฮร์รี่ พอตเตอร์ (เน่า- -*)
วันรุ่งขึ้น ณ ตรอกไดแอกอน ลูเซียสเดินทางไปกับเดรโกที่ขณะนี้ร่าเริงเกินเหตุ
“พ่อยังไม่เคยเห็นลูกร่าเริงขนาดนี้มาก่อนเลย เดรโก” ลูเซียสถามกับเดรโก
“น่า..พ่อ ผมอารมณ์ดีไม่เห็นจะแปลกเลย ผมก็เป็นแบบนี้ตลอดปิดเทอมนี่” เดรโกพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ชั้นเห็นแกเหม่อมาตลอดปิดเทอมเนี่ยนะ อารมณ์ดี ?!?” ลูเซียสคิดว่าลูกชายคงสมองผิดปกติไปแล้วแน่
“ที่ตรอกไตแอกอนมันมีอะไรให้แกอยากเจอมากขนาดนั้น เดรโก? แครปกับกอยส์เรอะ!”
“บ้าเหรอพ่อ!” เดรโกพูดอย่างอารมณ์เสียใส่พ่อของเขา “แฮร์รี่ พอตเตอร์ ตะหาก!”
“แฮร์รี่ พอตเตอร์? ไปอยากเจอมันทำไม” ลูเซียสเริ่มกังวลกับความสับสนทางเพศของลูกชาย
“ไม่ใช่อย่างนั้นพ่อ!” เดรโกแก้ตัว แต่หน้าแดง “ไม่ได้แกล้งมัน ไม่ได้ถากถางมันแล้วไม่สบายใจ”
“อย่างนั้นก็แล้วไป” ลูเซียสพูดพลางคิดในใจ ‘พฤติกรรมแกมันไม่ใช่อย่างที่พูดนี่หว่า เดรโก?’
“จริงๆนะพ่อ นอนก็นอนไม่ค่อยหลับ กินก็กินไม่ได้ ถอนหายใจบ่อย ครั่นเนื้อครั่นตัว แล้วก็...”
“พอๆ” ลูเซียสพูดอย่างหนักใจ “อาการของลูกนี่มันเหมือนกับ...”
“ฮ่า! ถึงแล้ว ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก” พูดจบเดรโกก็วิ่งเข้าไป ปล่อยลูเซียสให้ยืนคิดต่อไป
ในร้านตัวบรรจงและหยดหมึก เห็นได้ชัดว่าน.ร.ฮอกวอตส์ยังน้อยอยู่ เห็นจะมีแต่พวกปี 1 บ้าเห่อ และก็ปีอื่นๆบางคนก็เท่านั้น
เดรโกสอดส่ายสายตาไปทั่วร้าน แต่ก็ไม่พบคนที่เขาอยากเจอ
“นี่! หมอนั่นมารึยัง” เดรโกเดินเข้าไปหาคนขายที่อยู่ตรงเคาท์เตอร์
“อ้อ คุณมัลฟอยนี่เอง คุณมองหาใครเหรอครับ” คนขายในร้านถามเดรโก
“หมอนั่นไง แฮร์รี่ พอตเตอร์”
“คุณพอตเตอร์ วันนี้ยังไม่เห็นเลยครับ ปกติเขาจะมาก่อนเปิดเทอมกับวีสลีย์นี่ครับ”
พูดจบ เดรโกก็มีอาการประหลาดในใจกับคำว่า ‘มากับวีสลีย์’ จนวิ่งออกไป และทิ้งลูเซียสไว้อีกครั้ง
“เฮ้อ... นาร์ซิสซาร์ เราคงเลี้ยงลูกตามใจไปหน่อยแล้วมั้ง ถึงเลือดลมสูบฉีดดีขนาดนี้” ลูเซียสเปรยๆก่อนจะแบกหนังสือเรียนปี 5 ของลูกชายตามลูกชายไป...
2 อาทิตย์ถัดมา ที่ตรอกไดแอกอนอีกครั้ง แฮร์รี่ก็มาพร้อมกับพวกวีสลีย์ดังคาด พร้อมด้วยเฮอไมโอนี่ และซีเรียสในร่างหมาดำ มาที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึกเพื่อซื้อหนังสือตามปกติ
“เอาแบบเรียนปี 7 ของเฟร็ดและจอร์จ...”นางวีสลีย์เอ่ยขึ้นก่อนจะหัวไปตวาดเฟร็ด
“เฟร็ด! หยุดเอาลูกอมนั่นให้เด็กปี 1 ซะทีได้มั้ย?!?” แต่ช้าไปแล้ว เด็กปี 1 ในละแวกนั้นลิ้นพองขึ้นไปตามๆกัน
“เฮ้อ! ขอแบบเรียนปี 5 สามชุด” นางวีสลีย์ยังคงสั่งตามโพยของเธอต่อไป
“เฟร็ด! แม่บอกให้หยุด!!!” จากนั้นก็เห็นได้ว่าเด็กปี 1 อีกกลุ่มหนึ่งกลายเป็นนกคีรีบูน
“ผมจอร์จฮะแม่!!!” แล้วจอร์จก็วิ่งหายไปในกลุ่มคน แต่นางวีสลีย์คว้าเฟร็ดไว้ได้ทัน
“รีบทำให้พวกเขากลับเป็นเหมือนเดิมเดี๋ยวนี้!” นางวีสลีย์ตวาดเฟร็ดท่ามกลางนกคีรีบูน และเด็กลิ้นพองโต
“คุณพอตเตอร์ครับ” คนขายเรียกแฮร์รี่ “เร็วๆนี้มีคนมาถามหาอยากพบคุณน่ะครับ”
“ใครเหรอครับ” แฮร์รี่ผู้ซึ่งมีบทพูดครั้งแรกถามด้วยสีหน้างุนงง
“เอ่อ...คุณมัลฟอยครับ เขาเข้ามาถามหาคุณอยู่”
“มัลฟอยมันจะมาถามหานายทำไมน่ะ แฮร์รี่” จอร์จที่อยู่ดีๆก็โผล่ขึ้นมาพูดขึ้น
“คงจะมาหาเรื่องแฮร์รี่ตามเคยล่ะมั้ง” รอนพูดอย่างอารมณ์เสีย
“คงงั้น” แฮร์รี่พูด “แต่กว่าจะได้เจอกันก็ตอนเปิดเทอมน่ะแหล่ะ”
ที่ชานชาลาที่9 3/4 ก่อนรถไฟสายด่วนฮอกวอตส์จะออกในอีก 10 นาที
นางและนายวีสลีย์กำลังอำลาลูกๆ และแฮร์รี่ ในขณะเดียวกันกับลูเซียสและนาร์ซิสซาร์กำลังส่งเดรโกขึ้นรถไฟ
“เดรโกจ๊ะ จะรีบไปไหนหันมาลาแม่หน่อยสิ”นาร์ซิสซาร์พูดหวังอำลาลูกชายที่ตอนนี้พยายามขึ้นรถไฟท่าเดียว
“เดรโกมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ก่อนเปิดเทอมแล้วล่ะ นาร์ซิสซาร์”ลูเซียสพูดพลางนึกย้อนอดีต
“ผมไปแล้วนะครับแม่ พอตเตอร์มันขึ้นรถไปแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทัน” เดรโกพูดก่อนจะวิ่งออกไป
“พอตเตอร์เหรอ?” นาร์ซิสซาร์พูดพลางหันไปหาลูเซียสที่ตอนนี้กำลังทำหน้าลำบากใจ
“ตกลงเดรโกมันเป็นอะไรกันแน่” ลูเซียสคิดในใจถึงพฤติกรรมของลูกชายของตน
(Yami KID : งานลำเอียงคืองานของเรา! ต่อจากนี้ไปไม่มีป๋าลูเซียสแล้ว รอแต่งอีกทีตอนป๋าเนปเลยละกานน~)
ลูเซียส มัลฟอยได้เห็นพฤติกรรมผิดปกติของลูกชายของเขา ‘เดรโก มัลฟอย’ ที่เอาแต่เหม่อมองหน้าต่าง แล้วเอาแต่ถอนหายใจ ทันใดนั้นก็มีนกฮูกสีน้ำตาลบินเข้ามาเกาะที่แขนของลูเซียส ปรากฏว่ามันได้เอาจดหมายแจ้งการเปิดเรียนที่ฮอกวอตส์ของลูกชายเขามา (นี่เราเป็นพารามีเซียมเกาะจดหมายมาเหรอ ทำไมรู้ดีจัง : Yami KID ) เดรโกดีใจเหมือนลิงโลดวิ่งมาคว้าจ.ม.ไปจากมือพ่อของเขา หยิบไปอ่านแล้วหันมาพูดกับพ่อเขาด้วยใบหน้าดีใจสุดฤทธิ์
“ไปตรอกไดแอกอนกันนะพ่อ!” เดรโกพูดด้วยความกระตือรือร้น (วิญญาณลิงมันเข้าสิงเหรอ : Zwolf T.D. )
“ตอนนี้เลยเหรอ? อีกตั้งเดือนกว่าจะเปิดเทอมจะรีบไปไหน?”ลูเซียสถามลูกชายด้วยความสงสัย
“อืม นั่นสินะพรุ่งนี้ก็ได้พ่อ หมอนั่นคงไม่ไปวันนี้เลยหรอก” เดรโกพูดแล้วเดินขึ้นห้องไป
“หมอนั่น ?!?เจ้าเดรโกหมายถึงใครนะ?”
เดรโกเข้าไปในห้องแล้วกาปฏิทิน อีกไม่ถึงเดือนจะเปิดเทอมแล้ว เขากำลังรอคอยที่จะได้พบกับเขาคนนั้น ถ้ามีเวทย์เลื่อนกาลเวลาได้ก็คงดีเราคงได้พบกัน แฮร์รี่ พอตเตอร์ (เน่า- -*)
วันรุ่งขึ้น ณ ตรอกไดแอกอน ลูเซียสเดินทางไปกับเดรโกที่ขณะนี้ร่าเริงเกินเหตุ
“พ่อยังไม่เคยเห็นลูกร่าเริงขนาดนี้มาก่อนเลย เดรโก” ลูเซียสถามกับเดรโก
“น่า..พ่อ ผมอารมณ์ดีไม่เห็นจะแปลกเลย ผมก็เป็นแบบนี้ตลอดปิดเทอมนี่” เดรโกพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ชั้นเห็นแกเหม่อมาตลอดปิดเทอมเนี่ยนะ อารมณ์ดี ?!?” ลูเซียสคิดว่าลูกชายคงสมองผิดปกติไปแล้วแน่
“ที่ตรอกไตแอกอนมันมีอะไรให้แกอยากเจอมากขนาดนั้น เดรโก? แครปกับกอยส์เรอะ!”
“บ้าเหรอพ่อ!” เดรโกพูดอย่างอารมณ์เสียใส่พ่อของเขา “แฮร์รี่ พอตเตอร์ ตะหาก!”
“แฮร์รี่ พอตเตอร์? ไปอยากเจอมันทำไม” ลูเซียสเริ่มกังวลกับความสับสนทางเพศของลูกชาย
“ไม่ใช่อย่างนั้นพ่อ!” เดรโกแก้ตัว แต่หน้าแดง “ไม่ได้แกล้งมัน ไม่ได้ถากถางมันแล้วไม่สบายใจ”
“อย่างนั้นก็แล้วไป” ลูเซียสพูดพลางคิดในใจ ‘พฤติกรรมแกมันไม่ใช่อย่างที่พูดนี่หว่า เดรโก?’
“จริงๆนะพ่อ นอนก็นอนไม่ค่อยหลับ กินก็กินไม่ได้ ถอนหายใจบ่อย ครั่นเนื้อครั่นตัว แล้วก็...”
“พอๆ” ลูเซียสพูดอย่างหนักใจ “อาการของลูกนี่มันเหมือนกับ...”
“ฮ่า! ถึงแล้ว ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก” พูดจบเดรโกก็วิ่งเข้าไป ปล่อยลูเซียสให้ยืนคิดต่อไป
ในร้านตัวบรรจงและหยดหมึก เห็นได้ชัดว่าน.ร.ฮอกวอตส์ยังน้อยอยู่ เห็นจะมีแต่พวกปี 1 บ้าเห่อ และก็ปีอื่นๆบางคนก็เท่านั้น
เดรโกสอดส่ายสายตาไปทั่วร้าน แต่ก็ไม่พบคนที่เขาอยากเจอ
“นี่! หมอนั่นมารึยัง” เดรโกเดินเข้าไปหาคนขายที่อยู่ตรงเคาท์เตอร์
“อ้อ คุณมัลฟอยนี่เอง คุณมองหาใครเหรอครับ” คนขายในร้านถามเดรโก
“หมอนั่นไง แฮร์รี่ พอตเตอร์”
“คุณพอตเตอร์ วันนี้ยังไม่เห็นเลยครับ ปกติเขาจะมาก่อนเปิดเทอมกับวีสลีย์นี่ครับ”
พูดจบ เดรโกก็มีอาการประหลาดในใจกับคำว่า ‘มากับวีสลีย์’ จนวิ่งออกไป และทิ้งลูเซียสไว้อีกครั้ง
“เฮ้อ... นาร์ซิสซาร์ เราคงเลี้ยงลูกตามใจไปหน่อยแล้วมั้ง ถึงเลือดลมสูบฉีดดีขนาดนี้” ลูเซียสเปรยๆก่อนจะแบกหนังสือเรียนปี 5 ของลูกชายตามลูกชายไป...
2 อาทิตย์ถัดมา ที่ตรอกไดแอกอนอีกครั้ง แฮร์รี่ก็มาพร้อมกับพวกวีสลีย์ดังคาด พร้อมด้วยเฮอไมโอนี่ และซีเรียสในร่างหมาดำ มาที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึกเพื่อซื้อหนังสือตามปกติ
“เอาแบบเรียนปี 7 ของเฟร็ดและจอร์จ...”นางวีสลีย์เอ่ยขึ้นก่อนจะหัวไปตวาดเฟร็ด
“เฟร็ด! หยุดเอาลูกอมนั่นให้เด็กปี 1 ซะทีได้มั้ย?!?” แต่ช้าไปแล้ว เด็กปี 1 ในละแวกนั้นลิ้นพองขึ้นไปตามๆกัน
“เฮ้อ! ขอแบบเรียนปี 5 สามชุด” นางวีสลีย์ยังคงสั่งตามโพยของเธอต่อไป
“เฟร็ด! แม่บอกให้หยุด!!!” จากนั้นก็เห็นได้ว่าเด็กปี 1 อีกกลุ่มหนึ่งกลายเป็นนกคีรีบูน
“ผมจอร์จฮะแม่!!!” แล้วจอร์จก็วิ่งหายไปในกลุ่มคน แต่นางวีสลีย์คว้าเฟร็ดไว้ได้ทัน
“รีบทำให้พวกเขากลับเป็นเหมือนเดิมเดี๋ยวนี้!” นางวีสลีย์ตวาดเฟร็ดท่ามกลางนกคีรีบูน และเด็กลิ้นพองโต
“คุณพอตเตอร์ครับ” คนขายเรียกแฮร์รี่ “เร็วๆนี้มีคนมาถามหาอยากพบคุณน่ะครับ”
“ใครเหรอครับ” แฮร์รี่ผู้ซึ่งมีบทพูดครั้งแรกถามด้วยสีหน้างุนงง
“เอ่อ...คุณมัลฟอยครับ เขาเข้ามาถามหาคุณอยู่”
“มัลฟอยมันจะมาถามหานายทำไมน่ะ แฮร์รี่” จอร์จที่อยู่ดีๆก็โผล่ขึ้นมาพูดขึ้น
“คงจะมาหาเรื่องแฮร์รี่ตามเคยล่ะมั้ง” รอนพูดอย่างอารมณ์เสีย
“คงงั้น” แฮร์รี่พูด “แต่กว่าจะได้เจอกันก็ตอนเปิดเทอมน่ะแหล่ะ”
ที่ชานชาลาที่9 3/4 ก่อนรถไฟสายด่วนฮอกวอตส์จะออกในอีก 10 นาที
นางและนายวีสลีย์กำลังอำลาลูกๆ และแฮร์รี่ ในขณะเดียวกันกับลูเซียสและนาร์ซิสซาร์กำลังส่งเดรโกขึ้นรถไฟ
“เดรโกจ๊ะ จะรีบไปไหนหันมาลาแม่หน่อยสิ”นาร์ซิสซาร์พูดหวังอำลาลูกชายที่ตอนนี้พยายามขึ้นรถไฟท่าเดียว
“เดรโกมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ก่อนเปิดเทอมแล้วล่ะ นาร์ซิสซาร์”ลูเซียสพูดพลางนึกย้อนอดีต
“ผมไปแล้วนะครับแม่ พอตเตอร์มันขึ้นรถไปแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทัน” เดรโกพูดก่อนจะวิ่งออกไป
“พอตเตอร์เหรอ?” นาร์ซิสซาร์พูดพลางหันไปหาลูเซียสที่ตอนนี้กำลังทำหน้าลำบากใจ
“ตกลงเดรโกมันเป็นอะไรกันแน่” ลูเซียสคิดในใจถึงพฤติกรรมของลูกชายของตน
(Yami KID : งานลำเอียงคืองานของเรา! ต่อจากนี้ไปไม่มีป๋าลูเซียสแล้ว รอแต่งอีกทีตอนป๋าเนปเลยละกานน~)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น